Morgunblaðið - 12.01.2005, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. JANÚAR 2005 25
MINNINGAR
Ég sakna þín mikið,
afi minn. Á sama tíma
er ég feginn að þér líð-
ur betur. Ég veit að ég
get engu breytt en um
leið óska ég þess að ég hefði eytt
meiri tíma með þér þessi síðustu ár.
Við hittumst þó alltaf reglulega
með fjölskyldunni okkar og var allt-
af gott að hitta þig. Okkar samband
var sérstakt, samband sem verður
aðeins til hjá afa og barnabarni
hans. Þín ást var ætíð skilyrðislaus.
Þú varst alltaf glaður að sjá mig og
alltaf reiðubúinn að sýna mér
óskerta athygli. Frá 6 ára aldri varst
þú eini afinn minn, og þótti mér
einkar vænt um að þú minntist oft á
afa Eirík. Þið voruð góðir vinir og nú
hittist þið á nýjan leik og vakið yfir
okkur.
Alltaf hef ég verið mjög stoltur af
þér og bar virðingu fyrir starfi þínu.
Bústaðakirkja mun alltaf vera sam-
merkt þér og sennilega þykir mér
vænst um húsið sem þú byggðir í
Langagerði og bjóst í með fjölskyld-
unni síðari hluta ævi þinnar. Þar á
ég alltaf húsaskjól og þar er mér
alltaf vel tekið.
Kirkjurækni og starf ykkar ömmu
er öðrum til eftirbreytni. Góð-
mennska ykkar nægir mér til að
eyða öllum efasemdum sem ég kann
DAVÍÐ KR.
JENSSON
✝ Davíð KristjánJensson fæddist í
Selárdal í Arnarfirði
8. apríl 1926. Hann
andaðist á heimili
sínu að morgni ný-
ársdags, 1. janúar
síðastliðins, og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 7. jan-
úar.
að búa yfir um almætt-
ið. Þið eruð svo gott
fólk sem áttuð trúna
sem ykkar styrkustu
stoð. Í raunum sem
þessum veitir það mér
mikla ró.
Ég vil syngja fyrir
þig, það sem þú alltaf
söngst fyrir mig.
Ó, Jesú bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái’ að spilla.
(Sr. Páll Jónsson í Viðvík.)
Eiríkur Stefán.
Nýársdagur 2005 rennur upp
bjartur en svalur. Undirritaður hafði
vaknað snemma og fylgst um stund
með morgunbirtunni færast yfir
fannhvítt umhverfið. Fagnaður ára-
mótanna hafði breyst í undursam-
lega kyrrð. Ég blunda aftur. Síminn
hringir. Mágkona mín Jenný er í
símanum og tilkynnir okkur að Dav-
íð bróðir minn sé nýlátinn, Guð hafði
kallað hann til sín á þessum fallega
morgni.
Minningarnar hrannast strax upp
í huga mínum. Það er eins og bók
opnist og sé aðallega í tveim köflum.
Sá fyrri fjallar um barns- og ung-
lingsárin okkar í Selárdal. Það var
yndislegt að alast upp í hópi sex
systkina og góðra foreldra. Fólkið í
dalnum og Ketildalahreppi öllum
var samtaka um að breyta frum-
stæðu lífi í betra. Kannske var það
dálítil sérstaða hjá fjölskyldunni
okkar, að búa á hinu forna prest-
setri, því lífið snerist oft mikið um
kirkjuna og hina mörgu gesti sem í
heimsókn komu.
Davíð, sem var kraftmikill ung-
lingur, var virkur þátttakandi í öllu
starfi, hvort sem var við búskapinn
eða sjósókn. Hann fór í Héraðsskól-
ann á Núpi. Var hann þar í sveit
vaskra sveina, sem æfðu glímu. Var
fyrirhugað að þeir sýndu glímu á
Þjóðhátíðinni á Hrafnseyri 1944, en
vegna stórrigningar féll sýningin
niður.
Þá er komið að síðari kafla hinnar
ímynduðu bókar. Davíð fer til
Reykjavíkur og sest að í hinu þekkta
og vel kynnta heimili að Laugavegi
69 þar sem hann hefur nám í Tré-
smíði hjá Ásgeiri Guðmundssyni og í
Iðnskólanum.
Það er komið að lokum heims-
styrjaldar. Mikil umsvif í atvinnulífi.
Davíð tekur þátt í byggingu nýrra
íbúðarhverfa í Reykjavík og stór-
bygginga. Og það er þá sem hann
hittir stúlkuna sína, Jennýju Har-
aldsdóttur frá Kolfreyjustað við Fá-
skrúðsfjörð, sem verið hefur lífs-
förunautur hans síðan. Sambúð
þeirra hefur verið einstaklega far-
sæl. Dætur þeirra sex að tölu, menn
þeirra, börn og barnabörn, er ein-
staklega glæsilegur hópur. Heimili
þeirra í Langagerði 60 hefur verið
athvarf fjölskyldu og vina um langan
tíma, þar sem gott hefur verið að
koma og njóta frábærrar gestrisni.
Þegar Davíð fékk meistararétt-
indi gerðist hann sjálfstæður at-
vinnurekandi. Byggði hann mörg
hús í Reykjavík. Hann endurbyggði
tvær kirkjur, heima í Selárdal og
Staðarfellskirkju. Hann byggði nýja
kirkju í Haukadal í Dölum, og með
síðustu verkefnum hans, sem sjálf-
stæðs byggingarmeistara var bygg-
ing Bústaðakirkju í Reykjavík Eftir
það var hann til margra ára umsjón-
armaður fasteigna og byggingar-
meistari hjá Pósti og síma.
Farsælu starfi góðs drengs er lok-
ið. Við flytjum innilegar þakkir og
samúðarkveðjur. Einnig biðja Ólafía
systir og Inga Hjartar mágkona fyr-
ir alúðarkveðjur og þakkir. Það gera
einnig fjölskyldur okkar.
Guð blessi minningu Davíðs Kr.
Jenssonar.
Elsie og Teitur Jensson.
Á nýársnótt andaðist á heimili
sínu Davíð Kr. Jensson, bygginga-
meistari í Reykjavík, 78 ára að aldri.
Hann hafði átt við veikindi að
stríða undanfarin misseri, en alla
ævi áður verið með hraustustu
mönnum. Andlát hans kom því ekki
á óvart. Kynni okkar og tengdir
höfðu staðið í tæpa fjóra áratugi, en
við vorum svilar. Davíð var Vestfirð-
ingur í báðar ættir, fæddur og upp-
alinn í Selárdal, Arnarfirði. Forfeður
hans voru útvegsbændur þar vestra,
prestar og lærdómsmenn. Snemma
kynntist Davíð öllum venjulegum
sveitastörfum og stundaði sjóróðra.
Hagleikur gerði og vart við sig hjá
honum ungum. Drengurinn varð
snemma þrekmikill og duglegur til
allra starfa. Æskuheimili hans og
systkina hans var heimili vinnu og
harðrar lífsbaráttu, en einnig heimili
glaðværðar og söngs. Nálægðin við
kirkjuna á staðnum hafði einnig
sterk áhrif á hinn unga mann, mót-
aði hann og var hann trúmaður mik-
ill alla tíð.
Davíð lauk námi við Héraðsskól-
ann að Núpi í Dýrafirði. Leiðin lá
síðan suður til Reykjavíkur eins og
hjá mörgum Vestfirðingum á þess-
um árum. Hann hóf nám í húsasmíði
hjá viðurkenndum byggingameist-
ara, Ásgeiri Guðmundssyni og lauk
sveinsprófi frá Iðnskólanum í
Reykjavík.
Hann aflaði sér seinna meistara-
réttinda í iðngreininni og stóð fyrir
mörgum byggingum víða um land og
útskrifaði sveina í faginu. Meðal
verkefna hans voru kirkjubyggingar
og þótti honum einstaklega vænt um
þau verkefni. Hæst bar þó ávallt í
huga hans það mikla vandasama
verk að reisa Bústaðakirkju.
Minningarnar í sambandi við þá
byggingu og vináttan við prestana í
Bústaðasókn, þá sr. Ólaf Skúlason,
síðar biskup og sr. Pálma Matthías-
son var honum dýrmæt.
Þegar Davíð var tæplega fimm-
tugur hófst nýr kafli í lífi hans. Var
hann skipaður í embætti bygginga-
eftirlitsmanns Pósts- og síma. Hafði
hann umsjón með byggingu marg-
víslegra mannvirkja fyrir Póst- og
símamálastjórnina.
Ennfremur byggði hann mörg
hús, víða um land fyrir sömu aðila.
Hann eignaðist á þessum árum góða
vini víða um land og vinnufélaga,
sem eflaust minnast hans nú með
virðingu.
Davíð byggði ungur að árum
myndarlegt hús að Langagerði 60 í
Reykjavík og bjó þar, þar til yfir
lauk. Þau hjónin bjuggu við mikla
rausn og komu upp dætrum sínum 6,
elskulegum konum. Félagslynd og
gestrisin voru þau og gestakomur
tíðar.
Var oft glatt á hjalla í Langagerð-
inu þegar vinir og vandamenn komu
þar saman. Veitt var af rausn, söng-
ur og hljóðfærasláttur tíðkaður. Var
heimili þeirra sannkallaður rausnar-
garður og þáttur húsfreyjunnar
Jennýjar mikill, en hún hefur æv-
inlega kunnað að rækja vináttu við
fólk með þeim hætti að athygli hefur
vakið. Gestkvæmt var einnig í sum-
arhúsi þeirra hjóna við Þingvalla-
vatn.
Að leiðarlokum er hér kvaddur
maður, sem ávallt stóð fyrir sínu,
rækti skyldur sínar við fjölskylduna,
ættingja og vini. Vann landi og þjóð
sem hann mátti.
Við kveðjum því hinn trúa þjón
sem gerði það sem gera átti og gera
þurfti. Góður drengur er genginn.
Rannveig og Hilmar
Björgvinsson.
✝ Ástvaldur StefánStefánsson,
fæddist á Mánaskál í
Laxárdal í Austur-
Húnavatnssýslu 1.
júní 1922. Hann lést
á LHS í Fossvogi
fimmtudaginn 6. jan-
úar síðastliðinn. Ást-
valdur var sonur
hjónanna Sigurðar
Jónssonar, f. 17.9.
1880, d. 11.1. 1968,
og Sigurbjargar Sig-
ríðar Jónsdóttur, f. á
Tjörn á Ósi á Nesj-
um, 15.1. 1885, d. 1.6.
1922, og var yngstur átta barna
þeirra. Systkinin voru Jón, f. 24.6.
1911, Björn, f. 26.4. 1913, Margrét,
f. 16.3. 1914, Guðrún Hólmfríður,
ríksson, f. 20.8. 1892 og Þuríður
Kristjánsdóttir, f. 11.11. 1891. Ást-
valdur og Guðrún eignuðust fimm
börn, þau eru: 1) Birna Guðlaug, f.
15.7. 1945, maki Einar Ágústsson,
f. 22.6. 1944, þau eiga þrjú börn og
þrjú barnabörn, 2) drengur, f. 8.7.
1948, látinn sama dag, 3) Þuríður,
f. 2.8. 1951, maki Hjörtur Þór
Hauksson, f. 8.11. 1952, þau eiga
þrjú börn, 4) Edda, f. 10.1. 1953,
maki Alexander Ingimarsson, f.
17.3. 1951, þau eiga eitt barn og 5)
Stefán Örn, f. 4.6. 1958, maki Guð-
veig Jóna Hilmarsdóttir, f. 19.6.
1962, þau eiga tvö börn.
Ástvaldur lauk sveinsprófi frá
Iðnskólanum í Reykjavík í málara-
iðn 1945 og fékk meistarabréf
1948. Árið 1947 stofnaði hann
ásamt Hjálmari Kjartanssyni og
Ólafi T. Jónssyni fyrirtækið Al-
menna húsamálunin. Ástvaldur
vann við iðnina alla sína starfsævi.
Útför Ástvaldar verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
f. 20.6. 1915, Hall-
grímur Torfi, f. 4.2.
1919, Sigurbjörg Sig-
ríður, f. 20.8. 1918,
sem öll eru látin og
Lára Kristín, f. 2.5.
1921, sem lifir systkini
sín, búsett í Reykja-
vík. Við fæðingu Ást-
valdar lést móðir hans
Sigurbjörg, og dags
gamall var hann tek-
inn í fóstur af Guð-
laugu Björnsdóttur
Leví, f. 1891, og Stef-
áni G. Stefánssyni, f.
1887.
Ástvaldur kvæntist 19.4. 1945
Guðrúnu G. Jónsdóttur, f. á Suður-
eyri í Súgandafirði 9.10. 1923. For-
eldrar hennar voru Jón Ágúst Ei-
Þegar ég fékk þær fréttir að
morgni föstudags sl. að Addi, minn
gamli meistari, væri látinn, rifjuð-
ust upp gamlar minningar. Þó
næstum sé liðin hálf öld síðan fund-
um okkar bar fyrst saman. Ég, þá
rétt l6 ára unglingur að hefja mál-
aranám. Og var svo heppin að kom-
ast að hjá Almennu húsamáluninni
sf.
Addi var mjög góður og vand-
virkur fagmaður, það var bæði gott
að vinna hjá honum og með honum.
Ég man aldrei eftir að hann skipti
skapi þann tíma sem við unnum
saman. Þó veit ég að hann var ekki
skaplaus. Ég kynntist líka á þess-
um tíma Eddu, hans góðu konu, og
það hófst vinasamband sem hefur
staðið í öll þessi ár. Hvort sem við
komum í Ásendann eða í Lauta-
smárann, eftir að þau fluttu þang-
að, var alltaf jafn gott að koma til
þeirra. Þau hafa verið ótrúlega
samhent í því sem þau hafa tekið
sér fyrir hendur. Það var gaman
síðast þegar við komum til þeirra
og sáum að þegar Addi hafði sleppt
rúllunni, hafði hann tekið sér önnur
verkfæri í hendur og var farinn að
mála myndir. Ég vissi nú seinni ár-
in, að heilsan var farin að gefa sig
og erfitt að takast á við daginn.
Samt er eins og þessi tímamót komi
alltaf á óvart. Við Árni viljum votta
Eddu og allri fjölskyldunni okkar
dýpstu samúð, og biðjum ykkur
Guðs blessunar.
Helga Magnúsdóttir.
Þegar góðir vinir kveðja er oft
tregt tungu að hræra. Þannig líður
mér þegar kveðja skal besta vin
minn um tæplega 70 ára skeið. Ást-
valdur Stefánsson var vinur minn
frá því við kynntumst ungir drengir
í skátafélaginu Væringjum. Við vor-
um báðir í 2. sveit félagsins á síðari
hluta kreppunnar og var þá sífellt
barist við húsnæðis- og fjárskort.
En æskan var glöð þá eins og nú og
við störfuðum í anda skátalaga
Baden Powells sem hjálpuðu okkur
að ákveða hvað við ættum að vera
að gera. Ástvaldi var strax sýnt
mikið traust, enda ötull, samvisku-
samur og jákvæður.
Við unnum að ýmsu góðgerðar-
starfi, svo sem að safna fötum og
fjármunum fyrir Vetrarhjálpina, að
ýmsum hjálparstörfum og leit að
týndu fólki. Í þessum störfum og
skátalífinu, að undirbúa útilegur og
skátamót sýndi Ástvaldur sinn
innri mann, alltaf til taks, ötull og
útsjónarsamur. Eins reyndist hann
síðar í starfi sínu sem málarameist-
ari. Alltaf mátti orðum hans og
verkkunnáttu treysta.
Upp úr 1940 stofnuðum við, for-
ingjarnir í 2. deild, sem þá var orðin
hluti af Skátafélagi Reykjavíkur,
sérstakan skátaflokk til að efla
samstarf okkar og kunnáttu. Köll-
uðum við flokkinn Næturgala.
Flokksforingi var Páll H. Pálsson.
Þessi flokkur er ennþá lifandi þó
margir hafi fallið frá. Við höfum í
mörg ár farið saman á 4. sýningu
Þjóðleikhússins og síðan hist heima
hjá hver öðrum í kaffi og umræður.
Þetta starf Næturgalanna byggðist
ekki síst á eiginkonum okkar sem
hafa samlagast flokknum og stutt
okkur á þessu sviði sem öðrum í líf-
inu.
Ég vil fullyrða að starf okkar sem
ungra skáta og foringja og síðar
með vinum okkar í skátastarfi hef-
ur mótað okkur meira en annað.
Það er að mínu mati bestu vinirnir
sem maður eignast á ungum aldri í
fórnfúsu félagsstarfi. Vinátta okkar
var alltaf traust vináttu. Nú er Ást-
valdur farinn heim eins og við skát-
ar segjum. Við kveðjum góðan vin
og færum Eddu, börnum þeirra og
öðrum ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur með þökk fyrir 70 ára sam-
fylgd og vináttu. f.h. Næturgala
Páll Gíslason.
Góður og traustur vinur hefur
lokið farsælu lífshlaupi sínu. Leiðir
okkar Ástvalds eða Adda, eins og
við nefndum hann ætíð, lágu saman
í barnaskóla. Hann kom að norðan
og settist í bekk í Miðbæjarskól-
anum, þar sem fyrir voru m.a. ég og
Ásgeir Sæmundsson. Brölluðum við
strákarnir margt saman innan
skóla og utan. Við gengum saman í
skátaflokk og má segja að þar hafi
verið hnýttir þeir hnútar vináttu og
tryggðar sem röknuðu aldrei síðan.
Addi var kjölfesta í þessu starfi og
síðar í Næturgalaflokknum. Næt-
urgalarnir störfuðu fyrst sem for-
ingjaflokkur í Skátafélagi Reykja-
víkur, en þróaðist svo, eftir að við
stofnuðum fjölskyldur og hösluðum
okkur völl á ólíkum sviðum þjóðlífs-
ins, sem traustur vinahópur sem
naut samvista í heimboðum, leik-
hússferðum og ferðalögum víðs
vegar um landið. Addi var fremur
maður verka en orða. Hann var
hógvær og hljóður, en hlustaði þeim
mun betur. Þegar hann tók til máls
var hlustað á rödd hans því að
menn vissu að þar kom ígrunduð
skoðun og rökföst tillaga. Addi var
góður verkmaður, enda sérlega
handlaginn og útsjónarsamur. Þau
eru ófá handtökin hans í skátaheim-
ilum og skátaskálum, ekki síst að
Úlfljótsvatni þar sem hann dvaldi
tíðum. Á slíkum stöðum þarf ætíð
að lagfæra og halda við húsakynn-
um og tækjum, raflögnum og pípu-
lögnum. Fáir höfðu betri yfirsýn yf-
ir ástand slíkra mála, en Addi og
oftar en ekki sást hann með verk-
færi í hönd að bjástra við skátaskól-
ann á Úlfljótsvatni. Honum var það
betur ljóst en öðrum að góður og
öruggur aðbúnaður er ein forsenda
fjörugs skátastarfs og árangursríks
uppeldisstarfs.
Síðustu misseri hrakaði heilsu
Adda hratt. Seinustu samfundir
okkar voru við sjúkrabeð hans á
Borgarspítalanum. Við þurftum
ekki að segja margt, en augnaráð
hans og fas sýndu það æðruleysi og
vinsemd sem einkenndu allt hans
líf.
Við sendum Eddu, börnunum og
fjölskyldunni allri okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Blessuð sé minn-
ing Ástvalds Stefánssonar.
Jón Mýrdal og fjölskylda.
ÁSTVALDUR STEF-
ÁN STEFÁNSSON
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
DÓRÓTHEA FR. ÓLAFSDÓTTIR,
áður til heimilis
í Lönguhlíð 3, Reykjavík,
lést á Vífilsstöðum mánudaginn 10. janúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elínborg Gunnarsdóttir Walters, Róbert Walters,
Ólafur Gunnarsson, Ingunn Jónsdóttir
Hjördís Þorsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.