Heimilistíminn - 16.05.1974, Blaðsíða 27

Allt í einu stóð hann þarna, og minningarnar hvirfluðust yfir mig.
Svo margar gleðistundir — en einnig atburðir, sem nístu hjarta
mitt. Enginn karlmaður hafði nokkru sinni skipt mig svo miklu
máli. Og hvernig ætti ég nokkru sinni að geta gleymt honum?
ég lifi
myndir segja, og svo fór ég að æfa mig á
þvi, hverju ég myndi svara.
Þú brostir:
— Og nú hefur þú tækifærið. Hverju
varstu að hugsa um að svara mér?
— betta er ekki hægt, sagði ég og hristi
höfuðið. Þegar öll kurl koma til grafar, er
svo sem ekki mikið annað að segja en
Sæll, Steve , hvernig liður þér, og svo
framvegis.
Þá straukst þú mér bliðlega um vang-
ann og sagðir lágt:
— Öjá, Kate, það er svo margt annað að
segja en það. Margt fleira. Eins og til
dæmis, að ég elska þig ennþá. Að ég mun
alltaf elska þig.
Ég leit á hönd þina, sem hvildi svo létt á
hendi minni, og það eðlilegasta i heimi
hefði verið að svara. — Ég elska þig lika,
Steve.
En ég sagði það ekki.
Fingur þinir snertu giftingarhringinn
minn, og allt i einu virtist þú svo gamall
og þreyttur.
— Þú átt mann, Kate.
Ég kinkaði kolli.
— Og börn?
Það var eins og eitthvað rifi mig og tætti
innvortis, rétt eins og verið væri að snúa
hnifi i sári. Einhvern veginn fékk ég samt
stunið upp:
— Nei...nei, engin börn, Steve.
Ég hefði getað sagt þér það þá.
En i þess stað heyrði ég sjálfa mig segja
frá manninum minum, heimilinu okkar,
hvernig okkur liði og allan timann var
eins og þriðji aðilinn væri viðstaddur og
væri að hlusta á allt, sem ég segði — ung
stúlka fyrir framan flöktandi logana i
arninum i litlu húsi...
Og þú stóðst þarna grafkyrr og hugsaðir
...Ó, Steve, um hvað varst þú að hugsa,
þar sem þú stóðst og horfðir á mig fjar-
rænum, döprum augum?
Varst þú að hugsa um það sama og ég?
Varstu að hugsa um, hversu furðulegt það
væri, að tvær manneskjur, sem höfðu
elskazt eins og við höföum, skyldum geta
staðið þarna eins og ókunnugar
manneskjur og talað um ekki neitt i skjóli
fyrir regninu?
Var þér ekki ljóst, að það eina, sem ég
þráði, þar sem ég stóð og þvaðraði, var að
fleygja mér i fang þér og segja þér, að ég
elskaði þig og að ég myndi elska þig á
meðan ég lifði?
— Af hverju fórstu forðum, Kate? spurð-
ir þú skyndilega, meðan ég lét móðan
mása. Af hverju yfirgafst þú mig?
Mér var ómögulegt að svara. Ég hristi
bara höfuðið.
— Þú vissir, hversu heitt ég elskaði þig,
ekki satt? Og þú vissir, að ég myndi koma
aftur. Hvers vegna fórstu frá mér?
Ég minntist litla hússins og dimmu stof-
unnar og litils drengs, sem lá og grét á
nóttunni.
— Ég gerði það þin vegna. Og vegna
Jamie, svaraði ég lágt.
Við vorum þögul um stund það var ekki
meira að segja. Við bara stóðum þarna, —
þú og ég — tvær manneskjur innan um
milljónir annarra, i gráu vorregninu.
— Þú verður að afsaka, Steve, en ég
verð að fara, sagði ég loks.
Þú leizt á úrið: — Það verð ég að gera
lika.
Ég lokaði augunum, þegar þú réttir
fram höndina og tókst um lokk úr hári
minu og vafðir honum um fingur þér, eins
og þú gerðir svo oft fyrir langalöngu siö-
an.
— Þú veizt ekki, hversu oft ég braut um
það heilann, hvar i ósköpunum þú værir
niður komin, og óskaði þess, að allt væri á
annan veg.
— Hvert ertu að fara núna? spurði ég
eftir dálitla stund.
— Aftur á fundinn, svaraöir þú. En þú?
— A hárgreiðslustofu.
— Þú varst likalega ekki að hugsa um
að láta klippa þig? sagðir þú snöggt, næst-
um tortryggnislega.
Ég gat ekki varizt hlátri.
— Nei, svaraði ég. Maðurinn minn vill
lika helzt hafa mig með sitt hár.
Það var eins og skuggi félli á andlit þitt.
Svo sagðir þú:
— Kemur þú oft hingað til borgarinnar?
27