Heimilistíminn - 18.09.1975, Blaðsíða 37

hans. — O/ ég er svo glöð að þú ert kominn hingað.
þetta hef ur verið hræðilegt eins og martröð. Ég
9et ekki hugsað um það.
~~ Uss, sagði hann ákafur. — Þú mátt ekki vera
®stnúna.... — Sue Wong, hann mælti til þernunnar á
hennar eigin máli. — Segðu má nákvæmlega hvað
9erðist.
Sue Wong gerði það, hún sagði frá öllu, sem hún
^issi og bætti því við að hún væri viss um að
^erskjublóm væri dáin.
~~ Ég held, að við skulum ekki gef a upp alla von,
svaraði hann.— Ég hef verið við rústirnar. Ekkert
er eftir af því. Það eru aðeins svartar rústir. Ég
leitaði til að vita hvort ég fyndi nokkuð sem gæfi
vísbendingu um afdrif hennar, en fann alls ekkert.
—- Það getur ekkert verið eftir eftir slíkan bruna,
sagði þernan.
— Jú, það held ég. Ekki missa vonina. Ef
Ferskjublóm er á líf i, hef ur hún samband við mig.
Ef hún gerir það ekki innan skamms, kemst ég ein-
hvern veginn að því, hvað orðið hef ur um hana.
Blanche var ánægð, þegar hann lyfti henni yf ir í
vélbátinn, en þernan mótmælti og vildi snúa aftur
til rústanna og leita að ummerkjum. Ef til vill hafði
einhver þjónanna falið sig og verið hræddur og gæti
sagt henni eitthvað sem hún vissi ekki.
— Þvi miður, sagði Petrov. — Þú verður að koma
með okkur. Þið verðið bæði að koma.
Gamli maðurinn vildi líka snúa aftur. Hann hafði
skilið f jölskyldu sína eftir, en það var ekki hægt að
bifa Petrov. Þau urðu bæði að koma með. Þau
gerðu sér grein fyrir að hann átti auðvelt með að
neyða þau til hlýðni, því það voru f leiri menn í vél-
bátnum, sem hann hafði fengið lánaðan hjá Chang
og þess vegna létu þau undan, komu yf ir og settust í
stefnið, þegar báturinn fór í stóran boga og stefndi
3ð fljótsbakkanum. Blanche saj aftur í, ásamt
Petrov.
— Hvers vegna lofaðirðu þeim ekki að fara
aftur, f yrst þau langaði til þess? spurði hún. — Her-
nnennirnir hljóta að vera farnir aftur núna.
— Já, það sáust engin merki um þá, þegar ég
k°m að.
En þá hefði ekki verið hættulegt fyrir þau að
snúa aftur? — Ég skil vel, að þau vilji það helzt,
sérstaklega gamli maðurinn. Hvernig heldurðu, að
honum líði, þegar hann veit ekki hvað orðið hefur
om f jölskyldu hans?
_~~~ Ég geri mér grein f yrir, að það sem þú segir er
rétt 0g ég finn til með þeim, en ég get ekki átt á
hættu, að þau séu á ferð í kring um rústirnar. Her-
fnennirnir eru ef til vill f arnir, en að öllum líkindum
koma þeir aftur, eða aðrir í þeirra stað. Og ef þau
yrðu handtekin og neydd til að tala, væri það slæmt
fýrir okkur. Hermennirnir gætu ekki vitað með
v'ssu, að Ferskjublóm faldi þig í húsinu, en þeir
telja sennilegt, að þér hafi ekki tekizt að komast
undan. Ég er sannfærður um, að þeir uppgötvuðu
ekki leynigöngin og ef þeir hafa talið að Ferskju-
blóm feldi þig, eru þeir vafalaust vissir um að þú
hafir farizt í eldinum. Skilurðu? Ég þori blátt
ófram ekki að láta þau snúa aftur. Þau ætla sér
ekki að valda þér skaða, en það yrði ekki mikill
vandi að fá þau til að tala heldur.
— Ég skil, sagði Blanche mjög lágt. Það varð
andartaks þögn, svo bætti hún við: — Hvers vegna
brenndu þeir eiginlega húsið, heldurðu?
— Til að vera vissir um að þú slyppir ekki burt.
Þeir gátu hvergi fengið upplýsingar um þig, nema
hjá Ferskjublómi og þernunni. Þernan var ekki
þarna og hvað Ferskjublóm varðar.... ja, hún
mundi aldrei gefá neitt, sem gæti valdið þér tjóni,
þess vegna kveiktu þeir í húsinu.
— O, Blanche saup hveljur. — Mér líður eins og
morðingja.
— Þú mátt ekki kenna þér um það sem gerzt
hefur.
— Jú, ég geri það. Ef ég hefði ekki komið til sög-
unnar, hefði Ferskjublóm veriðörugg á heimili sínu
þessa stundina og hefði líklega getað haldið áfram
að búa þar í friði og ró. Ég hefði aldrei átt að láta
Dorothy telja mig á að fara með. Ég skil núna, að
ég hefði ekki haft neitt að óttast af hálfu þeirra,
sem komu að sækja hana og börnin.
— Hvers vegna hélztu, að þú þyrftir þess? spurði
Petrov.
— Hún sagði mér, að þar sem ég vissi, að það átti
að flytja hana og börnin frá Englandi, ólöglega,
yrði ég ekki skilin lifandi eftir. Hún sagði, að þeir
héldu að ég vissi allt of mikið um.... starfsemi
John og að þeir tækju ekki áhættuna á að ég færi
með það til lögreglunnar.
— Della, svaraði Petrov.— Marsden var horf inn,
hann var öruggur bak við járntjaldið og áður en
hann fór, hefði hann ekki haft tækifæri til að segja
þér neitt. Satt að segja vissi hann ekki svo mikið
sjálfur, við sáum um það. Þín eigin heilbrigðia
skynsemi hefði átt að geta sagt þér það.
— Já, ég skil það núna. Blanche andvarpaði. —
En þá var ég svo rugluð og örvingluð, að ég gat ekki
hugsað skýrt. Ég er heldur ekki að hreykja mér af
því, þegar ég segi, að ég var ekki hrædd um hvað
yrði um mig, heldur börnin. Ég vissi, að Dorothy
var ekki fær um að hugsa almennilega um þau.
Jafnvel á síðasta andartaki grátbændi ég hana um
að láta þau verða eftir hjá mér. Hún sagði honum
lika að hún hefði verið f ús til að giftast manni, sem
hún elskaði ekki til að veita börnunum traust
heimili, en hvernig Dorothy hefði meinað henni að
ná sambandi við hann.
Petrov hrukkaði ennið. — Það— Það hefði verið
mun betra ef hQn hefði skilið þau eftir i Englandi í
þinni vörzlu.
— Undarlegt að heyra þig segja það, svaraði
Blanche. — Ég hélt að þú yrðir glaður yf ir því að tvö
ensk börn yrðu uppalin sem tveir tryggir áhangend-
ur sannfæringar þinnar.
— En ég er það bara ekki. Eins og aðstæðurnar
eru, finnst mér það afar leiðinlegt.
— Svo þú heldur ekki að lífsskoðun þín og skoð-
anabræðra þinna sé sú bezta, þrátt fyrir allt, sagði
hún stríðnislega?
— Gættu að hvað þú segir. Þú talar of mikið.
Vélbáturinn lagði upp að bryggjunni og menn
Changs bundu hann. Petrov stökk í land og gaf
Blanche merki um að fylgja sér. Hún hikaði svolítið
og einn Kínverjanna lagði skyndilega handlegginn
Framhald
37