Heimilistíminn - 17.04.1975, Qupperneq 8

gan
Inflúenza
á misvíxl
ÉG var ekki beinlínis i sólskinsskapi
kvöldið, sem ég hitti Judy Parker.
1 fyrsta lagi hafði útgefandinn hafnað
seinustu bók minni. — Hún getur orðið
ágæt, Steve, sagði hann, — en þú verður
að vinna hana betur. Ég held að það sé
ekki gott fyrir þig að einangra þig uppi i
sveit. Farðu til borgarinnar, skemmtu
þér — farðu út með stúlkum.
I öðru lagi kom ég of seint i lestina, sem
gengur beint heim, svo ég varð að biða
eftir annarri lest i rúma klukkustund á
auðri brautarstöð i hráslagaþoku.
Og eins og það væri ekki nóg, var svo
Iskalt i klefanum þegar Iestin loksins
kom. Sem betur fór hafði ég skilið bilinn
minn eftir á stöðinni heima, svo ég komst
að minnsta kosti hjá þvi að ganga siðasta
kilómetrann.
Ég var eini farþeginn, sem fór úr lest-
inni. Meðan ég gekk eftir brautarpallin-
um, tók ég eftir einhverjum, sem bankaði
I gluggann á einum vagninum og rödd
hrópaði: — Hjálp! Hleypið mér út!
Ég gekk að vagninum og opnaði dyrnar.
Manneskja vafin inn f þykkan vetrarfatn-
að næstum datt út.
— Kærar þakkir! Ég er svo loppin að ég
gat ekki opnað lásinn.
Inni i öllum þessum fötum var ung
stúlka. Hún var klædd þykkum karl-
mannsfrakka. Ermarnar voru brotnar
upp, en ég sá þó ekki hendur hennar. Á
fótunum hafði hún heljarstór gúmmistig-
vél og prjónahúfan náði næstum niður að
nefi. Um hálsinn var miklum trefli marg-
vafið, þannig aö ekkert sást af andlitinu
nema óljóst i augun. Ég undraðist að hún
skyldi yfirleitt sjá nokkuð.
Ég gekk af stað og hún við hliðina á mér
I stóru stigvélunum og spuröi hvort ég
ætlaöi i áttina að gömlu myllunni.
— Ég fer þar framhjá, svaraði ég og
hún andaði ótt og titt. — Hefurðu nokkuð á
móti að ég veröi samferða? Það er leiðin-
legt að ganga einn i þessu myrkri og
þoku...
8
Ég átti ekki annars úrkosta en bjóða
henni að sitja i, en ég gat ekki stillt mig
um að segja aðhún tæki áhættu þegar hún
bæði ókunnan mann að verða samferða
sér eftir dimmum sveitavegi.
— Ö, ég myndi heldur ekki spyrja
hvem sem er, svaraði hún og hafði ekkert
ferkar að segja um það. Saman lögðum
við af stað út i nóttina.
Þokan myndaði geislabaug um per-
urnar i ljósastaurunum og það brakaði I
isnum, þegar ég steig ofan i frosinn poll á
leið aö bilnum. Stúlkan ræskti sig og stakk
höndunum inn i ermarnar eins og hand-
skjól.
— Það er sannarlega kalt, sagði hún, og
bætti við: — Annars heiti ég Judy Parker.
—■ Ég heiti Mitchell.
— Þú ert kannski Steve Mitchell, rit-
höfundurinn, sem á heima i gamla, nota-
lega húsinu handan við mylluna?
— Já, það er ég.
— Skrýtin tilviljun. Frænka var aðtala
um þig um daginn, einmitt á sama andar-
taki og miðstöðin bilaði, svo ég gleymi
ekki nafninu fyrst um sinn.
Ég skildi ekki almennilega samhengið i
þessu en innti hana ekki eftir þvi. Þegar
við ókum út af stöðvarsvæðinu, kveikti ég
á miðstöðinni i bilnum og Judy hélt hönd-
unum að heitu loftinu. Hún dæsti af vellið-
an og neri kalda fingurna.
Þokunni var að létta og við sáum hrim-
aða runna og kræklótta trjáboli meðfram
veginum I bjarma billjósanna.
— Þú nefndir mylluna, sagði ég. —
Býrðu I grenndinni?
— Ég bý hjá frænku minni i húsinu við
hliðina. Ég er þar ein núna, þvi hún þurfti
að fara til Manchester.
Þegar ég spurði hana, hvort hún hefði
þekkt gamla sérvitringinn, sem bjó þar
áður, sagði hún, að hann hefði verið fjar-
skyldur ættingi frænku sinnar og arfleitt
hana að húsinu. — Verlings maðurinn,
hann hafði vist ekki haft það mjög þægi-
legt um dagana. Húsið leit illa út og það
tók margar vikur fyrir frænku að koma
einhverju lagi á það. Hún var rétt búin að
koma sér fyrir, þegar ég kom i heimsókn
og þá bilaði miðstöðin. Þilikt amstur!
En þetta var ekki allt. 1 miðju kafi kom
skeyti frá ættingjum i Manchester, sagði
Judy. Þar lá öll fjölskyldan i inflúenzku og
þau báöu frænkuna að koma og hjálpa upp
á sakirnar. — Veslings Dóra frænka,
hún vissi ekki, hvað hún átti að gera, hélt
Judy áfram. — Henni fannst hún verða að
fara til Manchester, en vildi ekki skilja
mig eftir eina I köldu húsinu heldur, eink-
um þar sem ég var komin til að safna
kröftum.
— Safna kröftum?
— Já, ég var nefnilega lika með þessa
hræðilegu inflúenzku, skilurðu. Hún fer
alveg meö mann. En svo höfðum við uppi
á pípulagningamanni, sem lofaði að koma
daginn eftir og frænka gat farið með
sæmilegri samvizku.
— Þá er lfklega allt i lagi núna?
— Nei, hún yppti öxlum. — Pipu-
lagningamaðurinn lagðist nefnilega lika I
flensuna. Konan hans hringdi og sagðist
ætla að reyna að ná I annan, en siðan eru
þrir dagar og ennþá hefur enginn komið.
Ég leit skefldur á hana. — Hefurðu þá
verið i köldu húsinu i þrjá daga?
— Það er gasofn i stofunni, en hann get-
ur varla haldið hita á fugli. Þess vegna fór
ég I bió I kvöld, en það hlýtur að hafa verið
eitthvað að hitanum þar lika. Hún byrjaði
að hlæja. — Veiztu hvaöa mynd ég sá?
Ferð Scotts til Suðurskautsins! Mér
fannst ég vera eins og klakadröngull, þeg-
ar ég kom út.
Auövitað hefði ég átt að bjóða henni
heim með það sama, en það voru þessar
breytingar, sem ég þurfti að gera á bók-
inni. Ég varð að vera einn og I friði, þegar
ég vann.
— A frænka þin ekki einhverja vini,
sem þú getur farið til? spurði ég bjart-
sýnn.
— Nei, hún er rétt flutt hingað. En það
er óþarfi að hafa áhyggjur, bætti hún
spotzk við. — Það kemur áreiðanlega
pipulagningamaður i fyrramálið.
Nú gnæfði gamla myllan yfir umhverfiö
framundan og við hliðina á henni stóð
grátt steinhús. Judy staröi út um glugg-
ann og sagði eilitið titrandi röddu: —
Þetta er eins og sviðsmynd úr hryllings-
kvikmynd ekki satt?
— Ertu hrædd? Viltu að ég fylgi þér
inn?