Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Blaðsíða 7

Þarna — hann glefsar í beituna, veltir
sér um og slær til sporöinum, — og
rykkir i linuna, rekur trýniö upp úr
vatnsboröinu, geiflaöi sig framan I
mig rétt eins og hann vildi segja: „Þaö
er ekki dagurinn þinn I dag, góur-
inn.” Siöan hvarf hann ílt i strauminn
og gældi sér á ánamarökinum minum.
Krókurinn var ber.
— Hundspottiö þitt, amlóöinn þinn,
hrópaöi ég út i vormorgunkyrröina. —
Ég gæli ekki viö þig næst. Þá skal eg
drepa þig, hengja þig svo upp I
reykhús, og éta þig á jólunum. Þetta
var auövitaö ljótt af mér aö segja
þetta, — en hvaö átti ég aö segja, maö-
urinn, sem var næstum þvi búinn aö
fara meö faöirvoriö áöur en hann
renndi.
Ég færöi mig á annan veiöistaö,
aöeins neöar. Þaö heitir Vaöiö. Þar
leynist oft lax eöa góöur urriöi. Urriöi
er lfka fiskur, — já, góöur fiskur,
svona i byrjun veiöitimans.
Nú skyldi ég ekki hugsa neitt ljótt,
ekki einu sinni um greindarvisitölu
maöksins. Ég ætlaöi ekki einu sinni aö
hugsa um faöirvoriö, bara aö vera
kaldur, svinkaldur og rólegur. Þess
vegna settist ég á stein, þegar
niöur á Vaöiö kom. Þaö vár ágætur
hvilusteinn og gott aö róa skapiö eftir
vonbrigöin þarna i Sefinu. Ég tók
maök úr boxinu minu. — Nei, nei,
ekkert aö vera aö hugsa til þeirra
þarna fyrir sunnan. Þeir mega gleypa
alla sina ánamaðka. Ég geri þaö ekki.
Takk fyrir.
Aransins klaufaskapur meö laxinn i
Sefinu. Hann var áreiðanlega tiu — tólf
pund, kannski fjórtán.
Ekki hugsa um hann. Þú átt að
beita, Kristján minn Karl. Beittu
tveimur möökum. Vertu ekkert aö
spara þá. Þetta var innblástur.
Auðvitað beiti ég tveimur möökum. —
Nei, að sjálfsögöu þremur. Þaö gera
þeir fyrir sunnan — Hana nú, skjóta
þeir besefar upp kollinum enn. Fari
þeir til - - - Ekki vera oröljótur, gamli
minn. Þessir fyrir sunnan eru vist
ágætir og hugsa aldrei ljótt um annaö
fólk. Þeir eru íslendingar eins og þút
góðurinn. Eða ertu ekki Islendingur,
ha.? — Jú, jú, auðvitað er ég þaö og vil
vera,þótt ég sé danskur i eina ættina og
franskur i aðra þá eru hinar ættkvislir
minar islenzkar, nema þetta Norö-
mannablóðiö og irska lunderniö. Skitt
meö þaö. Ég er Islenzkur og meira en
þaö. Ég er Bolvikingur. Það er erfitt
aö vera islenzkari en þaö, að vera Bol-
vikingur. Og út meö færiö. Ég kastaöi
léttu kasti út i miöjan strauminn.
Hann sveiflaöist til toppurinn á stöng-
inni um leiö og ég kastaöi. Og þvi hef
ég tekiö eftir, aö þegar toppurinn
svignar i kasti, þá veit þaö ávallt á
gott. Ég fæ hann núna. Hlýt að fá hann.
— Jæja,núfæégméri pipuna mina.
Ætti ég heldur að kveikja i vindli? Nei,
pipan veröur ofan á. Ég næ i pipuna og
tóbakspunginn, læt stöngina skorðast
viö jöröu og krosslegg fæturna þannig,
aö hún stendúr uppá endann og fær
stuöning af lærum mér. Ég dáist að
henni um stund. Mikiö er hún falleg,
þarna sem hún ris á milli fóta minna
beint upp i loftið eins og--eins og
---------Hana nú, eru nú einhverjar
hugrenningssyndir aö skjóta upp koll-
inum. Burt meö þær. Þær eiga ekki
heima hér, hér fram i afdal á bezta
laxveiöisvæöi Bolvikinga.
Ég slæ pipunni minni við stein, og
það hrynur úr henni askan. Ég blæs i
hana, og það frussast tóbaksleifar upp
úr henni. Ég ræski mig, ósköp hljóð-
lega samt, og læt nýtt tóbak i hana, næ
i kveikjarann minn og kveiki i henni.
Ósköp var þetta nú notalegt að teyga
aö sér ferskan reykinn og finna
hvernig áhrif hans hrislast út um allan
skrokkinn. Hver taug og vefur tekur
sinn skammt af nikótin-áhrifum
tóbaksreyksins. Velliðanin er
óumræðanleg. Hugurinn reikar að
kveikjaranum minum.Dásamlegttæki,
sem aldrei bregst, nema þegar ég
gleymi, að láta á hann gas, eða nýjan
stein. Svo er hann lika gjöf,--gjöf
frá------já, já, látum það liggja á
milli hluta, annars mundi konan min,
kannski fara aö láta sér detta eitthvað
ihug.sem--------Æ,æ. Ég hrópa þetta,
af þvi að ég fann svo mikiö til i vinstra
lærinu. Ég kippi fótunum I sundur og
þá gerðist þaö. Ég sá stöngina mina,
þessa fallegu fiberstöng frá honum
Bernódusi i Virkjanum, þeytast út i
hylinn, — og hverfa.
Ég stirðnaði allur.
Þegar ég kom til sjálfs min aftur
stóð ég krossbölv. á bakkanum. Mér
varð svo mikiö um það, að ósjálfrátt
krossaöi ég mig að kaþólskum og
kristinna manna sið. Ég hafði engar
vöflur á, en stakk mér beint á eftir
henni i hylinn. Mér ætti svo sem að
vera óhætt, gömlum sundkennaran-
um. Ég veitti þvi enga athygli, að ég
var með pipuna i munninum og
kveikjarann i hendinni Hef ég hvorugt
siðan séð. Og hvar ég ligg nú þarna i
vatninu flugu hugsanir minar vitt um
svið, og æfi—hlaup mitt, allt frá þvi ég
skildi við minnar móður kvið, til þess-
arar stundar, blasti við innri augum
minum. En sterkasta hugsunin var þó
sú, að ná stönginni, 775 kr. fiberstöng-
inni frá honum Bernódusi. Ég kenndi
botnsins með öllum likama minum,
greip i eitthvað, sem var gamal-
kunnugt, og hélt fast. Ég hnipraði mig
saman, og spyrnti i botninn. Ég fann
aö mig vantaði loft. Mér skaut upp og
hrópaði: Ég náði---------og áður en
mig varði, var ég kominn i bólakaf
aftur. Mig verkjaði I lungun af loftleysi
og vöðlurnar minar, sem náðu upp
undir hendur, voru orðnar fullar af
vatni. Þær héldu mér niðri.
Guð almáttugur og heilagur Viborg,
(hann var forfaðir minn) hvar eruð þið
nú?
— Heldurðu maður, að þeir
höföingjar heyri, þegar ákallandinn er
á kafi niðri i „drekkingarhyl”
fyrirhyggjuleysisins? Þú ert svo gott
sem dauður, Kristán minn Karl, og
hafðu það fyrir ágirndina forstokkun-
ina og fýsnir þinar. Fýsnir, ekki nema
það þó! Ég hélt nú að ekki bæri að
hegna mé fyrir þá vessa, sem i
likamanum eru og voru einu erfðirnar
sem ég fekk frá forfeðrum minum. —
Jú, ég reykti pipu. Nú.og hvar er hún?
Fórhún ekki i ána og kveikjarinn lika,
Sunnudagsblaö Timans
535