Íslendingaþættir Tímans - 07.09.1968, Blaðsíða 8

MINNING
Oskar Þorvarðsson
Laugardaginn 17. ágúst var til
moldar borinn að Akurey í Vest-
ur-Landeyjum Óskar Þorvarðsson,
en hann andaðist á Borgarspítal-
anum í Reykjavík hinn 7. ágúst
s.l. Vegna langra kynna og vináttu,
langar mig til þess að minnast
Óskars með nokkrum orðum.
Óskar var fæddur að Éystri-
Tungu í Vestur-Landeyjum 3. nóv-
ember 1903, sonur hjónanna Þor-
varðs Sigurðssonar og Margrétar
Magnúsdóttur. Er foreldrar Óskars
fóru frá Eystri-Tungu, var Óskar
eftir og ólst þar upp hjá Guðna
Þorsteinssyni og Ingibjörgu Vig-
fúsdóttur. Voru þau hjónin hon-
um sem beztu fore’ldrar og minnt-
ist hann þeirra ávailt með mikilli
virðingu og þakklæti. Sömuleiðis
var alia tíð mjög kært með honum
og fóstursystkinum hans og þeirra
börnum.
Á heimili fósturforeldra sinna
starfaði Óskar, unz hann stofnaði
sitt eigið heimili árið 1930, en það
ár hinn 5. júli gekk hann að eiga
Lilju Einarsdóttur frá Kálfsstöðum
í Landeyjum og hófu þau búskap
að Ljótarstöðujn í Austur-Landeyj
um. Þar tók hann á heimiiH sitt
aldraða foreldra sína svo þau
mættu njóta þar skjóls í ellinni.
Var mikil hamingja hinna ungu
hjóna og bjartar framtíðarvonir.
En sorgin barði að dyrum fyrr en
nokkurn varði, því Li'lja dó skyndi
lega 16. júlí 1931, eftir aðeins eins
árs sambúð. Óskar tók hörðum ör-
lögum með karlmennsku og æðru-
leysi, en mun þó hafa borið ó-
gróna und í hjarta til æviloka, þó
ekki blæddi hún svo aðrir sæu.
Hann hugði a'ldrei til hjúskapar
upp frá þessu, en gerðist mikill
verkmaður í annarra þágu.
hann hafi goldið þeim fósturlaun-
in í ríkurn mæli. Kom það ekki
sdzt fram á seinni árum eftir að
systkinin fóru að heiman, vinnu-
þol peirra þvarr og aðfengnu
starfsfólki fækkaði. Einnig ólst upp
hjá þeim um nokkurra ára bil Jón
Friðriksson bifvélavirki á Gróu-
stöðum. Ennfremur dvöldu i
Garpsdal fjölda barna um lengri
eða skemmri tíma, meðal annarra
bróðursynir Haflínu, Helgi og
Svavar, sem minnast verunnar í
Garpsdal með þakklæti og virð-
ingu.
Alsystkini Haflínu voru: Hall-
dóra húsfreyja á Ingunnarstöðum.
Hún lézt 4. apríl sl. Hafði þá verið
sjúklingur í 5 ár. Halldóra var
ein þedrra kvenna, sem í verkum
sínum og viðmóti sýndi öllum góð
vild og vináttu, ekki sízt þeim
sem minni máttar voru. Guð-
munduir I. yfirkennari við Æfinga-
og tilraunaskóla Kennaraskóla ís-
lands.
HafJína var myndarleg, björt yf-
irlitum með niikið hár, sviplhrein
og háttprúð. Gekk þar um glæsi-
leg kona skemmtileg í samræðum,
frjálslynd í skoðunum, mild 1
8
dómum um menn og málefni, þótt
á öndverðum meiði væri. Hún
hafði ákveðna skoðun á lífinu, til-
veru þess og framtíð.
Var hún því ekki vanbúin er
hún var kvödd á annan starfsvett-
vang.
Síðasta daginn kvaðst hún vera
dálítið þreytt og gekk til herberg-
is síns. Eftir stutta stund er Júlíus
vitjaði hennar var hún nær með-
vitundarlaus. Var þar um heila-
blæðingu að ræða. Hún var flutt
til Reykjavíkur, þar lézt hún 5.
júlí.
Við heimanför Haflínu verður
hjá fjölskyldu og vinum margs að
minnast, margs að sakna. En
huggun er það harmi gegn, að yf-
ir þeim minningum er ljómi um-
hyggju og kærleik þar sem vök-
ull hugur og líknandi hönd áttu
samleáð.
Öllum þeim sem kynntust Haf-
línu verður hún ógleymanleg, þvá
er hún kvödd með þakklæti og
ósk um guðs blessun á þroskans
braut.
Ég þakka 60 ára vináittu.
Guðbr. Benediktsson.
Árið 1940 fluttist óskar að
JBjargi á Seltjarnarnesi og var þar
í mörg ár hjá þeim sæmdarhjón-
um Isak Villhjálmssyni o g Jó-
hönnu Björnsdóttur. fsak var hinn
bezti drengur, umsvifamikill og
hafði mörg járn í eldinum, því
heimilið var stórt og barnmargt.
Þeim Óskari og ísak féll svo vel
saman, að nálega voru þeir sem
fóstbræður. Óskar var að eðlisfari
ákaflega barngóður, eins og hátt-
ur er beztu manna. Hann lagði
mikið ástriki á börn ísaks bónda
og var þeim traustur vinur og
huggari, jafnt í smáum raunum
sem stórum, enda var hann val-
menni að allri gerð. Þessi mörgu
börn, sem hann lagði svo mikla
ást á, nutu umhyggju hans og
hjálpsemi til hans síðustu stundar.
Mörg síðustu ár ævinnar átti
Óskar við mikla vanheilsu að stríða
þótt hann væri við vinnú meðan
unnt var. Bar hann þjáningar sín-
ar af karlmennsku og vildi sem
minnst um veikindi sín tala og gat
hann jafnan haft gamanyrði á vör.
Óskar var ungur að árum, er
fundum okkar bar fyrst saman
fyrir meir en hálfri öld og hélzt
með okkur vinátta upp frá því.
Hann var állra manna tryggastur
og brást aldrei, hvorki í gleði né
sorg, en hann þekkti hvort tveggja.
Að leiðarlokum þakka ég Ósk-
ari trygga vináttu við mig og mitt
fólk, Ég veit hann á góða ferð
fyrir höndum yfir móðuna miklu.
Ingi Gunnlaugsson.
ISLENDINGAÞÆTTIR