Heimilistíminn - 22.02.1979, Blaðsíða 33

í þriðja tölublaði Heimilis-Tímans, 1. febrúar
hefur fallið niður hluti úr sögunni Skuld eftir Odd-
nýju Guðmundsdóttur, sem birtist á blaðsíðu 33.
Verður karlinn birtur hér í dag.
Kaflinn, sem féll niður átti að koma í aftasta
dálki, við neðstu greinarskil, Greinin næst á undan
honum hljóðaði svo:
Hann kom eitt kvöld. — Nei, nei, hún var búin að
ákveða, að rifja það ekki upp. Það var tilgangs-
laust... Framhaldið féll niður og birtist hér:
En hiin gerði það samt. Hdn
sá þaö enn svo greinilega i
huganum, hvernig hann leit
út. Andlitiö öskugrátt. Andköf.
Ekkasog. Sárar stunur. Svo
öskur--------. Og hvernig bar
hann handlegginn?
Tveir drengir höföu snúiö
upp á handleggina á honum.
En þeir voru nafnlausir og
áttu hvefgi heima, þegar sagt
var frá þvi f blöbunum. Hán
var viss um, aö harmþrungnir
foreldrar kæmu til hennar og
þæöu fyrirgefningar á þvi,
sem drengirnir þeirra höföu
gert. Hán ætlaði aö reyna aö
tala stillilega og sam-
hryggjast þeim. En enginn
kom.
Bjarki eignaöist skilriki um
þaö, aö hann væri öryrki meö
hálflamaöan hægri handlegg.
Hann varö þögull, framtaks-
laus og hræðslugjarn. Gleöi
hans var horfin aö fullu og
öllu.
Aldrei haföi neitt gengiö
henni eins nærri og þetta. Þaö
var hægt aö afbera þaö, aö
noröanrok hrakti skip upp aö
klettum og tilveran varö á
svipstundu snauö af ást og
yndi æskunnar. Góövild og
umhyggja annarra hjálpaöi
henni til aö leggja æöruiaus út
i nýja lffsbaráttu.
En þetta var ekki unnt aö af-
bera, án þess aö veröa
verri manneskja og fyrirlita
þessa hreyknu, innantómu
gervimenningu, sem laumar á
dýrslegri grimmd og dekrar
viö ofbeidiö meö sýnikennslu
og kvalalosta undir sauöar-
gæru lista og skemmti-
iökana.— — Nei, hán ætlaði
ekki aö hugsa um þetta. Aö
minnsta kosti er hyggilegast
aö gá til beggja handa I um-
geröinni. Hvaö var þaö nú
annars, sem hún ætlaði aö
segja viö Unu Heiöu, til aö
sættast viö hana?
En hugsanirnar um Bjarka
koma óboönar, minningar um
hann, vinnugleöi hans hugvit
og hagar hendur. Hendur! Um
þær þoldi hún ekki aö hugsa.
Hán sá þær fyrirsér, grannar
og fagurskapaöar, fjalla um
smlöisgripi og teikniáhöld. En
nú felur hann bæklaöa hönd I
vasa slnum og heilsar örv-
hent.
Hán deplar augunum. Þaö
dugir ekki. Er hún oröin
taugaveikluö óhemja? Utí á
götu! Hún þrifur klát upp úr
vasa sinum, ræskir sig,
þurrkar nef og augu. Hún
hefur vonandi leyfi til aö vera
kvefub einsogaörir. Alltaf eru
pestir aö ganga.
Mikiö haföi hán vorkennt
Sæunni, lifaö fyrir hana árum
saman. En hvaö voru raunir
hennar og heilsubrestur, sem
enginn gat komiö I veg fyrir?
Hán var alla ævi I vina-
höndum. En hvernig var hægt
aö sannfæra Bjarka um aö
honum væri óhætt f þessu
böölamannafélagi?
Þaö þýddi ekkert fyrir hana
aö imynda sér, aö hún gæti
vanist ógæfu Bjarka. Hver
einasta fregn um mannáðar-
leysi minnti á hann. Og varla
heföi hún hreytt ónotum aö
Unu Heiöu fyrir letina, heföi
ekki beiskjan át af hlutskipti
Bjarka veriö farin aö æsa skap
hennar i tfma og ótlma.
Hana langaöi til aö koma
honum I kynni viö fatlað fólk,
sem meö manndáö og bjart-
sýni hefur komist upp á aö sjá
sér farboröa. Mest langaöi
hana þó til aö fá úr þvi skoriö,
hvort hugsast gæti, aö hann
væri fær um aö leika á hljób-
færi. En hún kveiö þvf svo
mikiö aö sjá hann dæmdan ár
leik, aö þaö fórst fyrir.
Hún sá I huganum, aö ein-
hver alvarlegur maöur þreif-
aöi um iitlu, saklausu höndina
hans. Og svo kemur ár-
skuröurinn, varljega oröaöur,
en miskunnarlaus. Enda var
þetta aöeins barnaleg hug-
myndhennar sjálfrar, aö hönd
Bjarka yxi styrkur. Böölarnir
höföu ekki hætt viö hálfkláraö
verk.
Hún hraöaöi göngu sinni og
ásettí sér aö vera ekki meö
neitt vO og vol. En einmitt sá
ásetningur minnti hana á, aö
hún baröistviö leyndan kviöa.
Þessimeinsemd var, ef til vill,
ekki öll þar sem hán var séö, á
þessum ágætu myndum. En
hvaö voru þeir, blessaöir, aö
velta vöngum yfir þvi, sem
þeir næstum fullyrtu, aö væri
ekki annab en góölátleg mein-
semd. En þaö öfugmæli! Góö-
látleg meinsemd! Máfræöing-
ar ættu aö heyra þetta.
Una Heiða v^r þegar full-
vaxin stúlka. Óþarft aö hafa á-
hyggjur af henni. Einhver góö
kotna, sem ekki átti alltof ann-
rlkt, hlaut aö annast Val svo
vel, aö hann yröi ekki einstæð-
ingur. En Bjarki! Þab var ó-
bærileg tilhugsun, aö hann
yröi munaðarlaus. Atti hán aö
biöja Hjörleif fyrir hann?
Eginn mundi skilja hann
betur. Og áreiöanlega átti
hann hjartahlýja konu.
„Hver á nú blessaöa barniö
mitt aö hugga?” Hún haföi
yfir Ijóöiö allt I huganum, og
henni þótti sem þaö væri
sungiö ofurlágt, meö brestandi
röddu. Undarlegt, ab karl-
maöur gat skiliö angist
móðurinnar I návist dauöans.
Svo eru skáldin. Skilja allt og
eiga orö yfir þaö, sem viö
komum engum oröum aö s jálf.
Hér endar það, sem niður féll, og er þá tekinn upp
þráðurinn á síðustu greininni í aftasta dálki: Skáld
hafa líka oftast...
33