Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Blaðsíða 15

Tíminn Sunnudagsblað - 30.06.1973, Blaðsíða 15
Sumardagar Framhald af bls. 539 glitraði af honum ljósbrotið rétt eins °g geislabaugur um höfuð helgra b'anna. Þetta hlaut að vera heilagur fiskur, — og þá mátti ekki éta hann. kað étur enginn heilagleikann. Nú kom Gunnar yfir aftur, og var 'axinn á. Við sáum boðaföllin frá hon- um. Þarna sló hann sporðinum upp úr Vatninu. Þvilikur sporður, maður. —- Ögurleg skepna er þetta, frændi, heyrði ég sjálfan mig segja. — Held- urðu að þetta sé virkilega lax, en ekki einhver umskiptingur? Mér kom geislabaugurinn i hug, en hafði ekki úppburð i mér að segja honum frá fyrirbærinu, af ótta við að frændi minn mundi hlæja að mér og gera svo gabb að mér á eftir. Ég held að frændi minn hafi ekki heyrt það, sem ég sagði þvi hann anz- aði engu upp á það. — Hana, fari það nú i sjóðandi, heit- asta h......,” sagði blessuninn hann ir®ndi minn um leið og hann dró örlit- mn enda inn á hjólið. — Hann er farinn — Blessaður vertu, það var enginn sdknuður af honum frændi minn góður sagði ég allhress i bragði og reyndi að ata hann ekki heyra feginleikann i röddinni. Hann hefði annars átt það til, ^ann Gunnar minn, að fara að spyrja 'ú'g spjörunum út, og þá hefði ég gloprað út úr mér þessu með heilag- 'eikann, og frændi minn hefði gjört adðulegt gabb að mér. Það vildi ég ekki. Við settumst niður i móana við ána °g spjölluðum litla stund, um hvað |Uan ég ekki lengur. — Ég hafði orð á Pvi. að nú færi að liða að kvöldmat, og ráð væri að leggja „letingja” yfir tTlatartimann. Frændi minn kvaðst ekkert fara i mat. Fannst mér hann vera innvortis reiður. Eg tók stöngina mina og lallaði með hana fram að ,,kofa” setti á hana UjGan taum, flotholt og krækju, beitti, osvo fram, kastaðieins langtfram og § gat, fór svo i land, setti stöngina asta og hélt svo að bilnum minum. Blessunin hún Grána min beið min vygglynd og þolinmóð, eins og svo oft ”Ur, og ég gældi við hana. Vegna þess hve stóru hlutverki rána min hefur gegnt i veiðiferðum ^utnum á hún það skilið að henni séu ynd viðeigandi vinahót. — — — g borðaði nú lyst mina og hélt svo Jötlega fram að vatni aftur. Þegar púgað kom, fór ég að svipast um eftir vr*nda minum. Sá ég brátt.hvar hann ar hinn rólegasti við Laxasteininn, nmitt þar, sem viö misstum laxinn ^tttinudagsblaö Tímans fyrir stundu. Ég gekk til hans. Nú það er svona. Frændi minn er i vigahug, enda gutlaði á eitthvað silfrað út i ánni fram af honum. — Þarna kom maður fram móana. Þegar hann kom nær, lyfti ég upp annarri hendi til merkis um, að hér skyldi ganga hljótt um. Skildi komumaður bendingu mina, og læddist ósköp hæglátlega til min. Þarna var kominn Matthias, tengda- sonur Gunnars frænda mins. Við færð- um okkur hljóðlega nær. Mátti þá merkja þessa sérstöku einbeitni i svip Gunnars einbeitni sem ég hef ekki orðið var við hjá öðrum veiðimönnum, er ég hef átt að veiðifélögum. Þessi einbeitnier blönduð sérstakri festu, en um leið ljómun, — rétt eins og maður getur imyndað sér svipbrigði fiski- mannanna á Geneseretvatni á dögum lærisveinanna. Þessi einbeitni er heilög rósemd þess, er trúir, en veit þó að karlmennsku þarf til. — — Ertu búinn að vera lengi með hann, frændi, áræddi ég að segja, hvislaði öllu heldur. — Svona hálftima, heyrðist mér hann svara. — Viltu ekki koma honum nær? Ég er með háfinn, sagði ég ósköp undir- gefinn. — Farðu með fjandans háfinn, hraut út úr frænda minum. Nú, hann stendur norð-vestan i bólið hans, hugsaði ég með mér. Það er bezt að hypja sig burt, enda átti ég erindi fram að kofa að vitja um „letingj- ann” minn. Voru þeir þvi tveir eftir, tengdafeðgarnir. Eitthvert tóm var i huga minum þennan spöl að stönginni, þvi ekki minnist ég neinna frjósamra hug- mynda frá þeirri leið. Skelfing var að sjá .hvernig stöngin min himdi þarna, sem hún stóð upp á endann, skorðuð við stein. Hún minnti á biðukollu, sem misst hefur biðuhárin út i veður og vind. Hvernig mátti svo sem annað vera, þegar hún var búin að missa bæði lax og linu? Nei, það var ekki von á góðu. Það hæddu allir fiskar hana. Ég gat ómögulega fengið það af mér að láta hana liggja svona. Hún átti ekki að mér slfkt tillitsleysi. Ég tók hana þvi upp og vatt inn linuna. Beitan var hreyfð, aðeins hreinni af þvi að liggja i vatninu. Ég fór ekki óðslega að neinu. Ég fann að veiðilán mitt var þrotið. Reyndar vissi ég, að það var löngu þrotið. Ég vissi það i dag, þegar ég sá glerbrotin i stofuhorninu heima. Það er alltaf ógæfa að brjóta gler, ekki sizt, þegar það er uppháldsgripur kon unnar manns. Ég tók þessu mótlæti með stóiskri ró, fann pipuna mina, sem ég fékk mér i stað þeirrar, er ég missti i ána, sló úr henni hálfbrunnið tóbakið, fyllti hana að nýju, kveikti i henni og lét timann liða án nokkurs takmarks. Þegar ég leit á klukkuna, var hún langt gengin tiu. — Þú getur alveg eins lallað til hans frænda þins, Kristján minn Karl, eins og legið hér i leti aðgerðarleysisins, heyrði ég innri rödd mina segja. Ég fór að þvi ráði, tók stöngina mina og lapp- aðist af stað. Þarna sé ég Matthias bera við gull- búinn kvöldhimininn. Hann var með litla barnastöng i höndunum. t spotta fram úr stönginni hékk spúnn, glitr- andi fagur og girnilegur. Frændi minn sneri frá ánni. Ég sá ekki betur en hann lyppaðist niður á bakkann. Kast- aði hann ekki frá sér stönginni, mað- urinn? — Og þarna þreif hann til ein- hvers. — Hann hefur verið að landa honum, hugsaði ég með mér. — Er hann stór, frændi? kallaði ég til hans. Ég fékk ekkert svar, enda ekki við að búast, — árniðurinn kæfði rödd mina. Þarna lamdi frændi minn eitthvað. Nú hefur hann verið að rota hann. — Nei, þetta voru ekki aðgerðir fagnandi veiðimanns. Ég sá það núna. Þetta voru nistandi vonbrigði, hel- kaldur napurleikinn. Hann hefur misst hann. Napurleikinn hrislaðist i hverjum andlitsdrætti og hreyfingar handanna voru andsvör andstreymis- ins, sem bitnuðu á móður jörð. Matthias kastaði og glitfagur spúnn- inn þaut hljóðlaust út i ána. Þetta var kast án markmiðs, en það var hlut- tekning i þessu kasti, samúð, vegna andstreymis vonsvikins manns. Ég var kominn til þeirra. Sagði ekki neitt. Samúð min iá i þögninni, sam- einaðist kvöldkyrrðinni, sem rikti um- hverfis okkur Qg niður árinnar virtist hljóðna. Það var eins og i þvi lægi viss játning um sök. Matthias dró færið til sin. Spúnninn kom i ljós, jafn spegilfagur og áður en honum var kastað, kannski aðeins meira glampandi vegna vætunnar. En hvað var þetta? Nú, ekki annað en vatnagróður, sem krækzt hafði á þri- krækjuna. Jú, það var eitthvap meira, einhver flækja. Matthias tók i þessa flækju og fann að henni fylgdi einhver þungi. Hann dró flækjuna til sin með rólegum en ákveðnum handtökum. Þaö strengdist á, en aðeins um stund. Svo var jafn létt að draga sem áður, — aðeins viðnám. Matthias dró með sama jafnaðargeðinu, en þó.--------- Það speglaðist einhver eftirvænting i svip hans, en rósemi hugans var sú sama. Þá var það, sem ég heyrði frænda minn segja eitthvað fljótt. 543

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.