Heimilistíminn - 20.11.1975, Blaðsíða 34

una. Þegar hann kom inn á milli húsanna, nam
hann aftur staðar. Einn af litlu skúrunum, þar
sem verkamennirnir höfðu geymt verkfærin
sin, var tómur. Þar gæti hann skilið Jack eftir
til aö byrja með. Hann gekk hratt yfir garðinn,
en auðvitaö kom strax stelpa hlaupandi.
Magnús hélt, að hún héti Maja, en var ekki
alveg viss. Börnin þarna vorusvo mörg, að það
var aldrei hægt að muna, hvað þau hétu öll.
— Elalló, Magnús, hropaöi Maja. — Ertu ou-
inn að fá þér hund?
— Ég fann hann, svaraði Magnús og greip
fastar um snúruna.
— Þetta er hundurinn minn, sagði Maja
strax. — Ég átti hund i gær, en hann strauk. Nú
þekki ég hann aítur. Ég á hann. Fáðu mér
hann.
Maja var miklu eldri en Magnús, liklega tólf
ára og miklu sterkari en hann.
— Ég fann hann niðri við höfnina, sagði
Magnús.
— Já, það var einmilt þar, sem hann hljóp
frá mér, svaraði Maja og kippti i bandið.
Jack horfði á Maju og Magnús, en settist sið-
an niður og klóraöi sér bak við eyrað.
— Einmittþetta gerði hundurinn minn alltaf,
sagði Maja og kippti svo fast i bandiö, að
Magnús varð að sleppa þvi.
Maja hljóp að tröppunum heima hjá sér, og
Jack á eftir. Magnús varð bæði reiður og leið-
ur. Ef Jack hefði verið reglulega góður hundur,
liefði hann auðvitað bitið Maju i fótinn og verið
kyrr hjá Magnúsi. En það var satt, aö Jack
liafði bara þekkt Magnús stuttan tima og það
liði kannski einhver timi, þar til honum skild-
ist, að hann ætti að verja Magnús og ætti heima
hjá honum.
34
Magnús hljóp á eftir, en Maja var komin inn í
forstofuna i sinum stigagangi. Þegar Magnús
ætlaði að hlaupa þar inn, kom einn af stóru
strákunum og spurði, hvað hann vildi.
Magnús gat ekki svarað. Hann var svo reiður
og leiður, að það var eins og kökkur i hálsinum
á honum. Hann greip fast um töskuna og hljóp
siðan aftur að húsinu heima hjá sér. Þar gekk
hann hægt upp tröppurnar. Nú þurfti hann ekki
að tala við mömmu sina um hund, sem hann
átti ekki. En samt var það hans hundur. Jack
hafði verið við höfnina i marga daga og margir
höfðu áreiðanlega reynt að fá hann með sér. En
hann fór ekki með neinum, fyrr en Magnús
kom.
Magnús andvarpaði og gekk upp á næsta
stigapall. Ef þau hefðu enn átt heima inni i
borginni, þá hefði hann getað haft hundinn í
friði, þvi þar voru ekki önnur börn. En þá var
það Andersen húsvörður og þar sem bannað
var að hafa hunda þar, hefði hann áreiðanlega
séð um, að Jack fengi ekki einu sinni að koma
inn i garðinn. Magnúsi fannst þetta allt saman
alveg vonlaust. Hann hélt áfram upp stigann.
Eiginlega ætti hann bara að flytja til skipstjór-
ans og búa þar og hafa hundinn sinn i friði.
Skipstjóranum fyndist áreiðanlega gott að hafa
félagsskap hunds og ef Magnús væri þar lika,
gætu þeir talað um skip og sjó og allt það.
Magnús fann, að nú var hann alveg viss um að
hann ætlaði að verða sjómaður, þegar hann
yrði stór. Hann ætlaði að sigla umhverfis jörð-
ina og hafa alltaf með sér hund. Þá gæti hann
meira að segja komizt að þvi, hvort það væri
keisari i Brasiliu, sem hefði gull i kjallaranum
hjá sér. Ekki af þvi hann héldi, að skipstjórinn
hefði verið að segja einhverja vitleysu, en það
er enginn vandi að muna skakkt.Þá gæti hann
komið heim til skipstjórans og sagt honum, að
það hefði sennilega ekki verið i Brasiliu, sem
keisarinn ætti gullkjallarann, heldur einhvers
staðar annars staðar.
Magnús gekk yfir áttunda og siðasta stiga-
pallinn. Honum fannst hann næstum ekki hafa
fætur lengur, ert loks kom hann að dyrunum.
Hann hlustaði svolitið hissa, áður en hann
hringdi bjöllunni. Hann heyrði raddir. Það
voru greinilega gestir hjá mömmu. Pabbi var
nefnilega i vinnunni allan daginn. Hann opnaði
bréfalúguna varlega og hlustaði. Jú, mamma
var að tala við einhvern. Og rödd þessa ein-
hvers lét Magnúsi kunnuglega i eyrum. Ilann
hringdi varlega.
— Loksins ertu þá kominn heim, sagði
Framhald