Heimilistíminn - 14.04.1977, Síða 33

Mary hafði á tilfinningunni, að hann hrósaði happi
með sjálfum sér.
— Nei, það var ég sem ók, greip hún hvasst fram
i.— Ég ek of t, þegar Woolf er þreyttur.
— Ó, ég skil, sagði hann. — Svo þér ókuð, ungf rú
Stone? Mjög þægilegt fyrir Woolf, ef ég má segja
svo. Ég á við, ef einhver vandræði skyldu verða.
Frambjóðendur verða að vera afar varkárir.
Hún kafroðnaði. Hún var þakklát fyrir myrkrið.
Það hafði verið óljós hótun í rödd Herrons. Hún var
fegin að David hafði ekki heyrt orðaskipti þeirra.
Hann hjá Ipaði lögregluþjóninum að lyfta meðvit-
undarlausum manninum inn í bílinn.
Brátt voru báðir bílarnir á leið til sjúkrahússins.
Þegar þangað var komið, biðu David og Mary i bið-
stofunni, meðan læknirinn rannsakaði manninn.
Klukkan tifaði hátt á veggnum og Mary veitti þvi
athygli, að hún var farin að ganga fimm.
Davia gat ekki setið lengi kyrr. Hann gekk um
gólf með hendur í vösum. Dapurlegur svipur var á
laglegu andliti hans.
— Mér líkar þetta ekki, sagði hann. — Ég vildi
óska að ég hef ði ekki leyf t þér að seg ja ósatt, Mary.
Segjum svo, aðeitthvaðalvarlegt komi út úr þessu?
— Eg er viss um að það verður ekki, f lýtti hún
sér að segja. — Og þó svo yrði, er þá ekki betra
úndir þeim kringumstæðum, að ég hafi ekið?
— Auðvitað ekki! svaraði hann hvasst. —
Almáttugur, þvílikt fífl, sem ég hef verið!
— Alls ekki, svaraði hún álíka hvasst. — Þetta
var það eina, sem hægt var að gera. Þú tapar þá að
minnsta kosti ekki kosningunum vegna þess eins að
þú ókst niður mann á hjóli. Þetta var ekki okkar
sök, hann kom beint inn á veginn af hliðarvegi og
hafði ekki einu sinni Ijós. Það hefði enginn komizt
hjá því að aka á hann.
— Það er ekki það, sagði hann gramur — Það er
þessi bannsett tilfinning að ég sé að fela mig bak
við kvenpils.
— Æ, láttu ekki svona, David! Ég hef ekki þá
tilfinningu, og ég er þó einkaritari þinn. Hún fékk
táríaugun.— Er mérekki borgaðfyriraðgreiða úr
hlutunum fyrir þig? Er það ekki hluti af starfi
minu að gera það sem ég get til að hjálpa þér að
sigra i þessum kosningum? Oðru máli gegndi ef
kringumstæður væru aðrar. Skilurðu ekki hvernig
andstæðingar þinir hefðu getað notað sér málið?
— Jú, ég geri mér grein fyrir því, viðurkenndi
hann. — En mér geðjast ekki að því. Ég....... ég
missti stjórn á sjálfum mér og þegar þú varst búin
að segja að þú hef ðir ekið, vissi ég ekki hvað ég átti
að gera. Þú skilur.... hann dró djúpt andann.... að
það er mér mjög mikils virði að sigra i þessum
kosningum. Það yrði ekki aðeins uppfylling allra
vona minna, heldur....hann hikaði aftur.... heldur
einnig von um dálítið annað..
— Ég veit það, sagði hún rólega. — Þú ert ást-
fanginn af ungfrú Desmond.
— Geturðu láð mér það? Það var blíða í augum
hans. — Er hún ekki falleg?
— Mjög falleg, viðurkenndi hún. Enn stóðu tárin í
augum hennar, ef til vill vegna þess að hún var
taugaspcnnt og óstyrk.
Hann leit á hana og það kom áhyggjusvipur á
andlit hans. — Hvað er að, Mary? Hvers vegna ertu
að gráta? Þú ert þó ekki hrædd? Ef ég gæti.
— Enga vitleysu, David. Hún reyndi að hlæja. —
Ef ég er hrædd við eitthvað, þá er það, að þú gangir
á bak orða þinna og segist haf a ekið sjálf ur.
Hann kom til hennar, greip um hendur hennar og
þrýsti þær fast. — Þú ert svo góður vinur, Mary.
Þegar ég réð þig, grunaði mig ekki, hvað þú yrðir
mér til mikillar hjálpar. Manstu, að það leið yf ir þig
vegna þess að þú hafðir ekki borðað dögum saman?
Hún brosti gegnum tárin. — Svo slæmt var það nú
ekki, David.
Þá kom læknirinn til að segja þeim, að maðurinn
væri enn meðvitundarlaus. — En ég held að þetta sé
ekkert alvarlegt, bætti hann við. — Aðeins lítilshátt-
ar heilahristingur. Það er óþarfi að bíða lengur,
hann gæfi orðið meðvitundarlaus tímum saman.
Við höf um samband við yður snemma í fyrramálið.
— Jæja. David leit á klukkuna. — Það er líka orð-
ið framorðið.
David ók Mary aftur til hótelsins. Rétt áður en
hún skauzt inn, greip hann um hönd hennar. — Ég
get ekki nógsamlega þakkað þér, sagði hann með
undarlega loðinni röddu. — En ég gleymi þessu
ekki, Mary.
— Allt í lagi. Mér þykir bara vænt um að geta
hjálpað, David. Svo hljóp hún inn.
Hún lá lengi i rúminu án þess að reyna að sof na.
það hafði svo margt gerzt. Hún hafði hitt Pearl
aftur og hún rif jaði upp endurfundi þeirra i smá-
afriðum. Einkennilegt að Pearl skyldi ekki hafa
getið sér til um að hún væri systir hennar.
Tunglskinið var orðið að dauf ri dagsbirtu, þegar
hún loks sofnaði, og henni fannst hún varla hafa
sofið nema eina mínútu, þegar þjónustustúlkan
kom og færði henni morgunteið.
— Það var erfitt að vekja yður, ungfrú.
Mary brosti syf julega. — Var það? Já, ég sofnaði
víst anzi seint, ég var á dansleik.
— Ekki þó hjá Desmond-hjónunum? Stúlkan
starði á hana stórum augum. — Það eru myndir
þaðan i blöðunum í dag. Það hlýtur að hafa verið
stórkostlega gaman.
— Já, það var það, svaraði Mary. Hún settist upp
við olnboga til að drekka teið.
Síðan baðaði hún sig og klæddi og fór niður til að
borða morgunverð. David hafði sagzt ætla að koma
um hálf tíu leytið með eitthvað af bréfum handa
henni að skrifa. Hann hafði tekið á leigu lítið
herbergi á hótelinu fyrir skrifstofu. Hún sat við
morgunverðarborðið og fór yfir forsíðu dagblaðs-
ins, þegar rödd við hlið hennar sagði:
— Góðan daginn, ungfrú Stone. Þér borðið
morgunverð ein og það geri ég líka. Er ekki
skynsamlegast að við ruglum saman reytum okk-
ar? Auk þess.... Judson Freeman brosti um leið og
hann settist óboðinn við borðið hjá henni.... auk þess
hef ég ekki lokið við að innræta yður skoðanir mínar
ennþá.
Hún vissi að hann var að grínast, svo hún hló.
_ — Það er timasóun hjá yður. Eins og ég sagði
33