24 stundir - 19.07.2008, Blaðsíða 30

30 LAUGARDAGUR 19. JÚLÍ 2008 24stundir
atómljóð og ég veit ekki hvað. Svo
reyndi ég að mála. Ljótustu mál-
verk sem liggja á Íslandi eru á háa-
loftinu hjá mömmu og pabba!
Einnig skrifaði ég leikrit, var plötu-
snúður, gutlaði í tónlist og tók ljós-
myndir. Þegar ég var sautján ára fór
ég síðan út í kvikmyndagerð. Ég og
Grímur Hákonarson, félagi minn,
gerðum okkar fyrstu stuttmynd í
menntaskóla.“
Myndin hét því virðulega nafni
Klósettmenning og varð þess heið-
urs aðnjótandi að vera sýnd á Nor-
disk Panorama-kvikmyndahátíð-
inni.
„Við Grímur fengum eyðublað
frá Nordisk Panorama í pósti þar
sem spurt var hvort og hvenær við
ætluðum að koma. Við fylltum
þetta út samviskusamlega. Svo
fengum við bara reikning viku
seinna. Við fórum með skottið
milli lappanna upp í Kvikmynda-
sjóð þar sem Anna María Karls-
dóttir og Bryndís Schram sáu aum-
ur á okkur. Þær náðu því í gegn að
annar flugmiðinn væri frír en síðan
borgaði Kvikmyndasjóður hinn.
Þar að auki fengum við að gista
heima hjá konunni sem sá um há-
tíðina. Anna María og Bryndís eiga
miklar þakkir skildar.“
Þetta hefur þótt dálítið krúttlegt?
„Já, ósköp krúttlegt. Þarna vor-
um við, tveir sautján ára krakkar
frá Íslandi, blautir á bak við eyrun,
staddir á einhverri kvikmyndahátíð
sem við vissum hvorki haus né
sporð á. Við vorum stútfullir af
sjálfum okkur – og erum enn. Þetta
var vítamínsprauta fyrir okkur
báða og gerði okkur að því sem við
erum. Við erum ennþá að djöflast í
þessu.“
Þú sagðist hafa skrifað ástarljóð í
æsku. Ertu svona rómantískur?
„Erum við ekki öll rómantísk á
einn eða annan hátt? Sum klunna-
leg og önnur ekki. Ég ætla rétt að
vona það að ég eigi einhvern snefil
af rómantík.“
Ertu ennþá að semja ljóð? Eða
læturðu ljóðagerð á hvíta tjaldinu
duga?
„Ég leik mér stundum að því að
gera stökur. Heima í stofu eða á
húrrandi fylliríi með vinum mín-
um á bar. Þá leikum við okkur að
því að gera fyrriparta og seinni-
parta.“
Liggur skáldagáfan í ættinni?
„Einhver útlendingur sagði mér
að hann hefði á tilfinningunni að
95% Íslendinga væru listamenn.
Væri hann staddur á afskekktum
bóndabæ og spyrði húsfreyju út í
áhuga á listum fengi hann svör eins
og: „Sástu ekki stytturnar úti í
garði?“ Svo væri jafnvel vaðið í
næstu skúffu og sjö ljóðabókum
skellt fram. Við erum öll lista-
menn. Erum öll að koma einhverju
skapandi frá okkar. En það þora
ekki allir að viðurkenna það.“
Fáir fá þó jafnmikinn meðbyr og
þú. Af hverju heldurðu að mynd-
irnar þínar njóti slíkrar velgengni
sem raun ber vitni?
„Ég á góða að sem hafa hjálpað
mér. Svo held ég að þetta snúist um
einlægni. Ef maður ber virðingu
fyrir því sem maður er að gera, per-
sónunum og sögunum sem maður
setur upp á tjaldið, finnur fólk það.
Þú getur ekki feikað einlægni. Ef
það er hjarta í myndinni og vel
hlúð að því hjarta er hægt að fyr-
irgefa svo margt, eins og klunna-
legar klippingar eða ósannfærandi
leik.“
Í partíi með Pamelu
Síðasti bærinn var tilnefndur til
Óskarsverðlauna í flokki stutt-
mynda. Var það hátindurinn á ferli
þínum hingað til að ganga inn
rauða dregilinn?
„Það var eins og að leika í lélegri
bíómynd. Að vera í einhverri lím-
mósínuröð þar sem fólk barði á
rúðurnar til að reyna að sjá inn.
Síðan þessi rauði dregill þar sem
hópur ljósmyndara stóð og öskraði
á fræga fólkið til reyna að ná augn-
sambandi við það. Þetta er bara fá-
ránlegur sirkus. Hálfgert kandí-
floss.“
Náðir þú augnsambandi við ein-
hvern?
„Meira en það. Ég var svo mikið
að líta í kringum mig þarna að ég
gekk niður lítinn, þybbinn mann.
Lá ofan á honum. Svo þegar ég
reisti mig upp, tók í spaðann á
manninum og kippti honum upp
þá sá ég að þetta var leikarinn Phil-
ip Seymour Hoffman. Stuttu
seinna var ég á leiðinni á klósettið.
Þar var mikill troðningur og annar
maður datt í fangið á mér. Við
föðmuðumst, fórum að hlæja og
horfðumst í augu. Margar konur
hefðu viljað vera í mínum sporum
því þarna horfði ég í augun á
George Clooney. Kvöldið var á
þessum nótum. Áður en við fórum
heim fórum við Kjartan tónskáld í
partí í hæðunum þar sem við döns-
uðum með Paris Hilton og Pamelu
Anderson.“
Núna ferðu hátíða á milli og
vinnur til verðlauna á hverri einustu
hátíð. Hvað er að gerast?
„Það er voða gaman hvað geng-
ur vel. Ég hafði ekki búist við því.
Hafði frekar búist við að myndin
færi fyrir brjóstið á fólki.“
Af hverju ætti hún að gera það?
„Ég vil ekki segja of mikið um
það …“
Hvenær fá Íslendingar að sjá
myndina þína?
„Við erum í viðræðum við Sjón-
varpið. Svo erum við að vonast til
að frumsýna hana núna með
haustinu.“
Sjúkdómahræðslan
Rúnar býr í Danmörku þar sem
hann er á þriðja og næstsíðasta ári í
Den Danske Filmskole.
Af hverju Danmörk?
„Þetta er góður skóli. Fyrrver-
andi kærasta mín komst inn í skóla
hér í Danmörku og mér fannst
ekkert sjálfsagðara en að flytja út
með henni og reyna að komast inn
í samfélagið og tungumálið. Reyna
svo að komast inn í þennan skóla.“
Góður vinur þinn sagði mér að þú
hefðir þurft að hafa fyrir hlutunum
þarna úti og m.a. unnið við skúr-
ingar til að framfleyta þér. Hefur
þetta verið ströggl?
„Ég hef búið hérna í sex ár. Síð-
ustu þrjú ár hef ég verið í skóla og
að skrifa með skólanum. En áður
en ég byrjaði í honum vann ég fyrir
mér með skúringum á kvöldin í
þrjú ár. Fólkið sem rekur skúringa-
fyrirtækið var mjög liðlegt ef ég
þurfti að fara í burtu í tökur. Þetta
var fínn tími og það kom mikið út
úr honum. Ég var duglegur að
skrifa á þessum árum.“
Hefurðu hugsað þér að flytja heim
aftur?
„Koma tímar og koma ráð. Ég á
þýska konu og saman eigum við
dóttur. Það á eftir að koma í ljós
hvar við munum búa. Heimilið er
þar sem hjartað er.“
Hvað óttastu mest?
„Ég var hræddur við að deyja
þegar ég var ungur. En ekki lengur.
Reyndar fer ég oft í læknisskoðun
og læt tékka á mér. Ég ímynda mér
stundum að ég sé með undarleg-
ustu sjúkdóma.“
Hugsarðu þá vel um heilsuna
fyrst þú ert svona sjúkdómahrædd-
ur?
„Ég rúlla mínar eigin sígarettur,
því annars hefði ég ekki yfirsýn yfir
hvað ég reyki marga pakka á dag!
En ég geri ekkert til að leggja inn í
heilsubankann.“
Ertu ekki stálsleginn bara – hefur
nokkuð fundist í þessum læknisskoð-
unum? „Einu sinni fékk ég svæsna
hálsbólgu og fór til læknis í Reykja-
vík. Hann fór að handfjatla mig og
sá þá bólu á lærinu sem ég hafði
verið að kreista og komin var ígerð
í, auk þess sem eitillinn í náranum
á mér var orðinn bólginn. Lækn-
irinn, eldgamall og hrumur, spurði
mig hvort ég hefði verið í einhverju
rugli með kvenfólki. Hvort ég not-
aði ekki smokkinn? Svo sagði hann
að honum þætti leiðinlegt að til-
kynna mér það en það benti allt til
þess að ég væri HIV-smitaður! En
sem betur fer var ég það lífhræddur
að tveimur dögum áður hafði ég
farið í lifrarbólgu- og HIV-próf.
Nokkrum dögum síðar fékk ég þá
niðurstöðu úr því að ekkert væri að
mér. En þarna, í nokkra daga, var
ég byrjaður að plana þessi fáu ár
sem ég ætti eftir ólifuð.“
Og hvernig ætlaðirðu að verja
þeim?
„Ég man það ekki. Líklega ætlaði
ég að ferðast og lifa lífinu til hin
ýtrasta, hvern einasta dag.“
Ekki að bjarga heiminum
Þótt Rúnar hafi sterkar skoðanir
á mönnum og málefnum forðast
hann að flokka sig til hægri eða
vinstri. „Mér finnst við öll vera
pólitísk. Allir eru að reyna að bæta
heiminn, bara með mismunandi
kerfum. Stundum er erfitt að
greina á milli. Ég myndi segja að ég
væri húmanisti en staðset mig
hvergi í flokkakerfinu.“
Hvaða áhrif langar þig til að hafa
á fólk með myndunum þínum?
„Ég er ekki maðurinn frá eyj-
unni í norðri sem Nostradamus
spáði að myndi koma fram og
redda heiminum. En ég hef barist
fyrir hinum og þessum málefnum.
Ég veit fyrir víst að Síðasti bærinn
hafði þau áhrif að gamalt fólk fékk
eina eða tvær fleiri heimsóknir frá
börnunum sínum, barnabörnum
eða nágrönnum. Þá hefur maður
áorkað einhverju. Annað sama-
semmerki millið myndanna minna
og lífsskoðana minna er að heim-
urinn er hvorki svartur né hvítur,
hann er grár.“
Framundan eru fleiri kvik-
myndahátíðir, þótt Rúnar hyggist
ekki fara á þær allar. „Svo er ég að
gera lokamyndina mína í skólan-
um.“
Má sýna hana opinberlega?
„Já, þetta er eina myndin af þeim
sem ég geri í skólanum sem má
sýna. Ég hef gert þrjár til fjórar
myndir á ári, af svipaðri lengd og
Smáfuglar, en það má ekki sýna
þær. Ekki nema ég verði voða stór
og frægur karl einhvern tímann og
einhver kvikmyndahátíð heiðri
mig á 80 ára afmælinu mínu. Þá
verður þetta kannski grafið upp.“
Hvernig sérðu framtíðina fyrir
þér?
„Mér finnst gaman að lifa, alveg
yndislegt, og ætla að reyna að halda
því áfram. Halda áfram að gera
mínar myndir. Leika við dóttur
mína, sjá hana verða fullorðna og
byrja að hata mig þegar hún verður
unglingur. Vinna svo í því að hún
taki mig í sátt aftur.“
Þótt dóttirin sé kannski óskrifað
blað ennþá hafa kvikmyndahúsa-
gestir greinilega tekið Rúnar Rún-
arsson í sátt. Áður var það blóð-
rautt. Núna sér hann rautt. Og
hver veit nema Smáfuglar eigi eftir
að leiða hann á rauða dregilinn
einu sinni enn.
Lykillinn að velgengninni
„Ef það er hjarta í myndinni
og vel hlúð að því hjarta þá er
hægt að fyrirgefa svo margt.“
a
Læknirinn, eld-
gamall og hrum-
ur, spurði mig
hvort ég hefði verið í ein-
hverju rugli með kven-
fólki. Hvort ég notaði
ekki smokkinn? Svo sagði
hann að honum þætti
leiðinlegt að tilkynna
mér það en það benti allt
til þess að ég væri HIV-
smitaður!
24stundir/Claudia Hausfeld
HVAÐ SEGIR VINURINN?
Árni Ólafur Ásgeirsson: Hann er mjög þrjóskur, blóðheitur og al-
gjör skaphundur. En undir niðri er hann næmur og viðkvæmur.
Þess vegna gerir hann svona fallegar myndir.
HVAÐ SEGIR MAMMA?
Ragnhildur Jónsdóttir: Ætli hann sé ekki fylginn sér. Lætur aldrei
neitt frá sér nema hann sé 100% ánægður með það. Hefur aldrei
látið valta neitt yfir sig og er trúr sinni sannfæringu.
Vinir og vandamenn um Rúnar
Þrjóskur, næmur og viðkvæmur
a
Ég kann betur
með skap mitt
að fara í dag en
áður. Ég hef lært að telja
upp í tíu – og síðan upp í
hundrað. Nú sér maður
rautt en áður var það
blóðrautt. Ég hef aðeins
náð að temja í mér
skepnuna.