Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Side 5

Ingólfur Jónsson frá Prestsbakka:
Stór stúlka
Smásaga.
„ÉG ætla ekki að gráta”, sagði Gréta
íitla, tiu ára stúlka, við Hrafn jafn-
aldra, þar sem þau stóðu tvö ein við
nýorpna gröf.
,,Ég ætla ekki að gráta”, endurtók
hún með augun fljótandi i tárum, „þvi
að pabbi sagði, „að ég væri stóra
stúlkan sin og ég er lika elzt”, bætti
hún við til skýringar og leit á yngri
systkin sin, sem gengu ásamt móður
þeirra út úr kirkjugarðinum, þar sem
faðirinn, ungur bóndi, hafði verið lagð-
ur til hvildar.
Hrafn vissi ekkert hvað hann ætti að
segja. Hann hafði bara orðið eftir hjá
Grétu, þegar hitt fólkið fór og hann
vissi eiginlega ekki hvers vegna. Hvað
gat hann svo sem sagt. Það var ekki
hann, sem hafði misst föður sinn, held-
ur þessi litla stúlka, sem að visu var
jafngömul honum og systkini hennar.
Það hlaut að vera voðalegt að missa
föður sinn, vera föðurlaus allt i einu. —
Nei, Hrafn átti engin orð til að segja
við Grétu.
„Veiztu”, sagði Gréta allt i einu,
„þegar pabbi var að deyja, sagði
hann: „Gréta er stóra stúlkan min”
„Ég ætla að muna það, Hrafn, og þú,
þótt þú segir ekkert, hefur hjálpað mér
til muna það. Veiztu, að ég á golsótta
gimbur, það er fyrsta kindin min. Ef
þú kemur einhvern tima i heimsókn
máttu gefa henni henni brauð með
mér, þvi að þú ert góður. Þú heitir lika
sama nafni og pabbi minn”.
Hrafn gat enn engu svarað. Honum
leið illa. Nistandi vetrarkuldinn náði
gegn um peysuna hans og snjókornin
settust á hár hans, þvi að enn hélt hann
á húfunni, sem hann hafði tekið ofan,
þegar kistan var látin siga ofan i
myrkva gröfina.
„Bráðum verður þessi mold hvit
eins og allur garðurinn” hugsaði
Hrafn og það var eins og hann gripi
dauðahaldi i tilhugsunina. Snjórinn
þekur allt, lika gröf Hrafns i Dal og
Hrafni litla fannst einhver raunabót i
þvi.
„Komdu Gréta”, sagði Hrafn
skyndilega. „Við skulum koma inn i
bæ. Mamma þin og systkini eru vist
farin að biða, og svo fáum við kaffi og
kökur, það sagði mamma min”, og
hann tók hikandi i höndina á jafnöldru
sinni.
„Já,ég kem”, svaraði Gréta, og þau
héldu af stað út úr garðinum.
„Heldurðu að pabba sé kalt,’”?
spurði Gréta, þegar þau gengu út um
hliðið.
„Nei, það held ég ekki”, svaraði
Flutt á bls. 550.
Halldór ólafsson teiknaöi
Sunnudagsblaö Tímans
533