Heimilistíminn - 27.01.1977, Blaðsíða 4

Ég heyri, ég finn til, ég finn á lyktinni
hvernig fólk og landslag lítur út
Flestum væri það reiðarslag að missa sjónina. Þeir gefast
auðveldlega upp og draga sig inn i skel.
Gun Nihlén, sem hefur verið blind í 10 ár, er svo lánsöm að
eiga duglega, skilningsrika og hjáipsama ættingja og vini — og
tarkmarkalausa orku. Hún lætur einskis ófreistað til að lifa
innihaldsriku lifi og láta gott af sér leiða, þótt hún hafi misst
sjónina. Þessi barátta hennar er aðdáunarverð. Siðastliðið
haust gaf hún út bók, ekki þá fyrstu, sem er að nokkru leyti
ferðalýsing!
Við hugsum mikið kjör okkar og veraldlega velferð, segir
hún. En mannleg tengsl eru það sem mestu máli skiptir. Maður
er manns gaman.
Gun Nihlén varö fyrir sjénskaöa fyrir 15
árum eftir slys I Tíról. 1 10 ár hefur hán
veriö blind. — Ég er of hraust og jarö-
bundin til að láta bugast af óbliöum ör-
lögum, segir hún. Lifiö heldur áfram.
— Ég vil sýna fram á aö fólk getur lifaö
auöugu lifi, jafnvel þótt þaö eigi viö mikla
fötlun aö striöa. Þaö er svo margt aö
gleöjast yfir. Þaö er um aö gera aö gefast
bara ekki upp og sökkva sér niöur I sjálfs-
meöaumkun.
Fötlun Gun Nihlén er á þann veg aö hún
hefur veriö blind I tiu ár. Þó er hún 72 ára
gömul fullaforku og lítur björtum augum
á tilveruna, og veitir bjartsýni sinni útrás
i þvi að skrifa bækur.
Fyrir þrem árum kom út bók hennar
„Myrkvaður heimur” (Mörklagd varld”,
en undirfyrirsögn hennar er „Frásögn
blinds samborgara”. Siöastliöið haust
kom framhald bókarinnar, „Feröalag um
4
ósýnilegt land” (Resa i osynligt land) —
sem raunar er að nokkru leyti ferðalýs-
ing.
Þótt undarlegt kunni aö viröast er Gun
Nihlén nefnilega fær um aö skrifa feröa-
lýsingar, sem eru svo lifandi, aö lesandi,
sem hefur fulla sjón, finnst hann sjálfur
vera með henni á ferð. Hvernig getur
þetta átt sér staö?
— Þú verður að gæta þess að leggja á-
herzlu á allt annað en sjónina, þroska
heyrnina, tilfinninguna og lyktarskynib.
Ég nýt nátturunnar nú, þótt ég sjái ekki.
Ég get þekkt blóm með þvi aö snerta þau
— þaö er vegna þess aö faðir minn var
mikill áhugamaður um grasafræöi og ég
fór oft meö honum aö safna jurtum. Ég
fékk aö halda á þeim meðan hann fletti
upp á þeim í flórunni, og nú hef ég mikla
gleöi af þeim lifandi tengslum, sem ég
öölaöist viö jurtirnar þá. Og ég nýt fugl-
anna — þaö er áhrifamíkið að vera úti i
skógi á vorin, ef til vill enn áhrifameira
fyrir blinda en sjáandi.
„Sér” i litum
— En í fyrstu hélt ég ekki að ég gæti
feröazt og notið þess, heldur Gun Nihlén
áfram. Eg hef alltaf haft mætur á feröa-
lögum. í tiu ár var ég og fjölskylda min
mánuðum saman á Italiu á hverju sumri.
En ég hélt ekki aö ég fengi mikið út úr þvi
að ferðast blind. Nú veit ég aö þetta var
misskilningur — ég hef fariö mörgum
sinnum til Tirólhéraöanna og Italiu með
manni minum, og ég nýt þess. Ég ferðast í
minningunum — ég þekki landslagið á
hinum ýmsu stöðum og á auðvelt með aö
gera mér það I hugarlund. En þaö undar-
lega er aö allt sem ég lifi nú verbur enn
sem fyrr sýnilegt. T.d. lftill bær í Liguriu,
Sestri Levante, en þangaö haföi ég aldrei
komiö meöan ég haföi sjón. Samt sé ég
hann greinilega fyrir mér — veiöimenn-
ina með rauð net sin við ströndina, göt-
urnar iöandi af lifi, fjöll meö ólifu- og
kastaniuskógum. Ég sé landslagið fyrir
mér meö litum og öllu saman. Margir
spyrja mig hvort ég muni eftir litunum,
og þaö geri ég. Allir litirnir eru I mér og
mig dreymir lika i litum — þaö er undur-
samlegt.
Heimurinn myrkvaðist
Þaö eru 15 ár siöan Gun fyrst fann til
óþæginda i augum. Ef til vill stóö aö i