Heimilistíminn - 16.05.1974, Blaðsíða 18

B R Vi /\ s
a A/ '"’V '
Pési mús á
refilstigum
EINU sinni var litil músafjöl-
skylda, sem átti heima langt
niðri i holu úti á stóru engi.
Þetta var reglulega ánægð
músafjölskylda. Börnin voru
mörg og öll eins þæg og góð og
þau voru falleg. En sá kátasti i
fjölskyldunni var Pési, sem
var yngstur. Hann var ærsla-
belgur mesti og ekki hræddur
við nokkurn skapaðan hlut.
Þegar öll músabörnin voru
úti i feluleik eða sliku á eng-
inu, var alveg vist, að erfiðast
gekk að finna Pésa. Hann var
svo fljótur að hlaupa og snið-
ugur að fela sig, að hin urðu
oft að gefast upp. Músa-
mamma og músapabbi voru
stundum hrædd um Pésa.
Hann gæti villzt og það voru
margar hætturnar fyrir litlar
mýs. En Pétur lét allar aðvar-
anir sem vind um eyrun þjóta,
þvi þegar sólin skein og flug-
urnar suðuðu yfir mjúku,
þéttu grasinu, var dásamlegt
að vera mús.
Dag nokkurn þegar þau
voru i feluleik eins og venju-
lega, tók Pési upp á dálitlu
nýju. í útjaðri engisins voru
hús og i þeim bjó fólk. Þangað
höfðu músabörnin aldrei farið
áður, þvi að fólk var mjög
hættulegt, sögðu músa-
mamma og músapabbi. En
einmitt þennan dag áleit Pét-
ur, að það væri mesta della.
Engin manneskja var sjáan-
leg við húsin, þetta var svo
snemma dags, og auk þess
—Nei, sjáðu. Það er litil mús
niðri i brúsanum.
hljóp hann miklu hraðar en
nokkur manneskja. Hann
skyldi svei mér fela sig þarna
út frá og þar skyldi enginn
finna hann.
Pési tók á rás að húsunum^
og heyrði að baki sér stóra 4
bróður sinn telja upp að tiu
með mjóum römi. Heill á húfi
komst Pési að tröppum þess
hússins, sem næst vai; og þar
settist hann niður og hvildi sig
i sólinni. Langt i burtu heyrði
hann raddir systkina sinna,
sem leituðu hans. Hann brosti
ánægður. — Það verður langt
þangað til þau finna mig hér,
sagði hann upphátt við sjálfan
sig.
Allt i einu opnuðust dyrnar
að baki hans og Pési varð svo
hræddur að hann hoppaði
langt upp i loftið.
— Uff, heyrði hann rödd
segja og svo kom sópurinn og
þeytti honum langt út i loftið
og beint niður i mjólkurbrúsa,
sem stóð við tröppurnar. Þar
lenti hann á bakinu og var al-
veg ruglaður. Ekkert meira
gerðist og Pési velti sér á fæt-
urna. En þegar hann sá glans-
andi vegg allt i kring um sig,
varð hann hræddur.
Héðan kemst ég aldrei,
hugsaði hann og hér finnur
heldur enginn mig, það er ég
viss um.
18