24 stundir - 02.07.2008, Qupperneq 14

14 MIÐVIKUDAGUR 2. JÚLÍ 2008 24stundir
Förum varlega í akstri um Ísland og höfum hugfast að ferðalagið er jafnmikil upplifun
og áfangastaðurinn. Mörgum hættir við að bruna framhjá markverðum stöðum og
aldrei að vita hverju þú missir af ef farið er um í óðagoti.
Ferðumst um landið – en förum okkur hægt og komum heil heim.
Ekki geysast í gegn!
TB
W
A
\R
EY
KJ
A
VÍ
K\
SÍ
A
90
80
33
9
40
60 80 100
120
30
Borgarfjörður eystri
fara framhjá!
Allt frá 17. mars sl. hafa nokkrir
fundið þörf hjá sér til þess að and-
mæla grein ísraelska sendiherrans
frú Mirjam Shamrat sem í stuttu
máli gerði grein fyrir einföldum
en þó svo flóknum sannleik. Ein
slík grein birtist nýverið með 16,5
sentimetra langri upptalningu 24
fullyrðinga, svo sem „þar sem fatl-
að fólk er drepið með jarðýtum
…“, „þar sem börn eru skotin til
bana á leið í skóla … “, „þar sem
fjöldamorð eru regla …“ o.s.frv.
Hverjum dettur í hug að sið-
menntað fólk drepi börn að
gamni sínu, drepi fatlað fólk með
jarðýtum og geri fjöldamorð að
„reglu“? Hins vegar opnum við
varla fjölmiðlatæki í einhverri
mynd öðruvísi en heyra hótanir
frá al-Qaeda samtökunum og öðr-
um náskyldum um það að við
trúleysingjarnir (kristnir og gyð-
ingar) megum eiga von á árásum
og allskonar limlestingum fyrir
eitthvað eða bara ekki neitt, sem
gerir að sjálfsögðu aldeilis ómögu-
legt að semja um nokkurn skap-
aðan hlut og þar liggur vandinn.
Nýverið var hér á ferð forseti Pal-
estínu ásamt föruneyti og ráð-
gjafa. Báðir fullyrtu að ísraelskur
almenningur styddi friðarsamn-
inga, en Hamas (stjórnendur á
Gaza, sem eru Súnnítar en njóta
stuðnings Hizbollah) „væru með
leikaraskap“ og „bellibrögð“,
segðu eitt en framkvæmdu annað
og „vona að friðarferlið mistak-
ist.“ Varla geta slík ummæli þeirra,
sem eru í innsta kjarna vandans,
farið framhjá okkur. Það er nefni-
lega aldrei hægt að semja við þá
sem ekki vilja semja. Þessa dagana
er u.þ.b. eitt ár frá því Palest-
ínumenn frömdu sjálfir hroðaleg
fjöldamorð á hver öðrum, sínum
eigin bræðrum. Bundu hvern
annan á höndum og fótum og
hentu ofan af háum byggingum
10-15 manns á dag sem leiddi til
skelfilegs dauðdaga og talan kom-
in upp í 70-80 manns áður en
hendi var veifað. Þótt Ísraelar geri
mistök, komu þeir þar hvergi
nærri. Varla er þetta fagnaðarefni
en ástæða til að nefna hlutina rétt-
um nöfnum, þegar staðreyndum
er brenglað eða yfir þær hylmt.
Við getum sannarlega verið
ósammála um það hvort yfirhöfuð
átti að skipta Palestínu/Ísrael á
milli Ísraela og Palestínumanna á
sínum tíma, að sjálfsögðu höfum
við fullt leyfi til þess, og því miður
margt gerst sem engan óraði fyrir.
Hinsvegar datt engum í hug, af
því fólki sem þá bjó hlið við hlið í
sátt og samlyndi á svæðinu að
strax daginn eftir skiptinguna,
myndu nágrannríkin öll með tölu,
ráðast inn í þetta nýja ríki og að
auki hvetja Palestínumenn til að
fara úr landi meðan nýja ríkinu
Ísrael yrði eytt með öllu. Þrátt fyr-
ir vopnleysi, fátækt og fólksfæð og
enga minnstu hugmynd um að á
þá yrði ráðist, unnu Ísraelar sigur.
Ísraelsmenn hafa aldrei hafið stríð
að fyrra bragði við nágrannalönd-
in – rangt munu sumir segja – nei
alls ekki – en hinsvegar vissu þeir
um ráðabruggið fyrir 6 daga stríð-
ið, þeir vissu um landgönguliðana
á landamærunum, þeir vissu um
flugher Egypta í startholunum og
því af sem áður var – því nú voru
þeir viðbúnir þegar egypski flug-
flotinn hreyfðist. Ísraelar unnu
það stríð sem og önnur fram að
þessu. Undarlegt hvað menn eyða
miklu prenti í það á Íslandi að
leggja það út sem glæp að þeir
sem þarna eiga hlut að máli reyni
að verja sitt fólk eftir bestu getu.
Hvað annað á að gera? Hvað ann-
að er hægt að gera? Hvað mynd-
um við gera?
Sannarlega hefur allt þetta vald-
ið ómældum þjáningum vegna
þess að einhverjir vilja ekki frið og
hinn almenni borgari fær engu
um það ráðið. Arafat var boðin
gamla Jerúsalem og hluta hins
hertekna lands að tilstuðlan þá-
verandi forseta Bandaríkjanna B.
Clinton og E. Barak, þáverandi
forsætisráðherra Ísrael. Söguleg
stund, nær ótrúleg, en Arafat
hafnaði! Hans afstaða var skýr:
Ísrael út í hafsauga! Ein af fullyrð-
ingunum 24 sem nefndar eru hér
að framan er: Þar sem margra
metra hár múr skilur að þorp og
akra … Já, sannarlega er það sorg-
legt. Ég hef staðið við múrinn, ég
hef farið gegnum hliðið við Betle-
hem og passinn skoðaður af
elskulegum, kornungum her-
manni, sem aldrei getur verið
öruggur um líf sitt, ekki eina
stund. Það minnir mig á unga
hermanninn við pósthúsið í
Arabahverfinu í austur Jerúsalem.
Ég hafði séð hann dag eftir dag,
hann gætti þeirra sem þar fóru út
og inn. Skothvellur hvín, kúlan
kom úr leynum og drap hann! Ég
horfði á þjáða palestínska móður
á sjónvarpsskjánum í Arabahót-
elinu þar sem ég bjó, sem sló sér á
brjóst og höfuð og hrópaði á Al-
lah, hún hafði aldrei vitað að son-
ur hennar ætti í útistöðum við ísr-
aelsku vinina sína, sem hann hafði
alist upp með, en nú keyrði hann
inn í hóp þeirra, drap suma og
limlesti aðra og tók svo sitt eigið
líf. Hann átti engra kosta völ!
Sama með ungu móðurina með
sprengjubeltið, ef hún hefði ekki
sprengt sjálfa sig og aðra með,
hefði hún hvort sem er misst lífið,
en með því að hlýða var fátækri
fjölskyldu hennar borgið fjárhags-
lega. Og aldrei gleymi ég elskulega
rútubílstjóranum á leiðinni Jerú-
salem/Galílea. Hann var vinur
allra hversu troðið sem var í vagn-
inn og allir voru vinir hans. Einn
daginn sprengdi hann vagninn í
loft upp og sjálfan sig með, hann
átti heldur engra kosta völ. Hverju
þjóna slík voðaverk? Múrinn hef-
ur minnkað hryðjuverk um 90%,
þess vegna er hann. Það er því
ástæða til að fara að öllu með gát.
Gaza-ströndin, sem Ísraelar yfir-
gáfu eftir tuga ára búsetu þar sem
lið í friðarferli – án nokkurs ár-
angurs – gæti verið himnaríki á
jörð ef ofurfjármunirnir sem fara í
árásir hermdar- og skemmdar-
verka og til geymslu í erlendum
bönkum, færu í að byggja upp,
styrkja og bæta líf saklausra íbú-
anna. Allir, báðum megin allra
landamæra, hvar sem þeir eru, þrá
frið.
Guð blessi og leiði Palestínu,
Ísrael, okkur öll, að við mættum
finna réttu leiðirnar.
Í vinsemd.
Höfundur er Palestínu- og Ísraelsvinur
Enn um blaðagrein
ísraelska sendiherrans
UMRÆÐAN aHulda Jensdóttir
Þessa dagana
er u.þ.b. eitt
ár frá því Pal-
estínumenn
frömdu sjálf-
ir hroðaleg
fjöldamorð á
hver öðrum, sínum eigin
bræðrum.
Ágætur kunningi minn sagði
nýlega að sér þætti merkilegt að
nú þegar kalda stríðinu er lokið,
Berlínarmúrinn orðinn að mol-
um í bréfapressum á borðum
heldra fólks, kaninn farinn heim
til sín, og friður hefur brotist út
a.m.k í okkar heimshluta, þá taki
Samfylkingin sig til og stofni
her- og varnarmálaráðuneyti og
leyniþjónustu í lokuðu rými á
Miðnesheiði.
Milljarðar í hernað á kostnað
aldraðra og sjúkra
Þetta er mikið rétt hjá kunn-
ingja mínum enda höfum við
mörg furðað okkur á því hvernig
Samfylkingin ætli að skýra og
réttlæta milljarða fjáraustur úr
skatthirslum almennings á með-
an aldraðir og sjúkir eru hlaðnir
sífellt þyngri klyfjum, að ekki sé
minnst á húsnæðiskaupendur og
leigjendur sem eiga nú erfiðar
uppdráttar á Íslandi en verið
hefur um áratugaskeið. Ef menn
á annað borð bera skyn á hið
skoplega í tilverunni þá mætti án
efa hafa gaman að því uppátæki
utanríkisráðherrans að fá Frakka
og Norðmenn til að gæta öryggis
okkar á friðartímum en reikna
síðan með kananum ef til ófriðar
kæmi! En auðvitað er þetta ekki
til að hlæja að. Þessi gæsla á frið-
artímum kostar ógrynni fjár og
hvað varnir á ófriðartímum
áhrærir þá myndi ég ekki vilja
hvíla í vinarklóm þeirra sem rek-
ið hafa pyntingabúðir víðs vegar
um veröldina og orðið uppvísir
af grófum mannréttindabrotum.
En hvað gerir utanríkisráðherra
vor gagnvart slíkum aðilum?
Þegar Ingibjörg Sólrún Gísla-
dóttir hitti helsta talsmann inn-
rásarinnar í Írak og pyntinga-
búðanna í Guantanamo, Condi
Rice, utanríkisráðherra Bush,
gefur hún henni skartgrip sem
sérstaka vinarkveðju frá íslensku
þjóðinni. Forsætisráðherrann,
Geir H. Haarde, innsiglar síðan
samhug sinn með því að reka
Condi innilegan koss við komu
hennar til Íslands nýlega.
Neyðarópi svarað
Í byrjun árs var ljóst orðið að
miklar og vaxandi efasemdir
voru um hernaðaríhlutun
Bandaríkjamanna og Breta í Afg-
anistan. Þetta olli óróa í Wash-
ington og þaðan kvað við póli-
tískt neyðaróp til „vinaþjóðanna
í NATÓ“ um að fara hið bráð-
asta til Afganistan að tala máli
innrásarinnar og bera síðan
fagnaðarerindið sem víðast. Viti
menn. Ekki leið langur tími þar
til utanríkisráðherrann, formað-
ur Samfylkingarinnar, var mætt á
staðinn að tala máli innrásarinn-
ar! Allt þetta var harðlega gagn-
rýnt á Alþingi, m.a. af minni
hálfu. Í febrúarlok sagði ég við
umræður á þingi að augljóst væri
að áherslur, og þeir tónar sem
komið hefðu frá Samfylkingunni
í umræðunum og þar með utan-
ríkisráðherra, rímuðu við mál-
flutning haukanna í Washington.
Við þetta varð ráðherra mjög
ókyrr í sæti sínu og kallaði
stundarhátt: „Skammastu þín!“
Enginn rökstuðningur
Meira var það ekki. Enginn
rökstuðningur. Bara þetta óp:
„Skammastu þín!“ Það gerði ég
ekki. Ég játa hins vegar að það er
ekki laust við að ég skammist
mín fyrir hvernig nú er haldið á
utanríkismálapólitík Íslands. Ég
er svolítið að dofna í voninni um
að ráðherrar breyti ótilknúnir
um stefnu. Þar þurfa kjósendur
að koma að málum. Hvað það
snertir ætla ég að leyfa mér að
vera bjartsýnn. Varla eru Íslend-
ingar svo geðlausir að þeir láti
átölulaust bjóða sér þá skefja-
lausu hernaðarhyggju sem rík-
isstjórn Sjálfstæðisflokks og Sam-
fylkingar stendur fyrir.
Höfundur er alþingismaður
„Skammastu
þín!“
UMRÆÐAN aÖgmundur Jónasson
Ég er svolítið
að dofna í
voninni um
að ráðherrar
breyti ótil-
knúnir um
stefnu. Þar
þurfa kjós-
endur að koma að mál-
um.