Morgunblaðið - 03.05.2004, Qupperneq 25

efnisstjórnar og Snjólaug verkefnis-
stjóri. Áætluninni var markaður
fimm ára starfstími og markmiðið var
að ná þjóðarsamstöðu um hið metn-
aðarfulla takmark sem í heiti áætl-
unarinnar felst.
Snjólaug bar hitann og þungann af
hinu daglega starfi og var framan af
eini starfsmaðurinn. Hún var vakin
og sofin yfir verkefninu og sinnti því
af áhuga og kostgæfni. Hún var þægi-
legur samstarfsmaður og lá aldrei á
skoðunum sínum um hvernig standa
bæri að málum. Hún náði vel til fólks
og gekk skipulega til verks. Á vegum
áætlunarinnar var stutt við rann-
sóknir, samstarfi við samtök foreldra
var komið á og unglingar voru virkj-
aðir í forvarnastarfi. Komið var á
samstarfi við fjölmarga aðila, opin-
bera jafnt sem grasrótarsamtök sem
vinna að forvarnarstarfi á þessu sviði.
Í allri þessari vinnu nutu sín mann-
kostir Snjólaugar og brennandi áhugi
hennar á málefninu. Þegar verkefnið
var metið af hlutlausum aðila kom í
ljós kom að flest markmiðin höfðu
náðst. Hátt í 86% aðspurðra þekktu
verkefnið og 60% töldu verkefnið
hafa náð árangri. Ég hygg að á engan
sé hallað þótt sagt sé að Snjólaug átti
snarastan þátt í því að svo vel tókst
til.
Sumarið 2001 tóku einkenni veik-
inda að gera vart við sig hjá Snjó-
laugu. Engan óraði fyrir hversu mikil
alvara var hér á ferð. Kom það ekki í
ljós fyrr en í lok ársins þegar rétt
greining fékkst loks á veikindum
hennar. Við tók erfið læknismeðferð
sem Snjólaug gekkst undir af æðru-
leysi og kjarki. Hún var knúin áfram
af óbilandi lífsvilja því hjá dætrunum
Brynju og Líneyju ætlaði hún að vera
sem lengst.
Hetjulegri baráttu er lokið. Að
leiðarlokum þakka ég Snjólaugu
samfylgdina, frábært samstarf og
gefandi kynni. Megi góður Guð vaka
yfir dætrum hennar og öðrum ástvin-
um.
Blessuð sé minning Snjólaugar
Stefánsdóttur.
Dögg Pálsdóttir.
Kveðja og þakkir frá Fé-
lagsþjónustunni í Reykjavík
Snjólaug Stefándóttir er látin fyrir
aldur fram, öllum harmdauði sem
hana þekktu. Hún var starfsmaður
Félagsþjónustunnar í Reykjavík um
15 ára skeið til ársins 1995. Eftir það
var hún náinn samstarfsmaður okkar
innan Reykjavíkurborgar til dauða-
dags. Snjólaug helgaði mestan starfs-
aldur sinn málefnum barna og ung-
menna og sá málaflokkur var einmitt
starfsvettvangur hennar innan Fé-
lagsþjónustunnar. Í fyrstu veitti hún
forstöðu unglingaathvarfi en um tíu
ára skeið stýrði hún þeirri deild sem á
þeim tíma fór með öll málefni ung-
linga innan Félagsþjónustunnar. Í
þessum störfum sínum var hún
gjarnan frumkvöðull og óþreytandi
að leita nýrra leiða til þess að ná ár-
angri í starfi og þá alltaf með það að
leiðarljósi að bæta aðstæður og líf
barnanna sem í hlut áttu. Snjólaug
var mikil hugsjónakona og eldhugi og
var vakin og sofin í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur. Henni nægði
ekki að ganga inn í verkefni og lausn-
ir sem aðrir höfðu ákveðið fyrirfram
heldur hafði hún þörf fyrir að vera
bæði leiðandi og skapandi í starfi
sínu. Þannig fékk hún líka miklu
áorkað og hafði gífurleg áhrif á bæði
á málaflokkinn í heild sinni og ekki
síður á líf fjölmargra barna í Reykja-
vík og fjölskyldur þeirra. Það sem
einkenndi Snjólaugu umfram marga
aðra var að henni tókst bæði að vera
góður stjórnandi og stefnumótandi
en á sama tíma missti hún aldrei sjón-
ar á hagsmunum hvers og eins barns
eða ungmennis. Hún virtist eiga auð-
velt með að setja sig í spor unglinga
og þeirra hugarheim enda hafði hún
frá unga aldri unnið með unglingum í
vanda. Þessi góði og mikilvægi eig-
inleiki hennar kom þó ekki í veg fyrir
gott samstarf og samstöðu með for-
eldrum og fjölskyldum barnanna.
Það er þó ekki sjálfgefið né öllum gef-
ið. Þegar ákveðið var að breyta skipu-
lagi og vinnslu unglingamála innan
Félagsþjónustunnar árið 1995 kaus
Snjólaug, sannfæringu sinni trú, að
breyta um starfsvettvang og róa á
önnur mið. Það var mikil eftirsjá í
henni en sem betur fer fór hún ekki
langt, aðeins niður í Ráðhús. Þar voru
henni falin margvísleg mikilvæg
verkefni fyrir Reykjavíkurborg,
verkefni sem öll á einn eða annan hátt
gengu þvert á allar fjölskyldustofn-
anir borgarinnar.
Það er þyngra en tárum taki að
horfa á bak þessari kraftmiklu konu
og móður í blóma lífsins. Það er þó
huggun harmi gegn hversu miklu
Snjólaug kom til leiðar á ævi sinni,
bæði í starfi og einkalífi. Eitt af því
mikilvægasta í lífi hennar var þó að fá
að ala upp og koma til manns tveimur
efnilegum dætrum og gefa þeim
veganesti sem duga mun þeim um
ókomna tíð. Fyrir hönd Félagsþjón-
ustunnar í Reykjavík færi ég Snjó-
laugu Stefánsdóttur þakkir fyrir ein-
stök störf í þágu barna og unglinga í
Reykjavík og bið henni blessunar á
nýjum lendum. Dætrum Snjólaugar,
þeim Líneyju og Brynju, foreldrum
hennar, bræðrum og fjölskyldum
þeirra færi ég innilegar samúðar-
kveðjur og bið Guð að styrkja þau öll.
Lára Björnsdóttir.
Á hjólinu ögrar mér hressandi vindur,
hann eins og þú, eins og þú,
að baki er ókleifur teinréttur tindur,
traustur sem þú, eins og þú.
Elsku Brynja, Líney, Margrét og
fjölskyldan öll, ykkur vottum við okk-
ar dýpstu samúð.
Unnur Sólrún og Jenný.
Anna María og fjölskylda.
Hún Snjólaug vinkona okkar var
einstök kona sem erfitt er að lýsa
þannig að þeir sem ekki þekktu til
hennar fái rétta mynd af henni. Hún
var víðsýn, umburðarlynd, hispurs-
laus, ráðagóð og einstaklega jákvæð
og skemmtileg. En hún var líka bar-
áttukona fram í andlátið og margir
áttu skjól í hennar faðmi. Það eru
margir sem sakna Snjólaugar.
Vinátta okkar hófst fyrir næstum
tíu árum. Vettvangurinn var gömlu
ritstjórnarskrifstofur Morgunblaðs-
ins í Aðalstræti en þar höfðu aðstöðu
ýmsir starfsmenn Reykjavíkurborg-
ar, sem voru að fást við margvísleg
verkefni. Snjólaug kom og kynnti sig,
settist við litla kringlótta borðið í
kaffistofunni og uppfrá þeim degi
hófst heilmikið ævintýri hjá okkur
„Stelpunum í Strætinu“. Við kringl-
ótta borðið urðu til margar góðar
hugmyndir og ýmsir hlutir leystir en
síðast en ekki síst þá tókst með þess-
um hópi sterk vinátta sem aldrei hef-
ur borið skugga á. Snjólaug varð
sjálfskipaður „formaður“ hópsins og
hélt því virðulega embætti til dauða-
dags. Þrátt fyrir veikindi sín hélt
Snjólaug sínum andlega styrk og
samverustundir okkar voru alltaf
jafn skemmtilegar og gefandi. Með
óbilandi jákvæðni og þakklæti fyrir
það sem lífið hafði gefið henni opnaði
hún augu okkar fyrir þeim verðmæt-
um sem hvorki mölur né ryð fá
grandað.
Vinkona mín
sem brosir
stór og falleg
hjá sólinni í apríl
Þú ert sú sem horfir
í fegurðarátt
meðan hlýjan læðist
í augu þín og hár
Vinkona mín á himninum
á morgun springur sólin í maí út
og gægist um endalaust hnappagatið
á blússunni þinni
vinkona mín
(Steinunn Sigurðardóttir.)
Nú þegar komið er að leiðarlokum
drúpum við höfði og þökkum fyrir að
hafa átt vináttu Snjólaugar Stefáns-
dóttur.
Dætrum hennar, móður, bræðrum,
mágkonum og öðrum aðstandendum
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Anna Margrét, Halldóra,
Þórhildur og Agla.
 Fleiri minningargreinar
um Snjólaugu Stefánsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. MAÍ 2004 25
✝ Einar Guðmund-ur Baldvinsson
var fæddur í Reykja-
vík 8. desember
1919. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skjóli 21. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Baldvin
Einarsson, söðla- og
aktygjasmiður, f. 8.
okt. 1875 að Fjósum
í Leiru, d. 5. apríl
1961 í Reykjavík, og
kona hans Kristine
Karoline Einarsson,
f. Heggem 21. nóv.
1883 í Molde í Noregi, d. 15. apríl
1947 í Reykjavík. Þau kynntust í
Noregi þar sem Baldvin var við
nám í iðn sinni. Þau fluttust til Ís-
lands árið 1905 og settust að í
Reykjavík og bjuggu þar síðan.
Einar var yngstur níu barna
þeirra. Þau voru: Sveinbarn, f. 1.
júní 1905 (dó nýfætt í Noregi),
Gunnar, f. 6. ágúst 1906, Erlend-
ur, f. 11. júlí 1907, Jóhann Krist-
inn, f. 17. des. 1908, Herríður
Unnur, f. 5. nóv. 1910, Ingrid
Kjærstine, f. 7. nóv. 1911, Am-
anda Ingibjörg, f.
18. mars 1916, og
Baldvin, f. 21. apríl
1917. Öll eru systk-
ini Einars látin.
Einar lærði mynd-
list í Handíða- og
myndlistaskólanum
árin 1942–45 og í
Kunstakademiet í
Kaupmannahöfn
1946–50. Hann
starfaði sem listmál-
ari í Reykjavík og
kenndi einnig teikn-
ingu í skólum. Einar
fór í námsferðir til
Frakklands, Ítalíu, Hollands,
Belgíu, Noregs, Grikk lands og
Svíþjóðar. Hann hélt fjölda mál-
verkasýninga og tók einnig þátt í
samsýningum Félags íslenskra
myndlistarmanna. Hann hélt sína
fyrstu einkasýningu í Bogasal
Þjóðminjasafnsins árið 1958. Ein-
ar hlaut starfslaun listamanna ár-
ið 1983.
Útför Einars G. Baldvinssonar
fer fram frá kirkju Óháða safn-
aðarins í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Í mörg ár bjó Einar afabróðir
minn á Kaplaskjólsvegi 9 í Vestur-
bænum. Ég var enn á unglingsaldri
er ég fór að venja komur mínar til
hans. Það voru ekki margir sem
komu til hans og ekki veit ég hvað
honum fannst í byrjun um þennan
unga frænda sinn sem tók upp á því
að heimsækja hann óboðinn! En með
tímanum fann ég að honum þótti
vænt um þessar heimsóknir og með
okkur tókust góð kynni.
Á Kaplaskjólsveginum var hvorki
hátt til lofts né vítt til veggja en
þangað var notalegt að koma. Þar
réð fábreytnin ríkjum enda var Ein-
ar með eindæmum nægjusamur
maður. Ég sé hann fyrir mér sitja á
rúminu sínu, reykjandi pípuna og
spjalla í rólegheitunum.
Ef ég kom til hans að kvöldi dags
bauð frændi upp á te í þykku vatns-
glasi og fékk sér sjálfur mér til sam-
lætis. Hann drakk aldrei kaffi heima,
það gerði hann á Kaffi París. Þangað
mætti hann snemma á morgnana og
þar gat maður gengið að honum vís-
um, ávallt sitjandi við sama borðið.
Hann var mjög vanafastur og stund-
aði sömu kaffihúsin í miðbænum um
árabil.
Einar hafði vinnustofu sína heima
og ævinlega var mynd á trönunum.
Stundum var hægt að tala við lista-
manninn um verkið sem hann var að
vinna að. Oftast var það látið duga,
en ef vel lá á Einari gat hann átt það
til að sýna myndirnar sínar, sem
annars sneru upp að vegg og hann
flíkaði lítið.
Einar var fæddur í Reykjavík og
bjó þar alla ævi, fyrir utan námsárin
á fimmta áratugnum er hann dvaldi í
Kaupmannahöfn. Gaman var að
hlusta á hann rifja upp gamla daga
og varð ég margs vísari um lífið í
Reykjavík á ungdómsárum hans.
Reykjavík var honum mjög hugleik-
in, sérstaklega höfnin og nágrenni
hennar eins og sjá má í mörgum
mynda hans.
Einnig fræddi hann mig mikið um
fjölskylduna, sérstaklega föður sinn
Baldvin Einarsson söðla- og aktygja-
smið og móður sína Kristine Karol-
ine sem var norsk, fædd í Molde.
Kunni hann nokkuð að segja frá
frændgarði sínum þar enda fór hann
til Molde með föður sínum eftir lát
móður sinnar og heimsótti m.a. syst-
ur hennar og fleiri skyldmenni.
Oft ræddum við um listir og það
sem efst var á baugi í þjóðfélaginu
hverju sinni, enda fylgdist Einar vel
með fréttum meðan heilsan leyfði og
hafði sínar skoðanir á mönnum og
málefnum.
Einar var rólyndur maður að eðl-
isfari en geðlaus var hann ekki og
sagði sína skoðun hiklaust ef honum
mislíkaði eitthvað. Hann var ekki
allra, en þá sem hann tók batt hann
tryggð við.
Ég er þakklátur fyrir kynni mín af
Einari frænda, allan fróðleikinn sem
ég nam af honum og þær stundir
sem við áttum saman. Blessuð sé
minning hans.
Ingimar F. Jóhannsson.
Einar frændi er látinn. Hann er
væntanlega hvíldinni feginn, því
honum líkaði ákaflega illa að vita til
þess að heilsan væri farin að gefa sig.
Andleg heilsa hans var lengst af
mjög góð, en fyrir tveimur árum tók
henni að hraka mjög hratt. Það var
svo á síðasta degi vetrar, 21. apríl sl.
að líkaminn gafst upp, eftir að hafa
þjónað honum í meira en 84 ár. Þótt
hann eigi ekki afkomendur, mun
minning hans lifa lengi gegnum hin
fallegu listaverk hans sem prýða
heimili og stofnanir víða, auk þess
sem minningin um góðan mann mun
búa í hjarta þeirra sem til hans
þekku.
Þótt ég hafi þekkt til Einars allt
frá barnæsku, kynntist ég mannin-
um sem hann hefur að geyma ekki
fyrr er fyrir u.þ.b. 10–12 árum, þeg-
ar samgangur hans við foreldra mína
fór að aukast. Það var svo árið 2000
sem hann fór að heimsækja okkur
fjölskylduna nokkuð reglulega. Það
voru mikil forréttindi að fá að hlýða á
hann rifja upp gamla tíma sem hann
mundi ákaflega vel. Rakti hann ýmsa
fróðlega hluti og brá t.a.m. upp ljós-
lifandi mynd af foreldrum sínum,
langafa og langömmu minni. Einnig
rifjaði hann gjarnan upp námsárin
sín í Kaupmannahöfn í kring um
seinna stríð. Einar var listamaður og
endurspeglaðist það oft í sýn hans á
lífið. Hann vildi hampa hinu fallega
og greindi umhverfi sitt með augum
listamannsins. Þegar hann kom í
heimsóknir sínar lét hann gjarnan í
ljós skoðanir á hvort ný hús í vaxandi
hverfi væru falleg eða ekki. Hann
furðaði sig oft hve borgin stækkaði
ört og rifjaði upp gamla tíð þegar
ekki sást til Reykjavíkur frá Elliða-
ám.
Einar var vanafastur og reyndi að
halda hinu daglega lífi í föstum
skorðum eins lengi og hann gat.
Einn af föstum punktum var að fá
sér kaffi á Café París á morgnana
með félögum sínum. Þegar heyrnin
var farin að gefa sig og honum fannst
hann eiga orðið erfitt með að taka
þátt í samræðum, sat hann einn til
borðs og fylgdist með. Þessi elli-
merki tóku á þolinmæði hans og gátu
farið í skapið á honum. Þannig gat
hann komið fólki fyrir sjónir sem
skapmaður þótt hann í reynd væri
hinn mesti ljúflingur, ekki síst gagn-
vart börnum og dýrum. Hann fylgd-
ist vel með þroska barna okkar og
hafði um það orð hvað þau stækkuðu
ört og gantaðist með að sonur okkar
myndi fljótlega ná honum í hæð þar
sem hann var ekki hár maður. Eitt
skiptið er við fórum í sumarleyfi tók
hann að sér að gæta páfagauks fyrir
okkur. Tókust með þeim svo góð
kynni að hann hóf allar heimsóknir
þaðan í frá með að kanna heilsufar
gauksa, og var sannfærður að gauksi
þekkti nú vel hann Einsa Bald.
Einar var listmálari af lífi og sál.
Hann málaði eins lengi og heilsa
hans leyfði og jafnvel lengur. Eftir
hann liggja fjölmörg mikilfengleg
verk og hann hlaut verðskuldaða við-
urkenningu frá listunnendum sem
birtust með skýrum hætti þegar
hann hélt sýningar. Má með sanni
segja að listin hafi verið líf hans.
Við munum sakna Einars og varð-
veita minningu hans með okkur.
Eyjólfur, Ingunn og börn.
Nú eru leiðarlok hjá frænda okkar
Einari G. Baldvinssyni og erum við
fyrir hans hönd þakklátar fyrir það
að hann skuli hafa fengið friðinn
mikla. Hann hefur nú tækifæri til
þess að hitta það fólk sem stóð hon-
um næst og var honum kærast, en
þau eru því miður öll farin frá okkur
hinum sem eftir lifum. Við munum
eftir Einari vegna þess að við dvöld-
um mikið hjá afa og ömmu, en hann
var bróðir afa okkar. Í minningunum
er hann hæglátur og hljóður maður
sem lítið fór fyrir, en þegar við
kynntumst honum betur seinna, þá
fór það ekki á milli mála að mikið
skap var í Einari. Eftir daga afa og
ömmu þá fórum við að hafa meira
samband við Einar, því að mamma
bauð honum að borða með okkur á
jólum, páskum og öðrum stórhátíð-
um. Við hittumst oftar og meira sam-
band myndaðist á milli hans og okk-
ar systkinanna. Síðan breyttust
aðstæður Einars, hann hætti að mála
og vera hæfur um að sjá um sig sjálf-
ur og að lokum fluttist hann inn á
stofnanir. Fyrst var það Borgarspít-
alinn, þá Landakot og að síðustu
Skjól. Þegar mamma fór í ferðalög
þá sinntum við systur frænkuhlut-
verkinu og heimsóttum Einar, sem
ekki alltaf var gleðiefni því að eftir að
veikindin dundu yfir þá var hann
stundum mjög reiður og lét alla í
kringum sig finna fyrir því. Samt
sem áður var hann suma daga mjög
glaður og leið greinilega vel og var
mun skemmtilegra að heimsækja
hann á þessum dögum. Við viljum
þakka öllum þeim sem sáu um að-
hlynningu hans fyrir frábær störf,
því að auðséð var að vel var um hann
hugsað.
Einar frændi gaf okkur systrum
meira en nokkur getur gert, því að
við fengum það tækifæri að vera hjá
honum síðustu andartök lífs hans og
fyrir það erum við þakklátar og enn
samrýndari systur eftir. Í minning-
unum verður Einar enn nátengdari
fyrir vikið og okkur finnst við hafa
verið meiri þátttakendur í lífi hans
og lífsstriti.
Elsku Einar, þakka þér fyrir allt
það jarðneska líf sem við áttum sam-
an, hittumst aftur seinna og skilaðu
kveðju til allra hinna sem við sökn-
um.
Elísabet og Hulda Karen
Eyjólfsdætur.
Elsku Einar. Við systur nutum
ekki þeirra forréttinda að eiga lang-
afa en þú sem langafabróðir gekkst
inn í það hlutverk. Öll jólin, páskarn-
ir og fleiri hátíðisdagar sem við höf-
um átt saman eru ómetanlegir fyrir
okkur. Málverkin þín eru yndisleg
og koma til með að lifa um aldur og
ævi. Takk fyrir allt saman, elsku
Einar.
Berglind og Sandra Sif.
EINAR G.
BALDVINSSON
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Englasteinar
Legsteinar