Sunnudagsblaðið - 10.04.1966, Blaðsíða 7

H öggormakóngurinn.
Maren galdrakona var skyggn og
er til saga um það, hvernig hún
öðlaðist þá gáfu: Þcgar hún var
ung stiilka, var hún í vist hjá konu
sem kunni töluvcrt fyrir scr á sviði
galdralistarinnar. Eitt vantaði þó
þcssa húsmóður hennar, hún var
ekki skyggn. Einn góðan veðurdag
heppnaðist hcnni að veiða liögg-
ormakóng. Það er mjög sjaldgæft
kvikindi, hvítt á lit og með makka
cða fax líkt og hcstur, lengdin cr
nokkrir mctrar. Konan slátraði nú
höggormakónginum og hjó hann
niður í spað. Pottur var á hlóðir
settur, því að elda skyldi súpu af
mötu hans, en sú súpa hefir þá
náttúru, að sá, sem borðar fyrstu
skciðina af henni, öðlast skyggni-
gáfu. Húsmóðir Marcnar var löt
kona og þess vegna bað hún Marcn
að annast súpusuðuna. Maren var
forvitin eins og gcngur, og þrátt
fyrir strangt bann húsmóður sinn-
ar, smakkaði hún á súpunni, fékk
sór eina skeið, cn ckki mcir því
bragðið var nijög rammt. Skömmu
síðnr kom liúsmóðirin fram í eld-
htisið og borðaði vel af súpunni.
Nú líður dagur að kvöldi og cr
þær Maren og luismóðir henar
komu lit í fjósið til að mjólka
scgir Maren: „Þcssi hjálmótta kýr
þarna gcngur með rauðan kálf.”
Konan æpti upp: Það ert þá þú,
sem hefur borðað fyrstu skeiðina
af súpunni, cnda sé ég ckkcrt bct-
ur cji áöur!”
Maren var þar með rekin úr
vistinni, en skyggnigáfu sinni hélt
hún til dauðadags.
Þegar gamlir bóndabæir eru
teknir til niðurrifs, kemur stund-
um fyrir, að í máttarviðunum
gömlu finnast holur, sem trétappar
hafa verið reknir í. Bak við tapp-
ana finnast stundum tréhylki eða
kálfaleggir. Sé gáð inn í þessi ílát
koma í Ijós lítil bókfell með sær-
ingum og galdrastöfum. Þetta hef-
ur vcrið í eigu löngu lðinna galdra-
manna, scm fólu þessi gögn þarna,
þegar þeir fundu dauðann nálgast.
Nokkrir svona hlutir eru varðveitt-
ir á safninu í Henring; eru þeir
taldir vera úr eigu Henriks Kok-
borg, sem var frægur kunnáttu-
máður á sinni tíð.
Svarta biblian.
Galdrabók ein forn neínist
„Svarta biblían”. Raunar gekk hún
undir fleiri nöfnum cins og „Cyp-
ríanus” cða „sjötta Mósebók”.
Þessi bók er skrifuð að liálfu mcð
rauðu og að hálfu með svörtu
bleki. Innihald bókar þessarar var
svo magnað, að jafnvcl skrattinn
sjálfur hljóp á dyr, væri það lesið
yfir honum. En galli var sá á gjöf
Njarðar að eigandi bókarinnar
varð að losa sig við hana fyrir and-
lát sitt, ella mátti hann búast við
hinu versta. En það var enginn
hægðarleikur að losna við hina
svörtu biblíu. Eigandinn þurfti æ-
tíð að selja hana ódýrar, cn hann
keypti. Margir reyndu að brenna
bókina eða binda stein við hana
og kasta henni í sjóinn. En ætíð
var bókin það fyrsta sem þeir sáu,
er þeir komu heim aftur. Hún lá
þar kirfilega á sínum sað.
Svartir fuglar.
Kona nokkur, sem kunni dálitið
fyrir sér átti „þá svörtu” og
geymdi hún bókina í skáp sínum.
Hún hafði mörgum sinnum bann-
að þjónustustustúlku sinni að
snerta bókina. Þó fór það svo eitt
sinn er konan fór til kirkju, að
þjónustan stóðst ekki freistinguna,
tók bókina og fór að lesa. Byrjaði
hún á hinum rauðu bókstöfum og
bar ckki á neinu fyrst í stað. En
þá fór stúlkan að taka eftir því,
að inn í stofuna voru komnir svart-
ir fuglar, sem flögruðu kringuni
liana og fjölgaði óðum. Stúlkunni
varð ckki um sel, en hugðist þó
freista þcss að særa fjanda þessa
frá sér og hcrti á lestrinum. Það
hcppnaðist að vísu, en ckki tók þá
betra við, því að allt í einu var
Frh. á bls. 239
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
- SUNNUDAGSBLAB ?23