Heimilistíminn - 27.01.1977, Blaðsíða 19

skemmtilegra og skemmtilegra
Lena hefur sérkennilegt snöggt og trltl-
andi göngulag. Þaö eitt ber vott um
kimnigáfu. Hún talar viö einhvern áköf og
hlýlega..
— Þetta var litli myndhöggvarinn
sjálfur. Ég fer til hans á vinnustofuna á
Söder I kvöld.
Jæja... ef viö höldum áfram.Þegar ég
varsexárasendimamma mig f leikskóla.
Henni fannst ég vera svo feimin og hún
haföi sjálf alltaf veriö feimin svo hún ætl-
aöi aö foröa mér frá sinum erfiöleikum.
Annars gekk ég i asnalegasta skóla,
sem hægt er aö hugsa sér. Ríkisskóla fyrir
stúlkur. Þaö var vegna þess aö bezta
vinkona min varþar. Flestir sembjuggu i
Kristineberg voru verkafólk, allir höföu
eins eöa tveggja herbergja ibúöir og áttu
mikiö af börnum. En pabbi beztu vinkonu
minnar var verkfræöingur og átti ibúöina
sem hann bjó i svo fjölskyldan var eigin-
lega yfirstétt i Kristineberg. Og hún átti
aö fara i Rikisskólann og taka stúdents-
próf (setur stútá munninn og ranghvolfir
augunum). Og til þess aö ég þyrfti ekki aö
skilja viö hana átti ég aö vera i skólanum
lika.
Þaö var fáránlegt. Sjötiu stelpur, sem
ekki töluöu um annaö en aö þær ætluöu aö i
giftast strax eftir sjöunda bekk. Sjöunda
veturinn þoldi ég ekki lengur viö þarna.
En ég var alltaf i leikskólanum lika.
Þaö bjargaöi mér. Þegar ég var átta ára
sótti ég um aö komast i ballettskóla
Öperunnar. Ég komst aö en var látin
hætta jafnskjótt aftur þvi ég haföi svo
slæma sjón.
Þaö er dálitiö erfitt aö hafa viötal viö
Lenu Nyman, af þvi aö þaö sem hún seeir
frá er svo óvenjulegt aö maöur veit ekki
hvers ber aö spyrja. Litil stúlka, sem sæk-
ir um inngöngu i öperuskólann þegar hún
er átta ára! — Þú sagöir sjálf aö þaö heföi
veriö óvenjulegt aö eiga pabba sem var
myndhöggvari. En hvaö kom til aö þú
sóttir um aö komast i ballettskólann?
— Jú, þá vorum viö farin aö venjast þvi
aö ég fengist viö leiklist.
— Jú, en þaö var merkilegt aö mamma
þin skyldi fá þá hugmynd aö þú ættir aö
fara i leikskóla?
— Já, en þau eru óvenjulegt fólk, bæöi
pabbi og mamma. Þau eru fjári indæl.
Þegar ég var 10 ára fékk ég fyrsta hlut-
verk mitt i kvikmynd. Þaö var i gegnum
leikskólann. Ég lék litla stúiku, sem varö
sjónarvottur aö moröi og var ofsótt af
moröingjum.Þvilikmynd! Húnvarsýnd i
þrjár vikur og slöan sást hún ekki meir,
maöur hlær sig máttlausan af aö sjá hana
núna.
— En siöan fékk ég mörg önnur verk-
éfni, i öörum myndum og barnaleikritum
i útvarpi. Viljiö þér meira kaffi? A ég aö
hita þaö aöeins?
...Jú, viö vorum heill hópur af krökk-
um I sænska útvarpinu 3-4 daga i viku.
Agætis klika. Siöan kom sjónvarpiö. Svo
var ég ráöin til Dramaten leikhússins og
fékk nokkur smáhlutverk þar. Þá kom 491
og Vilgot Sjöman og allt fjandans uppi-
standiö byrjaöi.
Nú flautar kaffikannan i eldhúsinu.
Lena sprangar fram hraöar og hraöar.
Talar I sifellu meöan hún gengur. Viö
kaffikönnuna frammi.....„já, já ég er aö
koma.... þetta var aldeilis”, heyrist
álengdar.
— ..já þetta var nú meira uppistand-
iö. Fyrst var þaö 491. Fólk var eins og vit-
skert. Mestan áhuga vöktu samfarirnar
viö hundinn. Þegar þaö fékk aö vita, aö
hundurinn var einn af schaferunum hans
bróöur mins, var þaö fullvisst taiiö aö
atriöiö heföi veriö raunverulegt. Ég
neyddist til aö mótmæla i blööunum:
„Nei, viö erum aöeins vinir'Siöan komu
„forvitin-myndirnar”. Mér fannst viö Vil-
got vera skemmtilega óforskömmuö.
Okkur fannst asnaiegt aö hafa alltaf
myrkur og allt fullt af rúmfötum strax og
fjalla átti um ástina. Allir vita jú hvernig
fólk er skapaö.
Fyrst eftir aö myndirnar voru sýndar
var allt meö kyrrö og ró. Þær fengu frem-
ur góöa dóma. Svo kom allt skitkastiö. Og
þaö, sem allir beindu skeytum sinum aö,
var skrokkurinn á mér.
Ég gleymi aldrei þegar ég opnaði
kvöldblaðið og sá grein, þar sem safnaö
var saman ummælum fjölda fólks um
likama minn. Þetta kom mér alveg aö
óvörum. Arthur Lundquist haföi sagt eitt-
hvað á þessa leiö: Hvers vegna fær ekki
þessi myndarlegi piltur, Börje Ahlstedt,
svolitið fallegri stúlku? Og einhver haföi
sagt, aö ég heföi heimskulegan kropp.
Ég varð svo fjári leiö. Þetta var svo
ómerkilegt. Og svo auðvelt. Aö ráðast á
útlit manns, þegar þaö sem gremjuna
vakti var i raun og veru allt annaö. Nefni-
lega aö stúlka skuli þora aö gera svona
nokkuö.
Þetta var allt kvenfyrirlitning og karl-
mennskubrjálæöi. Verst var hvaö hamraö
var á þessu. Það versnaöi alltaf. Ég
minnist þess, aö bandariskur kvikmynda-
maöur talaöi viö mig og sagöi, aö þetta
væri mynd sem hægt væri að fara meö
kærustuna sina á. Hann átti viö, að mynd-
in væri hættulaus af þvi, aö ég væri ekki
falleg.
..ef ég aðeins heföi reiðzt. En þegar
maöur veröur miöur sin og særöur inn i
kviku eins og ég, þá er þaö af þvi aö maö-
ur hefur viðurkennt þetta allt saman.
Stúlka á aö vera hörkufalleg. Annars er
hún leiðinleg og einskis viröi.
Sjálfsmeövitun min fór alveg úr skorö-
un. Ég fór að horfa á mig i speglinum og
hugsa hvaö væri eiginlega athugavert viö
mig. Ég var ákveðin i aö láta ekki breyta
á mér andlitinu en ég gat gert eitthvaö viö
likamann. Og svo byrjaöi ég að megra
mig eins og hálfviti.
Framhald í næsta blaði.
■
19