Heimilistíminn - 27.01.1977, Blaðsíða 33

herragarði Kristoffers Myhrmans, hann dáist að
umhverfinu og hugsar:
— Camilla ætti að vera með mér!
Sterklegur maður á sextugs aldri starir hugsandi
á hann frá eldhúsálmunni. Það er tómstunda-
skemmtun hans að greina sundur ferðamennina ....
hvað þeir starfi, og hvaðan þeir séu?
Maðurinn, sem hann hefur nú fyrir augum, lítur
þannig út: mjög hávaxinn, svarthærður, beint nef,
ákveðnir andlitsdrættir. Stendur eðlilega með aðra
höndina i gráum buxnavasanum og hina um pípuna.
Maður, sem hefur heilmargt að segja. Fram-
kvæmdastjóri, yfirlæknir héraðssjúkrahúss eða
skólastjóri? Nei, það síðastnefnda er hann ekki, til
þess er hann of velklæddur, og hann er ekki heldur
neinn skriffinnur, hann er vöðvastæltur og sól-
brenndur, því leyna fötin ekki, og hörundsliturinn
er ekki skyndifengur f rá Mallorca. Kannski er hann
allsekki ferðamaður? Ferðamannatíminn er raun-
ar nánast á enda.
— Ef yður langar til að sjá herbergi Tegners,
herra, get ég sýnt yður það. Frú Florin er í Amer-
íku, og hin konan, sem er vön að vísa gestum til veg-
ar, fór tii Lersjöfors að verzla, en ég er til þjónustu,
ég er með lykla. Friðþjófur heiti ég.
— Wijk. Þökk fyrir, ég hef nógan tíma.
Friðþjóf ur hefur fyrir sitt leyti ekkert á móti því
að spjalla. Já, það er Tegner að kenna, að hann var
skírður Friðþjófur. En hann má þakka fyrir, að það
varð ekki Angantýr eða Ríkharður konungur.
Friðþjófur upplýsir að hann hafi fengizt við ýmis-
iegt, m.a. verið malari.
— Jú-u. Myllan var í rauða húsinu þarna. Hann
bendir á aflangt hús, sem er bak við hægri álmu
hússins. Hún var knúin meðstraumi frá af Istöðinni,
félagið á sina eigin varaaf Istöð, þér ættuð að skoða
hana. Það var malari hér á undan mér, sem hafði
svo mikinn frítíma að hann fór að smíða líkkistur.
Og á kvöldin, ef hann lenti í útistöðum við konuna,
fór hann niður í mylluna og lagði sig í einhverja lík-
kistuna til að hafa frið.
Christer tekst að beina samtalinu að umræðuef ni,
sem ávallt er vinsælt, fallegum konum. Eftir sam-
talið við Bodil í gær hafði hann fengið stóra Ijós-
mynd af Ingulill hjá Riwkin I jósmyndastof unni, og
eftir nokkurn formála freistar hann þess nú að
sýna Friðþjófi hana. Maðurinn smellir viðurkenn-
andi í góm, þegar hann áer mjúklegan vöxtinn, Ijóst
hárið og heillandi spékoppana, en fullvissar Wijk,
að hann hafi aldrei haft þá ánægju að líta þessa
þokkadís augum. Og þar sem málarinn fyrrver-
andi virðist vera áreiðanlegur og athugull, getur
lögregluforinginn aðeins komizt að þeirri' niður-
stöðu, að fyrsta tilraun hans hafi mistekizt.
Sífellt hækkandi bílhljóð bersttil þeirra neðan úr
trjágöngunum í gegnum rokið, og Friðþjófur hróp-
ar:
— Nú kemur hún heim. Hún er alltaf á ferðinni í
þessum franska bíl, það hlýtur hún að hafa lært í
útlöndum.
Sítrónugulur Renault þýtur framhjá, bílhurð er
skellt við eldhúsdyrnar, og nokkrum mínútum síð-
ar opnast aðalinngangurinn undir glæstum hvitum
svölunum. Christer horfir í tvö dökk sígaunaaugu
.... í mögru, stílhreinu andliti, og hann spyr fyrir
siða sakir:
— Frú Samzelius?
— Já, ég geri ráð f yrir að vinur minn, Friðþjóf ur,
hafi skýrt yður frá ferð Florins skógarvarðar til
Kanada. Ég gæti hússins á meðan og reyni að koma
i stað Maud Florin sem Tegnérsérf ræðingur. Gjörið
svo vel, við getum farið þessa leið.
Þar sem hún gerir ráð fyrir að Esaias Tegner sé
tilefni komu hans. leiðir hún hann inn í rúmgóðan
forsal með ferníseruðu trégólfi en fáum húsgögn-
um og síðan áfram inn í tvær rúmgóðar sérlega fal-
legar stofur. Hún er í laussniðnum, daufgrænum
kjól í sama lit og jaðehálsmenið, sem nær henni í
mittisstað. Mjaðmir hennar eru grannar, og hún
gengur og hreyf ir sig liðlega, og jaf nvel meðan þau
eru í svonefndu Tegnerherbergi beinist athygli
hans frekar að henni, en sögulegum minjum um-
hverf isins.
Þetta er fremur lítið hornherbergi, lágt til lofts
og andrúmsloft yfirstéttar menningar átjándu ald-
ar er auðmerkjanlegt. Hann veitir athygli hvítum
og gulum sófa, kristalsljósakrónu með kristöllum á
stærð við perur, og þokkaf ullum borðaskreytingum
á veggjunum, sem að öðru leyti eru sléttir. Það sem
gefur herberginu að sjálfsögðu mestan svip er
skáldið i eigin persónu — stytta — úti við gluggann,
sem Byström gerði, rómantískur, Ijóshærður
Tegnér, með Friðþjófssögu í hendinni og.... hefur
nýlokið við að semja snilldarlegar setníngar eftir-
málans. Hér er vald snilldarinnar yfir ættgöfgi og
auði. Hinir mörgu og stoltu niðjar Myhrman ættar-
innar verða að láta sér nægja að hverfa í skuggann
í gullrömmum sínum..... fyrir þeirri frægð sem
hann eitt sinn lýsti kaldhæðnislega sem „lostaf ullri
frægð" sinni.
— Já, hann kom hingað til Ramén 1797, segir
Madeleine, sem veitekki með vissu hvað mikið þög-
ull ferðamaðurinn veit um ævi Tegnérs. Þá var
hann f jórtán ára og fylgdi eldri bróður sínum hing-
að sem átti að verða kennari nokkurra af sonunum
á heimilinu. Hann var föðurlaus og bláfátækur, og
sagan um hvernig hann vann ástir önnu Myhrman
og giftist inn í ættina, er skáldsaga út af fyrir sig.
— Og svo? Já, því næst lifðu þau hamingjusöm til
æviloka....
Hún gýtur til hans auga, til að sjá hvort hann sé að
hæðast að henni, siðan hlær hún:
— Nei, það gerðu þau auðvitað ekki, en það er
önnur saga.
— Já, viðurkennir hann, ef Anna Tegnér, hefur
verið eins og Hagelberg lýsir henni á þessu olíumál-
verki, og ef Martina von Schwerin hefur verið
nokkuð lík málverki Breda af henni, skil ég sannar-
lega vel að hinn nýútnefndi biskup í Vaxjö ætti sér
enga ósk heitari en að vera konu sinni ótrúr... En
hvað er að? Þér eruð svo vandræðalegar, frú
Samzelius. Brýtur það í bága við siðferðiskennd yð-
ar að biskup skuli vera ótrúr .... eða kannski hjú-
skaparbrot yfirleitt?
— Ég er vandræðaleg. Ef ég á að vera hreinskil-
in, þá veit ég skammarlega lítið.... um tilfinningar
33