Morgunblaðið - 28.09.2004, Qupperneq 29

í öllum kimum markaðarins og allir
þekktu og litu upp til Ingibjargar.
Það urðu vitanlega miklar breyt-
ingar á högum hennar, þegar þau
Þorsteinn Gíslason, þá forstjóri
Coldwater, slitu samvistir á sínum
tíma, en Ingibjörgu tókst á skömm-
um tíma að ná vopnum sínum og
sækja fram á markaðinn og sýna
styrk sinn í hvívetna sem aldrei
fyrr.
Ég votta ástvinum hennar samúð
mína og kveð kæran vin.
Friðrik Pálsson.
Ég hitti Ingibjörgu fyrst sumarið
1962, þegar Þorsteinn var ráðinn
forstjóri Coldwaters, en þar var ég
starfsmaður. Ég minnist þess eins
og það hefði gerst gær, þegar þau
komu inn á skrifstofuna í fyrsta
skipti. Hann svona hár og mynd-
arlegur og ákveðinn í fasi og hún
svo falleg, þokkafull og brosmild.
Þau hjón tóku mig undir sinn
verndarvæng strax frá fyrsta degi.
Eftir að þau fluttu í húsið í Dobbs
Ferry, smábæ norðan við New York
borg, var ég þar tíður helgagestur,
oft boðinn í kvöldmat á virkum dög-
um og gætti stundum drengjanna.
Ingibjörg fór með mig eins og
yngri bróður eða elzta son. Ég var
talsvert áttavilltur þá dagana, kon-
an flutt heim til Íslands með börnin
og hálfgerð lausung á mér. Ingi-
björg ræddi oft við mig af alvöru og
það gat verið sársaukafullt að tala
við hana því hún fór eftir máltækinu
gamla, „sá er vinur er til vamms
segir“, og hún hafði svo sannarlega
margt að segja mér. En ábendingar
hennar gerðu mér mikið gagn. Hún
gat líka sannfært mann á hógværan
hátt. Ég hafði eyðilagt bílinn minn
um þessar mundir og var að ræða
við hana um bílakaup. Ég taldi mig
hafa ráð á bíl en hún dró það í efa.
Hún hafði ekki fleiri orð um það en
tók fram blað og penna og bað mig
að skrifa niður mánaðarlaun eftir
skatta, draga svo frá leigu, rafmagn
og hita, mat og lestarfargjöld og
annan fastan kostnað. Niðurstaðan,
eftir að ég sannreyndi frádrátt
tvisvar, var nálægt núlli. Það var
ekki meira rætt um bílakaup. Svo
var það nokkrum dögum síðar að
Þorsteinn segir mér að hann hafi í
hyggju að endurnýja bíla fyrirtæk-
isins við verksmiðjuna í Maryland.
Myndi ég hafa áhuga á að kaupa
einn notuðu bílanna? Þegar hann
nefndi verðið, sem var hreinasta út-
söluverð, gekk ég að kaupunum á
augabragði. Þarna held ég að Ingi-
björg hafi séð um verðlagninguna.
Svona liðu árin, hún stöðugt vak-
andi yfir velferð minni og seinna
fjölskyldu minnar, þegar ég kvænt-
ist aftur og fór að eignast börn. Að-
eins á einu sviði mistókst henni að
endurbæta mig. Hún reyndi æ ofan
í æ að kenna mér réttan framburð á
enskunni, sem hún talaði svo vel, en
allt kom fyrir ekki, ég tala ennþá
eins og ég hafi stigið hér á land í
gær.
Eftir að Þorsteinn tók við stjórn
Coldwater for hagur félagsins að
batna. Hann var góður sölumaður
og góður stjórnandi, og áður en
langt um leið var félagið orðið leið-
andi á markaðnum. Ingibjörg átti
stóran þátt í þessarri velgengni fé-
lagsins. Hún var andlegur jafningi
Þorsteins, vel að sér um málefni
iðnaðarins og fljót að setja sig inn í
hlutina.Gat hann því rætt við hana
um hin ýmsu vandamál og sett fram
hugmyndir og fengið hennar álit á
þeim.
Beztu kostir hennar voru samt já-
kvæði persónuleikinn og glögg-
skyggni á fólk. Hún ferðaðist jafnan
með Þorsteini á ráðstefnur og við-
skiptafundi og heillaði alla sem hittu
hana. Umboðsmenn félagsins, við-
skiptavinir og keppinautar heilluð-
ust af henni, góðu skopskyni henn-
ar, tilgerðarleysi og þekkingu á
iðnaðinum.
Það er vitað mál að velgengni fyr-
irtækis byggist að talsverðu leyti á
persónulegum kynnum og Ingibjörg
skapaði mikla viðskiptavild fyrir
Coldwater. Ég man eftir að heyra
umboðsmenn félagsins hafa orð á
því hversu hissa þeir urðu, þegar
þeir hittu Ingibjörgu í fyrsta skipti.
Í stað þess að hitta venjulega for-
stjórafrú, sitjandi afsíðis með hend-
ur í skauti og gervibros á vör, hittu
þeir konu, sem þeir gátu rætt við-
skiptamál við eins og jafningja,
konu sem vissi allt um aflabrögð og
framleiðslu. Ekki sízt þótti þeim
gott að geta fengið álit hennar á
hvernig Þorsteinn kynni að bregð-
ast við ýmsum málum, sem þeim
voru hugleikin. Þorsteinn virti mik-
ils álit hennar og tillögur og aldrei
heyrði ég hann gera lítið úr þeim.
Synirnir uxu úr grasi. Þeir voru
báðir góðir námsmenn og Þorsteinn
yngri góður íþróttmaður, svo góður
að hann var sendur á Ólympíuleik-
ana í München 1972.
Eftir að þeir fóru að heiman í
skóla, leiddist Ingibjörgu heima; að-
gerðaleysi átti illa við hana. Hóf hún
þá störf á skrifstofu Coldwaters, við
allskonar skýrslugerð, sem öðrum
leiddist. Þetta var fyrir tilkomu
tölvunnar og voru verkefni hennar
að mestu að grafa upp tölur úr toll-
skýrslum, innflutningsskýrslum,
verðlistum og öðru. Allt þetta gerði
hún af mestu þolinmæði og án þess
nokkurn tíma að kvarta. Ókunnug-
an hefði aldrei grunað að þessi
kyrrláta og prúða kona, sem þarna
sat og færði skýrslur væri sjálf for-
stjórafrúin.
Svo um miðjan áttunda áratuginn
dró ský fyrir sólu á himni Ingi-
bjargar þegar Þorsteinn fór fram á
skilnað, eftir 32 ára hjónaband. Erf-
iðir dagar fóru í hönd fyrir hana.
Systkini og frændfólk voru illa
fjarri og ekki til stuðnings. Amer-
ískir vinir voru í fjarlægum borgum,
þar sem þau höfðu áður búið, þau
fluttust vestur 1955. Synir hennar
og þeirra fjölskyldur bjuggu í Nýja-
Englandi og ákvað hún að flytjast
til Boston til að vera nær þeim.
Reyndist það henni vel, hún var
núna nálægt Þorsteini yngra og
Ransý konu hans, sem reyndist
henni eins og bezta dóttir.
Eins og áður var sagt var gat
Ingibjörg ekki aðgerðalaus verið og
fór hún að vinna á skrifstofu
Coldwaters í Boston. Vinnan og
tengsl við fiskiðnaðinn og framleið-
endur á Íslandi virtust gefa henni
aukinn þrótt og yngja hana alla
upp.
Ég hafði hætt hjá Coldwater áður
en þau Þorsteinn skildu. Ég var þar
í erfiðri aðstöðu, heimilisvinur og
jafnframt undirmaður Þorsteins.
Ingibjörgu fannst sem ég hefði
staðið meira með Þorsteini en henni
og kólnaði þá á millum okkar. Ekki
varði það lengi, Ingibjörg var ekki
langrækin kona og fyrirgaf mér.
Eftir það töluðumst við alltaf við á
hátíðis- og merkisdögum og þess í
milli til að segja hvort öðru fjöl-
skyldufréttir.
Hún sagði mér að hún hefði verið
að hugsa um að flytjast heim í ell-
inni en hætt við, hún átti þá orðið
miklu fleiri vini og vandamenn
vestra.
Síðustu árin, þegar hún var hrjáð
af sjúkdómum og þurfti að gangast
undir margar og erfiðar aðgerðir lét
hún aldrei bugast. Hún kvartaði
aldrei, né heldur vorkenndi hún
sjálfri sér en sagði manni frá upp-
skurðum og aðgerðum á hlutlausan
hátt, rétt eins og hún væri að segja
manni eitthvað, sem hún hefði séð í
bók. Þá var það sem styrkur hennar
kom bezt í ljós, þegar líkaminn var
hrjáður en andinn með fullri reisn.
Ég fór einu sinni með vísu eftir
Káinn fyrir hana. Henni fannst vís-
an góð og bað mig stundum að fara
með hana. Ég held núna að henni
hafi þótt vísan lýsa henni sjálfri.
Vísan er svona:
Á langri æfi lært ég hef
Að láta Drottinn ráða meðan ég sef.
En þegar ég vaki, þá vil ég ráða
Og þá vil ég líka ráða fyrir báða.
Ingibjörg var trúuð kona þótt
hún væri ekki alltaf að flíka því. Ég
er því viss um að nú, þegar hún er
sofnuð svefninum langa, að sá guð,
sem hún trúði svo á ræður hennar
ferð. Ég er þess fullviss að þegar
góðar manneskjur deyja, þá lifa
þær áfram í hjarta allra þeirra, sem
kynntust þeim í lífinu. Ég veit að
minningin um Ingibjörgu og öll
hennar góðu verk mun dvelja með
mér svo lengi sem ég lifi.
Geir Magnússon.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. SEPTEMBER 2004 29
MINNINGAR FRÉTTIR
Ívar Antonsson er
dáinn. Ívar kokkur eða
Ívar í kjallaranum eins
og hann er kallaður í
fjölskyldu minni. Hann var nefnilega
kokkur og bjó í kjallaranum á Ægi-
síðunni en ég á miðhæðinni. Strax
varð mikill samgangur á milli og með
okkur tókst vinátta. Það var aldrei
logn í kringum Ívar enda maðurinn
duglegur og kraftmikill.
Þegar yngri dóttir mín fermdist
þurfti varla að hafa orð á því: Ívar sá
um veitingarnar í veislunni. Það var í
hans augum smáræði og svo sjálf-
sagður hlutur að vart þurfti að hafa
orð á því.
Þannig var Ívar. Alltaf boðinn og
búinn til að hjálpa. Hann kenndi mér
meira að segja að búa til sósu. „Þú
gerir svona,“ sagði hann og sýndi
með höndunum hvernig maður hellir
hráefnunum í pott og svo hrærði
hann með hægri hendinni í ímynd-
uðum potti. „Hrærir vel og vand-
lega,“ bætti hann við. En ég var eink-
um í vandræðum með kekkina. Hvað
átti ég að gera við þeim? „Kekkina?“
sagði Ívar alveg gáttaður á spurn-
ingunni. „Nú, þú sigtar bara sós-
una.“
Svona varð allt hið flókna að ein-
ÍVAR HAUKUR
ANTONSSON
✝ Ívar HaukurAntonsson fædd-
ist í Reykjavík 26.
nóvember 1956.
Hann lést á heimili
sínu á Laugarásvegi
1 í Reykjavík 6. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Grafarvogs-
kirkju 15. septem-
ber.
földum úrlausnarefn-
um hjá Ívari. Hann
hafði enga trú á því að
ræða hlutina í þaula.
Hann var maður að-
gerðanna. Framkvæma
hlutina en vera ekki
með neinar vífilengjur.
Eitt sinn áskotnaðist
mér folald sem búið var
að slátra. Þá var úr
vöndu að ráða. Hvað
átti ég að gera við fol-
aldið? Þá kom Ívar til
skjalanna. Bauðst til að
úrbeina folaldið og
pakka kjötinu inn. Ég
vildi endilega launa honum þetta á
einhvern hátt. Og ekki stóð á
svarinu. Hann var að fara í íslensku-
próf í kokkaskólanum og var slakur í
málfræði og stafsetningu. Úr varð að
við höfðum vinnuskipti; hann úrbein-
aði folaldið inni í þvottahúsi og ég
kenndi honum málfræði og stafsetn-
ingu í staðinn. Ég fékk kjötið inn-
pakkað og hann náði prófinu.
Eftir að við fluttum úr húsinu við
Ægisíðuna urðu fundir okkar stop-
ulli, einstaka heimsóknir og að lok-
um einungis á förnum vegi.
Ívar veiktist fyrir nokkru. Ég hitti
hann nokkrum sinnum eftir það.
Hann varð að slaka á, lifa hægar og
ganga léttar um gleðinnar dyr. „En
það er bara svo leiðinlegt,“ bætti
hann við.
Þetta var Ívar í mínum huga.
Hann tók með hugrekki og æðru-
leysi því sem að höndum bar. Og lét
svo skeika að sköpuðu.
Ég sendi aðstandendum hans
samúðarkveðjur. Þeir geyma í huga
sér minningu um góðan dreng.
Eiríkur Brynjólfsson.
Elsku afi minn.
Þú mundir ekki
vilja sjá mig sorg-
mæddan, þú varst allt
of mikill brandarakarl
til þess. Stundum
stríddir þú mér og ég
þér og það endaði stundum þannig
að mamma hrópaði upp yfir sig:
„ég veit ekki hvor ykkar er tíu ára,
hættið báðir“. Ég held að við höf-
um bara verið svolítið líkir. Þú
sagðir að ég væri duglegur strákur
og góður og sagðir alltaf við
mömmu mína að hún ætti að gæta
mín sérstaklega. Ég er yngstur
þriggja bræðra, alveg eins og þú
varst.
Eina sögu sagði mamma mín
mér af þér, hún var um það þegar
þú sást ömmu í fyrsta sinn. Það
var sumarið 1944, sama ár og við
fengum lýðveldi. Þá var amma mín
vinnukona á Munkaþverá í Öng-
ulsstaðahreppi. Það var ung-
mennafélagsmót og á síðustu
stundu tók amma mín þátt í
mótinu aðeins fjórtán ára gömul.
Alltaf sagðir þú söguna eins og
endaðir hana á eftirfarandi hátt:
„hún Stína var ekki fyrst í mark,
hún var langfyrst“. Þessari ungu
stúlku gleymdir þú aldrei og
nokkrum árum síðar urðuð þið
hjón. Mér finnst þið amma alltaf
hafa verið kærustupar og held að
þið verðið það áfram þó þið hittist
ekki fyrst um sinn.
Nokkrum dögum áður en þú
veiktist vorum við mamma að tína
steina uppi á Grábrók í Borgar-
firði, sem við ætluðum að færa þér,
en geymum þá hjá okkur í staðinn.
STYRMIR
GUNNARSSON
✝ Styrmir Gunn-arsson fæddist í
Saurbæ í Eyjafirði 4.
nóvember 1925.
Hann andaðist 12.
ágúst síðastliðinn og
var jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju 20.
ágúst.
Gunnar bróðir minn
sagði við mig að þegar
hann myndi eignast
son þá kæmi annar
Styrmir Gunnarsson,
svona heldur lífið
áfram. Elsku afi, ég
veit þú vakir yfir mér
og bið Guð að vaka yf-
ir þér.
Ég bið þig, Guð að gæta
mín,
Og gefa mér þinn frið,
Svo öðlast megı́ ég ást til
þín
Og öðrum veita lið.
Ég bið þig, Guð að gæta mín,
Og gefa mér þitt ljós,
Svo lýsa megı́ég leið til þín
Að lífsins smæstu rós.
Ég veit þú Guð mín gætir hér
Í gleði, sorg og þraut,
Og glaður mun ég gefast þér
Þá gengin er mín braut.
(Ingibjörg R. Magnúsdóttir.)
Elsku afi minn, nú ert þú farinn
í bili. Ég hélt að dauðinn væri
hræðilegur en í dag veit ég að það
er ekki. Ég var hjá þér þegar þú
kvaddir þennan heim og veit að þú
ert nú hjá Guði.
Ég gleymi þér aldrei, elsku besti
afi minn.
Þinn
Baldvin Jónsson
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningar-
greinar
FÉLAGSFUNDUR var haldinn í
Verkalýðsfélaginu Vöku á Siglufirði
laugardaginn 25. september.
Í ályktun segir að félagið ítreki
fyrri samþykktir um nauðsyn þess
að halda uppi flugsamgöngum milli
Sauðárkróks og Reykjavíkur.
Verkalýðsfélagið Vaka skorar á nýj-
an eiganda innanlandsdeildar Ís-
landsflugs að endurskoða ákvörðun
sína um að leggja niður flug til Sauð-
árkróks. Einnig minnir fundurinn á
samþykkt stjórnar frá 10. mars sl.
þar sem fram kemur áskorun til
stjórnvalda að beita sér fyrir því að
áætlunarflug verði ekki lagt af til
Sauðárkróks.
Með reglulegu flugi og rútuferð-
um í tengslum við það hafi tekist að
halda uppi þokkalegum almennings-
samgöngum við Siglufjörð, sem nú
verði mun erfiðari.
Vilja flugsam-
göngur áfram
LÖGREGLAN í Reykjavík lýsir eft-
ir vitnum að umferðaróhappi á
gatnamótum Snorrabrautar og
Hverfisgötu síðdegis á sunnudag, 26.
september, um klukkan 18.10.
Ekið var aftan á svartan Nissan-
fólksbíl og ók tjónvaldur á brott af
vettvangi. Þeir sem geta gefið upp-
lýsingar um óhappið eru vinsamleg-
ast beðnir um að hafa samband við
umferðardeild lögreglunnar í
Reykjavík í síma 444 1130 eða
843 1130.
Þá hefur Harpa Karlsdóttir beðið
Morgunblaðið að koma því á fram-
færi að hugsanlegir sjónarvottar að
því er bíll hennar var dældaður gefi
sig fram. Atvikið varð föstudags-
morguninn 24. september sl. framan
við Ránargötu 7a og segir hún bílinn
vel dældaðan á vinstri hlið. Bíllinn er
vínrauð Mitsubishi Lancer árgerð
2003. Blá málningarför eru í dæld
bílsins. Atvikið varð milli kl. 10–11.
Segir hún sjónarvott hafa séð á eftir
blárri bifreið en náði ekki númerinu.
Harpa biður hugsanlega sjónvarvott
að hafa samband í síma 659 2778.
Lýst eftir
vitnum
NÁMSKEIÐ í skjalastjórnun í
gæðaumhverfi verður haldið mið-
vikudaginn 20. og fimmtudaginn 21.
október kl. 13–16.30 báða dagana.
Námskeiðið er ætlað öllum þeim er
áhuga hafa á skjalastjórnun eða eru
að vinna að þeim málum. Námskeið-
ið er sjálfstætt framhald námskeiðs-
ins „Inngangur að skjalastjórnun“
sem haldið er reglulega.
Í námskeiðinu verður rætt hvern-
ig nota á ISO15489 um skjalastjórn-
un og hvernig vinnustaður getur
hagnýtt sér staðalinn. Skjalastjórn-
un verður sett í samhengi við gæða-
stjórnun og talað um nauðsyn þess
að fylgja stöðluðum alþjóðlegum
vinnubrögðum. Rafræn skjala-
stjórnun er sérstakt áhersluatriði í
námskeiðinu.
Sigmar Þormar, ráðgjafi um
skjalastjórnun og þekkingarstjórn-
un, leiðbeinir á námskeiðinu sem er
öllum opið. Nánari upplýsingar á
www.skjalastjornun.is.
Námskeið í
skjalastjórnun
♦♦♦
♦♦♦
VIÐ setningu haustráðstefnu Oracle
fyrir nokkru afhenti Frosti Bergs-
son, stjórnarformaður Opin kerfi
Group hf., Krabbameinsfélagi Ís-
lands peningagjöf frá Opnum kerf-
um Group, að fjárhæð ein milljón
króna. Það var Guðrún Agnarsdótt-
ir, forstjóri Krabbameinsfélagsins,
sem veitti gjöfinni viðtöku.
OKG styrkir
Krabbameins-
félagið
♦♦♦