Morgunblaðið - 25.04.2004, Side 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. APRÍL 2004 41
Hjartans þakkir fyrir auðsýndan hlýhug og samúð í veikindum og við and-
lát ástkærrar móður okkar, stjúpmóður, tengdamóður og ömmu,
frú JÓNU BÁRÐARDÓTTUR.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki og hjúkrunarfólki á deild 11E
Landspítala Hringbraut og á líknardeild Landspítala í Kópavogi fyrir
ómetanlegan stuðning og umönnun.
Fjölskylda hinnar látnu.
Eiginmaður minn og faðir okkar,
ANDRÉS SVERRISSON
frá Hvammi,
Fannborg 8,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Digraneskirkju mánu-
daginn 26. apríl kl. 13.30.
Þórunn Erna Þórðardóttir,
Þórhildur Andrésdóttir,
Sigurlaug Andrésdóttir.
Okkar ástkæri,
EINAR G. BALDVINSSON
listmálari,
lést miðvikudaginn 21. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sólveig Gunnarsdóttir,
Jóhann Kr. Gunnarsson.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ÞRÚÐUR (Dúa) GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hjalla,
Ölfusi,
lést föstudaginn 16. apríl.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 27. apríl kl. 13:30.
Finnbogi G. Vikar,
Guðmundur K. Vikar, Guðný Snorradóttir,
Lilja Vikar, Þorsteinn Hauksson,
Erna Vikar,
Unnur Vikar, Friðrik Kjartansson,
Sigrún Vikar, Benedikt Sigurjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
LAUFEY SIGURRÓS JÓNSDÓTTIR,
Mávahlíð 11,
lést á Landakoti miðvikudaginn 21. apríl sl.
Sólrún Ólafsdóttir, Þórhallur Bjarnason,
Örn Ólafsson,
Sigurbjörg Ólafsdóttir, Finnur Ellertsson,
Gústaf Adólf Ólafsson,
Sigríður Jóna Ólafsdóttir, Þorbjörn Gunnarsson,
Guðfinnur Ólafsson, Jóhanna Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Látinn er Haraldur
Blöndal, langt fyrir ald-
ur fram.
Haraldi kynntist ég
fyrst í kringum 1970,
þegar auglýst var til
leshóps um Frelsið eftir John Stuart
Mill, á vegum Ungra sjálfstæðis-
manna. Vorum við þá tveir skóla-
félagar í Menntaskólanum við
Hamrahlíð; ég og Bolli Héðinsson;
síðar hagfræðingur; sem svöruðum
kallinu. Áttum við svo saman nokkur
skemmtileg og þroskandi umræðu-
kvöld með þessum háa, granna og
skíreyga lögfræðinema.
Á níunda áratuginum, heimkominn
frá mannfræðinámi, kynntist ég svo
hinum fullorðna Haraldi óbeint, af
kjallaragreinum hans í DV; en í þá
daga stunduðum við báðir mjög þá
tegund bókmenntaskrifa. Einkennd-
ust hans skrif þá mjög af djörfung og
kappræðufjöri.
Var hann og áberandi í bæjarlífinu,
eins og ég varð eitt sinn var við er ég
sat á áheyrnarpöllum í Alþingishús-
inu, og var að hlusta á hvern kappann
af öðrum koma í ræðustól. Þá neydd-
ist einn þjóðfrægur maðurinn til að
gera hlé á máli sínu þegar háreysti
mikil barst frá einum hliðarsalnum.
Sagði þá einhver að þar væri kominn
Haraldur Blöndal að ræða við vini
sína. Kímdu þá hinir og létu sér það
vel líka.
Einnig hitti ég hann þá á fundum
hjá Varðbergi – S.V.S. En það var
ekki fyrr en ég fór á tíunda áratug-
inum að sitja mikið með stóra spjall-
hópnum sem var á kaffi Hressó, og
síðan á Kaffi París, að það rann upp
fyrir mér að þessi breiðleiti maður
væri einn og hinn sami og hinn grann-
vaxni kennari forðum daga.
Haraldi voru kristin málefni hug-
leikin í seinni tíð. Vil ég því kveðja
hann með því að vitna í hluta af þýð-
ingu minni á helgileiknum Morð í
dómkirkjunni, eftir T.S. Eliot. En
hann fjallar um baráttu Tómasar
Becket, erkibiskups í Kantaraborg á
Englandi, á tólftu öld.
---
,,Hvað aðhafast nú erkibiskup vor
og okkar réttborni herra páfinn
með kónginum þrjóska
og franska kónginum?
í endalausu ráðabruggi, leikfléttum,
í samkundum, með
samþykktum fundum eða afboðuðum.
Á óloknum fundum eða endalausum
hér og hvar í Frans?
Ég sé ekkert endanlegt
í stjórnsýslulist heimsins
nema ofbeldi, tvískinnungshátt
og spillingu oft og tíðum.
Konungurinn ríkir eða barónar ríkja:
sá sterki með valdi og hinn með slægð.
þeir virða aðeins ein lög,
að ná völdum og halda þeim,
og hinir veiku eru étnir
af eigin fylgifiskum.
Skulu þessir hlutir engan endi hafa
fyrr en hinir snauðu við hliðið
hafa gleymt sínum vini,
föðurnum í Guði,
hafa gleymt
að þeir áttu sér vin?“
---
Haraldar Blöndal er sárt saknað, af
okkur spjallfélögum hans við hring-
borðið, á Kaffi París við Austurvöll.
Tryggvi V. Líndal.
Haraldur fyrir meira en aldarfjórð-
ungi. Hann kom með þys og guss frá
hægri, það var eins og að lenda í kald-
norðan hvassviðri að ræða við hann.
Við vorum pólitískir fjendur. Á þeim
tímapunkti voru víðáttur milli manna
af minna tilefni en pólitískri lífsskoð-
un. Svo liðu árin. Sól skein. Vinda
stillti. Á undanförnum árum höfum
HARALDUR
BLÖNDAL
✝ Haraldur Blön-dal hæstaréttar-
lögmaður var fædd-
ur í Reykjavík 6. júlí
1946. Hann lést 14.
apríl síðastliðinn og
var honum sungin
sálumessa í Krists-
kirkju í Landakoti
23. apríl.
við nokkrir félagslega
þenkjandi íhaldsmenn
úr öllum flokkum hist í
hádeginu á laugardög-
um, sopið kaffi saman
og spjallað um heim og
geim, upphaf og endi.
Undur var gaman að
kynnast honum upp á
nýtt. Glettinn og ögr-
andi samræðumaður.
Lögmaðurinn vísaði í
orðræðu sinni til ís-
lenskra bókmennta,
hafði Evrópusögu 19.
aldar á hraðbergi, lýsti
upp öngstræti lögfræð-
innar, vitnaði jöfnum höndum í Hall-
grím, Jónas og Halldór, mundi vísur
og ljóðabrot fyrri tíðar og stakk sér til
sunds í Sturlungu eftir þörfum.
Stundum höfðum við hinir á tilfinn-
ingunni að Haraldur væri húmanist-
inn mesti í fagstétt sinni, svo víðfeðm-
ur gat hann verið. Og var hann ekki á
flestum sviðum í fremstu röð, vænlegt
efni til höfðingja? Hann hefði vísast
orðið lýðforingi ef hann hefði ekki
verið sleginn þeim horna-galdri sem
krenkir alltof margan mætan mann, –
en þroskar samt. Hann bar ekki
manngæsku sína á torg en reyndist
mörgum hjálparhella, alltaf reiðubú-
inn að aðstoða þar sem þörf knúði
dyra. Í ýmsu var hann ekki af þeim
ærandi nútíma sem þrengir stundum
að mennskunni í samskiptum fólks , –
svo var hann jafnvel dálítill nítjándu-
aldarmaður – af evrópskum aðli. Har-
aldur fyrir nokkrum vikum; hann
lýsti með bliki í augum barndómi sín-
um, hófaskellum hesta við Laugaveg
og Hverfisgötu, foreldrum sínum og
fóstru, frændum sínum og áum, ól-
seigum Engeyingum, bókelskum og
tónvísum Blöndælum, stundum dálít-
ið breyskum, sveitadvöl í Borgarfirði.
Bernskuna sá hann lifandi fyrir sér og
nokkurra kynslóða basl og betrum-
bætur. Hann var heitfengur maður.
Við íhaldssamir félagshyggjumenn,
gamlir anarkistar og fornir danne-
brogsmenn kveðjum ógleymanlegan
vin og samferðamann með þakklæti.
Óskar Guðmundsson.
Látinn er í Reykjavík, langt um
aldur fram, góðvinur minn, Haraldur
Blöndal, hæstaréttarlögmaður, 57 ára
að aldri.
Ég kynntist Haraldi fljótlega eftir
að báðir hófu nám í lögfræði við Há-
skóla Íslands og við lukum námi á
svipuðum tíma; hann vorið 1972, ég
það haust.
Með okkur Haraldi tókst á náms-
árunum vinátta sem stóð alltaf síðan
og aldrei féll skuggi á. Við vorum alla
tíð mjög samstiga í skoðunum að því
er varðaði helstu áhugamál okkar, ís-
lenskan skáldskap og stjórnmál, ekki
síst fyrri tíma en í þeim efnum var
Haraldur vel heima eins og í mörgum
öðrum efnum.
Saga Íslands og raunar Evrópu
allrar var Haraldi mjög hugleikin og
hans ær og kýr var að rifja upp
stjórnmálaatburði fyrri tíma, ekki síst
þá sem vörðuðu landsréttindi Íslend-
inga allt frá Gamla sáttmála til vorra
tíma. Haraldur var gríðarlega vel les-
inn í þessum efnum og einstaklega
fróður um íslenska ljóðagerð og kunni
góð skil á flestu í íslenskum bók-
menntum sem að hans mati skipti
máli.
Ég hef stundum í seinni tíð leitt að
því hugann hvort áhugi okkar Har-
alds á sögu og bókmenntum megi að
einhverju leyti rekja til þess að feður
okkar beggja lögðu fyrir sig í háskóla
íslensk fræði og að því leyti ólumst við
upp við svipuð viðhorf sem mótuðu
barnshugann til aðdáunar á menning-
arafrekum Íslendinga allt frá ritun
fornsagnanna til ljóðagerðar nú-
tímans.
Lögmannsstörf áttu vel við Harald;
hann var baráttujaxl í réttarsal og
einstakur að því leyti að hirða sjaldan
eða aldrei um hvort þóknun fyrir störf
hans væri trygg. Hann tók iðulega að
sér verkefni fyrir hina efnaminni
jafnt sem þá sem ætla mátti að væru
borgunarmenn fyrir lögmannsstörfin.
Reyndin varð iðulega sú að hinir
efnaminni lögðu sig alla fram við að
borga fyrir veitta þjónustu og voru
þakklátir viðskiptamenn. Ýmsir
hinna betur stæðu komu sér undan
greiðslum fyrir lögmannsstörfin
hvort sem árangur náðist eða ekki.
Má með litlum vafa leiða að því líkur
að fjárhagur Haralds hafi oft verið
erfiður af þessum sökum.
Ýmiss konar félagsstörf áttu hug
Haralds allan.Hann gegndi fjölda
trúnaðarstarfa fyrir Sjálfstæðisflokk-
inn um árabil og tók virkan þátt í
starfsemi flokksins alla tíð.
Haraldur lagði sitt af mörkum í
umræðu um þjóðfélagsmál, skrifaði
fjölda skemmtilegra blaðagreina sem
hann fól mér stundum til yfirlestrar
einkum ef hann hafði hugboð um að
ég væri sammála skoðunum hans í
það skiptið. Aðrar greinar sem fjöll-
uðu um efni þar sem Haraldur vissi að
ég var honum ósammála, sá ég fyrst
þegar þær birtust í Morgunblaðinu.
Eitt sameiginlegt áhugamál okkar
Haralds var stangveiði. Margs er að
minnast úr sameiginlegum veiðiferð-
um sem ekki verður tíundað hér, enda
er það svo að margt af því sem vinir til
margra áratuga hafa upplifað á langri
leið er einhvern veginn of náið til þess
að vera rifjað upp í minningargrein
eins og þessari.
Minningin um góðan dreng og
hjartahlýjan lifir hjá þeim sem
þekktu Harald best og vissu hvað í
hann var spunnið. Megi algóður Guð
vera sálu hans nálægur um alla eilífð.
Einhvern tíma fyrir fjölda ára
sýndi Haraldur mér grein sem hann
hafði í smíðum um kvæði Jónasar
Hallgrímssonar, Alsnjóa.
Þetta litla kvæði hefur að efni til
orðið mönnum nokkur ráðgáta. Nú
veit ég ekki hvort Haraldur lauk
nokkurn tíma við greinina eða hvort
hún var birt meðan hann lifði en ég
man að yrkisefnið var Haraldi hug-
leikið. Þar í er þetta erindi:
Dauðinn er hreinn og hvítur snjór,
hjartavörðurinn gengur rór
og stendur sig á blæju breiðri,
býr þar nú undir jörð í heiðri.
(J. H.)
Við fráfall Haralds sendum við
Heiðrún börnum hans og barna–
börnum, systkinum og öðrum ástvin-
um hugheilar samúðarkveðjur og
biðjum þeim huggunar almættisins.
Sigurður Georgsson.
Árum saman hringdi Haraldur
Blöndal reglulega í undirritaðan laust
eftir miðnætti til að gera landsins
gögnum og nauðsynjum skil og vör-
uðu símtölin fram undir morgun ef
blikur voru á lofti. Forvitnin var einn
af eðalkostum Haraldar og hann
mundi allt sem hann las og sá og
heyrði. Fyrir bragðið var hann af-
bragðs blaðamaður og fróður sögu-
maður sem aldrei varð svarafátt á
málþingum eða í blaðapistlum enda
hugsunin óvenju skýr. Haraldur hafði
líka náðargáfuna að geta talað við
hvern sem var um hvað sem var og
hvernig sem var.
Lífið brosti við Haraldi og vinkonu
minni Sveindísi með litlu börnin sín
og fallegt heimilið var umvafið hlýju
og menningu hvar giftingin var gæfan
hálf. Haraldur stefndi hátt bæði í lög-
um og stjórnmálum og átti vísan
frama í báðum heimum. En sitthvað
er gæfa og gjörvileiki. Rótleysið var
hans erkifjandi og næturlíf tók við af
fjölskyldulífi. Fjölskyldulaus maður
er munaðarlaus maður og Haraldi
mínum entist því miður ekki ævin til
að ljúka sínum útigangi. Glaumurinn
á kránni er kaldur arineldur.
Í dag er borinn til moldar einlægur
Reykvíkingur sem lét að sér kveða og
gott af sér leiða. Prýddur höfuðkost-
um sinna ættmenna en haldinn ljóð-
um þeirra líka. Hann kom víða við og
verður víða minnst. Hlýjan og hlát-
urinn voru hans aðalstign. Vinirnir
þakka Haraldi Blöndal glaðværa við-
mótið og göfuga hjartalagið. Krakk-
arnir hans geta borið höfuðið hátt við
vistaskiptin og fá hér hjartans kveðju
frá gömlum æskuvini sem í söknuði
drúpir höfði.
Ásgeir Hannes.
 Fleiri minningargreinar um
Harald Blöndal bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Elskuleg systir mín,
SIGRÍÐUR E. HARRIS,
andaðist á heimli sínu Camp Spring, Mary-
land, USA, þriðjudaginn 6. apríl.
Ólöf K. Erlendsdóttir.