Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Síða 9

Au&vitað var ég ekki frýnilegur
ásýndum, barinn og blóðugur i framan
vaðlafullur af vatni og linan min sjálf-
sagt i'flækju. Fyrst varð mér fyrir að
fara úr vöðlunum og losa mig við
vatnið úr þeim. Auðvitað fylgdu
hosurnar og sokkarnir með. Ég hellti
nú vatninu úr þeim, vatt sokka og
hosur og fór so að klæðast að nýju. Ef
belssuð vorsólin, heið og hlý, hefði ekki
verið, mundi ég áreiðanlega hafa
gengið á vit feðra mina af vosbúð og
kulda og þá hefðu þessir þættir aldrei
verið skrifaðir, og þar með hefði orðið
stórt skarð fyrir skildi i islenzkum
bókmenntum.
Ég tók nú stöngina mina og fór að
vinda linuna upp á hjólið. Þótt furðu-
legt megi virðast kom hún greið inn á
hjólið og ekki svo mikið sem marin á
einum né öðrum stað.
Tók ég nú veiðidótið mitt saman og
hélt upp að kofa, breiddi þar úr vöðl-
unum á móti sólu. Þar skyldu þær
þorna á meðan ég skryppi heim. Ég
tók laxinn minn og hélt af stað áleiðis
aö bilnum minum. Heimferðin gekk
vel. Laxinn var veginn og mældur og
reyndist ekki þyngri en rúm fimm
pund. — Konan min vó hann á eldhús-
vogina sina.
— Nei, góða min. Fimm punda lax
verður ekk fullorðnum karlmanni þvi
nær að bana.
— Hann er nú lika rúm fimm pund,
Kristján minn Karl, sagði hún svona
dálitiö útundan sér. Það var einhver
broddur i þessu, — rétt eins og það
mætti lesa úr orðunum að stærri þyrfti
nú laxinn ekki að vera til þess að ráða
niðurlögum minum. Það skal aldrei
spyrjast.
Ég seildist i úlpuvasa minn, náði þar
i þrjár eða fjórar blýsökkur, sem ég
geymdi þar, og laumaði þeim upp i
ginið á drjóla, svo að litið bar á.
— Vigtaðu hann aftur góða, sagði ég
svo ósköp bljúgur.
—■ Hvað er þetta? Trúirðu mér ekki,
maður? Hann er fimm pund og rúm-
lega það. Þú verður að sætta þig við að
geta ekki staðið af þér fimm punda
lax.
Hana nú, þarna fékkstu nú gusuna
Kristján minn Karl. Þetta áttirðu
skilið fyrir að ætla þér að leika á sjálfa
konuna þina og reyndar óflekkaöa
persónu sjálfs þins lika.
— Æ, þú gerir það nú fyrir mig, góða
min, að vigta laxinn aftur, bað ég
undirgefinn og bljúgur.
— Jæja, komdu þá meðhann, og það
var enginn hlýleiki i röddinni, heldur
vottaði fyrir þykkju vegna tortryggni
minnar.
— Hvað er þetta, hálfhrópaði konan
min. — Mikil undraskepna er þetta.
Heldur áfram að þyngjast þótt stein-
dauður sé. Það er ekki um að villast,
hann hefur þyngzt um pund siðan
áðan. Þú gjörir svo vel og ferð burt
með hann úr minum húsum, — og það
á stundinni. Ég skal rétt láta þig vita,
Kristján Karl, að ég kæri mig ekki um
að láta hann sprengja húsið utan af
okkur, en þaö gerir hann, ef hann
heldur áfram að þyngjast svona.
— Sex pund skal hann vera, sagði
ég, og var dulin hreykni I röddinni.
Það var miklu meiri fróun í því aö
verða undir sex punda laxi en fimm. —
Ég greip laxinn af eldhúsvoginni,
laumaðist upp I giniö á honum og hirti
sökkurnar minar og stakk þeim I vasa
minn aftur. Þær voru búnar aö gera
sitt gagn.
Konan færði mér hrein og þurr föt að
fara I. Þegar þeirri athöfn var lokiö,
fór ég að brjóta heilann um það, aö
ekki væri hollt fyrir mig að vera einn
að veiðinni. Það sýndi hin napra
reynsla mér um morguninn. Akvaö ég
þvi að reyna að verða mér úti um
,,meöveiðimann”. Kom mér þá I hug
Gunnar Júl. frændi minn. Þannig stóö
á fyrir honum, aö það hefði veriö
krukkað i tábergsvöðvunum á öörum
fæti hans, svo að hann var haltur og
hálf skakkur eins og ég. Þvi hæföi þaö
vel, að við værum saman. Ég hringdi
þvi i frænda minn.
— Heyrðu frændi, hefurðu lyst,
sagði ég formálalaust.
— Já, auðvitað hef ég lyst. Hefuröu
fengiðnokkuð?, sagði hann. Það þurfti
ekki aö stafa það fyrir hann ~
Gunnar minn Júl. Hann er fljótur aö
átta sig á hlutunum.
— Einn fimm, — nei, sex punda, tók
ég mig á undir eins. — Segi þér seinna
537
Sunnudagsblað Tímans