Heimilistíminn - 16.05.1974, Blaðsíða 44

einkennilegasta bónorð, sem nokkur kona hefur
fengið. Gluggatjöldin uppi hreyfðust aftur og Janet
opnaði hliðið.
— Góða nótt, Neil
— Góða nótt, Janet.
Hún brosti og hann beið þar til hún var komin inn
fyrir dyrnar. Þá snerist hann á hæli og hélt upp að
herragarðinum.
Húsvarðarkonan beið eftir Janet neðan við stig-
ann. Hún var i gráum, Ijótum morgunslopp, sem
ekki var nægilega stór til að hylja feitan líkamann.
Hún kveikti Ijósið, þegar Janet gekk inn dimman
ganginn, svo saug hún fyrirlitlega upp í nefið,
þegar Janet deplaði augunum.
— Nú, já. Setið í myrkri í allt kvöld? hreytti hún
út úr sér. —Ég hef sagt ykkur stúlkunum, að ég þoli
ekki slika hegðun. Ég er heiðvirð kona, það er ég og
ég vil ekki hafa að ung stúlka eins og þú komir
svona seint heim. Hugsa sér að koma heim á
þessum tíma nætur með karlmanni — og svo þú í
þokkabót, með þína góðu mannasiði og sakleysis-
lega útlit. Ég er hissa á þér, Janet, já það er ég
sannarlega.
011 andúðin, sem Janet hafði fundið til gagnvart
þessari konu, brauzt nú fram. Henni hafði aldrei
líkað vel, hvorki við hana né herbergið, en hafði
búið hér af því leigan var svo lág. Hér var allt
óhreint og illa farið og hún var þakklát f yrir að geta
borðað á Mávakaffi, þar sem umhverf ið var lysti-
legra. Hinir leigjendurnir voru ekki við hennar
hæfi, sérlega ekki maðurinn, sem brosti svo
væmnislega. En það hafði verið hagkvæmt fyrir
hana að búa hér... verið hagkvæmt, hugsaði hún
undrandi. Hvað átti hún við með því?
Konan stóð enn fyrir framan hana og lokaði leið
inni upp stigann. Hún hækkaði röddina ískyggilega.
Hún öfundaði þessa stúlku af æsku sinni og sjálfs-
öryggi, hún var hæglát og hafði sig aldrei í f rammi.
Aldrei hafði hún sagt neinum neitt um sjálfa sig,
nema að hún væri einstæðingur. Frú Patrick líkaði
þetta ekki, hún vildi helzt vita allt um alla.
Janet var orðin f öl og þegar hún loksins kom upp
orði, úrðu bæði hún og konan fyrir framan hana
steinhissa.
— Þetta er allt í lagi, frú Patrick, heyrði Janet
sjálfa sig segja. —Það vill svo til að karlmaðurinn,
sem þér talið svo niðrandi um, er unnusti minn og
við ætlum að gifta okkur mjög bráðlega. Ég fer
nefnilega með honum til Ástraliu.
— Þú ætlar hvað? Það lá við að f rúin hrópaði. —
Ég hef aldrei heyrt neitt um að þú værir trúlofuð.
Má ég spyrja hver hann sé?
— Það er ekkert leyndarmál. Hann heiti Neil
Stoneham og er frændi Curran-hjónanna á herra-
garðinum.
Frú Patrick færði sig án þess að segja orð til við-
bótar, þegar Janet spurði rólega, hvort hún mætti
komast upp stigann og stóð síðan og starði á eftir
henni upp, lengi eftir að Janet hafði lokað her-
bergisdyrunum á eftir sér.
Hún þreif af sér kápuna, brá höndunum fyrir
andlitið og brast í grát, þegar hún var orðin ein.
Ákvörðunin hafði verið tekin fyrir hana. Ef frú
Patrick hefði ekki staðið þarna og ásakað hana,
hefði hún aldrei sagt þetta. Hún hefði hugsað rólega
og yf irvegað þetta allt og svarað síðan ákveðið
neitandi. Hún seig niður á rúmstokkinn, hún var
með höf uðverk og sveið í augun. Nú óskaði hún þess
innilega að eiga einhvern trúnaðarvin. En
teningnum var víst kastað. Hún þekkti frú Patrick
og vissi að fréttin bærist eins og elding, eins og
raunar f réttin um ,,skammarlega hegðun" Janetar
hefði gert. Já, það var ráðið, hún hafði talað um
Neil sem tilvonandi eiginmann sinn og sagt að hún
færi með honum til Ástralíu.
Hún rétti úr sér og leit upp. I staðinn fyrir þetta
litla, skítuga herbergi fengi hún stórt hús, sem bara
var bætt við herbergi, ef einhvern vantaði það. Hún
ætlaði að gera það fallegt og heimilislegt, það átti
að verða heimili hennar. Úti fyrir væri garður, þar
sem hún gæti rótað í moldinni og gróðursett blóm
sem hún sæi vaxa upp. Þar væru tré, sem hún gæti
tínt ferskjur og aprikósur af. Hún gæti lært allt um
sauðf é og hana langaði mest til að hlæja æðislega að
þessu öllu. En svo jafnaði hún sig og fór að tína af
sér fötin. Móðursýki myndi ekkert hjálpa upp á
sakirnar...
Það leið á löngu, áður en hún sofnaði. Annað
veif ið var hún sannfærð um að hún gæti aldrei lagt
upp í þessa ótrúlegu ferð, en hitt veif ið var hún viss
um að geta það. Þegar hún loks sofnaði, svaf hún
draumlaust og vaknaði við barsmíð á hurðina.
— Janet! Það var rödd f rú Patrick og í þetta sinn
mjög smeðjuleg. Kurteisleg röddin, sem spurt hafði
eftir Janet hafði haft góð áhrif á hana. Ertu vak-
andi Janet? Neil Stonham er í símanum og vill tala
við þig. Hann sagði að það væri m jög mikilvægt.
Neil Stoneham? Janet opnaði augun. Neil
Stonham? Andartak var hún að þvi komin að
segjast ekki þekkja neinn með því nafni, en þá
mundi hún allt saman. Kannske hafði hann skipt
um skoðun og vorkenndi henni ekki eins mikið núna
og í gær, hugsaði hún með hræðslutilf inningu um
leið og hún fór i slopp og inniskó. Ætti hún að vera
gröm vegna þess að hann hafði beðið hennar af
þeirri ástæðu, eða glöð af því hann haf ði boðið henni
nafn sitt og heimili? Hún óskaði þess að hún vissi
svarið, en mátti ekki vera að því að hugsa meira um
það. Þegar hún opnaði hurðina og leit framan i
skælbrosandi andlit frú Patrick, roðnaði hún og
hljóp fram hjá henni að simanum. Hún greip tólið
skjálfandi höndum, vel vitandi, að frúin stóð í
miðjum stiganum og hlustaði.
— Halló, sagði hún skjálfandi röddu.
— Góðan daginn, Janet. Ég vona, að ég haf i ekki
vakið þig? Ég veit, að ég er snemma á ferðinni, en
ég gatekki beðið lengur eftir að fá að vita, hvort þú
ætlar með. Hann varð að vita það, áður en Phoebe
frænka kæmi á fætur og tæki að hella yfir hann
spurningum um hvers vegna hann hefði ekki komið
heim fyrr en um nóttina.
— Ég hef hugsað um það, svaraði Janet hik-
andi.
Framhald
44