Heimilistíminn - 20.11.1975, Qupperneq 15

Einhver til
að tala við
HVERNIG leit Marit Gran út i augum
annars fólks?
Hún stillti sér upp framan við spegilinn
og athugaði sjálfa sig. En hún fékk ekkert
svar, þvi hún sá aðeins það, sem allir aðr-
ir áttu ekki að sjá. Fölt, litið andlit, eins
og það hefði verið málað beint á spegilinn
með vatnslitum. Nef, sem var enganveg-
inn i laginu og lýsti engri skapgerð og
munn, sem hvorki var æsandi né fallegur.
Augun voim alvarleg, næstum starandi,
en það stafaði liklega af þvi að hún var að
horfa svona stift.
Áfram, grannur likami, grannir hand-
leggir og fótleggir. Hvers vegna hafði ein-
mitt hún fengið svona litil brjóst, þegar
allar stúlkurnar i sjónvarpsauglýsingun-
um og vikublöðunum voru svona vel
bólstraðar? — Þetta er vonlaust, and-
varpaði hún framan i spegilmynd sina.
Marit var 23 ára, en það sást alls ekki,
hugsaðihún. Hún var enn eins og fimmtán
ára i útliti, eða næstum þvi, að minnsta
kosti. Ef hún sendi karlmannablaði mynd
af sér.myndu allir á ritstjórninni skelli-
hlæja. Hún fengi boð um að ekki væri þörf
á fleir myndum ' i bili, en kannske
seinna ——
En auðvitað datt Marit ekki i hug að
láta taka myndir af sér fyrir karlmanna-
blað.
Hún andvarpaði enn og leit i siðasta
sinn á þessa dapurlegu spegilmynd sina.
Svo vafði hún morgunsloppnum utan um
sig og hlammaði sér niður i gamla sófann,
sem hún hafði erft. Hann var ekki sérlega
þægilegur, hugsaði hún meðan hún
dreypti á kaffinu, sem hún var að enda við
að laga.
— Gláptu ekki svona, sagði hún hvasst.
t>að var blái tuskuhundurinn, sem verið
hafði rekkjunautur hennar og fastur
fálagi siðan á barnsárunum, sem glápti á
hana með gulu plastaugunum sinum. Hún
hafði ekki haft brjóst i sér til að losa sig
þótt hún ætti raunar að vera vaxin upp úr
honum fyrir löngu.
~~ Gláptu ekki svona, Blámann!
Hjánalegt nafn á tuskuhundi, en hún
Marit gerði ser ekki
háar hugmyndir um
sjálfan sig. Ekki
batnaði það, þegar
nýi samkennarinn
hennar virtist alls
ekki sjá hana
Þangað til
kraftaverkið
gerðist..............
hafði ekki verið nema sjö eða átta ára,
þegar hún fékk hann. En henni þótti enn-
þá vænt um hann og hann hlustaði á allt,
sem hún hafði að segja, þarna, sem hann
sat í hinum enda sófans. Stundum imynd-
aði hún sér meira að segja, að hún sæi
samúðarglampa bregða fyrir i brúnum
augnahnöppunum.En stundum hlógu lika
plastaugun. Þá sneri hún honum við,
þannig að hún sá bara slitinn sauminn
niðurbláahrygglengjuna á honum.
Kaffið var farið að kólna og rúnstykkið
var þurrt og seigt.
— Hvernig ég að fá hann til að taka eftir
mér, Blámann? Og ef hann skyldi taka
eftirmér, hvernig á ég þá að fá hann til að
geðjast vel að mér?
Tuskuhundurinn starði á hana, án þess
að depla augunum.
— Vertu ekki svona á svipinn, Blá-
mann! — Ég vil að honum geðjist vel að
mér. Þessu hérna, sem heitir Marit Gran.
Hún skildi helminginn af rúnnstykkinu
eftir, setti kaffibollann á eldhúsbekkinn
og slökkti ljósið.
— Góða nótt, Blámann, nú ætla ég að fá
mér fegurðarblundinn og vakna dásam-
lega falleg upp til nýs dags .
Hún hikstaði svolitið og þegar hún var
búin að hreiðra um sig, grét hún svolitið
ofan i koddann. Stuttu siðar svaf hún vært
og eitt tár, sem orðið hafði eftir á augna-
hárunum, glitraði i bjarmanum frá götu-
ljósinu fyrir utan.
Dagurinn á eftir hófst alveg eins og
flestir dagar gerðu fyrir Marit Gran. A
fætur á siðustu stundu brauðsneið með
kaviar úr túpu, glas af ávaxtasafa á
hlaupum,svolitillandlitsfarði ihvelli, áð-
ur en hún hljóp i ofboði út á strætisvagna-
biðstöðina. Hún fletti morgunblaðinu, en
var allt of uppgefin til að taka eftir nokkru
I þvi. Það var troðið i vagninum, roskin
kona starði gremjulega á hana, enhún gat
bara ekki staðið upp fyrir henni. í sætinu
beint á móti sátu þrir strákar, siðhærðir,
klæddir samkvæmt nýjustu tizku og öng-
uðu af rakspira. Hvers vegna gat einhver
þeirra ekki staðið upp?
Einn þeirra, sá lengst til hægri, horfði á
hana, neðan frá og upp og siðan út um
gluggann. Svipur hans var ennþá óræðari
en Blámanns.
Siðan var það út, yfir götuna, inn i port-
ið. Hún leit á klukkuna og sá, að hún var
komin i tæka tið i dag llka. Svo settist hún
á stólinn sinn og leit framan 125 þreytt litil
andlit.
— Við getum byrjaðá þvi aðsyngja. Vill
Knútur ekki spila núna?
Hvernig gat hún kennt þessum börnum
nokkuð, þegar hún hafði ekki lært neitt
sjálf, siðan hún var á þeirra aldri, hugsaði
hún meðan hún hlustaði á sönginn, em var
talsvert falskur á köflum.
Hún hafði reyndar hugsað þetta sama
oft áður, já raunar á hverjum morgni.
En hvað á maður að gera, þegar pabbi
er kennari óg af einskærri hlýðni heldur
maður, að nauðsynlegt sé að feta 1 fótspor
hans, fara i kennaraskólann — og út úr
honum aftur með öll skjöl i lagi?
Eftir að hafa litið eftir öllu i matarfri-
minútunum átti Marit klukkutima fri, það
var hápunktur dagsins. Aður fór hún allt-
af og horfði i búðarglugga, keypti stund-
um eitthvað smávegis, eða bara gekk um.
En núna, slðan hann kom, fór hún inn i
kennarastofuna og gat þar með bók. En
hún var þanin eins og fiðlustrengur.
Skyldi hann koma hingað i dag? Mundi
hann tala við hana, tæki hann loksins eftir
henni? En henni fannst hún hlægileg.
Það var þannig áður fyrr lika, i’ þá
daga, þegar konan var einungis skraut-
gripur og einkis virði þar til karlmaður
kom auga á hana og kippti henni upp á
stallinn til sin. Hún gat þó farið að eins og
nútima stúlka, gengið beint að honum og
15