Morgunblaðið - 03.05.2004, Blaðsíða 26

MINNINGAR
26 MÁNUDAGUR 3. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Pálína MagneaPálsdóttir fæddist
í Reykjavík 17. apríl
1924. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í
Fossvogi 23. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jónína
Guðmundsdóttir og
Páll Jónsson. Systkini
Pálínu sammæðra
voru Guðbjört, sem
ásamt Magnúsi Jóns-
syni, eiginmanni Jón-
ínu, létust úr spænsku
veikinni 1918; Guðmundur, Mar-
grét, Sigríður, Kristín, Haraldur
og Ragna. Eru þau öll látin. Yngst
voru svo samfeðra Pálína og Ingv-
ar sem lést á unga aldri.
Pálína giftist Jóni
Þorsteinssyni (f. 26.
mars 1914, d. 2. júlí
1985) frá Stóru-Gröf
í Skagafirði 8. des-
ember 1959. Þau
bjuggu yfir 50 ár í
Skipholti 8 í Reykja-
vík. Þau eignuðust
soninn Pál Ástþór
Jónsson, f. 18. nóv.
1959. Hann er
kvæntur Hólmfríði
Tryggvadóttur, f. 19.
jan. 1967, og eiga þau
þrjú börn, Hlín f. 18.
nóv. 1989, Sif, f. 17. júlí 1992, og
Jón Inga, f. 17. apríl 1998.
Útför Pálínu verður gerð frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þegar ég átti að hitta Pöllu, eins og
hún var alltaf kölluð, í fyrsta skipti
var ekki laust við að það væri smá
hnútur í maganum á mér. Þegar hún
opnaði fyrir mér dyrnar, lítil tápmikil
og glaðleg kona, hvarf þessi hnútur
eins og dögg fyrir sólu. Það var eins
og ég hefði alltaf þekkt hana. Þarna
eignaðist ég góðan vin því hún var
mikill vinur vina sinna og það var auð-
velt að tala við hana um allt. Hún var
mjög víðsýn og dæmdi engan, en
hafði þó sínar skoðanir á málunum.
Hún hafði líka sérstaklega gott minni
og fylgdist vel með öllu sem var í
gangi, hvort sem það var hjá unga
fólkinu eða sínum jafnöldrum. Hún
var líka vel að sér í allri þjóðfélags-
umræðu. Barnabörnin voru henni til
mikillar gleði og gerði hún allt sem í
hennar valdi stóð til að styðja þau og
gleðja. Þau fundu líka fljótt að amma
þeirra var úrvals manneskja og með
hennar lífssýn og þekkingu fara þau
með gott veganesti út í lífið.
Þrátt fyrir veikindi síðustu ár var
hún ekki að kvarta og oft og tíðum
þurfti að beita lagni til að fá að hjálpa
henni. Síðustu vikurnar lá hún á deild
B-6 á Landspítalanum í Fossvogi þar
sem starfsfólkið reyndist henni og
okkur sérstaklega vel og á það þakkir
skildar.
Nú hefur hún fengið hvíld og er
laus við allar þrautir. Ég kveð með
söknuði stolta konu með stórt hjarta
og þakka henni góð kynni. Hvíl í friði,
Palla mín.
Þín tengdadóttir,
Hólmfríður.
Elsku amma Palla. Það er skrítið
að hugsa um að þú sért farin frá okk-
ur og komir aldrei aftur. Þú varst allt-
af svo blíð og góð við okkur. Þegar við
vorum litlar var svo gaman þegar við
fengum að máta alla skóna þína,
slæðurnar og skartið. Þú varst bara
með svo fíngerða fætur að þegarvið
stækkuðum urðu þeir fljótt of litlir.
Þú sagðir okkur líka margar sögur
frá því í gamla daga þegar þú varst
ung og varst t.d. í fimleikum og stepp-
dansi. Þú fylgdist líka vel með hvað
við vorum að gera og hvattir okkur til
að standa okkur. En fyrst og fremst
hvattir þú okkur til að vera heiðarleg-
ar og góðar við náungann því það
fengjum við margfalt borgað. Við
kveðjum þig með söknuði og vonum
að þið afi haldið áfram að gæta okkar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Guð geymi þig, elsku amma Palla.
Þínar sonardætur,
Hlín og Sif.
Elsku amma mín, nú ert þú hætt að
vera lasin og ert farin til Guðs. Þú er
örugglega líka búin að hitta Jón afa.
Það var gaman að koma til þín og fá
að leika sér að gamla dótinu hans
pabba. Þú áttir líka alltaf smá nammi
handa mér.
Elsku amma Palla ég sakna þín.
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
Hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Sofðu rótt, amma mín.
Þinn
Jón Ingi.
Þá hefur hún Palla frænka mín
kvatt þetta tilverustig og hefur því
síðasti hlekkurinn í systkinahóp móð-
ur minnar rofnað.
Síðan ég man eftir mér hefur Palla
frænka verið órjúfandi þáttur í lífi
mínu, enda bjó hún ásamt Jónínu
mömmu sinni og Guðmundi bróður
sínum um tíma á loftinu hjá okkur á
Njarðargötunni.
Í mörg ár vann hún í móttökunni í
Efnalaug Vesturbæjar og seinna
meir sá hún um ræstingar, m.a. hjá
heildsölum í Sundaborg og í Versl-
uninni Pfaff. Áður fyrr tók hún einnig
að sér saumaskap, enda var hún stór-
myndarleg og er til eftir hana mikið
af handavinnu, bæði saumaðri og
málaðri. Í nokkur ár var hún aðstoð-
arkona tengdamóður og mun sú um-
hyggja sem hún sýndi henni aldrei
gleymast.
Hún var mjög glaðsinna og söng-
elsk, mátti oft heyra hana syngja há-
stöfum hvern ástarbraginn af öðrum
meðan hún skrúbbaði niður stiga-
ganginn á Njarðargötunni.
Palla frænka var í senn vinkona,
leiðbeinandi og sálusorgari. Til henn-
ar leitaði maður með ólíkustu hluti,
hún var t.d. ómissandi ef kaupa átti
fallega flík eða eitthvað til heimilisins
því hún var einstaklega smekkleg.
Óþreytandi var hún við að kenna mér
að sauma og gerði það af stakri þol-
inmæði og vildi ekki sjá neina fljóta-
skrift á saumaskapnum.
Fyrstu utanlandsferðina okkar
beggja, þá 18 ára fór ég t.d. með
Pöllu, og fórum við í Norðurlandaferð
með Heklunni og eftir að sjóveikin
tók að réna áttum við mjög ánægju-
lega ferð. Dýpstu leyndarmál voru
vel geymd hjá henni og fóru aldrei
lengra. Hún var einstaklega ráðagóð
og heilsteypt manneskja enda bæði
vinmörg og vinföst. Þær systur voru
allar mjög samrýndar, Margrét og
Sigríður létust fyrir allmörgum árum
en Kristín lést í fyrra. Var Pöllu mikil
eftirsjá að henni, enda höfðu þær,
orðnar tvær einar, daglegt samband.
Ein systirin, Ragna, lést langt um
aldur fram.
Palla giftist Jóni Þorsteinssyni,
vélsmíðameistara og bjuggu þau alla
tíð að Skipholti 8. Þeim varð ekki
barna auðið, en töldu það mesta lán
lífs síns að fá fósturson, nýfæddan og
var hann auðskiljanlega augasteinn
þeirra. Drenginn skírðu þau Pál og er
hann nú kvæntur maður og þriggja
barna faðir. Palla bar alla tíð mikla
umhyggju fyrir fjölskyldu hans og
hefur Hólmfríður tengdadóttir henn-
ar reynst henni einstaklega vel, ekki
síst nú í nýafstöðnum veikindum
hennar. Myndir af barnabörnunum
þrem voru alltaf til sýnis og fékk mað-
ur að fylgjast með árangri þeirra í
leik og starfi. Ekki fór á milli mála að
hún var ákaflega hreykin af þeim öll-
um og hvað þau voru henni kær.
Palla frænka var afskaplega ung í
anda og t.d. fannst henni hún eigin-
lega aldrei orðin nógu gömul til að
taka þátt í nokkru sem til boða stóð
fyrir aldraða. Seinustu árin voru
henni erfið og heilsan farin að bila.
Aldrei kvartaði hún þó og tók örlög-
um sínum af stakri ró. Að eigin sögn
amaði aldrei neitt að henni, þó hún
gæti hvorki setið né staðið með góðu
móti. Þó heilsan bilaði og ýmislegt
hrjáði líkamann, hélt hún sinni and-
legu heilsu og eru ábyggilega fáir
komnir á hennar aldur sem fylgdust
jafn grannt með því sem skeði, jafnt
innanlands sem utan.
Hún náði því að verða áttræð og
héldu sonur og tengdadóttir henni
smásamsæti á spítalanum í tilefni
dagsins. Ég talaði við hana í síma frá
útlöndum og sagðist hún hafa notið
dagsins og var þeim þakklát fyrir um-
hyggjuna.
Pöllu frænku minni þakka ég sam-
fylgdina, sem aldrei hefur skugga á
borið. Páli, Hólmfríði og börnunum
sendum við hjónin okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hjördís Magnúsdóttir.
Fallin er frá elsku vinkona okkar
Pálína Pálsdóttir eða Palla frænka
eins og við kölluðum hana gjarnan.
Palla, ásamt manni sínum og syni,
átti heima til margra ára að Skipholti
8 í Reykjavík, þar sem við áttum ætíð
afdrep og vorum meira en velkomnar
er við heimsóttum höfuðborgina.
Læknisheimsóknir, kirtlataka, tann-
réttingar, verslunarleiðangrar svo
sem garn- og efniskaup og ekki má
gleyma leikhúsferðunum. Svo ótal,
ótal ferðir frá Vestmannaeyjum til
Reykjavíkur og í allflestum tilfellum í
gistingu hjá Pöllu, Nonna og Palla.
Palla var alltaf hreinskilin. Hún
hrósaði okkur, þegar við átti, en lét
einnig í sér heyra, þegar eitthvað
mátti betur fara.
Palla kom stöku sinnum til Eyja,
sem var mikið tilhlökkunarefni fyrir
okkur, því að hún var alltaf svo glöð
og þakklát, sama hversu lítið það var.
Hún var snillingur með saumavélina,
saumaði heilu dressin og síðkjólana úr
glitrandi og glansandi efnum. Það lék
allt í höndunum á henni svo nær væri
að spyrja: Hvað gat hún ekki gert?
Palla fylgdist vel með mönnum og
málefnum og lét í raun ansi fátt fram
hjá sér fara. Nú í seinni tíð vildi hún
vita hvað börn okkar og barnabörn
væru að bardúsa, hvað allri skóla-
göngu og atvinnu liði. Hún hafði allt
slíkt á hreinu.
Minningarnar um elsku Pöllu okk-
ar eru margar, svo margar að auð-
veldlega væri hægt að skrifa bæði
þykka og gerðarlega bók.
Nú, þegar birtir yfir okkar góða
landi, rökkvar í hjörtum okkar vegna
fráfalls þessarar góðu og dýrmætu
vinkonu. Við mæðgurnar viljum að
endingu þakka Pöllu fyrir dásamleg
kynni, ævarandi vináttu og velvilja og
biðjum algóðan Guð að styrkja Palla,
son hennar, Hófí konu hans og börnin
þeirra þrjú, Hlín, Sif og Jón Inga. Öll-
um öðrum ástvinum hennar sendum
við samúðarkveðjur.
Rósa Snorra, Hafdís,
Sædís og fjölskyldur.
Þegar komið er að kveðjustund
langar okkur hjónin að minnast Pöllu
okkar með fáeinum orðum.
Við höfum þekkst í hálfa öld, margt
hefur borið við á þeim langa tíma,
gleði og sorgir.
Ætíð var hægt að leita til Pöllu, hún
var skynsöm og ráðholl og lagði ætíð
gott til mála.
Hún átti heima í Skipholti 8 í yfir 50
ár og oft var líflegt þar. Hún og maður
hennar Jón voru afar gestrisin og góð
heim að sækja og vinsælt að koma þar
við í bæjarferðum.
Palla ólst upp hjá einstæðri móður,
yngst í systkinahóp sem var afar sam-
heldinn og sú síðasta sem kveður.
Fjölskyldan hjálpaðist öll að í lífsbar-
áttu þessara erfiðu ára. Mér fannst
Palla ætíð minnast æskuára sinna
með gleði enda bar hún aldrei sorgir
sínar á torg.
Hún vann alla tíð meðan heilsan
leyfði, mjög mikið, en það kom ekki í
veg fyrir að hún notaði frítímann í
ýmis áhugamál, handavinnu og
saumaskap sem hún hafði mjög gam-
an af og hún hafði gott auga fyrir lita-
samsetningu og engin var betri í að
raða upp húsgögnum og myndum.
Oft þurfti hún að hafa mikið fyrir
því sem hún gerði, eins og þegar hún
saumaði stórt veggteppi án þess að
hafa munstur því það var ekki fáan-
legt, en þá fékk hún að koma einu
sinni í viku og telja út munstrið og þar
stóð hún uppi á stól og taldi sporin, fór
svo heim og saumaði. Svona gekk
þetta viku eftir viku.
Þó líkamlega heilsan væri orðin lé-
leg var hún andlega hress til síðustu
stundar og fylgdist með öllu í kring-
um sig, fólkinu sínu, vinunum, lands-
málunum, alltaf var hún með á nót-
unum.
Fyrir 44 árum stofnuðum við
nokkrar saumaklúbb sem hefur verið
okkur mikils virði og Palla er sú sem
fyrst kveður. Við söknum hennar
sárt.
En við erum þakklátar fyrir allar
góðu skemmtilegu stundirnar sem við
áttum saman.
Palla var trúuð kona og treysti á
framhaldslíf að loknu þessu og nú er
hún búin að hitta Jón sinn aftur, eins
og eina úr saumaklúbbnum okkar
dreymdi þau nóttina eftir andlát
hennar.
Innilegar samúðarkveðjur til Palla,
Hólmfríðar og barnabarnanna.
Sólborg Guðmundsdóttir.
PÁLÍNA MAGNEA
PÁLSDÓTTIR
Faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
NJÁLL ÞÓRARINSSON
heildsali,
Heiðargerði 122,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum í Fossvogi laugar-
daginn 17. apríl, verður jarðsunginn frá Fríkirkj-
unni miðvikudaginn 5. maí kl. 13.30.
Þórir Steindór Njálsson, Aðalbjörg Gunnarsdóttir,
Jóhanna Þórisdóttir, Atli Már Guðmundsson,
Guðrún Erna Þórisdóttir,
Hildur María Þórisdóttir,
Magnús Þór Atlason.
Konan mín,
BIRNA KRISTJANA BJARNADÓTTIR,
Hlíðargerði 14,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 27. apríl.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
4. maí kl. 13.30.
Ísleifur Jónsson.
Ástkær faðir okkar og bróðir,
BJARNI HANS GUNNARSSON,
Teigaseli 5,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 24. apríl, verður
jarðsunginn frá Seljakirkju þriðjudaginn 4. maí
kl. 13.30.
Börn og systkini.
Faðir okkar,
SIGURÐUR EGGERT SIGURÐSSON,
Hvassleiti 10,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi að
morgni laugardagsins 1. maí.
Björg, Sigurður Kristinn,
Inga og Margrét Sigurðarbörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BJÖRN MAGNÚSSON,
Þórðarsveig 3,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
miðvikudaginn 28. apríl, verður jarðsunginn frá
kirkju Óháða safnaðarins þriðjudaginn 4. maí
kl. 15.00. Þeim sem vilja minnast hans er bent
á Krabbameinsfélag Íslands.
Ingibjörg Björnsdóttir,
Ragnheiður B. Björnsdóttir, Ingólfur Ingólfsson,
Snorri Björnsson, Sigríður Jakobsdóttir,
Björn Björnsson, Ingibjörg Andrésdóttir
og barnabörn.