24 stundir - 03.05.2008, Blaðsíða 51

gera. Þú grýtir bara einhverjum
hnullungi í andlitið á lögreglu-
manni, sem hefði þess vegna get-
að lent í einhverjum borgara. Ég
skil þetta ekki – að henda í átt að
fólki.
Það eru búnar að vera miklar
umræður hjá okkur um þessi
mótmæli. Fólki finnst lögreglan
hafa komið illa út. Það getur vel
verið – enda eru sýnd valin brot í
sjónvarpinu. En fólk þarf að átta
sig á því hvernig þetta er. Það þarf
nokkra menn til að ná því fram
að handtaka fullvaxinn karlmann
sem ætlar ekki að láta handtaka
sig.“
Engin remba
Júlíana viðurkennir að oft sé
gott að hafa karlmann með sér,
vegna líkamsburða, en hún finnur
annars ekki fyrir einhverjum ríg á
milli kynjanna í starfinu.
„Konur eru alltaf að verða fleiri
í lögreglunni. Á minni vakt er til
dæmis nánast orðin jöfn skipting.
Sumum finnst náttúrlega að tvær
konur eigi ekki að vera saman á
bíl, en ég er mjög oft með konu á
bíl.
Stundum er gott að hafa karl-
mann við hliðina á sér, en stund-
um er líka gott fyrir karlmann að
hafa konu við hlið sér. Konur
leysa stundum öðruvísi úr mál-
unum en karlmenn. Það getur
bæði verið kostur og galli.
Ég hef hins vegar oft lent í því
að almenningi þyki skrýtið að sjá
lögreglukonur á vaktinni. Ég er
oft á Maríunni, stóra bílnum,
með annarri konu af minni vakt.
Við fáum mjög margar athuga-
semdir. Fólki finnst þetta skrýtið.
Maður finnur það alveg að því
finnst það vera öruggara að hafa
konu og karl, en ég sé ekkert að
því að hafa tvær konur saman.“
Gæta félaganna
Samskipti vinnufélaganna eru
náin og fólk kynnist hvað öðru
vel.
„Almenna deildin á höfuðborg-
arsvæðinu skiptist í fimm vaktir
og þú fylgir alveg þinni vakt.
Þannig að þú ert í svona 20
manna hópi, sem er rosalega góð-
ur kjarni og fólk verður fljótt ná-
ið.
Mér fannst það voða skrýtið
fyrst þegar ég byrjaði að vinna. Þú
situr kannski heila viku í 8 tíma á
dag með sömu manneskjunni inni
í litlum bíl. En á tveimur dögum
þá veistu orðið ansi mikið um
hana. Þetta er bara þannig. Fólk
er það mikið tengt þarna og
manni líður rosalega vel á vakt-
inni. Sem verður að vera.
Þessi góðu tengsl skipta miklu
máli. Líka til að þú þekkir mann-
eskjuna sem þú ert að vinna með.
Henni finnst kannski eitthvað
óþægilegt í vissum málum, en
ekki þér. Þá ferð þú bara í það,
hún annað. Við þekkjum hvert
annað, pössum upp á hvert ann-
að.
Ef maður fer í einhver mál sem
er ekki alveg vitað hvernig eru, þá
reynum við að hafa alltaf bíl ná-
lægt ef það er hægt. Svona til að-
stoðar. Þannig að það er bara
passað vel upp á félagana. Það er
númer eitt, tvö og þrjú – enda er
það okkar öryggi.“
Ekki fyrir hvern sem er
„Maður veit ekkert hvernig
maður bregst við fyrr en maður
lendir í aðstæðunum. Ég hef lent í
virkilega slæmum málum og
maður bara tekst á við þau. Það
hefur gengið vel hjá mér. Maður
fær góðan stuðning frá vaktinni.
Ef slæmt mál lendir á vaktinni,
þá hittumst við og tölum saman.
Það er jafnvel kallað í sálfræðing
eða prest ef þess þarf. En álagið er
alls ekki fyrir alla. Fólk dettur oft
fljótt út.
Þetta er náttúrlega passað upp
á. Fyrir nokkrum árum bitu menn
bara á jaxlinn, en í dag er þetta
allt að verða opnara. Það er ekkert
eðlilegt að harka áföll bara af sér
og byrgja þau inni – ef þú segir
ekki neitt og situr svo bara heima
og horfir í kjöltuna.
Sálfræðikennslan í skólanum
kennir okkur að bregðast við
áföllum og nýtist líka þegar við
komum á vettvang, þar sem að-
standendur eru jafnvel.
Það er orðið hluti af skólanum
að læra að veita áfallahjálp og að
vita hvernig við eigum að passa
upp á okkur sjálf. Það skiptir máli
til að fólk endist lengur í starfi. Þú
brennur bara út ef þú ætlar að
fara þetta á töffaraskapnum.“
Kaffi á vaktinni Júlíana grípur
sér kaffibolla með Sólrúnu
Bjarnadóttur, sem var með
henni á bíl þetta kvöld.
a
Það er ekkert eðli-
legt að harka áföll
bara af sér og byrgja þau
inni. Þú brennur bara út
ef þú ætlar að fara þetta
á töffaraskapnum.
24stundir LAUGARDAGUR 3. MAÍ 2008 51