Heimilistíminn - 14.04.1977, Page 32

FRAMHALDSSAGAN
Jennifer Ames:
Neydd til
að gleyma
gætu sagt svo margt sem hægt yrði að nota gegn
honum og eyðileggja líkur hansá að sigra í kosning-
unum.
— Ég held að þetta sé ekki mjög alvarlegt, sagði
hann, þegar hún kom með koníakið.
— Heyrðu David. Rödd hennar var lág, en þungur
tónn í henni. — Þetta verður slæmt fyrir þig, skil-
urðu það ekki? Það verður sagt margt Ijótt og ósatt
um þig, að þú haf ir verið drukkinn, að þú haf ir ver-
ið að skemmta þér á heimili auðkýfinga og síðan
ekið gáleysislega á fátækan verkamann. And-
stæðingar þínir munu nota sér þetta til hins ítrasta.
— Ég veit það, svaraði hann hvasst. — En hvað
getum við gert? — Ég veit hvað við getum gert og
verðum að gera, sagði hún hásum rómi. — við verð-
um að segja að ég hafi ekið. Það skiptir engu máli
hvað fólk hér segir um mig, ég er bara einkaritari
þinn. Þú varst þreyttur og ég ók. Enginn getur hald-
ið hinu gagnstæða fram.
— En Mary, það er ekki hægt! Það var
hneykslunartónn í rödd hans.
— Þú verður! Annars geturðu tapað í kosingun-
um. Röddin brast en hækkaði, þegar hún bætti við:
— Ég mun að minnsta kosti sverja, að ég haf i ekið
og þú verður að styðja mig. Þetta er ekki neitt
alvarlegt, hann verður orðinn góður eftir nokkra
daga.
— Ég læt þig ekki taka á þig sökina.
— En ég vil það meira en nokkuð annað. Það er
eina leiðin út úr þessu David, eina skynsamlega
leiðin. Skilurðu það ekki?
Meðan þau töluðu, höfðu þau ekki tekið eftir því,
að annað reiðhjól kom að. Þau heyrðu mann hósta
lágt og þegar þau sneru sér við, sáu þau lögreglu-
þjón standa með vasaljós sitt nokkur skref frá
þeim.
— Hvað kom fyrir hér? spurði hann.
— Dálítiðóhapp, lögregluþjónn, f lýtti Mary sér að
segja og greipandann á lofti. — Ég..ég ók bilnum og
ég er hrædd um að ég hafi ekið manninn niður. Ég
sá hann ekki.
— Þér ókuð, ungfrú? spurði lögreglumaðurinn.
— Já, ég ók, svaraði hún hás. — Herra Woolf ar
þreyttur. Ég er einkaritari hans og bílstjóri.
Lögregluþjónninn leit á David til að fá staðfest-
ingu á þessu. Það var svolítil þögn og Mary hélt
niðri í sér andanum. Svo sagði David rólegri röddu:
— Já, það er alveg rétt, lögregluþjónn. Mary hefði
getað grátið af létti.
5. kafli
— Það er bezt að koma honum beint a sjUkrahús,
sagði lögregluþjónninn. — Ég get skrifað atriðin
niður á eftir. Leitt, að þér skuluð ekki hafa öðruvísi
bfl, það virðist ekki nóg rúm fyrir hann í þessum.
Hér kemur einhver. Ég ætla að vita, hvort þeir
sem í honum eru, geta ekki flutt manninn.
Svartur bíll nam staðar. Maður steig út og í
bjarma bílljósanna þekkti Mary hann aftur sem
Herron, aðstoðarmann Judsons Freeman, mann-
inn, sem hún hafði kynnzt í lestinni og þegar líkað
illa við.
— Eitthvaðað? spurði hann fljótmæltur og sneri
sér að David.— Ég ók framhjá yður fyrir skömmu,
herra Woolf, þegar ég var að aka fólki heim til sín.
Nú er ég á leiðinni til hótels míns í Breeton.
Herron hafði þá séð þau á leiðinni! Mary mundi
óljóst að bíll hafði ekið fram úr þeim. Skelfing
greip hana. Hafði hann tekið eftir að David ók en
ekki hún?
— Ég held að ég haf i hitt þessa dömu áður, hélt
Herron áfram og gekk til Mary. — Freeman kynnti
okkur í lestinni. Þér eruð ungfrú Stone, einkaritari
Davids Woolf. — Ég er Wilfred Herron, umboðs-
maður Freemans.
David heilsaði honum. — Ég er hræddur um að
hér haf i orðið smávægilegt óhapp. Maðurinn féll af
hjólinu og við viljum koma honum á sjúkrahús. Ég
vona að þér viljið vera svogóður að taka hann með í
bílnum yðar? Það er betra fyrir hann en að vera í
opnum sportbíl.
— Leiðinlegt Woolf, að þér skylduð aka á mann-
inn á hjólinu. Hann reyndi að sýna meðaumkun, en
32