Heimilistíminn - 20.11.1975, Blaðsíða 16

sagt: — Halló, elskan, hvers vegna ertu
svona feiminn? Hefurðu ekki séð að
ég....já, hvað átti hún svo að segja? ....að
ég hef horft á þig í laumi i hvert sinn, sem
ég hef haft tækifæri?
Hún fletti við bókinni, án þess að hafa
lesið nokkuð af þvi sem stóð á siðunum.
Hún vissi ekkert um hann. Kannske var
hann þegar kvæntur. Ef til vill átti hann
konu og þrjú börn heima, raðhús og plast-
bát!
Þeir jafnaldrar hennar, sem hún hafði
hingað til kynnst, höfðu ekki vakið með
henni neinar tilfinningar, að minnsta
kosti engar, sem orð var á gerandi. Þeir
höfðu verið svo óþroskaðir og aðeins einn
hlutur komst að i höfðum þeirra. Hún
roðnaði ennþá, þegar hún hugsaði um
fyrsta skiptið. Hann hafði talað óstöðv-
andi og tekið á henni fálmandi höndum og
æst sjálfan sig upp. Hún hafði orðið eftir
og fundist málið ekki koma sér við.
Hún fletti aftur við og horfði á dyrnar
framá ganginn.
Hann gat varla verið eins oghinir. Hann
mátti það hreinlega ekki. Að visu leit
hann ekki við henni, en hún sá hann þó.
Hann var heldur ekki ungur eins og hinir,
að minnsta kosti ekki alveg eins ungur.
Það var erfitt að segja til um aldur hans,
ef til vill 28 eða 30, jafnvel 35. Hún veðjaði
á 30 eða þar um bil.
Hann kenndi tilvonandi bifvélavirkjum
i skólanum og hendurnar á honum voru
stórar og ekki alveg hreinar vinnuhendur.
Hann var rólyndur og traustvekjandi i út-
liti og hann hló oft.
Það voru margar stúlkur, kennarar
auðvitað, i skólanum. Hann tók eftir
þeim. Þaðhafði hún séð, falin bak við bók.
Hann hafði talað við þær, rennt augunum
um brjóst innan undir þröngum peysum
og snúið sér við, þegar hann mætti þeim i
þröngu pilsunum sinum.
Þá hafði hún hatað hann fyrir glampann
i augunum og á tönnunum, þegar hann
setti upp sútarsvipinn.
En hún elskaði hann lika ennþá meira
vegna þess að hann var fulltrúi alls þess
sem var viðbjóðslegt og heimskulegt og
karlmannlegt.. Hún hafði reynt að myrða
hann innra með sér. Ótal sinnum hafði
hún sagt sem svo við Blámann: — Hann
er alls ekki eins og ég held. Hann er ragur
og hræddur og situr við borðið heima hjá
sér og skoðar klámblöð, og....hann er
kvæntur og á þrjú....nei, átta börn og kon-
an hans er stór og feit og hann þarf að þvo
upp á hverju kvöldi, og.....
En i hvert sinn hafði slikt samtal við
Blámann endað með þvi að hún hafði þot-
ið inn i svefnherbergið og grátið yfir
óhamingju þeirra beggja.
Leikfimikennarinn kom inn. Hún var sú
versta. Háfætt og ljóshærð með stór, blá
augu og hún hafði sjaldan fyrir þvi, að
fara úr hvita iþróttabolnum i eitthvað
þægilegra. Fagurskapaðir fóleggirnir
sólbrúnir og handleggirnir sivalir með
hvitum, litlum hárum. Hún angaði alltaf
af ilmvatni.
16
— Situr þú og lest? Að þú skulir nenna
þvi, þegar sólin skin.
Marit reiddist. — Þú getur bara farið og
haft fataskipti. Það eru engir karlmenn
hérna núna.
Sú ljóshærða hló og það skein i röð af
perluhvitum jöfnum tönnum—Þér veitti
ekki af svolitilli leikfimi, sagði hún, eins
ogekkert væri. — Ef þú vilt, skal ég kenna
þér æfingar, sem styrkja brjóstvöðvana
og mynda linur á likamann. Það skaðar
ekki að byggja hann upp.
Marit svaraði ekki, heldur fletti einu
sinni enn við. Sú ljóshærða fór fram aftur
og ilmvatnslyktin varð eftir. Marit sat
bara þarna og hataði.
Einmitt þá kom hann inn. Hann leit i
kring um sig — og kom augaá Marit.
— Fyrirgefðu, sagði hann. — Ég hélt, að
allir væru hérna. Af hverju er svona góð
lykt?
— Ekki ég, svaraði Marit.
Hann leit spyrjandi á hana. — Nei, sagði
hann svo. — Það er liklega Valkyrjan. Já,
afsakaðu, en ég kalla þessa háu, ljós-
hærðu Valkyrjuna. Hvilikt viti verður
það, þegar henni tekst að draga einhvern
náunga upp að altarinu. Fyrir hann, á ég