Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Qupperneq 11

andi
er eins og hluti af manns innri
j^und. Einu sinni las ég kvæði fyrir
unningja minn, kvæði, sem var ákaf-
þrungið af skáldlegum hug-
Vndum, auðugt af andlegu raunsæi,
ry8gt upp af áþrifanlegum stað-
yndum, og hvað gerði hann þessi
'niningi'? Hann las reyfara á meðan.
8 skammaðist mín svo mikið fyrir
,.®US hönd, að ég hef algjörlega lagt
nagerðina á hilluna.
c sagði Gunnari frá laxinum i
hnu 0g bað hann fyrir alla muni að
a honum.
" Jn, vertu rólegur frændi minn. Ég
al ná honum, sagði Gunnar svona
þ hógværðar litillæti, en þó með
uugum, sannfærandi myndugleik.
. *»ann tók stöngina sina og stefndi
l^ui að Sefinu. Ég horfði á eftir
Uum. bessi reisn i fasi hans minnti
j,1® ó nafna hans frá Hliðarenda.
ann Gunnar minn Júl bar stöngina
, na með sömu reisn og ég .. gæti
Ij ®Saó mér að Gunnar á Hliðarenda
‘oi bórið boga sinn og örvar eða
atgeir.
tvÁn þess að gera mér nokkra grein
o/lr kvert ætlaði, tók ég mina stöng
8 Uélt að ánni. Ég reikaði fram og
re Ur um bakkann. Nú, þvi ekki að
yna hérna? Hann er ekki kallaður
Xasteinn þessi kollur þarna út i
ui, fyrir ekki neitt.
beitti af einskæru kæruleysi, og
h staði af enn meira kæruleysi, eitt-
„ ao út i strauminn, — bara eitthvað.
bat,Stukk stönginni minni niður i
f$ • anm Nö gat hún ekkert farið.en
sVnlu rann nt með straumnum sem þvi
dist. Ég hafði keypt mér pakka af
v. ay'ndlum i nesti, — tók méf einn
g, ^*1 og kveikti i.
St®’ 8at ekki fest hugann við neitt sér
Sk i .°8 lét bann þvi reika stefnulaust.
oi„e f*n8 gat maður verið andlaus eftir
lika>- ófarir.
jj." Hvað er að þér frændi minn?
* U*rðu ekkert um stöngina þina?
Vararbu að lát’ ann slita sig af? Þarna
ejJ. Þó Gunnar minn Jfil. kominn i
st 'u. Persónu Ég hrökk vib og leit á
h^. g'na mina. Hún var næstum þvi
hjjUgsveigð. Toppurinn var, um það
str let frá vatnsborðinu. Linan var
þ^usó til hins ýtrasta. Það var ekki á
fcre log>ð, stangirnar frá honum
^ Uódúsi j Virkjanum. Eða linan,
^Ur, að þola þetta!
fr* leit spotzkur út undan mér til
ehl^u m>ns og þóttist sjá.að hann færi
jj, ’ maður einsamall. — Aha. Þarna
j,11 sá silfraði ofjarli sinum.
UrðV°rt sem þessar hugrenningar
þv,U le»gri eða skemmri, þá veitti ég
stö atl*ygli, að ég hafði gripið i
8>na og var þegar farinn að ein-
beita mer að lassarónanum, sem hékk
i færinu minu:
— Haltu ekki of fast i hann, heyrði
ég að Gunnar kallaði rétt upp við
eyrað á mér.
— Hann er skrambi þungur,
Gunnar, hrópaði ég á móti.
— Heyrðu, þetta er ekki lax,
Gunnar. Þetta er festa, sagði ég
svona til þess að halda honum hjá mér.
Mér sýndist á bliki augna hans, að
hann hefði lítinn áhuga á að glápa á
aðfarir minar, heldur fara á annað
veiðisvæði að reyna hæfni sina.
— Lofaðu mér að sjá, sagði Gunnar
og tók stöngina mina.
— Festa, hélt hann áfram. — Nei
sko, þetta er ekki festa, frændi. Hann
liggur bara svona þungt i færinu. Þetta
er einhver herjans mikill beljaki. Ætli
þú fári ekki bara „Veiðimanninn út á
hann.
Ahæ. „Veiðimanninn.” Það væri sko
upphefð, þótt henni fylgdi iskalt
steypibað i ánni. „Veiðimaðurinn” er
verðlaunagripur, sem Stangveiði-
félagið veitir árlega þeim, er þyngsta
laxinn veiðir yfir veiðitimabilið. —
Þessi verðlaun hafa verið ákaflega
eftirsótt af veiðimönnum, vegna þess
að þeim fylgir viðlika heiður og
Nóbelsverðlaunum i bókmenntum og
Sonningverðlaunum i skáldskap,
samanlögðum.
Tengdasonur minn fékk þessi
verðlaun einu sinni. Hann er i eðli sinu
fremur hlédrægur, og varð þvi ekki
um sel, þegar hann uppgötvaði þá sér-
stöku virðingu, sem honum var allt i
einu sýnd af mönnum, er áður höfðu
ekki skipt sér af honum. Þessir
heiðursborgarar fór allt i einu, að
bugta sig og beygja, tóku ofan pott
lokin, þegar þeir mættu honum og
gjörðu næstum þvi „honnör”.
Nú ætla ég að trúa þéí fyrir launung.
Ég veit að það fer ekki lengra en til
þín, sem lest þessar linur.
Það gekk eitt sinn saga um mann,
sem hafði keypt tuttugu og þriggja
punda lax norðan úr Þingeyjarsýslu
fyrir tuttugu og fimm þúsund krónur,
geymdi hann i frystikistunni yfir
veturinn, hafði hann svo með sér i
veiöiferð, þýddi hann i ánni, kom með
hann heim að kvöldi, lét trúnaðar-
mann Stangveiðifélagsins vigta hánn
og tryggði sér á þann hátt, þennan
eftirsótta verðlaunagrip. Þannig hafði
hann það i tvö, þrjú sumur. Svo var
það eitt sinn, þegar hann kom með
Þingeyinginn, að trúnaðarmanni
Stangveiðifélagsins fannst eins og
gömul, kunnug fýla legði að vitum
hans ekki ósvipað kæstri skötu.
— Jæja, sagði trúnaðarmaðurinn. —
Fiskast þeir nú lika kæstir, laxarnir i
Ósnum?
— Þetta gerir þarinn og súrheys-
drullan, sem bændurnir kasta i Ósinn,
sagði veiðimaðurinn. Og þar með var
málið afgreitt. Hann fékk „Veiðimann
inn” það árið.
Já, veiðimannsstyttan, þessi Sonn-
ings- og Nóbelsverðlaun Stangveiðifé-
lags Bolvikinga, fæst ekki fyrir neitt
rusl.
Þessar hugrenningar flugu um huga
minn vegna þessara ovæntu tilgátu
frænda mins. Já, hann Gunnar minn
Júl. veit, hvernig setja skal i gang
gömul útslitin vélaræksni, svo og hug-
myndalindir hans frænda sins.
— Ég ætla yfir á hinn bakkann,
heyrði ég Gunnar segja, og þá myrkv-
aðist hugmyndaheimur minn, eins og
rafmagnsperu, þegar straumurinn er
rofinn.
— Gættu þin. Það er sleipt i ánni,
hrópaði ég til hans. Mér sýndist honum
skrika fótur. Hann hoppaði þetta mest
á föðrum fæti yfir á hinn bakkann.
Hvort sem það var af þvi að átakið
kom úr annarri átt, eða hinu, að laxinn
var búinn að hvilast nóg, þá varð sú
breyting á, að linan þaut út af hjólinu
og stefndi beint upp Ósinn, eftir mesta
straumhryggnum. Gunnar tók á rás á
eftir og reyndi að gjöra fararstjóran-
um sem örðugast fyrir með þvi að
þreyta hann, á þann hátt að hemla
mátulega rennsli línunnar út af
hjólinu.
Að sjálfsögðu fann ég til æsingarinn-
ar, engu siður en frændi minn, þótt
hann héldi um stýristaumana, en ekki
ég.
Ég var kominn út i miðja á, áður en
ég vissi af, og naut þess að finna
árstrauminn leika um fætur mér.
— Farðu I land, kallaði frændi
minn. Hann er á leiðinni niður.
Ekki þótti mér fýsilegt að verða I
vegi fyrir honum, verðlaunagripnum,
svo ég flýtti mér sem mest ég mátti að
landi. Fór ég það meira á fjórum fót-
um en tveimur. Rétt i þann mynd, er
ég náði bakkanum, heyrði e’g hrópin i
Gunnari.
— Srðu ’ann. Þarna stekkur hann.
— Ég hafði kastað mér áfram sið-
asta spölinn og var þvi á hálfgerðum
fjórum fótum við bakkann. Ég hafði
þvi engin önnur ráð, en að kikja á milli
fóta mér á þessa merkilegu skepnu.
Eins og allir vita, sér maður alla
hluti i öðru ljósi, þegar maður stendur
hálfgert á haus, heldur en maður sér
þá með þvi að standa jafnt i báða fæt-
ur. Það var storkostleg sjón að sjá
hann þarna glitrandi i loftinu, spegil-
fagran, baðaðan I sólarljósinu. Það
Flutt á bls. 543
^Ufinudagsblaö Tjmans
539