Heimilistíminn - 17.04.1975, Qupperneq 15

það hlýtur að vera hungrið,
sem gerir hann svona gráðug-
an og vondan. Kannske við
gætum fengið hann til að gefa
Chili og börnunum eitthvað af
matnum sinum?
Þau komu sér saman um að
reyna og sólin var einmitt að
setjast, þegar þau komu að
helli Fidis. — Hvað nú? kallaði
hlébarðinn. — Hvað viljið þið?
Hann varð fyrir vonbrigð-
um, þegar hann sá, hvað þau
voru bæði vel á sig komin.
Kalulu gæti hæglega hlaupið
hann af sér og ef hann snerti
skjaldbökuna, skriði hún bara
inn i skelina þar til hann yrði
leiður á að biða. Skjaldbökur
geta verið ótrúlega lengi mat-
arlausar.
— Ég verð vist að biða með
að éta þau, þangað til þau
verða verulega máttfarin,
hugsaði hann með sér. Upp-
hátt sagði hann: — Komið
ykkur burt og látið mig i friði!
— Fidi, sagði Kamba lágt.
— Við vitum um stað, þar sem
nógur matur er handa öllum.
Það er hús fullt af hænum.
— Hænur? Fidi sleikti
græðgislega út um. — Hvar er
það? Segið mér það strax!
— Við getum farið þangað i
nótt, öll þrjú, ef þú lofar að
taka ekki nema eina eða tvær
hænur, sagði Kalulu. — Ef við
tökum meira, fer fólkið i þorp-
inu lika að vanta mat. Lofar
þú þvi, Fidi?
— Já, já, já, hvæsti hlébarð-
inn. — Segið mér bara hvar
þetta er.
Svo sagði Kalulu honum frá
hænunum i húsinu i þorpinu
handan við sandhæðina. —
Það er gat á girðingunni um-
hverfis hænsnahúsið, sagði
hann. — Þú kemst sennilega i
gegn um það.
Það var orðið dimmt, þegar
hérinn, skjaldbakan og hlé-
barðinn lögðu af stað. Þetta
var langur spotti og Fidi var
óþolinmóður vegna þess að
Kamba gekk svo hægt. Loks
komu þau þó til þorpsins og
læddust að hænsnahúsinu.
Varlega skriðu þau gegn um
gatið á girðingunni, fyrst Fidi
og siðan Kalulu, en Kamba
komst ekki, svo hún stóð á
verði fyrir utan. Auk þess var
hún ekkert dugleg að veiða
hænur.
— Mundu, bara tvær hænur,
Fidi! hvíslaði hérinn. — Ekki
vera gráðugur!
Eldsnöggt klófesti hérinn
sina hænu og stökk út gegn um
gatið aftur. — Fljótur, Fidi,
við verðum að fela okkur, áður
en hænurnar vakna, hvislaði
hann i myrkrinu.
— Iiahaha, ég sagði að visu
tvær hænur, hugsaði Fidi með
sjálfum sér og glotti i kamp-
inn. — Kannske ég taki tvær
með mér heim, en það verður
ekki fyrr en ég er búinn að
borða mig saddan sjálfur!
Svo gleypti hann fjórar hæn-
ur i hvelli. Siðan læddist hann
um á hljóðlausum þófunum og
át allar þær hænur, sem hann
rakst á. Allt var kyrrt og hljótt
og bráðlega var hann búinn að
éta allar hænurnar i öðru
hænsnahúsinu. — Það eru lik-
Fólkið i þorpinu kom með
spjót til að vinna á hænsna-
þjófinum.
lega fleiri i hinu, hugsaði hann
og smeygði sér inn.
En þar átti haninn heima og
hann vaknaði i þvi að hlébarð-
inn birtist. — Gaggagg gó!
æpti hann og flögraði um með
miklum látum. Nú varð lif i
tuskunum! Fólkið i þorpinu
vaknaði og kom með logandi
kyndla og spjót inn i hænsna-
garðinn.
Fidi hljóp að girðingunni og
ætlaöi að smeygja sér gegn
um gatið. En hann gætti þess
ekki að hann var búinn að éta
svo margar hænur, að hann
festist. Hann öskraði af reiði
meðan afturfæturnir á honum
voru bundnir saman með reipi
og poka troðið yfir hausinn á
honum. Áður en hann vissi af,
var hann lokaður inni i trébúri
utan við hænsnagarðinn.
Búrið var gert úr sverum
trjágreinum, sem bundnar
voru saman. Greinarbút var
stungið i læsinguna og hvernig
sem Fidi reyndi, gat hann ekki
ýtt honum úr. Auk þess var
búrið svo litið, að hann gat
hvorki snúið sér við né staðið
uppréttur.
— Kamba og Kalulu! vein-
aði hann. — Komið og hjálpið
mér!
Hérinn og skjaldbakan
höfðu falið sig i runnunum
meðan lætin gengu um garð og
nú heyrðu þau veinin i Fidi.
Nú var fólkið visst um að hlé-
barðinn væri tryggilega lokað-
ur inni til morguns og var far-
ið að sofa aftur. Hljóðlega
læddust vinirnir tveir að búr-
inu.
— Þetta er sjálfum þér að
kenna, hvislaði hérinn. — Ég
sagði, að þú skyldir ekki taka
nema tvær hænur! Nú er fólk-
ið reitt af þvi þú ást nær allar
hænurnar og það ætlar að
drepa þig, þegar sólin kemur
upp!
15