NT - 06.05.1984, Blaðsíða 21

að smakka aðeins á mannfólk-
inu þurfa líka að eyða stórfé í
skaðabætur. Sérlega þeir 300
sem verða valdir að því að fólk
þarf að leggjast á sjúkrahús í
lengri eða skemmri tíma ár-
lega. Nú vill þingið enn auka
kostnaðinn á hinum þraut-
píndu hundaeigendum og hef-
ur lagt til að menn verði frant-
vegis að kaupa sérstök hunda-
leyfi. Þessi tillaga verður tekin
fyrir í haust.
Milljarður er kannski ekki
svo mikið þegar athugað er
hversu mikið fæst í rauninni
fyrir hann. Hundar hér í land-
inu eru 360-400 þúsund talsins.
I landi sent er meira en helnt-
ingi minna en ísland. Ansi
margir á ferkílómetra og um-
talsvert fleiri en ungabörn.
Mikill matur fæst líka fyrir
það fé sem fer í dýraíóður.
Allt slíkt er mjög ódýrt, svo
ódýrt að ntargir ellilífeyrisþeg-
ar geta ekki leyft sér annan
mat en þann. Þetta er líka
vítamín og steinefnabættur
matur svo engum ætti að verða
meint afhonum. Reyndarmið-
aður við þarfir hunda og katta
en þarfir manna eru kannski
ekki svo ólíkar.
Tonnin ófögru
Verst er hvað kemur mikið
af öllum þessum góða mat
ómelt niður af blessuðum
hundunum. Fleiri tonn árlega
sem þeir láta „snyrtilega" frá
sér. Aðallega á gangstéttir,
hjólabrautir, götur og í
skemmtigarðana. Danir eru
óskaplega þrifin þjóð. En svo
mikil er ást þeirra á blessuðum
dýrununt að engum dettur í
hug að finna að því þó hunda-
skítur þeki öll gólf, í matvöru-
búðunum, á veitingahúsunum
og inni á heimilunum. Það var
íslensk kona sem kvartaði eftir
snjóaveturinn mikla. Hvcrt
lagið af snjó lagðist ofan á
annað, jafn óðum og lag kom
af hundaskít. Þegar tók að
vora fyllast götur af undarlegri
leðju og í sólskini lagðist
daunn yfir bæinn. Danir létu
sem ekkert væri.
Engum finnst neitt athuga-
vert við það að þurfa að
hreinsa í kring um húsið sitt
vikulega, sópa saman snyrti-
legum leifunt af hundamat sent
búið er að nota einu sinni, upp
í skoflu og síðan í öskutunn-
una.
Allir hafa í huga gleðina
miklu sem fylgir dýrunum.
Hvernig halda menn til dæmis
að nágranni okkar gæti lifað ef
hann hefði ekki hundana sína
tvo? Af mikilli umhyggju kem-
ur hann þeim fyrir á hverjum
degi í gömlum, stórum barna-
vagni. Vefur urn þá þykku
ullarteppi, sumar jafnt sem
vetur, og fer síðan í langa
göngutúra. Litlu skinnin kíkja
forvitnislega út úr vagninum
og horfa á eiganda sinn mildum
augum.
- DS.
ir eru líka miklu fleiri og ekki
nærri því eins mikils virtir.
Vont fólk úti í Kristjáníu hefur
fundið upp á því að kalla þessi
grey Gatnamót (Gadekryds).
Nafnið hefur fest við þá þó
eigendurnir séu ekki hrifnir.
Aðalbornu dýrin eru flest
einlit eða fallega flekkótt.
Gatnamótin eru hins vegar
hvort tveggja, eða öllu heldur
hvorugt. Þeir eru margir afar
þunnhærðir. Og þá kemur í
ljós a sjálfur feldurinn er gjarn-
an af einum lit en hárin af
öðrum. Grár feldur með brún-
um hárum er til dæmis mjög
vinsæl blanda.
Margir sjá svip með hundun-
um og eigendum þeirra. Eig-
endur Gatnamótanna eru oft
álíka þunnhærðir, gráir og
reyttir og hundarnir þeirra,
segja þessir menn. Og það er
ekki fyrir það þrætandi að oft
sést sami uppgjafa svipurinn í
augum eigandans og þessa van-
virta vinar hans.
Til að auka svipinn eru
hundarnir líka oft klæddir í stíl
við eigandann, eða öfugt.
Hundar í peysum í fjölbreytt-
um litum eru það algeng sjón
að enginn lítur upp. Frakka-
klæddir hundar vekja ennþá
athygli, sérstaklega ef þeir eru
með húfur í stíl við frakkana.
Fallega hnýtt slaufa í björtum
lit í ennishárum er hins vegar
■ Beðið eftir „mömmu. Margir hundar eru skildir eftir daglangt einir heima í íbúðunum meðan
„foreldrarnir“ eru að vinna. Grimmar sálir skilja hundana meira að segja stundum eftir úti á svölum,
hvernig sem viðrar.
afar sár og hrópaði á eftir
henni, „Hvað er þetta mann-
eskja sérðu ekki að hundurinn
er blindur“. Hún þóttist hins
vegar ekkert hafa séð og bar
því við að hundurinn hefði
ekki verið með hvítan staf.
Hversu leitt sem eigandan-
um þykir það verða hundarnir
hins vegar fyrr eða seinna að
láta undan í baráttunni við
dauðann. Eftir þau sorglegu
tímamót er hundurinn auðvit-
að grafinn með mikilli viðhöfn.
Þeir sem eru svo lánsamir að
eiga garð ætla honum vitanlega
stað í skjólbestu lautinni eða
við uppháhalds tréð. Aðrir
leita á náðir dýrakirkjugarð-
anna. Hér í Kaupmannahöfn
er flestir hundar grafnir í dýra-
kirkjugarðinum á Amager.
Þangað kemur síðan fjöldi
fólks á hverjum degi til að
leggja blóm á leiði sinna látnu
ástvina, rétt eins og menn gera
á íslandi. Þar er reyndar fólk í
gröfunum en ekki hundar.
Dýrir í rekstri
Danir stynja stundum yfir'
því opinberlega hvað þeir séu
fátækir. En þegar skoðaðar
eru tölur yfir það hvað hund-
arnir kosta þjóðina kemur best
í ljós að þeir eru með ríkustu
þjóðum heims.
Talið er að tveir til þrír
milljarðar fari ár hvert í gælu
dýrin. Þetta eru vitaskuld
danskir milljarðar sem eru
þrisvar sinnum verðmætari en
íslenskir. Hundarnir kosta lík-
lega að minnsta kosti helming-
inn af þessu. Maturinn er vita-
skuld stærsti liðurinn, síðan
kemur læknishjálp, kaup á
dýrunum því hin aðalbornu
kosta offjár, og tryggingar.
Þeir 10 þúsund eigendur hunda
sem láta það eftir sér hvert ár
■ Hann brosir breitt
konunni í barns stað.
sá doppótti. Er kominn stuttklipptu
■ Einasti staðurinn á stóru svæði sem var hreinn. Ekki svo mikið sem agnarlítið hundasparð.
Leiðið hans Jimmy. Með áletrun á latínu, marmarasúlum og mynd. Eigandinn hefur lagt rósir við.
alltof algeng til að vekja
minnstu athygli. Spennur með
glitrandi steinum ná hins vegar
stundum augum manna.
Veikindi og dauði
Það þykir nærri því jafnast
við mannsmorð að aflífa hund
bara af því að hann er veikur.
Eigandinn reynir að hjúkra
honum fram í andlátið, með
hjálp dýralæknis ef þörf
krefur. Eigandinn telur ekki
eftir sér að breyta lífi sínu svo
það henti hinum lasna hundi
betur.
Vinkona heimilisins getur til
dæmis ekki komið í heimsókn
vegna hundsins síns. Hann er
svo gamall og lasinn að hann
getur ekki gengið hér upp
stigana. Hann er of þungur til
að bera hann og alls ekki
kemur til greina að skilja hann
eftir einan heima til að skreppa
á bæi.
Skilningsleysi annarra á
þessu þykir undarleg, ef ekki
dónaleg. Slíkt sýndi íslensk
stúlka á dögunum á eftirminni-
legan hátt. Hún kom hjólandi
eftir einum af mörgum hjóla-
stígum borgarinnar. Á miðjum
stígnum stóð ráðvilltur hundur
sem greinilega vissi ekki í
hvern fótinn hann átti að stíga.
Stúlkan krækti fyrir hann og
hélt ótrauð áfram leiðar
sinnar. Eigandi hundsins varð