Íslendingaþættir Tímans - 24.01.1969, Blaðsíða 23

Stefán Hallgrímsson
skrifstofustjóri, Dalvík
Ég vinum mínum einnar auðnu
beiði:
góðs eftirmælis! Mem það gleði-
feginn.
Að kyndlar brynnu á
gæfumanna gröfum,
sem góðvirkt unnu, trúað satt
við höfum.
Og það mun blika ljós yfir þínu
leiði
°g lýsa, að hnéstu á slóð um
sannleiksveginn.
St. G. St.
í þröngri stofu dveljast ungling-
®r við bóknám. Úti í horni situr
Eexára telpa á lágum skemli, læt-
litið á sér bæra, en hlustar
J^ögum á kennsluna- Samtlmis því
bo.rfir hún aðdáunaraugum á kenn
arann, sem er lítið e'dri en nem-
óndurnir.
Aðdáun barnsins byggist ekki
e>nasta á ytri glæsimennsku kenn-
0rans, sem þó er ærin, heldur
®innig á viðmóti hans Það er hið
®ama við bamið sem aðra — ó-
brigðul ptrúðmennska, hlýr hlátur,
Seislandi glettni í bláum augum,
mjómfögur rödd í ræðu og söng.
Þannig er fyrsta endurminning
um Stefán Hallgrímsson
°g samur er undirstraumur-
í öllum mínum minn-
mgum um • hann. Voru þó
|^yn.ni milli hans og æsku'heim
míns löng og náin. Poreldrar
®kyldustarfa. Haraldur er félags-
hyggjumaður, fórnfús og ætíð
reiðubúinn að ljá því málefni lið,
Eem til góðs má verða. Hann er
mniæguir vinur vina sinna og frænd
rmkinn í bezta lagi. Hann er raun-
Saer og heilskyggn á kosti og galla
lætur meðfædda réttlætiskennd
aða gerðum sínum hverju sinni.
J vil að lokum, frændi góður, óska
P61’ gæfu og gengis á komandi ár-
m 0g það yeit ég að mæla allir
Pmir firændur og mörgu vinir.
Steinþór Ásgeirsson.
,Sl-ENDINGAÞÆTTIR
hans höfðu bæði verið á vist með
afa minum og ömmu og hjá þeim
héldu þau brúðkaup sitt að Yzta-
bæ í Hrísey. En það var ekki ein-
asta vegna þess, að i æsku hafði
tekizt vinátta milli foreldra okkar,
að foreldrar mínir unnu Stefáni.
Það var nans eigin persónuleiki,
sem þau virtu og unnu.
Stefáni Hallgiímssynj var margt
vel gefið og hann var ekki spar á
krafta sána, hvort heldui var við
skyldustörf eða í félagsmálum.
Mun seint verða metið hver stoð
hann var félagslífi í Svarfaðardal.
í sönglífi sveitarinnsr var hann
löngum meðal beztu hðsmanna og
er mér 1 minni samsöngur þeirra,
hans og Sæmundar bróður míns,
bæði heima í stofu og í kirkj-
unni. í leiklistarstarfi bar hann
hæst allra sveitunga okkar á með-
an ég var heima og vist lengi síð-
an, þvi auk höfðinglegs yfirbragðs
og ágætrar söngraddar átti hann
til að’bera mikla leikarahæfileika.
Mig grunar, að í ungmennafélag-
inu hafi hann ekki einasta verið
góður félagi, heldur hafi fas hans
og framkoma táll orðið mörgum
holl fyrirmynd.
Oft átti ég viðdvöl á heimili
þeirra Stefáns og Rannveigar Stef-
ánsöóttur, frændkonu minnar. Bar
heimilið blæ þeirra eiginleika, sem
bæði hjónin sameimiðu: frábær
snyrtimennska og smekkvísi var
samfara eðlilegri ástúð.
Eftir að foreldrar mínir fluttu
búferlum úr Svartaðardal, stóðu
þeim jafnan opin óta! heimiii þar
til viðdvalar, hvenær sem þau
vildu. Þó hygg ég, að hjá
fáum hafi þau dvalið oftar á Dal-
vík en Stefáni og Rannveigu, áður
en fóstursonur þeirra flutti þang-
að. >>
Þeir voru margir mannkostirnir,
sem löðuðu vini að Stefáni Hall-
grímssyni, en kannski var þó hrein
lyndið sá eiginleiki, sem viitst
sterkastur í fari nans — breinleiki
þess, sem ekki hefur neina tilhneyg
ingu til að iúta að því lága. Þann
eiginleika tekst fáuir. að varðveita
alla ævi. Því fylgdi bann jafnan,
sem hann vissi sannast og réttast.
Þessi síðbúnu og fátæklegu orð
eru lítill pakkarvottur fyrir vin-
áttu og viðkynningu við þennan
góða dreng. En vegn.a mannkosta
hans mun það sanna«t. sem Step-
han G. Stephansson sagði:
„Og það mun biika ljós yfir
þínu leiði
og lýsa, að bné-tu á slóð um
sannleiksveginn.“
Sigríður Thorlacius.
MíNNING
Framhald af bls. 11.
Ekkja lífsins ólgi.sjó og ein
róðri þrátt,
en ég held engmn merkti þú
ættir nokkuð bágt.
Beindir gnoð, vattst upp voð,
veðrum öllum mót,
á langri ævi á pótt gæfi öldurót.
Hlægir mig, þin hetjulund, hélt
þó velli í styr,
ég sá þig hrósa sigri og sigla
ljúfan byr.
Stormur hló, stillti sjó, stefndi
æ þín skeið
inn til vorsins undralanda æsk-
unnar leið.
Af brosi þínu birtlr enn:
„Blessuð grátið ei,
unið mér þess yndis, sem aðrir
menn ég dey.
Fólkið mitt, fólkið þitt, friðar
vermi Ijós,
svo í lífsins kulda ei kali kær-
leikans rós.“
Þökk fyrir fagra f.vrirmynd,
festu og vinartryggð,
ef lýðir af þér lærðu, þá lifnaði
íslenzk byggð
Hjartans þökk, heit og klökk,
heillar minning þín,
vertu góðum Guði falin, Guðrún
^ mín.
Vildi ég litla ljóðið mitt sér
lyfti á draumav.æng,
hefði vorsins hlýju að hlúa að
þinni sæng.
Laus við bönd, líts á strönd lifir
göfug sál,
um pig líði állra blíðast engla-
mál.
Kristín M. I. Björnson.
23