Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1972, Blaðsíða 9

Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1972, Blaðsíða 9
Ölafsvik, Guðrún pianóleikari og Sig- rún snyrtisérfræðingur, báðar i Reykjavik. Þorsteinn lézt á miðjum aldri árið 1935. Hóf Aðalbjörg þá skömmu siðar matsölu að heimili sinu að Klapparstig 27, þar sem þau hjón höfðu búið fjöl- skyldunni fagran samastað. Siðar skipti hún á þeirri húseign og stórhýsi við Amtmannsstig, þar sem hún rak um árabil og af miklum dugnaði og myndarbrag umfangsmikinn veit- ingahúsrekstur i stil norrænna pensi- onata. Það þurfti ekki lengi að hlýða á frásögn hennar, sem gjarnan, og það ekki að ófyrirsynju, snerist oft um at- burði þessa starfsama timabils, til þess að skynja og hrifast með af þeim eldmóði, atorku og viljastyrk, sem hún hafði lagt i rekstur þessarar starf- semi. Hún minntist þá gjarnan sérstak- lega eins fjölskylduvinar, sem ég veit, að hún nú að leiðarlokum, þakkar stuðning og langa vináttu. Þessi sami styrkur kom siðar fram i mörgum og erfiðum sjúkdómslegum hin siðari ár. Það var undraverður lifsþróttur,sem i henni bjó, þegar hún kom heim eftir langvarandi sjúkra- húsvist og tók til við hannyrðir sinar, þar sem frá hafði verið horfið, og til hins siðasta var hún hrókur alls fagnaðar á hátiðum og tyllidögum fjöl- skyldunnar. Ég sendi þér, kæra tengdamóðir úr fjarlægð hinztu kveðju og þakkir það- an, sem þú dvaldir með okkur fyrir réttum 8 árum og tókst sem ung værir þátt i ferðalögum til sögufrægra staða, rifjaðir upp menningarsögu liðinna alda og nauzt fjölmargra listviðburða, sem gat að heyra og sjá og huga þinn hafði oft dreymt um. Þegar ég kvaddi þig á sjúkrabeði fyrir réttum hálfum mánuði, var það ekki i fyrsta skipti, sem þú sagðir mér, að þú værir reiðubúin til hinnar miklu ferðar. Þú hafðir einnig áður sagt mér, að brottför þin ætti ekki að vera tilefni sorgar. Þú baðst um frið og hvild. Ég veit, að það hefir hvilt friður og ró yfir þeirri stundu, er þú áttir siðast með dætrum þinum. Ég þakka þér þann styrk, sem þú hefir veitt okkur og hvað þú hefir verið börnum okkar, stórum og smáum. Haag 29. april. Gunnar B. Guðmundsson. Kynni min af Aðalbjörgu Alberts- dóttur hófust fyrir rúmum fjórum ár- um. Margur myndi ætla, að sextiu ára aldursmunur og stuttur samverutimi hefði ekki leitt til náinnar vinattu með okkur. Samt sem áður fannst mér,að ég hefði þekkt hana alla ævi eftir okkar fyrsta fund, svo sterk áhrif hafði hún á mig. Aðalbjörg hafði til að bera mjög sterkan persónuleika, sem engum duldist er kynntist henni. Einnig var hún gædd ótrúlega miklum lifskrafti, sem kom fram á margan hátt.Hún var bæði fróð og skemmtileg og stálminn- ug og þvi var oft gaman að hlusta á hana segja frá. Eins fylgdist hún mjög vel með öllu, sem var að gerast i heim- inum og ræddi af krafti allt,. er efst var á baugi-á stundina. Aðalbjörg reyndist mér mjög vel og sýndi minum málum mikinn áhuga og skilning, og þótti mér þvi ákaflega vænt um hana. — Hún tók svo mikinn þátt i daglegu lifi með okkur öllum, að þrátt fyrir mikil veikindi undanfarin ár á ég bágt með að sætta mig við,að hún sé ekki lengur hér með okkur. Nú er Aðalbjörg komin til löngu horfinna ástvina, sem hún var svo sannfærð um að hitta. Við getum þvi glaözt með það i huga, að henni liður vel meðal þeirra og að öll munum við hittast aftur. Guð blessi þig,Aðalbjörg min. Helgi Kristinsson. t dag er til moldar borin frú Aðal- björg Albertsdóttir, siðast búandi að Rauðalæk 67 hér i borg Hún var kona háöldruð komin fast að niræðu, en önd hennar var ung og brennandi til hinztu stundar. t svip hennar mátti með nokkrum hætti lesa örlög hennar og ævikjör. Hún var forkunnarfrið og hélt glæsi- leik sinum alla ævi. En þegar hún tal- aði, kipraði hún stundum augun litið eitt, og kringum munninn vottaði fyrir hörkulegum dráttum: þetta voru hennar viðbrögð og varnarráð móti heimi.sem stundum gat verið nokkuð óbliður. Aðalbjörg var fædd að Stóruvöllum i Bárðardal 10. april 1884. Móðir hennar var Guðrún Jónsdóttir frá Bjarnastöð- um i Bárðardal, systir Halldórs Landsbankaféhirðis og Valgerðar biskupsfrúar: þannig voru þau syst- kinabörn Aðalbjörg og Pétur Halldórs- son borgarstjóri i Reykjavik, en hins vegar voru þær Aðalbjörg og Dóra for- setafrú systradætur. Með þeim frænd- systrum var bæði ættarmót og innileg vinátta,sem hélzt meðan báðar lifðu. Faðir Aðalbjargar var Albert Jóns- son frá Stóruvöllum, hagleiksmaður mikill og hugvitssamur i smiðum sin- um. Á æskuárum Aðalbjargar voru Stóruvellir einn hinn mesti menn- ingarbær i miklu menningarhéraði. Þar bjuggu þá bræður þrir, synir Jóns bónda Benediktssonar: Albert smiður, Páll hreppstjóri og Sigurgeir, sem iöngum var kallaður söngkennari. AI- bert smiðaði orgel eða harmónium fyrir Sigurgeir bróður sinn, og einnig fann hann upp og smiðaði handknúnar spunavélar, fimmtán þráða maskinur, sem voru til mikillar nytsemdar i sýsl- unni langt fram á þessa öld. En þegar ekki var annað.sem kallaði að, lék hann sér að þvi að smiða hesputré niðri i flösku! Frú Aðalbjörg hefur margt ritað og sagt frá æskuheimili sinu á Stóruvöllum, nú siðast þátt i jólablaði Timans á liðnum vetri. Sjálf lagði Aðalbjörg, þótt ung væri að ár- um, sinn skerf til þess fjölbreytta menningarlifs. Norður i Bárðardal lif- ir enn minningin um þessa friðu og glaðværu mey, sem söng og lék á hljóðfæri og var svo mdsikölsk,að hún lærði hvert sönglag.sem hún heyrði einu sinni. Á unglingsárum fluttust foreldrar hennar til Akureyrar, og þar giftist hún, liðlega tvitug, Þorsteini Sigur- geirssyni verzlunarmanni, skagfirzk- um að kyni. Ungu hjónin fluttust brátt til Reykjavikur, þar sem Þorsteinn fékkst við skrifstofustörf: siðast var hann gjaldkeri Búnaðarbankans. Þeim varð sex barna auðið, og lifa fjögur þeirra móður sina. Svo hefur frú Aöalbjörg sagt mér, að Þorsteinn maður hennar væri i sannleika húsbóndi á sinu heimili. Hún undi sér við húsfreyjustörfinaðfornum kvenna sið, þekkti ekki annað, heimt- aði ekki annað. En þó kunni hún lika að gleðjast með glöðum; og einhverjar sælustu endurminningar hennar voru frá þeim dögum.þegar Garðar sönur hennar, sem nú er prófastur i Hafnar- firði, kom heim með söngfélaga sina og bað hana að annast undirleik. Þá var hún fljót að kasta frá sér svuntunni og setjast við slaghörpuna. Þorsteinn Sigurgeirsson andaðist fyrir aldur fram árið 1935. Þá voru yngri börnin enn i bernsku eða við skólanám, og sýndist sem fótum væri kippt undan þessu farsæla heimili á erfiðri krepputið. En þá sýndi þessi fá- tæka ekkja, sem aldrei hafði kynnzt öðru en þvi að hlýða og þjóna hvilikar töggur voru i henni, og siðan má kalla, að öll ævi hennar væri dæmisaga, stórkostleg og lær- dómsrik i senn. Hún réðst i það að kaupa i skuld húseignina Amt- mannsstig 4 i Reykjavik, og rak þar siðan gistiheimili um margra ára skeið. Mörgum áratugum seinna gat hún enn lýst þvi nákvæmlega og dag frá degi,hvernig þetta hafði gerzt; islendingaþættir 9

x

Íslendingaþættir Tímans

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingaþættir Tímans
https://timarit.is/publication/303

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.