Heimilistíminn - 17.04.1975, Síða 10

stofunni. Á einni klukkustund hafði mér
ekki tekist að gera meira en þrjár vél-
ritaðar síður og þær alls ekki góðar. Æst-
ur reif ég þær i tætlur. Einmitt þá var bar-
ið varlega að dyrum.
Það var Judy. — ó, sagði hún og leit
skelfd á mig. —Mér þykir það leitt, en ég
var svo upptekin af að taka upp lykkjur,
að ég tók ekki eftir þvi hvað hundurinn
þinn var að gera. Hann er bUinn að naga
stórt gat á annan inniskóinn þinn.
— Hundur! Ég á engan hund!
— óóóó! Augu hennar þöndust Ut, en svo
sneri hUn sér við og horfði á stóra, loðna
hundinn, sem birtist i dyrunum. — Hann
stóð fyrir utan og kvartaði, svo ég hleypti
honum inn. Ég hélt að hann ætti heima
hérna, sagði hUn lágt.
— Nei, til allrar hamingju á ég hann
ekki. Þetta er áreiðanlega flækingshund-
ur. Fyrir nokkrum dögum læddist hann
inn i eldhUs og stal kjUklingalæri, sem ég
ætlaði aðhafa i hádegismatinn. Ég skip-
aði honum Ut, en hann vildi ekki fara,
hljópbara umogvelti fyrir mér kollinum,
þar sem ég hafði lagt handritið mitt og
það fór i hrUgu á gólfið. — Út, þrumaði ég
og nU hlýddi hann. Ég skellti aftur hurð-
inni á eftir honum.
—-Mér þykir þetta leitt, sagð Judy lágt
og beygði sig eftir örkunum.
— Láttu þær liggja! Láttu mig svo vera
i friði til að vinna.
Skömmustuleg á svip stóð hUn upp og
fór aftur inn i stofuna. Ég stóð kyrr dálitla
stund, en fór svo á eftir henni. HUn stóð i
forstofunni og var að fara i dUðurnar.
— Hvert eru að fara? spurði ég.
— Út að leita að hundinum. Ég mundi
allt i einu að hann var ekki með neitt háls-
band. Kannske er hann heimilislaus.
Ég lét hana fara, en eftir á fannst mér
ég regluleg skepna.
En nU var mér ómögulegt að gera neitt.
Þegar klukkan var orðin sex, fór ég i
utanyfirföt og gekk niður að gráa húsinu
við gömlu mylluna. HUsið var koldimmt
að sjá og enginn svaraði, þegar ég bank-
aði.
Ég gat ekkert sofið um nóttina og það
var ekki aðeins slæmri samvizku að
kenna. Ég var áreiðanlega bUinn að fá
inflúensu. Þegar ég reyndi að fara á fætur
um morguninn, var rétt svo að fæturnir
gátu borið mig og það dunaði i höfðinu á
mér.
Mér tókst að kveikja upp og var búinn
að setja kaffivatnið yfir, þegar ég heyrði
geit Uti fyrir. Ég gægðist eftirvæntingar-
fullur Ut, en hundurinn var einn. Hann
dillaði rófunni og sleikti á mér höndina,
þegar ég opnaði dyrnar.
— Ég skil ekki hvernig þU þorir að láta
sjá þig hér, tautaði ég. — En þú mátt
koma inn þrátt fyrir skóinn.
Ég lét fallast uppgefinn niður i
hægindastól og hundurinn lagði hausinn á
hné mér, eins og hann skynjaði að ég væri
veikur. Allt i einu sperrti hann eyrun,
hljóp Ut að glugganum, setti lappirnar á
karminn og gelti.
Það var Judy sem kom. Hún baðst
afsökunar á að trufla, en sagðist hafa
hleypt hundinum Ut, en misst hann. HUn
hafði rakið slóð hans hingað.. — En...ertu
veikur? sagði hUn og leit á mig með með-
aumkun. — Þú ert vesældin uppmáluð.
— Ég held að ég sé búinn að fá flensuna,
svaraði ég og sárvorkenndi sjálfum mér.
Frá þvi andartaki tók hún að sér stjórn-
ina og ég mótmælti ekki. Mér fór að skilj-
ast.aðþetta var sjUkdómur, sem gat verið
erfiður hverjum sem var. Ég hlýt að hafa
haft óráð öðru hverju. Ég sá Judy fyrir
mér í hvftri peysu, sem náði henni niður á
ökla. HUn gekk i fararbroddi hóps stórra
hvitra hunda i gúmmistigvélum og með
trefla um hálsinn.
Þegar ég kom loks til sjálfs min aftur,
flæddi sólarljósið inn i herbergið og Judy
sat við hliðina á rúminu og prjónaði.
—• Halló, sagði ég og varð hissa þegar
rödd min hljómaði aðeins eins og hvisl.
— Ó, ertu loksins vaknaður? Hvernig
liður þér?
— Illa. Hún lagði svala hönd á ennið á
mér. — En þú ert orðinn hitalaus og það er
gott.
— Hvar er Bistro?
— Bistro? Hún lagði höndina aftur á
ennið á mér.
— Hundurinn.
— Ó, ég kalla hann bangsa. Hann er úti,
en hann kemur aftur. Hann hefur setið hér
af mestu tryggð siðustu tvo dagana.
— Tvo daga? Ég starði á hana. — Ætl-
aröu að segja mér, að ég hafi legið hér i
rúminu I tvo daga? Hefur þú hugsað um
mig?
— Læknirinn kom og sagði mér hvað ég
ætti að gera. En nU máttu ekki tala meira.
Ég skal bUa til einhvern mat handa þér.
Mér batnaði smátt og smátt. Þetta var
þægilegur timi. Næstu dagana lærði ég
sitt af hverju um Judy. Hún sagði mér frá
vinnu sinni á skrifstofu og frá móður
sinni, sem hafði gift sig aftur eftir tiu ára
ekkjustand.
— Það var svo rómantiskt, sagði hún
með dreymandi augu. — Bill bjargaði
henni frá gráum hversdagsleikanum og
nU eru þau i brUðkaupsferð einhvers stað-
ar I Grikklandi.
Fjórða daginn, sem ég var hitalaus,
gerði ég mér grein fyrir að ég var orðinn
ástfanginn af henni. Við höfðum farið i
langa gönguferð yfir akrana, þvi snjórinn
var að mestu farinn aftur. Vindurinn blés
hressilega og mér leið vel og var i góðu
skapi. Þegar við komum aftur, settumst
við viö arininn og töluðum um bókina.
— NU veit ég loksins, hvað er að henni,
sagði ég. — Söguhetjan er alveg liflaus.
Alveg eins og ég. Ég hef einangrað mig og
misst sambandið við lifið.
— Láttu mig vita, þegar bókin kemur
Ut, sagði hUn. — Mig langar að kaupa eitt
eintak.
— Ég skal senda þér hana, sagði ég og
fékk sting i brjóstið. Ég horfði á ljósa
höfuðið, sem var beygt yfir prjhana og
reyndi að gera mér i hugarlund, hvernig
yröi hér þegar hún sleppti af mér hend-
inni. Ég gat varla hugsað mér það.
Allt I einu var bankað á Utidyrnar og
Judy stökk á fætur. Ljómandi af gleði
kom hún inn aftur og sagði að pipulagn-
ingamaðurinn langþráði væri loksins
kominn til að gera við miðstöðina. Judy
fór með honum niður i húsið við mylluna.
Það var orðið dimmt, þegar hUn kom
aftur. Nú var hún búin að skipta á vetrar-
frakka frænda sfns og gúmmlstigvélunum
og fallegum siðbuxum og stuttum vatt-
jakka utan yfir græna peysu. Hún var
indæl á að lfta.
— Jæja, þá er það búið, sagði hún. — En
ég má ekki kveikja upp fyrr en á morgun,
það er eitthvað sem þarf að þorna fyrst.
NU skal ég bUa til te handa okkur, Steve.
Viö drukkum teið þegjandi. Eftir dá-
góða stund spurði ég: — Um hvað ertu að
hugsa?
— Ég er bara að hugsa um Jim, pfpu-
lagningamanninn. Við áttum athyglis-
verðar samræður um ástina. Við urðum
sammála um að hægt er að verða ástfang-
inn á tvennan hátt. Annað hvort i einu vet-
fangi eða að komast að þvi smátt og
smátt.
Það var orðið dimmt Uti og þótt eldur-
inn logaði glatt i arninum, fannst mér allt
i einu dimmt og dapurlegt f stofunni. Svo
sagöi hUn: — Jim sagði að sér hefði ekki
einu sinni likað vel við stúlkuna, fyrst
þegar hann hitti hana, en nú væri hann
svo ástfanginn, að hann vissi ekki í hvorn
fótinn hann ætti að stíga.
Mér létti ósegjanlega og ég fór að
hlægja. — Ég sem var farinn að halda, að
þið hefðuð fundið hvort annað yfir mið-
stöövarrörunum.
— Hvernig gastu haldið það, Steve?
Dökku augun störðu á mig. ~
— Vegna þess.... að þU varst svo ást-
fanginn að sjá, þegar þU komst aftur.
— Ég er ástfangin, sagði hUn lágt og
horfði dreymandi augum inn i logana.
Það tók að hamra i gagnaugunum á
mér. —Judy, þér hlýtur að hafa fundist ég
hræðilegur maður I upphafi, byrjaði ég
óstyrkur. — Ég var I illu skapi kvöldið
sem við hittumst og svo rak ég Bistro út i
snjóinn og....
— Vitleysa. Þú hefur verið svo góður.
ÞU lofaðir mér að koma hingað og þU
rakst ekki Bistro Ut, þegar hann kom i
seinna skiptið.
NU gat ég ekki bara setið þarna og horft
á hana lengur. Ég gekk til hennar og dró
hana varlega að mér. — Judy, ég elska
þig, datt út úr mér. — Ég er hræddur um
að ég sé samt ekki sú manngerð, sem get-
ur bjargað stúlku frá gráum hversdags-
leikanum, en...
— NU ertu aftur með vitleysu! Augu
Framhald á bls. 38
10