Íslendingaþættir Tímans - 10.07.1970, Síða 3

í Vífilsnesi fluttist hann til Vil-
borgar systurdóttur sinnar og
manns 'hennar, Marinós Guðfinns-
sonar á Egilsstöðum. Siðan eru tæp
5 ár. Þar naut hann góðs félags og
voru allir kærir. Og margar stund-
ir sat hann með Sigfási mági sín-
um, las og rakti gömul minni. —
„Sá staður, sem þú stendur á er
heilög jörð“. Einar Pétursson, er
svo 'lengi var meðlijálpari í Kirkju-
bæ og safnaðarfulltrúi sóknarinn-
ar og forsjármaður garðsins og
helgidómsins kemur ekki oftar til
þjónustunnar. Hönd hans veitir
ekki framar aðhlynning á auðum
staðnum og hugur hans talar ekki
lengur máli Kirkjubæjar í Hróars-
tungu. Heilög jörð hljóðra minn-
inga kynslóðanna, stóð enn opin
— til að fela geymd hins jarð-
neska í ástúðugu skauti sínu. Eins
og alis þess, sem var. Hljómur
klukkunnar signdi yfir gröfina og
staðinn og minnti oss á, að það
er yfir oss vakað. Hann belndi
hugum vorum til himins, þar sem
Drottinn Kristur beið síns hóg-
væra og dygga þjóns í heilagleik
hins fyrirheitna lands, — bak við
skýið á austurfjöllunum, handan
við opnar dyrnar að árdagsljðma
eilífðarinnar.
Ágúst Sigurðsson
í Vallanesi.
t
15. júli 1956 var fagur sólsktns-
dagur á Héraði. Þennan dag ætl-
aði sr. Sigurjón Jónsson að ferma
á Kirkjubæ í síðasta sinn. Hann
hafði beðið undirritaðan að pré-
dika við athöfnina. Þess vegna
kom ég til Kirkjubæjar um það
leyti sem guðþjónusta skyldi hefj-
ast. Er þangað var komið og ég
hafði gengið á fund sr. Sigurjóns,
kynnti hann mig fyrir hæglátum
og viðmótsþýðum manni og sagði
um leið: „Þetta er meðhjálparinn
hér, Einar Pétursson“.
Á þennan hátt bar fundum okk-
ar Einars Péturssonar saman
fyrsta sinni. Síðan lágu leiðir okk-
ar oft saman, því að hann var með
hjálpari minn við Kirkjubæjar-
kirkju í þau fjórtán ár, sem liðin
eru frá þvi, sem hér gat um þenn-
an sólríka sumardag 15. júlí 1956.
En þvi get ég þessa hér, að
minningin um Einar Pétursson,
meðhjálpara, er í huga mér tengd
þeirri hlýju, sem sólin er svo rík
af. Allt viðmót og framkoma Ein-
ars bar með sér sólskinshlýju inn
í samfélagið. Öll framkoma hans
var hnitmiðuð af hógværð og um-
burðarlyndi. Þar sem hann var,
fór prúðmenni, sem aldrei
gleymdi þvi, hvað það er, að vera
heiðursmaður, því að það var hon
um ekki aðeins áunnið, heldur
einnig eðlilegt. En hann var jafn-
framt ræðinn og fróður um menn
og málefni.
Við áttum margar skemmtileg-
ar stundir á leið minni til og, frá
Kirkjubæ, eigi sízt eftir að hann
flutti í Egilsstaðaþorpið, því að þá
lengdist leiðin og meiri tfmi gafst
til skrafs en áður, meðan hann
dvaldist á Heykollsstöðum í
Tungu. Þessar stundir verða mér
ávallt ofarlega í huga. þvi að bær
voru eigi aðeins skemmtun, held-
ur jafnframt til fróðleiks um ýmis
legt hér á Héraði.
Hm æviatriði Einars meðhjálp-
ara er það helzt að segja, að hann
fæddist á Galtastöðum fram í
Hróarstungu. Foreldrar hans voru
Pétur Einarsson og Jónína Odds-
dóttir, sem þar bjuggu. Hann naut
eigi foreldra sinna að, nema
skamma hríð, því að ungur að ár-
um missti hann móður sína. Faðir
hans bjó þó áfram með mágkonu
sinni, en eftir nokkur ár dó hann
einnig. Þá fluttist Einar að Brekku
í Tungu til hálfsystur sinnar Sól-
veigar Sveinsdóttur og manns
hennar, Ásmundar Þórarinsson-
ar. Að fáum árum liðnum fluttu
þau svo að Vífilsstöðum í sömu
sveit. Einar dvaldist hjá þeim
fram að þritugu, en settist bá í
Alþvðuskólann á Eiðum árið 1926.
Skólastjóri var þar þá Ásmund-
ur Guðmundsson, síðar biskup.
Hann kenndi sögu og íslenzku og
var frábær kennari. Einar dáði
hann mjög og fékk mikinn áhnga
á öllu sögulegu. Um tíma var Ein-
ar hringjari skólans. Það starf er
mikilvægt, eigi sízt í heimavistar-
skóla, þar sem bjallan ákvarðar
eiktarstundir skólastarfsins, frá
því að upp er risið á morgnana og
þar til gengið er til náða á kvöld-
in. í skólanum var það á orði haft,
hversu Einar gegndi hringjara-
starfinu af mikilli samvizkusemi,
enda hans eðli af allri gerð.
Einar átti eigi langa dvöl í Eiða-
skóla, því að hann lauk þar námi
í þeim greinum, sem hugur hans
stóð til sérstaklega, en ljúfar minn
ingar átti hann frá dvölinni þar.
Frá Eiðum hélt Einar svo vorið
1927, yfir fljótið á nýjan leik og
gjörðist nú kaupamaður hjá
Sveini Bjarnasyni, oddvita á Hey- ;
kollsstöðum í Tungu. Þar átti Ein- !
ar heima, þar til hann fluttist í j
Egilsstaðaþorpið, eins og áður er !
drepið á, árið 1965. Frænka hans j
þar, Vilborg Sigfúsdóttir og mað- !
ur hennar Marinó Guðfinnsson
sýndu honum það frændsemis og .
vinarbragð, að bjóða honum að '
dvelja á sínu heimili, þar sem
gömlu hjónin á Heykollsstöðum,
Sveinn og Ingibjörg, voru þá hætt
búsýslu og bærinn kominn í eyði.
í Egilsst.aðaþorpinu gekk Einar
að ýmiss konar vinnu, þótt aldur
færðist vfir hann. Um tíma sá
hann um bókasafn Héraðsins, sem
þar er staðsett. Það gerði hann af
sinni þekktn smekkvísi og snyrti-
mennsku. Á meðan hann átti
heima á Heykollsstöðum hafði
hann eignazt mikið og vandað
bókasafn, sem hann seldi Héraðs-
bókasafninu. svo að þar þekkti
hann sína gömlu vini. En þó eign-
aðist hann marga nýja eftir að
hann fluttist í þornið, þvi að það
var honum svo eðlilegt, að láta
umhverfi sínu í té vináttu og
hlýju.
Til dauðadags var Einar með-
hjálpari og safnaðarfulltrúi Kirkju
bæjarsóknar og hafði verið það
um aldarfjórðungsskeið. Þar sem
hann var, átti kirkian ábyggilegan
og traustan starfskraft, mann, sem
virkilega giörði samfélag sitt betra
á sinn hógværa og prúðmannlega
hátt. Hann hefur nú haldið á Drott
ins fund, til sólarstrandar og eilífð
arljóss. Að leiðarlokum flyt ég
honum innilegar þakkir fyrir allar
sólskinsstundirnar, sem við áttum
saman.,
Einar Þ. Þorsteinsson.
t
ÍSLENDINGAÞÆTTIR