Morgunblaðið - 24.01.2005, Blaðsíða 20

20 MÁNUDAGUR 24. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Mitt verk er, þá ég fell og fer,
eitt fræ, mitt land, í duft þitt grafið;
mín söngvabrot, sem býð ég þér,
eitt blað í ljóðasveig þinn vafið.
En innsta hræring hugar míns,
hún hverfa skal til upphafs síns,
sem báran – endurheimt í hafið.
(Einar Benediktsson.)
Ágústína, Sigurður Örn
og dætur.
HINSTA KVEÐJA
✝ Indriði Ísfeldfæddist á Illuga-
stöðum í Hálshreppi í
Suður-Þingeyjar-
sýslu 30. apríl 1913.
Hann lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 13. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Sigurbjörg
Indriðadóttir, f. 17.
júní 1872, d. 27. des-
ember 1949 og Andr-
és Ísfeld Guðmunds-
son, f. 26. maí 1882,
d. 17. júní 1967. Syst-
ir Indriða var Kristín
f. 28. júlí 1909, d. 18. júní 1997.
Hinn 31. ágúst 1934 kvæntist
Indriði Bjarnheiði Ingþórsdóttur,
f. 18. júní 1908, d. 19. október
1987. Synir Indriða og Bjarnheið-
ar eru: 1) Ingþór, f. 26. september
1935, kvæntur Guðmundu Gunni
Guðmundsdóttur, f. 21. júní 1936,
börn þeirra eru a) Þóra Gunnur, f.
1959, gift Donald Lamont og eru
þeirra börn Signý Alda og Krist-
ján Dougald, b) Stefán f. 1961, c)
Heiða Björg f. 1962, gift Dave Ruf
og eru þeirra börn Tabitha Anne,
Sarah Kristine og
Seth Adam og d)
Harpa Kolbrún f.
1967, 2) Gauti, f. 5.
júní 1941, kvæntur
Sigurbjörtu Þórðar-
dóttur, f. 31. júlí
1943, börn þeirra
eru a) Þórður f. 1963
og b) Bjarnheiður f.
1965 gift Jónasi Þór
Jónassyni og eru
börn þeirra Jónas
Oddur, Hulda og
Gauti.
Indriði ók lang-
ferðabifreiðum hjá
Kristjáni Kristjánssyni á Akur-
eyri, starfaði á yfirbyggingaverk-
stæði bifreiða hjá Agli Vilhjálms-
syni og á bifreiðaverkstæði Pósts
og síma á Sölvhólsgötu og á Jörva.
Indriði tóka alla tíð virkan þátt í
kórsöng og var hann einn af stofn-
endum Karlakórs Akureyrar,
söng í Samkór Kópavogs og í
kirkjukórum í yfir 30 ár, síðast við
Kópavogskirkju.
Útför Indriða verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Í dag kveð ég afa Indriða í síðasta
skipti. Bönd okkar hafa á undanförn-
um árum styrkst, sérstaklega eftir
að hann fór að eiga erfiðara með að
sinna ýmsum nauðsynlegum dagleg-
um verkefnum sjálfur. Hann lagði
ríka áherslu á það að hann vildi að ég
annaðist sín mál þar til yfir lyki og
fyrir það traust verð ég alltaf þakk-
látur. Afi hélt alltaf fullri reisn og
sagði oft að eitt af því versta við að
eldast og missa kraft væri það að
hugurinn gæfi sig ekki að sama
skapi. Sem betur fer þurfti hann
ekki að bíða lengi eftir því að fá að
fara þegar lífskrafturinn minnkaði.
Áður en hann fór í aðgerðina sem
hann hafði svo lengi beðið eftir, í des-
ember síðastliðnum, talaði hann oft
um það hvernig hann vildi hafa hlut-
ina ef hann kæmi ekki aftur af spít-
alanum. Hann batt miklar vonir við
að kvalirnar sem hann hafði þurft að
lifa við undanfarin ár myndu hverfa
og það gekk eftir. Hann hafði hins
vegar ekki næga orku til að takast á
við batann og smám saman minnkaði
krafturinn og þar með lífsviljinn.
Þremur dögum fyrir andlátið sagði
hann mér að hann vildi fá að deyja,
og þegar ég sagði að hann fengi
kraftinn aftur, svaraði hann að hann
fengi aldrei aftur nægan kraft til að
sjá um sig sjálfur. Hann hafði alltaf
talað um að hann óttaðist ekki að
deyja, og þegar hann gæti ekki leng-
ur séð um sig sjálfur vildi hann fá að
fara, og sú ósk hans endurspeglaðist
í þessu samtali. Ég sagði að hann
réði því ekki sjálfur og þá svaraði
hann: Það er rétt, Guð ræður því.
Samkomulagi hefur hann væntan-
lega náð, því ekki leið langur tími frá
þessu samtali okkar þar til kallið
kom. Það að fá að vera hjá honum
síðustu stundirnar, halda í höndina á
honum og horfast í augu við hann
meðan hann yfirgaf okkur eru ómet-
anleg forréttindi og fyrir að fá það
verð ég ævinlega þakklátur.
Afi var mikill söngmaður og söng
til margra ára í kirkjukór. Markaði
það uppvöxt okkar systkinanna þar
sem allar hátíðir snerust um það
hvenær afi væri búinn að syngja og
hvenær næsta messa byrjaði. Þessi
uppvöxtur varð til þess að í dag
koma jólin ekki hjá mér fyrr en
messan er á enda á aðfangadags-
kvöld. Hversu trúrækinn afi var hélt
hann fyrir sig, en í Biblíunni sem
alltaf var á náttborðinu hans var
merkt við Lúkas 10:27 þar sem segir.
En hann svaraði og sagði: Elska skalt þú
drottin, Guð þinn, af öllu hjarta þínu og af
allri sálu þinni og af öllum mætti þínum og
af öllum huga þínum og náunga þinn eins
og sjálfan þig.
Hvers vegna merkt er við þetta
veit ég ekki en þessi orð eiga vel við
afa þar sem hann var einkar nægju-
samur, vel liðinn og ávallt tilbúinn að
gera allt fyrir alla. Hann átti trausta
og góða vini og marga félaga sem
hann átti góðar stundir með og naut
hann þeirra stunda til fullnustu.
Hann hafði sterkar skoðanir og var
óhræddur við að viðra þær, stæði
þannig á. Fjölskylda afa er ekki stór
og það hefur eflaust átt sinn þátt í
hvað tengsl okkar urðu náin. Hluti
barnabarna og barnabarnabarna er
búsettur í Kanada og samskipti við
þau hafa ekki verið mikil. Þar skildu
að bæði fjarlægð og tungumál, en
hugur afa var alltaf hjá þeim og þeg-
ar tækifæri gafst til að heimsækja
þau naut hann þess eins og honum
einum var lagið. Hann fylgdist alltaf
vel með öllu sem þau voru að gera,
eins og hann fylgdist með okkur
systkinunum og systrabörnum mín-
um sem hann alla tíð naut þess að
umgangast. Það hefur líka komið í
ljós núna hvað tengsl þeirra við lang-
afa sinn eru mikil og í raun meiri en
við gerðum okkur grein fyrir. Hann
átti alla tíð gott skjól hjá systursyni
sínum Kristjáni og fjölskyldu hans í
Hrútafirðinum þar sem hann var
alltaf aufúsugestur og dvaldi hann
þar oft lengi, sérstaklega eftir að
hann hætti að vinna. Hjá Rögnu og
Guðmundi á Flúðum var hann líka
alltaf aufúsugestur og þar þar naut
hann þess að vera. Ykkur öllum
þakka ég þá hlýju sem þið alltaf
sýnduð honum. Ég kveð afa með
söknuði jafnframt því sem ég gleðst
yfir því hversu mikill friður er yfir
honum enda skildi hann við okkur
sáttur við allt og alla. Brosið á andliti
hans staðfestir það.
Þórður.
„Vorboðinn ljúfi, fuglinn trúr sem
fer“, þessi ljóðlína Jónasar Hall-
grímssonar skýtur aftur og aftur
upp kollinum þegar hugsunin um
fráfall góðs fjölskylduvinar, Indriða
Ísfeld, gárar hafsjó minninga og til-
finninga minna.
Ég var aðeins sjö ára gamall, þeg-
ar Indriði flutti suður og eftir það
kom hann nánast hvert einasta sum-
ar norður til Akureyrar á meðan
heilsan leyfði og flutti með sér gleði-
hlátur og lýsti kátur litbrigðum lífs-
ins. Hann sló einnig blíðlega á
strengi angurværðar með sínum
stóru höndum þar sem við átti.
Trygglyndi Indriða var við brugð-
ið og hans sönnu, hjartahreinu vin-
áttu fengu foreldrar mínir ríkulega
notið og við systkinin líka.
Indriði eignaðist marga söng-
félaga um dagana og var mikill kór-
maður. Tuttugu og sex ára varð
hann stofnfélagi Karlakórs Akureyr-
ar undir söngstjórn Áskels Snorra-
sonar, og mun reyndar vera síðastur
þeirra stofnfélaga að hverfa af braut.
Ævivinátta foreldra minna hófst
eftir að leiðir pabba, Áskels Jónsson-
ar, og Indriða lágu saman í Karla-
kórnum, er pabbi tók við söngstjórn-
inni af nafna sínum.
Að sjálfsögðu var söngfuglinn
áfram trúr sönggyðjunni þegar suð-
ur var flutt árið 1952, en þá eignaðist
Indrði söngfélaga í Samkór Kópa-
vogs og síðar í Kór Kópavogskirkju.
Það ríkir bæði bros og heiðríkja
yfir minningu þessa góða drengs og
mér er það mikið þakkarefni að hafa
átt hann að vini.
Samúðarkveðjur flyt ég Ingþóri,
Gauta og fjölskyldum þeirra frá mér,
systkinum mínum og fjölskyldum,
og síðast en ekki síst frá móður
minni, Sigurbjörgu Hlöðversdóttur.
Þökk sé þessu lífi.
Jón Hlöðver Áskelsson
á Akureyri.
Margt má nefna þegar minnast
skal heiðursmannsins Indriða Ísfeld.
Eitt það fyrsta sem í hugann kemur
er tónlist, ekki síst kórsöngur enda
var hann virkur þátttakandi á þeim
vettvangi frá unglingsaldri er hann
gekk til liðs við Karlakór Akureyrar.
Hann hafði fallega bassarödd, og
hafði gott eyra fyrir söngnum. Í
mörg ár helgaði hann kirkjukórum
krafta sína, rúm 20 ár söng hann
með Kór Kópavogskirkju uns hann
liðlega áttræður lagði frá sér nótna-
bókina. En áhuginn var brennandi
allt til endadægurs.
Enginn syngur í kór nema að hafa
gaman af því og gleðin fylgir kórfólk-
inu gjarnan lengra en til tónleika-
eða messuloka. Indriði var höfðingi í
lund og naut þess að taka á móti vin-
um sínum og annálaðar eru afmæl-
isveislur hans meðal okkar kórfélaga
fyrir rausn og glaðan gestgjafa.
Gjarnan hafði hann þann hátt á þeg-
ar hann átti stórafmæli að bjóða kór-
félögum og öðrum vinum til gleð-
skapar í Ölfusborgum og eru margar
þær ferðir ógleymanlegar. Oft var
líka farið á kóranámskeið í Skálholt
þar sem Indriði átti stóran hlut í því
að drífa hópinn af stað.
En kórfólk kemur og fer. Oft verð-
ur þá til einhver kjarni sem heldur
áfram að koma saman. Þannig varð
til hópur sem gjarnan gekk undir
nafninu Gleðigengið, því þeim sem til
þekktu þótti sem gleðin sæti þar í
öndvegi. Einnig þar var Indriði
fremstur í flokki. Gleðigengið á
Indriða Ísfeld margt að þakka. Í
tuttugu ár vorum við árvissir gestir
hans í Ölfusborgum. Það var hátíð,
vorið á næsta leiti þótt stundum væri
stórhríð. Ekkert gat aftrað okkur
fararinnar, afmælið hans framundan
og alltaf frí 1. maí, daginn eftir af-
mælið. Ófáar eru vísurnar sem hann
kastaði fram við hin ýmsu tækifæri
og urðu til ánægjuauka viðstaddra.
Hann var höfðingi heim að sækja og
hjálpsamur með afbrigðum. Nú er
skarð fyrir skildi í þessum fámenna
hópi.
Það er bjart yfir minningunni um
góðan dreng og ógleymanlegan fé-
laga.
Sonum hans og ástvinum öllum
vottum við samúð.
Gleðigengið.
Þegar fregnin barst um andlát
aldins höfðingja, Indriða Ísfeld, er
ekki hægt að segja að hún hafi komið
á óvart. Þegar fólk er orðið aldur-
hnigið og farið að heilsu er dauðinn
ákveðin lausn. Vinur okkar, Indriði,
var sáttur við að deyja. Hann vissi að
vistaskipti voru að nálgast. Hann
lifði með reisn og dó með reisn, ná-
kvæmlega eins og hann sjálfur kaus.
Hér í Gjábakka var hann um tíma
daglegur gestur. Gestur sem hafði
að miðla glaðværð og fróðleik. Hann
hafði gaman af að kasta fram stökum
og voru þær jafnan hnittnar og hittu
beint í mark. Hann hafði þann já-
kvæða eiginleika að geta gert grín að
sjálfum sér. Þetta gerði hann stund-
um „til að heyra dillandi hlátur
stelpnanna“, sem hann sagði að
bætti geðheilsuna. „Stelpurnar“ vor-
um við konurnar sem störfuðum í
Gjábakka, komnar á miðjan aldur
eða lengra á lífsveginum. Þannig var
Indriði. Gleðigjafi í dagsins önn.
Með þessum ljóðlínum viljum við,
sem hnýttum við hann tryggðabönd,
heiðra minningu hans og þakka hon-
um fyrir samfylgdina. Aðstandend-
um sendum við samúðarkveðjur.
Ég dey og ég veit, nær dauðann að ber,
ég dey, þegar komin er stundin,
ég dey, þegar ábati dauðinn er mér,
ég dey, þegar lausnin mér hentust er
og eilífs lífs uppspretta’ er fundin.
(Stefán Thorarensen.)
Blessuð sé minning Indriða Ísfeld.
F.h starfsmanna Gjábakka,
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
INDRIÐI
ÍSFELD
✝ Gylfi Árnasonfæddist í Reykja-
vík 3. júní 1939.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Skóg-
arbæ 13. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Árni Jóns-
son stórkaupmaður,
f. á Bíldudal í Arnar-
firði 6. nóvember
1906, d. 13. janúar
1969 og Stefanía
Ingibjörg Stefáns-
dóttir, f. í Reykjavík
9. ágúst 1903, d. 24.
júní 1966. Foreldrar
Árna voru séra Jón Árnason prest-
ur í Otradal og síðar á Bíldudal eft-
ir að Otradalskirkjan var flutt
þangað 1906 og Jóhanna Pálsdótt-
ir. Foreldrar Stefaníu voru Stefán
K. Bjarnason skipstjóri og Ingi-
björg Zakaríasdóttir. Þau byggðu
húsið Berg við Grundarstíg í
Reykjavík, er fjölskyldan bjó í.
Bræður Gylfa eru: a) Stefán Þór, f.
arson, f. 11. júlí 1959, dætur Krist-
rún Helga Hafþórsdóttir, f. 13.
september 1983, Guðrún Sara, f. 2.
maí 1989 og Sigrún Arna, f. 24. maí
1991. b) Einar Bergur, f. 16. janúar
1961, dætur hans og Erlu Péturs-
dóttur, f. 25. júlí 1959, eru Alex-
andra, f. 12. ágúst 1988 og Birgitta
Maren, f. 14. nóvember 1995.
Fjölskylda Gylfa bjó á Grundar-
stíg 6 í Reykjavík, flutti síðan í
Esjuberg við Þingholtsstræti og
bjó þar 1944-1954, að þau fluttu að
Víðivöllum við Sundlaugarveg í
Reykjavík. Gylfi var í Miðbæjar-
barnaskóla, síðan í Laugarnes-
skóla og Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar. Hann fór í verslunarskóla í
Tallahasse í Flórída. Gylfi starfaði
við heildverslun föður síns um ára-
bil, síðan byggingarvinnu og hjá
Agnari Ludvikssyni, Bifreiðum og
landbúnaðarvélum í 3 ár sem sölu-
maður. Árið 1975 byrjaði hann hjá
Útvegsbanka Íslands, aðalbanka í
Austurstræti sem gjaldkeri, fór svo
í nýtt útibú í Hafnarfirði, v/
Reykjavíkurveg síðar Íslands-
banka hf., og vann þar meðan
heilsan leyfði.
Útför Gylfa fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
13. apríl 1930, maki
Kristín Kristjánsdótt-
ir, f. 28. október 1925,
sonur þeirra Stefán
Árni, f. 16. mars 1972,
maki Guðmunda H.
Hergeirsdóttir, f. 17.
október 1976, sonur
þeirra Ísak Esteban, f.
30. september 2003. b)
Jón, f. 21. maí 1937, d.
18. október 1958.
Gylfi kvæntist 12.
febrúar 1966, Krist-
rúnu B. Jónsdóttur, f.
22. janúar 1942, þau
skildu 1998, dóttur
Jóns Eðvalds Kristjónssonar kaup-
manns, f. 9. júní 1917, d. 10. janúar
1984 og Ágústínu Guðrúnu Ágústs-
dóttur, f. 16. maí 1919. Sonur Gylfa
og Kristrúnar er Árni Stefán mat-
reiðslumeistari, f. í Reykjavík 5.
september 1966. Kristrún átti tvö
börn af fyrra hjónabandi, þau eru:
a) Ágústína Guðrún, f. 10. mars
1959, maki Sigurður Örn Sigurð-
Kallið er komið, kæri vinur. Við
ástvinir viljum þakka þér samferðina
í lífinu, og biðjum þér Guðsblessunar
á nýjum stað.
Gylfi var heiðvirður og traustur
maður, vel liðinn á vinnustað sem hjá
vinum og skyldmennum, hann var
prúður í allri umgengni. Hjónaband-
ið var farsælt og kærleiksríkt, í 32
ár, þau voru mjög samhent í öllu,
hann elskaði fósturbörnin jafnt og
eigið barn og aldrei var gert upp á
milli þeirra. Honum fannst afadæt-
urnar fegurstar af öllu fallegu.
Árið 1977 keyptu Gylfi og Krist-
rún landskika í Árnessýslu við Graf-
ará, til að byggja sumarhús og gróð-
ursetja, og varð það þeirra útivera
og helgartómstundir næstu árin.
Áhugamál hans voru frímerki og
mynt, þetta hafði faðir hans kennt
honum, sem ungum dreng, og hann
miðlaði áfram til barnanna.
Heimili foreldra Gylfa var mikið
kærleiks- og menningarheimili, mik-
ið af bókmenntum og fögrum lista-
verkum, eftir innlenda sem erlenda
listamenn og eftir húsmóðurina en
hún var mikil hannyrðakona.
Hann greindist með Parkinson
1981. Bar hann veikindi sín vel,
kvartaði aldrei og sýndi mikinn vilja-
styrk. Gylfi gekk í Frímúrararegl-
una, st. Eddu, árið 1979, hann virti
hana mikils og hún gaf honum mikið.
Hann stundaði hana eins og hann
best gat með hjálp stúkubræðra
sinna.
Þegar veikindin ágerðust, en það
gekk hratt, þá fór Gylfi að teikna og
mála með pastel- og akríllitum fal-
legar myndir og var það hreint ótrú-
legt hvað þær voru fallegar, þótt
hann gæti ekki skrifað. Hann tók
þátt í tveimur samsýningum og hafði
eina einkasýningu í Skógarbæ 1999.
Kristrún og Gylfi skildu 1998, en
héldu sinni vináttu þar til yfir lauk.
Ástvinir og Kristrún B.
Jónsdóttir.
Elsku Gylfi, ég vil með þessum
orðum þakka þér fyrir allar sam-
verustundirnar sem við áttum. Ég
man fyrst er ég hitti þig hvað mér
fannst þú stór, sennilegri ástæða var
hvað ég var lítill, 4 ára, þótt þú hafir
verið hávaxinn. Þú varst stór maður í
hjarta þínu, hjálpsamur og alltaf til í
að miðla af kunnáttu þinni. Margt
var þér til lista lagt og ber þar
kannski hæst í mínum huga frí-
merkjasöfnunina, bókband á Nation-
al Geographic, smíði og síðan og ekki
síst er þú byrjaðir að mála af mikilli
list, þá er mér það minnisstæðast er
þú málaðir mynd af Skógarbæ og
gafst síðan út jólakort með þeirri
mynd á, og rann söluandvirðið til
styrktar heimilinu. Marga vini áttir
þú og ber þá helst að nefna bræð-
urna Gunna og Bússa, og PallA
ásamt Gunnari Emils, hvað það var
skemmtilegt að hlusta á þig segja
veiðisögur af ykkur félögunum.
Hvað mér fannst ég vera heppiNn
þegar þú vannst eitt sumar á Laug-
ardalsvelli, það sumar þurfti ég ekki
að príla yfir. Í veikindum þínum
kvartaðir þú aldrei, varst alltaf
bjartsýnn sem var þér eðlilegt og
tókst á.
Elsku Gylfi, bið Guð að geyma þig.
Kveðja,
Einar Bergur.
GYLFI
ÁRNASON