Heimilistíminn - 16.05.1974, Blaðsíða 22

Utivinna —
heimavinna?
ÓENDANLEGT umræðuefni: Þær
sem vinna úti tala um að hinar séu eins
og gróðurhúsablóm án sambands við
umheiminn eða ambáttir, sem sanni
tilverurétt sinn meö heimabökuðum
kleinum og jólakökum. Þær heima-
vinnandi vekja hins vegar athygli á
biðandi uppvaski, vanræktum
heimilum og illa höldnum lykil-
börnum. Að ekki sé talað um hjóna-
bönd i upplausn, önnum kafnar eigin-
konur og ástlaust andrúmsloft i kulda-
legum stofum En:
Margar konur vinna úti af þvi þær
neyðast til þess. Það eru ekki aðeins
þær, sem sjá einar fyrir heimili, sem
þurfa að vinna fyrir hinu daglega
brauði. Mörg heimili gera ráð fyrir
tekjum eiginkonu til að peningar fáist
fyrir meira en föstum útgjöldum. En
er mögulegt að draga mörk milli þess.
iklÐINNI
sem nauðsynlegt er, og þess sem talizt
getur óhóf? Er það óhóf að eignast
betra húsnæði, þar sem börnin geta
leikið sér og hafa eigin herbergi? Er
það óhóf að fara með þau í ferðalög
eða lofa þeim að stunda iþróttir? Er
óhóf að veita þeim menntun? Eitt par
af skóm er nauðsyn, en eru þá tvenn
pör óhóf?
Ofan á erfiðleika þeirrar móður,
sem neyðist til að vinna úti, er óþarfi
að bæta samvizkukvölum vegna þess
að þurfa að yfirgefa börn og heimili.
Lif lykilbarna getur verið skemmtilegt
og brosandi, og börn á dagvistunar-
stofnunum læra ýmislegt, sem þau
hafa ekki möguleika á að læra heima
hjá sér. Þau hafa mun betri möguleika
á að þroskast innan um önnur börn og
öll þau leikföng og tæki, sem þau
kynnast. Mörg af aðlögunarvanda-
málum barna mér rekja til sambýlis-
vandamála foreldranna. Sá, sem á sér
tvenns konar umhverfi, tekur minna
eftir þvi, þó að jarðskjálfti verði á
öðrum staðnum. Of mikil verndun,
smámunasemi, metnaður, eftir-
rekstur og óþolinmæði á heimilinu
getur flokkast undir verri misþyrm-
ingar en þær, sem skilja eftir kúlur og
marbletti. Hversu oft varpa ekki
óánægðar, eirðarlausar og ör-
vinglaðar mæður byrði sinni ábörnin?
En þegar talað er um þetta, má ekki
gleyma þvi, að maðurinn — allra sizt
börn — lifir ekki á brauði einu saman.
Þaö kemur heldur ekkert í stað góðs
sambands við móðurina, og ef það er
fyrir hendi, getur það komið i stað
margra dýrra hluta. Tilfinningalegt
samband er sterkara og þýðingar-
meira eftir þvi sem barnið er yngra.
En hvað er þá góð móðir? Fyrst og
fremst móðir, sem er i jafnvægi,
ánægð móðir, sem alltaf hefur tima af-
gangs og er i góðu skapi. Þess vegna
eiga mæður að vera ánægðar, og
feðurnir eiga að sjá um, að þær séu
það. Það sem er á vogarskálunum er
ekki annaðhvortheimavinna eða úti-
vinna, heldur hvernig bezt jafnvægi
náist. Það er ekkert vist, að heima-
vinnandi húsmóðir með nógan tima og
óánægju sé betri en útivinnandi hús-
móðir með lftinn tima og létta lund.
Hægt er að spara mikla gremju, með
þvi að viðurkenna, að allir hlutir hafa
bæði jákvæðar og neikvæðar hliðar.
Einnig má gera sér grein fyrir þvi, að
flestar húsmæður neyðast til að vera i
þeirri aðstöðu, sem þær eru — án þess
að hafa möguleika á nokkru öðru.
22