Íslendingaþættir Tímans - 30.01.1970, Blaðsíða 7

'Við vinnu, hvort sem heima var.
;eða heiman, svo að fáir voru tald
.ir hans jafningjar. Slíkt hið sama
Ítoátti um föður hans segja meðan
ann var heill heilsu. Þess vegna
iituðu nágrannar og sveitungar
6ns í Brekku oft til hans um að-
rfoð við heimilisstörf. Ef reisa
. >urfti bæjarhús eða útihús ein-
.. ívers staðar var hann gjarnan beð
j nn um hjálp. Og þegar hey hafði
fiafnazt saman í óþurrkum á sumr
in og langþráður þerrir kom loks,
Valt á miklu að vetrarforðinn kæm
(ist sem fyrst í heystæði. Þá brá
íún í Brekku sér gjarnan til ein-
hvers nágranna eða sveitunga til
jáð „binda“ hey, þar sem mikil var
þörfin. Þéttu handtök hans við
élíkt verk með miklutn ágætum.
Auðvitað köliuðu ávallt ótal ann
ir að í eigin verkahring Jóns, því
flð hann var einyrki. En þetta gerði
Ihann samt, því að hann var hjálp-
fús og bóngóður. Ef hann sagði
hei, þegar til hans var leitað um
ibjálp, var það vegna þess að hann
átti ekkí annars kost. Hitt réð
einnig miklu, er hann veitti úr-
lausn, að þörfin var nokkur fyrir
aukatekjur vegna vinnu utan heim-
ilis, því að bústofn var fremur lít
íll. Að vísu gat brugðið til beggja
Vona með daglaunin. Stundum mun
hann hafa komið heim að kvöldi
toeð jafniéttan vasa og verið
jhafði að morgni áður en hann fór
í vinnuna. En venjulega kom
igreiðslan einhverntíma. Oft mun
honum þó hafa verið greitt bæði
fljótt og vel, miðað við afköst.
Fyrst er ég heyrði Jóns í Brekku
getið þótti mér hann vera í mik-
illi fjarlægð. Hvað varðaði mig
Um hann, eða um Það, sem um
hann var sagt? Auðvitað ekkert.
Þá kom mér ekki 1 hug að ég yrði
siðar heimamaður hans, þó ekki
væri að vísu um langa vistráðn-
ingu að ræða. Kynning okkar á
heimili hans hygg ég að hafi orð-
ið báðuim til góðs, og mun þó minn
Vinningur hafa verið meiri en hans.
Jón Bergvinsson var glögg
Bkyggn á marga hluti og minnug-
Ur með afhngðum. Hann var fróð-
Ur um rr'r"t og gerði sér far um
®ð fylgjast með nýjungum. Hann
Varð að vinna hörðum höndum nótt
®em nýtan dag, næstum því, til
hess að siá =ér og sínum farborða.
í*rátt fyrii bað gaf hann auga og
fiyra ýmsj fleira en búskaparönn
únum einum. Ég heyrði hann
seg.1a, mjög skilmerkilega frá ýmsu
ÍSLENÐ8MGAÞÆTTIR
er hann hafði heyrt í dagskrá rik-
isútvarpsins. Sú frásögn bar vott
um glögga eftirtekt, gott minni og
hæfileika til endursagnar. Hann
var hlustandi og virtist nokkuð
breitt bil milli hans og hinna, sem
alltaf hlusta, en heyra þó lítt eða
ekkL Bækur las hann fleiri en
ýmsir álitu, þeir er ekki þekktu
til, og var nokkuð vandlátur um
lesefni. Hann hafði ánægju af að.
ræða efni lesinna bóka og lýsa
skoðunum á höfundum og verkum
þeirra.
Jón í Brekku var góður heim-
ilisfaðir og var sambúð þeirra
hjóna mjög farsæl.
Ungur að árum varð Jón Berg-
vinsson að axla nokkuð þunga
byrði. Þegar heilsa föður hans var
þrotin varð hann að taka á sig
meira erfiði og ábyrgð en hæfilegt
er talið drengjum á þeim aldri.
Þetta varð honum stæling að
vissu leyti. Hann varð afrendur að
afli og mikill vinnugarpur. En vel
gat hann borið þess menjar á ein-
hvern hátt, hversu örðugt hlutverk
honum var ætlað, ungum dreng.
Ókunnugum þótti Jón I Brekku
hrjúfur nokkuð við fyrstu kynni.
Væri við honum stjakað átti hann
til að verða óvæginn nokkuð í and-
stöðunni, ef til vill dálítið lang-
minnugur á mótgerðir. En lang
minnugastur var hann þó, væri
honum greiði gerður. Því gleymdi
hann ekki. Það er einkenni raun
góðra manna.
Börn þeirra hjóna talin í aldurs-
röð eru: Bergvin dyravörður R-vík,
dó 1963. Yngvi Karl, bóndi í
Brekku, Elín Rannveig, húsfreyja,
Akureyri, Guðrún húsfreyja, Akur
eyri, Tryggvi matreiðsiumaður í
Reykjavík, Hörður Bragi, sölumað-
ur Reykjavík, Þórður, verkamaður
Reykjavik, Áslaug Nanna, dó 1950,
Kristín húsfreyja, Keflavík.
f
Margrét Sigurtryggvadóttir.
Hún andaðist 1. september 1968
eftir langa vanheilsu. Hún var
fædd að Litlu-Völlum í Bárðardal,
dóttir hjónanna Sigurtryggva Tóm-
7