Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Blaðsíða 10

frá þvi. Þú kemur þá eftir hádegið. A
ég að taka þig? Ég sagði þetta siðasta
með þeim hreim, að hann mátti skilja,
að ég vildi það siður.
— Nei, nei. Ég kem á Saabinum,
þegar ég er tilbúinn.
— Já þú kemur þá. Sagði ég hressi-
legri og af sannfæringu. Ég var þess
fullviss, að hann mundi koma. Ég
þóttist heyra það á raddblænum.
Ég ákvað nú að leggja mig, fram
yfir hádegið. Ég lokaði augunum, og
ævintýri morgunsins rann eins og á
færibandi fyrir hugarsjónum minum.
— Liklega hef ég blundað, þvi ég
heyröi sjálfan mig hrópa út i stofu-
kyrrðina:
— Það er lax á færinu!
— Það er lax á færinu!
— Hvaða óskapa læti eru þetta?
heyrði ég sagt rétt við höfðalagiö hjá
mér. Ég staðhæfi að ég heyrði eitthvað
detta og brotna.
— Það er naumast að þú fékkst
bröndu. Að þú skuiir geta fengiö af þér
að láta si svona, fullorðinn maðurinn.
Séröu nú bara hvað þú hefur gjört?
Lézt mér bregöa svo við, að ég missti
kristalskæra vatnskönnuna úr
höndunum og hún fór i þáuund mola.
Ég held að þú ættir nú að hætta þessari
veiðidellu, og taka þér eitthvað
ærlegra fyrir hendur. Þö ferð alveg á
taugum á þessu, maður.
Þetta var konan min. Hún hafði
verið að vökva blómin og henni haföi
brugðið svona við hrópið i mér.
Afleiðingin varð sú, sem hér mátti sjá:
Allt hornið i stofunni þakið glerbrot-
um.
— Hvað er þetta kona. Ég ræð ekki
draumförum minum, sagði ég bljúgur
og iðrunarfullur.
Þegar ég hafði borðað hádegismatinn
dreif ég mig af stað. Ég var i léttu
skapi þrátt fyrir ófarir minar um
morguninn, — nema þetta með
könnuna. Það var nú meira óstandið.
Ætli það hafi verið fyrirboði? Þvi gæti
ég bezt trúað. Það fór um mig ónota-
legur kuldahrollur við tilhugsunina Ef
það hefur verið fyrirboði, þá er vist að
ég fæ ekki bröndu það, sem eftir er
dagsins. Það þyrmdi yfir mig. Það var
eins og það drægi úr mér allan mátt og
áhuginn dvinaöi. Ef áhuginn er ekki
vakandi, er veiðivonin glötuð.
— Grána min lallaði ósköp letilega
fram veginn, upp með ósnum og
skilaði mér fram i Vatnsnes eftir óra-
tlma, fannst mér. Ég lagði bilnum og
hélt svo af stað fram að kofa. Skelfing
var ég ónógur sjálfum mér. —
Vöðlurnar voru orðnar þurrar og þvi
ekkert til fyrirstööu að láta þær skýla
mér I vosbúðarsvalli árinnar. Ég fór
þvi i þær og lallaði svo niður að sefinu.
Jú, ekki bar á öðru, hann var þarna
enn, lónaði út við strauminn og lét
hann vagga sér til og frá svo að glitti i
skjannahvitan kviðinn á honum.
Þarna lyfti hann sér eftir flugu, lét sig
siga i hylinn likt og selur i sæ.
Ég náði i maðkaboxið mitt og beitti
fjórum, silspikuðum möðkum. Mikið
var þetta falleg beita. Ég þóttist þess
fullviss, að ef ég væri lax, þá stæðist ég
ekki þessa freistingu. Þetta er nú eitt-
hvað annað e'n þessi mýfluguræksni,
sem hann var að sækjast eftir rétt
áðan.
Nú hófst sami leikurinn og um
morguninn, hann át alltaf beituna af,
hvernig svo sem ég reyndi að tæla
hann á krókinn. Það er ekki að orð-
lengja það, að þarna var ég að reyna
við kauða þangað til klukkan var að
verða fimm. Þarna gafst ég upp enda
orðinn kaffi þurfi. Ég lallaði út i móa
og fór að drekka kaffið. Mig furðaði
mest á þvk, að Gunnar minn Júl skyldi
ekki vera kominn. Einhverjar ÞeI!gj
ingar lutu að þvi hvort eitthvað he^
komiðfyrir hann. Það vantaði ekk*’ f
hugsana-heimur minn málaði dók
myndir um það hvernig ásigkomu
frænda mins væri nú háttað. A'j&''1 j
væri hann nú limlestur eða ja‘f) j
dauður. Hver gat sagt um það? *•’ ,
hann ég. sitjandi hér fram i al ’
þambandi kaffi úr 2ja litra bru
Ef frændi minn væri nú limlestur ^
jafnvel dauður, fannst mér endilega
ég yrði að sýna minningu hans
hverja hluttekningu frændseminn ^
— og það kom kökkur i hálsinn á h1^
rétt eins og ég ætlaði að fara að hryh
músum, en auðvitað ætlaði ég aö 1J
við kaffið mitt fyrst og gráta ^
minningu frænda mins ,Rétt i þvi a ^
var að ljúka við síðasta s°Pannn(ji
geyminum, birtist Gunnar fr$ nr
minn, lfkt og hann hefði sprottið upP
jörðinni. jj^
— Ertu búinn að fiska mikið,
segir hann. Hann hefur vist
athugað vel ásjónuna á honum m° {
bróður sinum, hann Gunnar Jd'- . n
maðurinn ekki séð, hvað svipur m jjj
var fýidur. Menn athuga ekki dv -r
kringumstæðurnar vel, aður en P
tala. Ónei. a
— Fiskað. hu. Ekki kvikindi. nenjn
þessa lækjarlontu, sem var nærr' ^
að drepa mig i morgun, og var völ
þvi, að konan min mölbraut uppöna
könnuna sina. ag
Nú, og með þvi að ég var far'n.narn
tala, þá gat ég alveg eins haldið á*r
og áður en ég vissi af, var ég búinn j
sleppa út úr mér allri frægðarsög
um viðureignina um morguninn-
uojlll
Hann var góður áheyrandi, 1
Gunnar Júl. Akaflega er þaö Qg
munandi, hvernig menn hlusta
hvernig maður finnur hluttekniné -r
sem streymir á milli þess, sem s ..
frá og hins, sem hlustar. Góður h
Sunnudagsblaö
Tim3llS
538