Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1972, Blaðsíða 16

Sjötugur:
Bjarni Jónas Guðmundsson
fró Lónseyri i Kaldalóni við ísafjarðardjúp
Sjötugur varö 23. mal sl. Bjarni Jón-
as Guðmundsson frá Lónseyri í Kalda-
lóni við Isafjarðardjúp.
Bjarna þarf að vísu ekki að kynna
fyrir þeim, sem hann þekkja. Samt
ætla ég með nokkrum linum, sem
aldrei geta orðið nema ófullkomin lýs-
ing, að minnast á ævi þessa sérstæöa
dugnaðarmanns. Þrátt fyrir mikla
fötlun frá barnæsku hefur hann unniö
erfiðisvinnu allt sitt lif. Sjómennsku og
venjuleg sveitastörf stundaöi hann
strax á unglingsárum. Siðan læröi
hann vélstjórn og var vélstjóri i mörg
ár. Þvi skeiði ævi hans er vel lýst i ævi-
minningum hans, sem hann gaf út nú
fyrir siðustu jól. Við lestur þeirrar
bókar, sem er sannkallað heimildarrit
um vinnubrögð til sjávar og sveita á
fyrstu tugum aldarinnar, fer ekki hjá
þvi,að huganum sé vikið að þvi aukna
erfiði við vinnu, sem það hlýtur að
hafa verið honum aö vera svo mikiö
fatlaður. En það er ekki hans siður að
kvarta. Hann hefur aldrei hlift sér við
vinnu, heldur ætlað sjálfum sér það
sama og þeim, sem heilir gengu, og
meira en það. Bjarni gekk að sinum
störfum með atorkusemi og elju, hvort
heldur þau voru likamleg eða félags-
störf, sem hann tók mikinn þátt i og
var ávallt kosinn til trúnaðarstarfa.
greiðvikin og hjálpfús, þar sem hjálp-
ar þurfti. En hvergi er hennar getið i
forustu i félagsstörfum. Heimilið var
hennar vettvangur, og þar var hún öll.
Aldrei fór maöur hennar svo árla til
vinnu að morgni hvort heldur var
klukkan fimm eða sex að hún færi ekki
á fætur um leið og aðstoðaði hann,
meðan hann var að búa sig út undir
dagsverkið. Dætur sinar, tengdasyni
og dætrabörn tengdi hún sér ástúðar-
böndum, svo að aldrei bar skugga á
samskipti þeirra.
Guðrún var mikil húsfreyja. Heimili
sinu hélt hún ekki aðeins snyrtilegu,
heldur bæddi einnig andrúmsloft þess
þeim þokka hlýleika og hóglátrar
gleði, sem hvervetna eru förunautar
þeirra, sem eru góðir drengir i fornri
merkingu þess orðs. Ást hennar á
fegurð og hreinleika setti mark sitt á
hvern hlut innan húss og utan og hvert
hennar handtak. A siðasta ártugi
Þá hvatti hann aðra til dáða meö
áhuga sinum og eldmóði.
Það er öllum hollt að kynnast slikum
mönnum.
Bjarni hefur aldrei verið hlutlaus
maöur. Hann hefur alla tið haft
ákveðnar skoðanir ogveriðófeiminn að
láta þær uppi við hvern sem er og hvar
sem er, og er mér ekki örgrannt um,að
hreinskilni hans hafi stundum oröið
honum til baga um stundarsakir, en
slikt hefur Bjarni aldrei fengizt um.
Hafi hann talið sig fara með rétt mál,
þá kvikaði hann ekki frá þvi. Og slik
hreinskilni fyrirgefst alltaf, og á þann
reistu þau hjónin sér nýtt ibúðarhús á
einum fegursta staðnum i þvi fagra
þorpi Borgarnesi, þar sem sér yfir
Dalinn og meginbyggðina handan
hans og til Snæfellsjökuls lengst úti við
sjónbaug. Lóðina höfðu þau skipulagt
og prýtt á hinn fegursta og smekkleg-
asta hátt. Þar naut Guðrún siðustu
æviára sinna með manni sinum, eftir
að dæturnar voru flognar úr hreiðri og
kyrrast tók i umsvifum daglegs lifs.
Siðustu árin naut hún þessa i vitund
þess, að þetta voru siðustu árin. En
hún bar það ekki með sér, að vitundin
um nálægð dauðans væri henni nein
beisk reynsla, og vanliðun af völdum
banameins sins flikaði hún ekki við
aðra. Hún andaðist á sjúkrahúsi Akra-
ness 8. júli 1971, þá á 71. aldursári.
Blessuð sé minning hennar.
Hveragerði, um páska 1972.
Gunnar Benediktsson.
rithöfundur.
hátt að mannkostirnir aukast. Bjarni
er ekki þannig maður að hann skelli
eyrum og fari i ólun, ef um ágreining
er að ræða. Hann linnir ekki látum fyrr
en öll misklið er útkljáð.
En miskliðarmál ætti sem minnst að
minnast á i sambandi við Bjarna, þvi
að i sliku stendur hann ekki. Hann hef-
ir gaman af rökræðum, og segir vel
frá. En það á hann til, ef hann hittir al-
gjöran skoðanabróður, þá talar hann
af miklum sannfæringarkrafti þvert
um hug sinn — til þess að lifga upp á
samræðurnar, og svo hlær hann að öllu
saman á eftir, þvi að glaðværðin er of-
arlega ihuga hans. Gestrisnari maður
held ég að sé vandfundinn en Bjarni og
hans góða kona Þórdis Arnfinnsdóttir
frá Brekku i Nauteyrarhreppi við
Djúp. Það eru samhent hjón. Og
margan gestinn hafa þau hýst um
lengri eða skemmri tima. Og talið það
svo sjálfsagt, aö þeim er ekki greiði
gerður með þvi að minnast á jafn
sjálfsagðan hlut og þann að hýsa og
fæöa gesti. Það hefir þeim báðum þótt
jafnsjálfsagt og eðlilegt. Það er vist,
að allir þeir, sem nutu gestrisni þeirra,
aðallega þegar þau bjuggu á Isafiröi,
sem var lengst af, minnast og þeirra
með hlýhug og virðingu. Og er það
eina greiðslan til þeirra, og reyndar
Guðrún E. Jónsdóttir, Borgarnesi.
fædd 15. sept. 1900
dáin 8. júii 1971.
Nú þegar þú hefur verið kölluð frá
okkur, vildum viö koma kveðju og
þakklæti til þin fyrir þá ástúð og um-
hyggu, er þú syndir okkur og börnum
okkar. alia tið, og þá fórnfýsi' og það
móðurþel. er þú sýndir okkur eins og
við værum þinir synir.
Aidrei gerðir þú mannamun, alltaf
jafn örugg og gestrisin, hvern, sem að
garði bar.
Við viljum þakka þér allar þær
stundir. er við dvöldumst á heimili
þinu, og seint munu gleymast fyrir
þina tilstilli, þvi alltaf varstu jafnglöð
og ánægð þótt eitthvað blési á móti. Þú
hefur míkið kennt okkur og vonumst
við til, að okkur megi öölast sá styrk-
ur, er þú sýndir i þinum erfiðleikum.
Blessuð sé minning þin.
Tengdasynir
16
islendingaþættir