Heimilistíminn - 14.04.1977, Blaðsíða 25

vonlaust að halda leitinni áfram.
,,Já, það var við þessu að búast”, sagði
amma, — ,,og fáið ykkur nú matarbita, þið
hljótið að vera orðnir svangir ... Björninn er
vafalaust kominn langt i burtu, og svo farið þið
að leita að kindunum snemma i fyrramálið.
,,Við förum að leita þeirra strax i dag”, sagði
Jón gamli ákveðinn.
,,Nei, það ættuð þið ekki að gera,” sagði
amma, með steikarpönnuna i hendinni.....Þið
hljótið að vera orðnir þreyttir og þurfið að
hvila ykkur fyrst”.
,,Við förum að leita strax i dag,” endurtók
Jón gamli og tuggði svo ákaft, að skeggið var á
fleygiferð.
Pabbi og óli litu hvor til annars.
Ferðin hafði verið erfið upp eftir, i þessum
mikla hita, og þeir hefðu helzt kosið að hvila
sig, það sem eftir var dagsins, og leggja af stað
i leitina snemma morguninn eftir.
En þeim þótti ekki gott að þurfa að andæmla
gamla manninum. Þeir voru báðir vanir að
hlýða honum alveg frá því að þeir voru litlir
strákar. Og i rauninni hafði hann alveg rétt
fyrir sér. Sólin var enn hátt á lofti og því marg-
ar klukkustundir, þangað til dimma tæki.
,, Já, þegar við höfum allir lokið við að borða
og hvilt okkur inni nokkra stund, getum við
sem bezt leitað á einhverju ákveðnu svæði hér í
grendinni, til dæmis i Bláfjöllum.”
,,Þær eru i Gæsaverum,” bagðí Jón gamili...
„Við förum þangað”.
Pabbi og Óli litu aftur hvor til annars.
Það var miklu lengri leið i Gæsaver. En fyrst
Jón gamli sagði, að kindurnar mundu vera þar,
hafði hann sennilega á réttu að standa, — þeir
höfðu oft reynt fyrr, hve getspeki hans var fá-
gæt og furðuleg. Og þrek og þol þessa gamla
manns var lika harla ótrúlegt.
„Jæja, fyrst þú leggur áherzlu á það, Jón”,
sagði pabbi, „þá gerum við það.. Og þökk fyrir
matinn, og verði ykkur að góðu!”
Þvi næst lögðu karlmennirnir sig út af, sinn i
hverja koju, breiddu jakkana yfir andlitið og
sofnuðu samstundis. Og innan skamms
hrutu þeir allri, hver á sinn sérstæða hátt, svo
að likja mátti við hljómleika, — að sjálfsögðu
harla einkennilega hljómleika.
Hláturinn sauð niðri i strákunum, og þeir
áttu mjög erfitt mað að stilla sig um að skelli-
hlæja. En amma þaggaði ákveðið niður í þeim
og sagði, að karlmennirnir hefðu mikla þörf
fyrir þessa hvild, áður en þeir legðu af stað i
leitina.
Síðan bjó amma út nestisbita handa þeim öll-
um og tók hljóðlega til eftir máltiðina. Og þeg-
ar þeir vöknuðu, eftir að hafa sofið um það bil
hálfa klukkustund, fengu þeir sér kaffisopa,
tóku malpoka sina og lögðu af stað.
„Mér þykir vænt um, að ég er ekki karlmað
ur,” sagði amma og hristi höfuðið, — „ég hefði
ekki haft þrek til að fara þessa ferð núna.”
,, Jú, amma min, þú hefðir áreiðanlega getað
það, ef þú værir karlmaður,” sagði Tóti hlæj-
andi.
„Þú ert nú meiri karlinn, Tóti minn,” sagði
amma hlæjandi og danglaði i hann með upp-
þvottarýjunni.
Nokkru seinna fóru þau öll út til að gá að
gangnamönnunum.
Tóti og Jón litli höfðu orðið fyrir töluverðum
vonbrigðum vegna þess, að þeir fengu ekki að
fara með i göngurnar. En amma hafði krafizt
þess, að þeir yrðu eftir hjá henni.
„Ég þarf nokkra karlmenn til að gæta min,
fyrst björninn er að þvælast hér á þessum slóð-
um,” hafði hún sagt. og i rauninni var það ekki
nema eðlilegt og sanngjarnt.
Nú gekk hún inn fyrir hornið á selkofandum,
setti hendurnar sitt hvoru megin við munninn
og kallaði til kindanna á sinn sérstaka hátt,
eins og hún var svo oft vön að gera. Og ef þær
heyrðu, tóku þær jafnan undir, og hlýddu þessu
kæra kalli frá ömmu.
En i þetta sinn kom ekkert svar, enda mun
amma tæpast hafa búizt við þvi.
„Ég vona bara, að karlmennirnir verði
heppnari,” sagði hún svo eftir nokkra stund.
„Hvað skyldu þeir annars vera komnir langt?”
Þau settu öll hönd yfir augu og horfðu með
athygli.
Jú, þarna voru þeir, og komnír alllángt ínn á
heiðina. Jón gamli var fremstur meira aö
segja töluvert á undan, eins og geta má nærri.
Hann var næstum ótrúlega mikill og þolinn
göngumaður, svo litill og lágvaxinn sem hann
var, og áttu flestir erfitt með að fylgja honum
eftir.
„Það er meiri ferðin á gamla manninum,”
sagði amma brosandi.
„Já, þeir eru fist fáir, sem geta fylgt honum
eftir,” sagði Jón litli... „Sumir segja, að stein-
arnir viki úr vegi fyrir honum. Og aðrir halda
þvi fram, að afi fái vængi og fljúgi eins og fugl,
þegar hann er kominn upp til fjalla.”
„Þetta er bara bull og vitleysa,” sagði Tóti.
„Það eru hvergi til menn, sem hafa vængi, og
steinarnir geta ekki hreyft sig”.
25