Heimilistíminn - 14.04.1977, Blaðsíða 17

Hún gekk upp til mín, spyrjandi en þó
kimileit á svip.
— Jæja, sérðu nokkurn mun?
— Já, þú hefur strax lagast mikiö svar-
aði ég glettnislega og hugsaði með mér að
það yrði erfitt að gera hana fallegri en
hún þegar var. Ég stóö upp og kyssti hana
varlega á vangann.
Þegar við komum aftur að vagninum,
var Louise búin að leggja á borð indælan
morgunverð og franskt kaffi. Stuttu siðar
birtist Alastair lika og við áttum saman
skemmtilega morgunstund. Þrátt fyrir
það var ég svolitið dapur innra með mér,
þvi ég vissi, að brátttæki þetta allt enda...
Ég stakk upp á að þær yrðu nokkra
daga til viðbótar, þar sem veðrið væri
svona gott.
— Þakka þér fyrir, svaraði Louise, — en
við erum búnar að kaupa miða i ferjuna
til baka. Chantal var þögul og rétti
Alastair ávaxtamaukið.
Við hjálpuðum stúlkunum að ganga frá
og þegar kveðjustundin rann upp, greip
ég um hönd Chantal og sagði: — Vertu
sæl, Chantal ég vona, að við sjáumst ein-
hverntima aftur. Hún brosti og deplaöi
augunum nokkrum sinnum með Melissu-
augnahárunum sinum og sagði hægt: —
Vertu sæll. Siðan settist hún inn i bílinn.
Siðar um daginn var ég næstum búinn
að sannfæra sjálfan migum að þetta hefði
allt verið draumur. Ef bara Alastair væri
ekki alltaf að blaðra þetta: — Já, þetta
var stórkostlegt kvöld. Fallegar stelpur!
Leitt að þær skyldu verða að fara strax.
Mig hefði langað til að fara með Louise i
klúbbinn i kvöld... Og þannig héit hann á-
fram.
— Hættu þessu, sagði ég úrillur, fór út
og settist á jörðina þar sem kýrnar voru á
beit. Ég sat þarna og horfði á þær með
öðru augana og hugsaöi með þrá til
Chantal.
Skyndilega fann ég eitthvað mjúkt
snerta á mér hnakkann og hrökk upp viö
hátt baul. Þarna var Melissa komin og
vildi vekja á sér athygli.
— Halló, Sean heyrði ég allt i einu kunn-
uga rödd segja. Auðvitað hélt ég að mig
væri að dreyma, þvi fyrir aftan mig stóð
Chantal með stóru sólgleraugun, sem
földu Melissu-augnahárin. Ég leit snöggt i
kring um mig i leit að Louise og bílnum.
— Nei, Louise er um borö i ferjunni, út-
skýrði Chantal. Hún setti mig úr i York og
ég tók vagninn hingað. Sjáðu til, ég á eftir
tvo fridaga og þú sagðir... Hún var fljót-
mælt og leit óörugg á mig. — Ég ætla að
búa hjá frú Graham i þorpinu, þar fékk ég
nótalegt herbergi með útsýni yfir garð-
inn...
Ég hlustaði af athygli, en gat ekki gert
mér grein fyrir á hvern hátt hún hefði
breytzt siðan seinast. Ég starði og hlust-
aði. Smátt og smátt rann það upp fyrir
mér. Franski hreimurinn var horfinn!
— Þú ertekkifrönsk, sagði ég ákveðinn.
Hún kafroðnaði og leit niður. — Þaö var
greinilega bara grin. i fyrstu höfðum við
gaman af þvi. Louise sagöi að það yrði
meir tekið eftir okkur, ef ég léti sem ég
væri frönsk — og það reyndist rétt hjá
henni.
— Ég þori að veðja, að þú heitir Maggie
eða Liz?
Hún leit á mig. — Nei, ég heiti það ekki.
Ég heiti Chantal i höfuöið á franskri
frænku minni. Hún á heima i Chartres og
ég heimsæki hana stundum. Þannig
kynntist ég Louise.
Ég horfði rannsakandi á hana og leið
mun betur. — Segðu mér, komstu hingað
aftur til að segja mér þetta?
— Já, ég vildi ekki skilja við þig á fölsk-
um forsendum. Og Louise sagöist vera
viss um að þú... þú sagðir lika að þú
vonaðir...
Ég fór að vorkenna henni og mundi þá
að eiginlega þurfti ég lika að gera játn-
ingu. — Heyrðu Chantal, ég er alls ekki
kallaðurSean. Égfannþaðbara upp til aö
hafa einhver áhrif á þig.
Við horfðum á hvort annað og brostum
að kjánaskap okkar.
— Eigum við að ganga svolftið? spurði
ég og benti i átt að tjörninni. Orð voru
óþörf. Húnkinkaðikolliogbrostiog hönd i
hönd gengum viö af staö út i sólskinið...
17