Morgunblaðið - 18.02.2005, Qupperneq 37

Elsku Signý, það er komið að
kveðjustundinni sem þú talaðir svo
oft um.
Dillandi hlátur, glens og grín kem-
ur upp í hugann þegar ég hugsa til
þín, elsku hjartans frænka mín. Eins
og þú sagðir sjálf þá varst þú alger
grallari og stríðnispúki og tókst þér
alltaf að fá okkur hin til þess að lyfta
brúnum og hlæja. Þannig minnast
börnin mín þín – þessi fyndna
skemmtilega frænka sem virtist allt-
af vera í góðu skapi og átti nóg til af
sögum af prakkaranum henni Sig-
nýju. Ég sá þig stundum fyrir mér
sem barn þeysast um á hestbaki og
til í ýmis prakkarastrik og grín – já
eins konar Línu langsokk þess tíma.
Þú sagðir stundum að þú værir af
annari plánetu – ólík öllum öðrum og
eitthvað var sennilega til í því. Þinn
sjarmerandi karakter, prakkara-
skapurinn og frásagnargleðin gerði
þig einstaka og eftir lifir minningin
um frábæra frænku og trúnaðarvin-
konu. Ég minnist sérstaklega þess
tíma er við vorum nágrannar, en þá
sátum við oft tímunum saman og
spjölluðum. Þinn lífsins skóli lét þig
takast á við ýmis erfið verkefni og
mátti stundum greina hjá þér svolít-
inn biturleika og stundum fannst
mér þú gera of mikið af því að
skamma sjálfa þig fyrir allt sem mið-
ur fór í lífinu. Þrátt fyrir grallara-
gang og kímni bjó undir skelinni við-
kvæm og meyr sál sem tók svo djúpt
nærri sér áföll og erfiðleika annarra.
Það var svo gott að finna þá hlýju og
einlægni sem frá þér streymdi, en þú
vildir alltaf hjálpa og styðja þá sem
erfitt áttu. Það tók á þig svo sárt að
finna til vanmáttar gegn óskiljanleg-
um atburðum, slysum og sorgar-
stundum, sérstaklega þegar börn
áttu í hlut. Með tárin í augunum
sagðir þú gjarnan: ,, Hvers vegna gat
Guð ekki tekið mig í staðinn?
Það mátti svo sannarlega skynja
þá væntumþykju og hlýju sem þú
barst til barnanna þinna, barna-
barnanna og nánustu fjölskyldu og
votta ég þeim nú innilega samúð
mína. Eftir stendur stórt skarð og
tómleiki en eftir lifa allar góðu minn-
ingarnar um þig, elsku frænka mín.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri til að kynnast
þér svo náið.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Guð geymi þig og varðveiti minn-
inguna um þá góðu persónu sem þú
hafðir að bera.
Þín frænka og vinkona,
Hildur Sigurðardóttir.
Nú komin ert á betri stað, kæra frænka mín!
Kát og hress og gáski og glettni aftur af þér
skín.
Þú full nú ert af orkunni sem einkenndi þig
hér
og nýtur hverrar mínútu í frelsi er hentar
þér.
Ég sé þig sitja fram á stefni, í fagurlaga bát.
Í sól, við fætur þínar, leikur alda hafsins kát.
Eða ríða viljafák um vegleysur og engi
og finna vindinn kyssa kinn, þú hlærð nú vel
og lengi.
Þú náttúrunnar barnið varst,
þú frelsis naust svo vel.
Þó stríðin vær’og prakkari
þig skort’ei vinarþel.
Um aðra ávallt hugsaðir,
oft gleymdir sjálfri þér.
Frá unga aldri man ég þig,
ég brosi með sjálfri mér.
(Hjördís Sig.)
Signý móðursystir okkar var einn
þeirra ríku persónuleika sem gaf líf-
inu lit og skildi eftir ógleymanlegar
minningar. Þessar minningar tengj-
ast gjarnan Kastalabrekku þar sem
við systkinin ólumst upp í frelsi
sveitalífsins, í faðmi foreldra sem
lögðu áherslu á fjölskyldugildi. Jafn-
vel þótt samfundir okkar hafi í fjölda
ára verið hér á mölinni var umræðu-
efnið gjarnan tengt sveitinni, hestun-
um og reiðtúrum. Þegar Signý kom í
heimsókn og á meðan heilsan leyfði
voru hestarnir beislaðir. Þá bað hún
um viljugan hest, nennti ekki að sil-
ast á einhverri letibykkju. Hestarnir
spiluðu með og þessir skemmtilegu
reiðtúrar enduðu gjarnan í loka-
spretti heim. Það var eins og ósýnileg
tengsl væru á milli knapa og hests
sem skynjuðu frelsið og náttúruna á
sama hátt. Löngu eftir að hún var
hætt að fara á bak hafði hún gaman
af því að rifja upp skemmtilega reið-
túra á viljafákum í Álftaverinu þegar
hún var ung.
Í minningunni var Signý ævintýra-
kona sem sigldi til erlendra hafna
með fraktskipum. Skipafréttirnar í
útvarpinu létu okkur vita hvar hún
var og hvert ferðinni var heitið, ein-
hvers konar kennslustund í landa-
fræði fyrir óharðnaða krakka í sveit-
inni á þeim tíma. Síðar þegar ég var
komin í langskólanám leigði Signý
okkur Lárusi húsnæði einn vetur.
Vegna vinnu hennar sáumst við ekki
oft á þeim tíma en umhyggjan um-
lukti okkur alla tíð. Þegar ég heim-
sótti Signýju síðast í íbúðina sína var
sjónin mikið farin að gefa sig. Hug-
urinn var samt hinn sami. Þoldi ekki
skítugan blett og þótt getan væri
ekki mikil var viljinn nógu sterkur til
að þrífa og þvo. Ekki nóg með það,
heldur hélt hún ótrúlega lengi áfram
að fara út í gönguferðir. Fannst hún
verða að fá ferskt loft og viðra sig.
Með glettninni og grallaraskapn-
um fylgdi ómæld hlýja og væntum-
þykja. Hún hafði stórt hjarta og bar
fyrst og fremst hag annarra fyrir
brjósti. Börnin, barnabörnin og litlu
barnabarnabörnin voru henni ætíð
hugleikin. Hún var ekki í rónni ef
henni fannst eitthvað vera að og
hætti ekki fyrr en hún var búin að
gera allt sem í hennar valdi stóð til að
hjálpa þeim. Hún hringdi oft til að
ræða málin og bar upp spurningar
sem erfitt var að svara. „Af hverju í
allri þessari tækni, frænka mín, er
ekki hægt að gera eitthvað í þessu?“
Og lífið var ekki alltaf dans á rósum,
Signý mátti sjá á eftir eiginmanni,
dóttur og dótturdóttur hverfa úr
þessu lífi. Nú þegar hún er öll, er gott
til þess að hugsa að hún sé örmum
vafin á æðri stöðum. Með Signýju er
fallin frá stórkostlegur persónuleiki.
Móðir og amma sem var tilbúin til að
fórna öllu fyrir sína nánustu. Kær
systir sem var svo umhugað um vel-
ferð og vellíðan. Frænka sem mun
lifa í minningunni, frænka sem lét
manni finnast að maður skipti máli.
Fyrir okkar hönd og foreldra okkar
færum við bestur þakkir fyrir
ógleymanleg kynni og samferð.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra sendum við innilegar samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning henn-
ar.
Sigurveig Þóra Sigurðardóttir,
systkini og fjölskyldur þeirra.
Hásumardagur. Sólskinið flæðir
yfir Fljótsdalinn. Loftið stendur
kyrrt í 25 stiga hita. Lagarfljót sindr-
ar milli hárra bakka. Ég hef ekki fyrr
komið á Austurland, þó ég eigi þang-
að ættir að rekja. Við stígum út úr
bílnum skammt frá sveitasetri
frænda. Ekki er hægt að kalla
Skriðuklaustur minna en sveitaset-
ur! Við litumst um. Á túninu liggur
nýslegið gras og fersk angan berst að
vitum. Gegnum mettað loftið seytlar
dillandi hlátur og þegar við göngum
nær sjáum við unga, ljóshærða
stúlku, í bláum sumarkjól með
gúmmískó á fótum, standa uppi á
mæni hússins með garðslöngu, að
vökva grasþakið og gantast eitthvað
við Gunnar yngri, sem stendur eins
og negldur við bæjarhelluna.
Þetta er líklega nýja stúlkan, út-
skrifuð af Hallormsstaðarhús-
mæðraskóla, sem við höfum frétt að
sé komin til Francisku. Hún á að vera
forkur til allra verka, utan húss sem
innan. Þessa daga sem við dveljum
þarna í þægilegu iðjuleysi er Signý
eins og „hvítur stormsveipur“, svo
notað sé auglýsingamál, um allar
trissur. Kvöld og morgna í fjósinu, að
snúa heyi á túninu, við brauðbakstur
í eldhúsinu svo ilminn leggur langar
leiðir og ærir upp í manni sultinn.
Svo fréttist að brúðkaup sé í vænd-
um.
Það er aftur komið sumar og við
erum á leið upp í Mosfellssveit. Á
Skeggjastöðum býr frændfólk Sig-
nýjar og þar á að skíra. Signý leggur
litlu stúlkuna í hvíta, síða kjólnum í
fang Gunnars, móðurbróður míns,
sem á að halda henni undir skírn,
enda á hún að heita Franciska.
Fændi minn ljómar af gleði. Þetta er
fallegur og bjartur dagur, að vísu
ekki eins heitur og sumardagarnir á
Skriðuklaustri árið áður.
Ungu hjónin, Signý og Gunnar,
reistu sér hús í Mosfellssveit, rautt
með svörtu þaki og það kom í hlut
Signýjar að sjá heimilinu farborða.
Hún dró ekki af sér við vinnu. Um
skeið starfaði hún við teppaverk-
smiðju á Álafossi og þegar í ljós kom
að hún þoldi illa þungt verksmiðju-
loftið munstraði hún sig á skip sem
kokkur og lagðist í siglingar. Á sjón-
um hækkaði hún í metorðastiganum
og varð hofmeistari. Hún færði sann-
arlega björg í bú, enda voru hjónin þá
komin með þrjú börn.
Þegar Signý kom úr Danmerkur-
ferðum leit hún stundum inn hjá
móður minni og sagði fréttir af
frændfólki okkar sem hún hafði hitt:
„Soffía mín, ég má til að heilsa aðeins
upp á þig og segjar þér fréttir að ut-
an.“
Signý var af góðu bergi brotin. Að
henni stóru sterkir skaftfellskir
stofnar. Eftir að foreldrar hennar
brugðu búi reistu þau sér lítið hús í
landi Grafarholts. Húsið var nánast
eins og dúkkuhús og við það komu
þau upp litlum trjágarði.
Sumarið 1977 heimsóttum við hjón
Hildi, móður Signýjar, sem þá var
ekkja, í litla húsið. Með okkur í för
var víðförull, breskur sagnfræðing-
ur. Hildur, uppábúin á peysufötum,
tók okkur opnum örmum og bauð
upp á kaffi og flatbrauð með hangi-
kjöti. Hún sýndi vini okkar hand-
brögðin við tóvinnuna, kembdi,
spann á rokk og tók fram prjónana.
Hún settist við orgelið og spilaði og
söng ættjarðarljóð. Loks gekk hún
með okkur um garðinn og nefndi
nöfn jurta sem vísindamaðurinn
færði vandlega inn í vasabók sína.
Hún leysti hann síðan út með forláta
fingravettlingum, sem hún hafði
bæði spunnið þelbandið í og prjónað.
Vini okkar þótti mikið til um heim-
sóknina í dúkkuhúsið.
Ævi Signýjar var enginn dans á
rósum. Gunnar, frændi minn, var
eins og viðkvæm jurt, sem alla tíð
þurfti að hlúa að. Signý var kjölfest-
an í lífi hans, sá sterki stofn sem stóð
af sér öll hret.
Hildigunnur Hjálmarsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 2005 37
MINNINGAR
Mikið var sorglegt
að lesa fréttina um að
hann Einar Sveinsson
arkitekt væri látinn.
Hugurinn reikaði
strax til baka. Við vorum fjögur
pör í námi í Danmörku sem héldum
hópinn. Einar og Guðrún, Sara og
Tóti, Siggi og Lísa og við Óli Árna.
Og eins og gerist oft hjá ungu
námsfólki sem býr erlendis í lang-
an tíma myndaðist náið og ynd-
islegt samband okkar allra í milli,
enda fjölskyldur okkar víðs fjarri.
Eftir að heim var komið að námi
loknu skildi leiðir en væntumþykj-
an varði áfram. Á þessum árum
eyddum við óhemjumiklum tíma
saman og þegar rifjað er upp hlut-
verk Einars í hópnum stendur
helst upp úr hve yndislega nær-
veru hann hafði. Okkur leið alltaf
vel nálægt Einari. Hann var ró-
lyndur mjög en alltaf með glimt í
auga og stutt í húmorinn. Einar
var fantavel gefinn, vel lesinn og
EINAR
SVEINSSON
✝ Einar Sveinssonarkitekt fæddist í
Reykjavík 24. ágúst
árið 1950. Hann lést
á heimili sínu laugar-
daginn 29. janúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð í
kyrrþey frá Nes-
kirkju þriðjudaginn
8. febrúar.
víðsýnn og mjög list-
rænn. Einstaklega
skemmtilegt var að
ræða við hann um
heima og geima. Það
var fátt sem hann ekki
hafði skoðun á og allt-
af var hann vel að sér
um umræðuefnið.
Mikið sem það var
gefandi. Einnig er
minnisstætt þegar við
hugsum til baka til
þessara námsára okk-
ar hve glaður Einar
varð þegar hann
komst að því að hann
var að verða faðir. Guðrún og Ein-
ar eignuðust Eggert litla og Einar
tók einstaklega mikinn þátt í öllu
stússinu í kringum litla hnoðrann.
Eins og hann einnig gerði þegar
dóttir þeirra Auður Kamma fædd-
ist nokkrum árum síðar. Hlýjan og
umhyggjan sem hann sýndi börn-
um sínum var svo einkennandi fyr-
ir Einar. Einnig var aðdáunarvert
að sjá hve miklir vinir og félagar
þau Guðrún og Einar voru alla tíð.
Það er mikill söknuður að honum
Einari. Hann kvaddi allt of
snemma. En við sem kynntumst
honum erum betri manneskjur fyr-
ir vikið. Og það getum við verið
þakklát fyrir. Megi Guð geyma
Guðrúnu, Eggert og Auði Kömmu
á þessum erfiða tíma.
Valgerður Matthíasdóttir.
Innilegar þakkir til allra fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og styrk við andlát og útför eiginkonu
minnar og móður,
SVÖVU VIGFÚSDÓTTUR.
Helgi Hallgrímsson,
Rut Helgadóttir og fjölskylda.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra, sem
sýndu samúð vináttu og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
UNU MAGNÚSDÓTTUR,
Heiðarbæ 7,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunarheim-
ilisins Eirar.
Kristinn Ingvar Ásmundsson,
Jack Unnar, Þórdís Þórbergsdóttir,
Þórdís Kristinsdóttir, Björn Björnsson,
Magnús Smári Kristinsson, Ósk Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku afi minn.
Margar góðar stundir átti ég með
þér. Mikið vildi ég að þær hefðu orðið
fleiri. En þessar stundir met ég mik-
ils og munu þær ekki gleymast. Hug-
ur minn var hjá þér í veikindunum og
nú ertu farinn afi minn, en minning
um þig mun aldrei gleymast og hana
mun ég geyma í hjarta mínu.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
ÓLI JÓHANNES
RAGNARSSON
✝ Óli JóhannesRagnarsson frá
Skálum á Langanesi
fæddist á Þórshöfn
á Langanesi 12.
september 1930.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Fossvogi
að morgni 6. janúar
síðastliðins og var
jarðsunginn frá Bú-
staðakirkju 13. jan-
úar.
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Valdimar Briem.)
Hvíl í friði og Guð
geymi þig afi minn.
Ellert Már.
Elsku Óli minn.
Ég kynntist þér ekki eins og ég
hefði viljað, en þær stundir sem ég og
börnin mín áttum með þér voru okk-
ur mikils virði. Takk fyrir stundirn-
ar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Guð geymi þig, elsku Óli minn, og
hvíl í friði.
Ellen Dana og börn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Minningargreinar