Morgunblaðið - 18.02.2005, Síða 32

32 FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MÖRG undanfarin ár höfum við 25
konur mætt í handavinnu í Fé-
lagsmiðstöð eldri borgara við Hæð-
argarð. Þar hafa myndast vin-
áttubönd og við höfum notið samveru
við föndur og hvers kyns hannyrðir.
Mánudagar hafa orðið fastur liður í
tilveru okkar.
Því miður hefur forstöðukona mið-
stöðvarinnar brotið upp þennan góða
hóp, algerlega gegn okkar vilja og öll-
um til mikillar mæðu. Málavextir eru
þeir að í haust sagði okkar ágæti leið-
beinandi, Laufey Jónsdóttir, upp
störfum en dró uppsögnina til baka.
Því miður greip forstöðukonan, Ásdís
Skúladóttir, til þess óyndisúrræðis að
brjóta upp hóp okkar og í stað handa-
vinnu setja upp námskeið í framsögn
og ljóðalestri. Ég er nú á níræðisaldri
og kýs satt best að segja miklu frem-
ur að dunda mér við handavinnu en
lesa ljóð. Það kann að virðast lítt
menningarlegt, en svona er ég
stemmd. Og svo er um okkur kon-
urnar við Hæðargarð. Í stað þess að
við komum 25 saman á mánudögum
mæta nú 2–3 konur til þess að hlýða á
ljóð og æfa sérhljóða. Þrátt fyrir
ábendingar okkar hefur Ásdís kosið
að virða óskir okkar að vettugi. Okk-
ur finnst Ásdís beita okkur órétti og
sýna af sér gerræði.
Því tel ég mig nauðbeygða að koma
þeim óskum á framfæri við Fé-
lagsþjónustuna að tekið verði fram
fyrir hendur hennar svo við konurnar
25 getum aftur notið mánudaga sam-
an á ný. Það hefur lagst þungt á okk-
ur að hóp okkar hefur verið slitið.
Starfsemin við Hæðargarð er greidd
af Reykvíkingum – skattborgurum,
fyrir okkur en ekki geðþótta starfs-
manna. Því miður hefur borið á því að
undanförnu að lítt sé hlustað á óskir
aldraðra. Það er kominn tími til að
þar verði breyting á. Við munum
snúa okkur til Samtaka aldraðra um
stuðning í þessu máli, en treystum
auðvitað á að Félagsþjónustan taki
fram fyrir hendurnar á starfsmanni
sínum.
STEFANÍA
RUNÓLFSDÓTTIR,
Bústaðavegi 59, Reykjavík.
Gerræði við Hæðargarð
Frá Stefaníu Runólfsdóttur
BRÉF TIL BLAÐSINS
Morgunblaðið, Kringlunni 1, 103 Reykjavík  Bréf til blaðsins | mbl.is
Á SÍÐASTA ári var íbúum í norð-
anverðum Vesturbæ Reykjavíkur
boðið til kynningar og umræðu um
nýjar skipulags-
hugmyndir. Svæðið
beggja megin Mýr-
argötu var til umræðu.
Vel var að kynning-
unni staðið, lagðar
fram meginhugmyndir
sem síðan voru rædd-
ar, og í lokaskýrslu
þeirra hönnuða sem
verkið unnu sá tals-
verð áhrif frá um-
ræðunni. Eitt af því
sem olli íbúum áhyggj-
um voru áætlanir um
hæð húsa. Í tillögum
sem fram voru lagðar
var talað um þriggja til
fimm hæða hús á
svæðinu. Íbúar töldu
miklu nær að talað yrði
um tvær til fjórar hæð-
ir, og yrði þá gert ráð
fyrir misháum húsum
og fjölbreytilegum en
ekki fjögurra eða fimm
hæða kassalaga stór-
hýsum. Ástæður fyrir
viðhorfum íbúanna
voru augljósar. Menn
höfðu áhyggjur af að
byrgt yrði fyrir allt útsýni út á sund-
in og til Esju og Akrafjalls. Auðvitað
gerði fólk sér þó ljóst að talsvert út-
sýni hlyti að glatast og ekki um það
að sakast. Miklu fremur held ég að
fólk hafi haft áhyggjur af að þokki og
viss þorpsbragur gamla Vesturbæj-
arins mundi glatast og tengsl þessa
bæjarhluta við hafnarsvæðið rofna ef
reist yrði einhvers konar víggirðing
háhýsa milli gömlu byggðarinnar við
Nýlendugötu og hafnarinnar. Miklu
skipti að allra dómi hugmyndin um
að setja stokk undir Mýrargötu
vegna umferðar gegnum hverfið og
loka vesturenda hennar. Þeir sem
tóku til máls höfðu yfirleitt áhyggjur
af Mýrargötu 26 (gamla Hraðfrysti-
stöðvarhúsinu). Það hefur alltaf verið
forljót bygging, og nú í nokkur ár
sannkallað draugahús. Almennt
töldu menn langæskilegast að þetta
hús yrði rifið, og á þeirri lóð eins og
öðrum milli Mýrargötu og hafnar
yrði mishá, og ekki of há, byggð hóf-
lega stórra húsa.
Nýlega voru svo lagðar fram
skipulagstillögur fyrir vestasta hluta
svæðisins, þar sem nú standa um-
rædd Mýrargata 26 og þar fyrir vest-
an verslun Ellingsen og tengt hús-
næði. Ég held að nágrönnum öllum
hafi hlotið að bregða illilega í brún
þegar þeir sáu þessar
tillögur. Á Ellingsen-
reitnum er gert ráð fyr-
ir 7 hæða byggingu ofan
á bílageymsluhæð. Þar
sem þessi bygging ligg-
ur mjög vestarlega í
beinu framhaldi af hinu
háreista Héðinshúsi
kann vel að vera að
allhá bygging gæti orðið
án stórlýta ef vel tækist
með hönnun, þótt betur
færi áreiðanlega að hafa
hana einni eða tveimur
hæðum lægri. Öllu
verra er með Mýr-
argötu 26. Ofan á þann
risavaxna kassa, sem rís
nú þrjár hæðir upp af
Mýrargötu (fjórar þeg-
ar komið er að frá
Grandagarði eða frá
höfninni), hefur verið
bætt öðrum þremur
hæðum, þótt þeirri
efstu virðist ætlað að
verða eitthvað minni en
hinar. Til að bæta gráu
ofan á svart er á teikn-
ingu af svæðinu austan
þessa húss annar kassi, tvöfalt lengri
(eða breiðari) sem teygir sig átta
hæðir upp frá götunni. Hvaða
óhappamönnum hefur dottið þetta í
hug? Ekki trúi ég því á hönnuðina
sem við áttum samtöl við í fyrra.
Hvaðan rennur alda sjá? var eitt sinn
spurt. Varla þarf að efast um að það
er fjármagnið og gróðafíknin sem
skipulagsyfirvöld Reykjavíkur hafa
hér knékropið fyrir. Óhætt er að lofa
þeim því að þessu verður ekki tekið
þegjandi. Segja má að skárra sé að
vera ekki að spyrja íbúa ráða en vaða
svona fram þvert gegn þeim vilja
sem komið hefur fram í grenndar-
kynningu. Það er verið að draga fólk
á asnaeyrum.
Mikið er nú rætt um þéttingu
byggðar í Reykjavík. Henni geta
fylgt kostir ef vel er að staðið. Hér er
dæmi um hið gagnstæða, en e.t.v.
vinnst tími til þess seinna að setja
Mýrargötumálið í stærra samhengi.
Slys við
Mýrargötu?
Vésteinn Ólason fjallar um
skipulagsmál í Vesturbænum
Vésteinn Ólason
’Varla þarf aðefast um að það
er fjármagnið
og gróðafíknin
sem skipulags-
yfirvöld Reykja-
víkur hafa hér
knékropið
fyrir.‘
Höfundur er prófessor
og býr við Nýlendugötu.
UMRÆÐAN
✝ Rósbjörg Sig-urðardóttir
fæddist í Keflavík
við Hellissand 16.
nóvember 1910. Hún
lést á Grund við
Hringbraut í
Reykjavík 13. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigurð-
ur Jónatansson, f.
1872, d. 1961, og
Stefanía Steinunn
Stefánsdóttir, f.
1878, d. 1947, af
Snæfellsnesi. Fyrri
maður Stefaníu var Kristján
Kristjánsson, f. 1877, d. 1902.
Systkini Rósbjargar voru Lovísa,
f. 1899, d. 1954, Kristján Sig-
urjón, f. 1902, d. 1989, Hallgerð-
ur, f. 1908, d. 1931, Gísli, f. 1912,
d. 1914, Þórleif, f. 1914, d. 1989,
og Steinunn, f. 1917, og er hún
ein eftirlifandi systkinanna.
Rósbjörg giftist 1929 Eggerti
Sveinbirni Davíðssyni, f. 8. apríl
25. febrúar 1935. Maður hennar
er Einer R. Nielson, f. 1932, og
eru þau búsett í Bandaríkjunum.
Börn þeirra eru: Eggert R. Niel-
son, f. 1957, hann á eitt barn, og
Elsa R. Nielson, f. 1959, hún á
þrjú börn.
Rósa, eins og hún var jafnan
kölluð, ólst upp hjá foreldrum
sínum á Hellissandi. Þau hjónin,
Rósa og Eggert, byrjuðu búskap
sinn í nýreistu húsi sínu á Öldu-
götu í Hafnarfirði, síðar bjuggu
þau í Sveinskoti á Álftanesi og
víðar en árið 1950 reistu þau hús-
ið á Nesvegi 67 og þar stóð heim-
ilið síðan. Rósbjörg söng í kirkju-
kór Neskirkju frá stofnun kórs og
safnaðar og söng í kirkjukórnum
hátt í 50 ár. Hún tók mikinn þátt
í starfi Kvenfélags Neskirkju, var
gjaldkeri félagsins um skeið og
vann bæði félagi og kirkju vel til
margra ára. Eftir lát eiginmanns
síns fór hún út á vinnumarkaðinn
og vann lengst af sem gæslukona
á barnagæsluvelli við Sörlaskjól
og var vel þekkt sem „amma
Rósa á róló“. Heimili sitt hélt hún
meðan heilsan leyfði fram á tí-
ræðisaldur.
Útför Rósbjargar verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1901, d. 4. september
árið 1952, sem starf-
aði lengstum sem
húsasmiður, og hafði
Rósa því verið ekkja í
rúmlega hálfa öld er
hún lést. Börn þeirra
Eggerts eru: 1) Hall-
geir, f. í Hafnarfirði
2. febrúar 1931, d. 9.
febrúar 1979, var
kvæntur Hildi Arndísi
Kjartansdóttur, f.
1936, d. 2003. Börn
þeirra eru: a) Rósa, f.
1958, hún á tvö börn,
b) Eggert Davíð, f.
1961, d. 1990, c) Guðmunda, f.
1961, á eitt barn, d) Kjartan, f.
1970, á tvö börn og e) Halla, f.
1972. 2) Erla, f. á Álftanesi 27.
febrúar 1934, gift Gunnsteini
Karlssyni, f. 1932, og eru þau bú-
sett í Garðabæ. Börn þeirra eru:
a) Björg, f. 1957, hún á tvö börn,
og b) Guðrún Rósa, f. 1959, hún á
tvö börn. 3) Stefanía Sigrún Egg-
ertsdóttir Nielson, f. á Áfltanesi
Elsku systir, nú er langri samveru
lokið í bili, ég þakka þér fyrir allt.
Fyrst er ég man vel eftir þér var
þegar þið Leifa dróguð mig upp úr
bæjarlæknum á Fossi. Ég gleymi því
aldrei þegar ég heyrði ykkur syngja:
„Heim skal halda í kvöld, hjartans
þökk“, það var svo fallegt allt,
stjörnuljós og snjór yfir öllu, þið
höfðuð rennt ykkur allt kvöldið, þið
fóruð alveg upp á fjall. Svo var okkar
góða heimili; ég minnist þess að
mamma sagði, það má passa að of-
gera ekki henni Rósu, hún er svo vilj-
ug. Það varð svo, hún var alltaf eitt-
hvað að gera. Þú varst ætíð mín
stóra systir, ég og mínir hafa átt sitt
annað heimili hjá þér.
Ég þakka af hjarta alla okkar
samveru, hún er orðin nær öll 20.
öldin með allri sinni breytingu. Ég
votta dætrum þínum og afkomend-
um innilega samúð. Ég kveð þig með
orðum Valdimars Briem.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Steinunn Sigurðardóttir.
Að leiðarlokum í þessu lífi er mér
ljúft og skylt að þakka Rósu móð-
ursystur minni það sem hún var okk-
ar fjölskyldu, hennar heimili var
okkar annað heimili. Ef einhver
þurfti til Reykjavíkur var alltaf farið
til Rósu, fyrst á Baugsveginn og
seinna á Nesveg 67.
Fyrsta ferðalagið mitt var með
allri fjölskyldunni á Fransaranum
hans Eggerts með boddýi aftan á
pallinum, vestur á Hellissand að
gera fínt í kringum leiðið hennar
Stefaníu ömmu. Í bakaleiðinni var
gist í Stykkishólmi, þar bjó systir
Eggerts. Eggert hló, trallaði og
gerði að gamni sínu, þannig mann
man ég hann. En Rósa missti hann
um aldur fram, þau voru nýflutt á
Nesveginn, það hefur verið erfitt
fyrir hana, en það var ekki hennar
háttur að kvarta, gekk að sínu verki
og gerði allt vel sem hún tók sér fyrir
hendur. Afi Sigurður var á heimilinu,
blindur en bjó til bursta, iðjuleysi
var ekki þeirra stíll. Ég var einn vet-
ur í skóla í Reykjavík og var þá til
heimilis hjá Rósu og oft seinna um
tíma. Rósa var heilsteypt og trúuð
kona, hennar ánægja var að fara í
kirkjuna sína, Neskirkju, syngja í
kórnum, gefa kaffi og ferðast með
því fólki.
Ég bið Guð að blessa afkomendur
þína. Kærar þakkir fyrir allt, Rósa
mín.
Kristjana Vilhjálmsdóttir.
Það var sérstök birta í kringum
hana. Hún var frænkan á Nesveg-
inum sem allir sóttu heim, hún sem
alltaf gaf sér tíma til að sinna frænd-
fólki og vinum.
Rósa var af þeirri kynslóð fólks af
Snæfellsnesi sem flutti suður en lifði
jafnan í heimi þorpsins þar sem stór-
fjölskyldan var alltumlykjandi. Þetta
fólk hafði ævinlega opið hús fyrir
sveitunga og vini. Og þegar váboðar
lífsins knúðu dyra var hún æ
reiðubúin hjálpandi hendi, hlýju
hjarta.
Sjálf mætti hún þungum sorgum á
lífsins leið og stóð af sér hetjulega.
Hún bar sig glæsilega og var höfð-
ingi í sjón og reynd. Í minningunni
var Rósa ömmusystir mín einlægt
veitandi, hvort sem var í kaffiboðum
bernskunnar eða á erfiðum stundum
síðarmeir.
Elskuleg, góð kona hefur kvatt
heiminn – og við samferðamenn
drúpum höfði og þökkum samfylgd-
ina.
Óskar Guðmundsson.
RÓSBJÖRG
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Unnur Guð-bjartsdóttir
fæddist á Bíldudal 9.
október 1916. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sólvangi í
Hafnarfirði 2. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jensína Lofts-
dóttir, f. 1883 og
Guðbjartur Friðriks-
son bátasmiður, f.
1892, bæði ættuð úr
Arnarfirði. Bræður
Unnar eru Friðrik
búsettur á Akureyri
og Loftur búsettur í Reykjavík.
Unnur giftist Brjáni Jónassyni
1. nóvember 1941. Börn þeirra
eru: 1) Svala Björt, maki Henrý
Þór Kristjánsson,
börn þeirra eru Unn-
ur og Kristján Þór.
2) Jónas, maki Snjó-
laug Sveinsdóttir,
börn þeirra eru
Helga Hrönn,
Brjánn og Haukur.
3) Brynjar, maki
Stefanía S Bjarna-
dóttir, börn þeirra
eru Snæbjörn, Auð-
ur og Sigrún. Barna-
barnabörn Unnar
eru fjögur.
Unnur ólst upp á
Bíldudal, bjó síðar á
Akureyri og í Reykjavík en síð-
ustu árin í Hafnarfirði.
Útför Unnar var gerð frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði 8. febrúar.
Vegna mistaka við vinnslu ævi-
ágrips Unnar birtum við það aftur
og biðjumst velvirðingar á mistök-
unum.
Unnur.
Hún var lágvaxin og ljúf. Aldrei
margorð. Þau kunnu þá list að
þegja saman hjónin, þurftu ekki að
segja margt til að skilja hvort ann-
að. Hún og ég gátum líka þagað
saman þegar hvorug hafði neitt
sérstakt að segja. Við gátum líka
hlegið saman og gert grín að okk-
ur sjálfum og hvor að annarri. Það
var gott.
Hún var einstaklega reglusöm
með alla hluti. Hvert verk hafði
sinn tíma og hver hlutur hafði sinn
stað – og hann fór á sinn stað
strax að lokinni notkun. Samt var
hún umburðarlynd þótt oft væri
allt í drasli hjá okkur börnum og
tengdabörnum hennar, nefndi það
aldrei að henni mislíkaði, þótt
henni hljóti að hafa blöskrað.
Hún gladdist með vinum og fjöl-
skyldu en naut sín síður í fjöl-
menni. Hafði gaman af að ferðast
með vinahjónum þegar karlarnir
renndu fyrir silung en konurnar
röltu um hæðir og móa og gáðu að
sætukoppum og berjavísum. Svo
var farið í berjamó í leynibrekk-
una í Grafningnum á haustin. Þá
var alltaf blíða.
Hún var notaleg tengdamóðir,
tók glöð á móti barnabörnunum og
lék við þau á meðan mamman
skrapp einhverra erinda eða þau
hjónin sátu hjá þeim kvöldstund.
Við urðum góðar vinkonur og
hún naut nándarinnar við börn og
barnabörn þegar hún var komin til
Hafnarfjarðar. Brján sinn syrgði
hún í hljóði á sinn hátt.
Hún átti góða að hvar sem hún
bjó, Ernu og Friðrik í Eiðsvalla-
götunni, tengdaforeldra í Hátún-
inu, Kristínu og Hörð í Safamýr-
inni, Rannveigu á Sléttahrauninu,
og á Sólvangsveginum átti hún
margar vinkonur.
Hún vildi sjálf fara á Sólvang
þegar hún gæti ekki lengur haldið
heimili ein. Þangað hafði hún kom-
ið í heimsóknir og vissi að þar var
vel annast um vistmenn. Það
reyndist svo sannarlega rétt þegar
á reyndi. Því að þó að þar væri
ekki mikið húsrými fyrir hvern og
einn er þar ótakmarkað hjarta-
rúm, mörg stór hjörtu sem leggja
sig fram um að annast aðstand-
endur ekki síður en vistmenn.
Fyrir það erum við öll afar þakk-
lát.
Ég þakka Unni fyrir að hafa
verið tengdamóðir mín.
Snjólaug Sveinsdóttir.
UNNUR GUÐ-
BJARTSDÓTTIR