Íslendingaþættir Tímans - 24.01.1969, Blaðsíða 19

Stefán M. Kerúlf
P. 21. maí 1924.
D. 7. ágúst 1968.
Stefán M. Kjerúlf, bóndi, Hrafn
^elsstöðum, lézt á Land&spítalan-
7- ágúst s.L, og var jarðsettur
aö Valþjófsstað 14. ágúst, að við-
stöddu miklu fjölmenni.
..Skjótt hefur brugðð sumrl,
P'ú séð hefi ég fljúga fannhvíta
®vani úr sveitum til sóllanda
fegri“. Aldrei hafa mér fundizt
Pessar ógleymanlegu, fögru ljóð-
önur eins 'sannar og er mér barst
Su harmafregn, að Stefán, vinur
uhnn og nágranni á Hrafnkelsstöð
UnL væri látinn.
Páum vikum áður vorum við
staddir saman í Egilsstaðakaup-
túni. Ég þurfti aþ fá einhvern
§öðan mann til þess að gera fyrir
smá greiða. Og þar sem ég
J«bí, að Stefán var allra manna
honbeztur, leitaði ég til hans. Tók
hann bón minni mjög vel. Við urð-
Uui svo samferða heim. Við lögð-
Uni af stað síðla dags í hlýju blæ-
hytru veðri. Snæfellið var baðað
1 Seislum kvöldsólarinnar, og það
Var bjart yfir Pljótsdal. Við rædd-
Ulu um framtíð islenzks landbún-
aðar, og einnig um framtíð okk-
ar beggja. Og eftir langan og
strangan vetur var sumar og sól
nugum okkar. En svo kom þessi
harmafregn. Því segi ég: „of skjótt
hefir sól brugðið sumri“.
hegar ég frétti, að Stefáp ná-
granni minn væri kominn á sjúkra
hu.s 0g mjög væri talið tvísýnt
Urtl líf hans, vildi ég ekki trúa
Ég gat ekki fellt mig við, að
Pessi góði drengur, aðeins á miðj-
Ul aldri, væri á förum frá okk-
hr héðan af jörðu. Noktorir dagar
'ðu __ íangir dagar, þótt sól og
■ umar væri. Ég lifði í voninni.
rÖ mennirnir biðjum og vonum,
G.uð einn ræður. Og svo kom
regnin. Stefán var horfinn fi’á
ukkur vinum hans og sveitungum.
-ftir áttum við aðeins minning-
ha um' hann. Og í mínum huga
eT minningin um Stefán vin minn
ems björt og fögur og Snæfelllð
tsLEND!NGAÞÆTTIR
var að sjá, baðáð í geislum kvöld
sólarinnar, á þessari síðustu ferð
otokar hér á jörðu. Á þá minn-
ingu ber engan skugga.
Stefán Metúsalemsson Kjerúlf
var fæddur á Hrafnkelsstöðum 21.
maí 1924 Foreldrar hans voru
ágætshjónin Metúsalem J. Kjerúlf,
einn af fjárflestu og beztu bænd-
um landsins, meðan hann var á
léttasta skeiði — ógleymanlegur
drengskaparmáður ölum, er
kynnzt hafa, og kona hans Guð-
rún Jónsdóttir. Um hana vil ég að-
eins segja, að alltaf feemur mér
hún fyrst í hug, er ég heyri góðr-
ar konu getið. Ég hika ekki við að
telja það eina mína mestu gæfu,
að hafa átt þessi góðu hjón og
börn þeirra fyrir nágranna, frá því
ég man fyrst eftir mér. Mér fannst
alltaf, drengnum, er ég var send-
ur í Hrafnkelsstaði, að ég kæmi
þar til annanrar móður.
Stefán ólst upp í stórum syst-
kiuahópi. Hann byrjaði snemma
að vinna. Metúsalem á Hrafnkels-
sitöðum mun heldur hafa kunnað
því illa, að horfa á unglinga
ganga um með hendur í vösum.
Þótt starfsdagur væri oft alllang-
ur á Hrafnkelsstöðum, þá skildu
þau það vel bæði hjónin, að það
er fleira en vinnan, sem gefur líf-
inú gildi.
Á Hrafnkelsstöðum var til org-
el. Fyrsta hljóðfærið, sem ég sá.
Léku systkinin fflest eitthvað á
það. Það var því oft glatt á hjalla
að loknu dagsverki, og stundum
jafnvel stigið dansspor fram á
vöku. Oft hefi ég hugsað um það
á seinni árum, hvað þau Hrafn-
kelsstaðahjón voru ólík mörgum
öðrum. Aldrei kom það fyrir, þó
hávaði og söngur gengi aHlangt
firam á vöfeu, að þau fyndu að því.
Frekar kom fyrir, að húsbóndinn
sjálfur kæmi og tækj lagið með
okkur unglingunum. Og þó liefur
liklega á fáum heimilum verið bú-
ið betur á íslandi, en á þessu heim-
ili, einmijtt á þessum árum. Þetta
var æskuheimili Stefáns, vinar
míns. Árið 1956 andaðist Guðrún,
kona Metúsalems. Þá hætti hann
búsfeap, en fékk jörðina í liendur
Stefáni syni sínum og Guðrúnu
dóttur sinni. En nokkrum árum
áður hafði hann skipt jörðinni.
Eiríkur, sonur hans, byggði nýbýl-
ið Vallholt úr landi jarðarinnar,
og Jón, sonur hans, byggði sér sitt
eigið hús í lilaðvarpanúm. Sjálfur
bjó Metúsalem í gamla húsinu á
aðaljörðinni. Stefán var d.uglegur
til allrar vinnu og svo myndvirk-
ur, að ég held helzt, að hann hafi
sjaldan þurft að leita til annarra.
Hrafnkelsstaðir eru mikil jörð,
en nokkuð erfið. Miklar smala-
mennskur eru frá Hrafnkelsstöð-
um. En Stefán baldi ekki eftir spor
in við féð. Hann hafði yndi af sauð-
fé, og ég held, að hann hafi verið
bezti fjármaður, sem ég heít
kynnzt. '
Stefán lét lítið yfk sér og tran-
aði sér hvergi fram. Hann var ó-
gleymanlegur gestgjafi og mjög
skemmtilegur í tounningjahópL
Það duldist ekki vinum hans og
sveitungum, að hann var óvenju
heilsteyptur og traustur maður, ©r
mikils mátti af vænta.
Það hefir þvi stórt skarð verið
höggvið í raðir bænda í þessari
sveit, við hið snögga og óvænta
fráfall þessa unga bónda, sem bjó
svo vel búi sínra.
Kæri látni viaur. Ég vil svo enda
19