Heimilistíminn - 18.09.1975, Blaðsíða 15

Komnir til Snú, sagði Fern-
ando.
Nú var Tómas spenntur.
Krulli steig fyrstur út úr disk-
inum, þvi hann hafði komið
hingað áður og hann varð að
segja hverjir komnir væru til
að heimamenn yrðu ekki
hræddir. Tómas og Fernando
komu varlega á eftir.
— Halló, allir stórir og litlir
á Snú, við komum frá jörðinni
i nótt og Tómas og Fernando
eru með mér, sagði Krulli við
litinn náunga, sem kominn var
til að taka á móti þeim.
En hvað hér var skrýtið.
Tómas leit i kringum sig. Hér
höfðu trén augu, nef og munn
alveg eins og fólk. Prófessor-
hin gekk til litla náungans,
sem liktist mest apaketti og
var með hringaða, langa rófu.
— Góðan dag, gaðan dóg,
starðarjákur, sagði hann við
Tómas. — Kelvominn, fræni
groskur.
Prófessorinn skýrði þetta. —
Nú skiljið þið hvers vegna
stjarnan heitir Snú. Hann er
að segja góðan dag, góðan
dag, jarðarstrákur og velkom-
inn græni froskur. Hann snýr
bara öllu við. En þeim finnst
að við á jörðinni snúum öllu
við, þegar við tölum.
Þá fann Tómas, að Fern-
ando tók i buxurnar hans. —
Já, Fernando, sagði hann.
— Já, sérðu slöngurnar
þarna. Ég er ekki beint
hræddur, en mér lizt ekki á
þær. Þær eru hættulegar að
sjá.
— Gara bóar. Hengin gætta,
sagði Snú-strákurinn og hló,
þvi hann hafði heyrt, hvað
Éernando sagði. Þetta þýddi:
Kara göðar, engin hætta.
— Já, en þær gapa svo
skelfilega, hvislaði Fernando
að Tómasi. —'Hvað merkir
Það? Greinilegt var að Fern-
ando var dauðhræddur við
slöngurnar. En þá hló Tómas.
— Sérðu ekki að þær eru að
geispa? Þær hljóta að vera
dauðþreyttar.
— Já, sagði Fernando og ró-
aðist, en öðru hverjú leit hann
þó á slöngurnar til að vita
hvort þær nálguðust. En þær
voru kyrrar.
Allt i kring voru Snú-börn að
leika sér. Þau voru afskaplega
fim að klifra. Stundum virtust
þau vera að detta, en á siðasta
andartaki vöfðu þau halanum
um grein og þar héngu þau og
hrópuðu:
— Harrú, harrú. Það þýddi
að sjálfsögðu húrra, húrra, á
Snúmálinu þeirra.
— Nú er bezt að við förum
heim aftur, áður en það kemur
dagur á jörðinni, sagði
prófessor Krulli. Tómas og
Fernando veifuðu til vina
sinna á Snú og Fernando flýtti
sér framhjá slöngunum, sem
enn geispuðu i sifellu.
— Tokk fyrir kamuna,
hrópuðu Snú-börnin og veif-
uðu. Það þýddi að sjálfsögðu
takk fyrir komuna.
Þegar þeir voru komnir inn í
— Hann á að fá pillu þrisvar á dag.
HÍ&GIÐ
diskinn, ýtti Krulli á takkana
og suðið og ljósin fóru enn í
gang og brátt voru þeir komn-
ir langt út i geiminn aftur.
AÚt i einu varð koldimmt i
diskinum og Tómasi fannst
eins og einhver væri að kalla á
hann. — Tómas, Tómas, nú
verðurðu að vakna.
— Biddu þangað til
prófessor Krulli er lentur á
jörðinni.
— Prófessor Krulli? Hver
er það? Þú ert á jörðinni,
Tómas.
Þá heyrði hann að það var
mamma hans sem talaði.
Tómas opnaði augun og sá, að
hann lá i rúminu i herberginu
sinu.
— Gaðan dóg, gaðan dóg,
sagði hann við mömmu sina.
— Hvað i ósköpunum ertu
að segja, Tómas? spurði
mamma hissa.
— Æ, þetta er bara málið,
sem krakkarnir á stjörnunni
Snú tala og ég lærði i nótt,
sagði Tómas og deplaði öðru
auganu til Fernandos, sem lá
á koddanum við hlið hans.
— Láttu mig vita, ef ég er fyrir þér.
15