Íslendingaþættir Tímans - 02.12.1970, Qupperneq 23

ari og varð þess valdandi að Matti
varð að leita hingað til Reykjavík-
urborgar með atvinnu. Á fyrsta
eða öðru ári, sem Matti dvaldist
hér syðra, vann hann á Keflavík-
urflugvelli og hafði það ár allgóð-
ar tekjur. En næstu árin á eftir
var atvinna lítil og tekjur rýrar.
En einmitt þá varð Matti að bera
an mannlega skilning og drengi-
legan þáít Gunnars Thorodd-
sen var Matthías honum þakk-
látur alla ævi. Já, hér var vissu-
lega nóg að gert, þótt Reykjavík-
urborg færi ekki að bæta pinkl-
um á Skjónu. Á næstu árum hnign
aði heilsa Matta svo, að hann varð
að fara á Elliheimilið Grund.
þá gleði, sem einkennir þroskaár-
in. í tframkomu var hann hægur
og fáskiptinn og leitaði lítt á aðra,
en ef hann var ávarpaður, var
hann þægilegur og viðræðugóður.
Ef menn beindu gáskafullum orð-
,um til Matta, svo var hann oftast
kallaður af kunnugiím, þá svaraði
hann fljótt og vel þeim, er skeyt-
ið sendi og varð sá himn sami feg-
inn að þagna. Örvarnar hans Matta
h-ittu jafnan í mark og gleymast
ekki þeim er heyrðu.
Eftir, að foreldrar Matthíasar og
sysbkinanna dóu, bjó Matthías á
jörðinni Fallandastöðum á móti
Birni bróður sínum. Helga systir
hans matreiddi, þjónaði honum og
sá um heimilið. Búið var iítið en
vel um það hirt og gaf því góðan
arð. Alltaf átti Matti liðleg reið-
hross og fóðraði þau og hirti at
snilld og nákvæmni. Að loknum
önnum dagsins lét Matti það oft
eftir sér að bregða sér á hestbak,
og á þessum stuttu reiðtúrum
tamdi og þjálfaði hann hesta sína.
Einn af beztu reiðhestum Matta
var jarpur hestur, sem hann
nefndi Ófeig. Myndin sem fylgir
þessum línum, er af honum og
Malta. Það sést glöggt af m.yndinni
að samkomulagið miili hests og
manns er gott, þar eiga sér ekki
stað, átök eða sviftingar. Meðan
Matti var heima, lagði hann mikla
alúð í fóður og hirðingu á Ófeigi
og það svo, að orð var á gert. Það
voru ekki stjúpmóðpr hendur,
sem struku um háls, bak og lend-
ar Ófeigs í þá daga. Nei, það voru
hlýjar hendur hans Matta, sem
voru að votta gæðingnum þakk-
læti hans fyrir ógleymanlegan
sprett. Oft kom það fyrir, er Matt-
hías var á ferðinni á Ófeigi, að
hann tók lagið um leið og hest-
urinn þaut á sprett. Lund knapans
léttist í samskiptum við góðhest-
inn og hann sjálfur verður stærri
og betri maður. En nú eru þeir
baðir horfnir og söngur Matthíasar
og hófadynur Ófeigs þagnaður á
reiðgötum Hrútafjarðar.
Þegar mæðiveikin geysaði um
sveitir landsins hjó hún stórt skarð
í lítil og stór bú, varð þá margur
þóndinn að leita sér atvinnu fjarri
heimili sínu, um lengri eða
skemmri tíma. Litla búið hans
^fatta á Fallandastöðum varð fyrir
þuingum áföllum af fjáipest þess-
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
há gjöld, hann var annar hæsti
gjaldandi Staðarhrepps það ár, og
ennfremur átti hann að greiða há-
ar upphæðir til Reykjavíkurborg-
ar.
Þegar allar þessar kröfur dundu
á Matta, tók einn kunningi hans
að sér að fara til borgarstjórans,
sem þá var Gunnar Thoroddsen,
og skýra fjárhag Matta fyrir hon-
um. Borgarstjórinn gaf verjanda
Matta góða áheyrn. Og eftir að
hafa hlustað á sögu hans og athug-
að alla aðstæður, lét hann allar
kröfur Reykjavíkurborgar á hend-
ur Matthíasi miður falla. Fyrir þenn
Á fyrstu árum Matta hér í borg-
inni, bjó hann í litlu húsi, sem stóð
við hliðina á Hallgrímskirkju. sem
þá var að rísa af grunni. Þetta hús
var svo lítið, að aðeins einn dívan
komst undir hvora hlið og.ef set-
ið var á þeim komu hné saman.
En þótt húsið væri lítið var hjarta
Matthíasar stórt og hlýtt. Þarna
inni í litla húsinu á Skólavorðu-
holtinu fékk margur mni hjá Matt-
híasi um lenari eða skemmri tima
án endurgjalds.
Fyrstu árin sem Matthías dvaldi
á Elliheimilinu Grund. var hann
það hress, að hann gat farið um
borgina og litið inn til kunningj-
anna og var það föst venja hjá
honum, að hann kom í þrjú hús.
En það sem var merkilegt við
þetta, var það, að þessi hús voru
öll með götunúmerinu 14. Fvrst
kom Matti á Grjótagötu 14 til
Guðbjargar Ólafsdóttur. sem ávallt
tók mjög vel á móti honum. Næst
kom Matti á Kirkjuteig 14 til Helgu
systur sinnar og svo á Óðinsgötu
14, sem þá var heimili mitt. Venju-
lega hafði Matti ekki langa við-
stöðu 1—2 klst. og ferðaðist gang-
andi nema ef það bar við, að kunn-
ugur tæki hann upp i bíl, er leið-
ir lágu saman. Ég veit að allr
íbúarnir á 14 hafa fundið það sam-
eiginlega, er Matti var á ferð að
þar gekk vinur í hlað, er hann bar
að garði. En allt breytist og nú
býr enginn af þessu fólki á 14.
Heilsa Matta hnignaði og ferðir
hans til kunningjanna fækkuðu og
lögðust svo niður. En ef maður
leit inn til Matta, þá mundi hann
fólkið á 14 og bað mann að flytja
því kveðju sína. Gott þykir mér að
minnast þess, að hafa átt heima á
14 og heimsóknum Matta. Vinátta
hans entist mér vel.
í þann mund, sem heiðar voru
smalaðar í haust, búsmalinn rek-
inn til byggða og heiðarsvanurinn
þagnaður, komu jarðneskar leifar
Matthíasar heim í átthagana, eftir
30 ára útlegð. Hann bað Helgu syst
23