Morgunblaðið - 12.05.2005, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 12. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Heiðar Alberts-son fæddist í
Skrúð í Skerjafirði
4. mars 1948. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
hinn 4. maí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Albert Gunn-
laugsson frá Móa-
felli í Fljótum, f.
27.12. 1897, d. 1.10.
1988, og Katrín Ket-
ilsdóttir frá Gýgjar-
hóli í Biskupstung-
um, f. 12.3. 1910, d.
2.1. 1999. Heiðar átti
þrjú systkini. Þau eru: Guðni, f.
27.1. 1941; Þórkatla, f. 21.8.
1942; og Guðlaug, f. 29.4. 1945.
Hinn 7. febrúar 1970 kvæntist
Heiðar Guðbjörgu Ragnheiði
Sigurðardóttur, f. 10.12. 1949, d.
25.6. 1997, og eiga þau þrjú börn.
Þau eru: 1) Ingibjörgu Þóra, f.
12.7. 1971, gift Guðmundi Jón-
assyni og eiga þau tvo syni, þá
Heiðar Óla, f. 4.1. 2002, og Aron
Birki, f. 8.10. 2003. 2) Lilja Björk,
f. 8.2. 1974, sam-
býlismaður Guð-
mundur Stefánsson
og eiga þau tvö
börn, þau Ragnheiði
Theodóru, f. 18.6.
1997, og Halldór
Rafn, f. 18.11. 1998.
3) Jón Grétar, f.
29.7. 1979, sam-
býliskona Hólmfríð-
ur Björnsdóttir og
eiga þau tvær dæt-
ur, þær Jónu Guð-
björgu, f. 23.9. 2002,
og Agnesi Brá, f.
28.11. 2004.
Núlifandi sambýliskona Heið-
ars er Margrét Sigurðardóttir, f.
14.3. 1949, og á hún fjögur börn:
þau Sigurrós, Guðmund, Pál
Inga og Helgu Sif.
Heiðar lauk gagnfræðaprófi
árið 1965. Hann stundaði nám
við Iðnskólann í Reykjavík og
lauk svo vélstjóranámi 1972.
Útför Heiðars verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku besti pabbi minn. Nú þegar
þú hefur kvatt þetta jarðlíf, eftir
stutta en harða baráttu við þennan
illvíga sjúkdóm, setur mann hljóðan.
Það er rosalega skrítið að þurfa að
kveðja annað foreldri úr sama sjúk-
dóm við sömu aðstæður. En eitt er
víst að mamma var tilbúin hinum
megin og tók vel á móti þér. Það eru
svo margar minningar sem koma upp
í hugann við þessar aðstæður. Við
systkinin vorum nú svo heppin að
hafa alist upp í Fljótum í Skagafirði,
þar sem mamma var heimavinnandi
og pabbi nánast líka. Fyrir vikið vor-
um við öll mjög náin og er það eflaust
það sem bjargar okkur systkinunum
núna.
Oft hefur verið gert grín að því
hversu kröfuharður pabbi var við
okkur og ekki síst hvað varðaði
skólabækurnar. Það mátti ekkert
gera nema með reglustiku. En þótt
maður væri oft pirraður skiljum við
öll í dag hver tilgangurinn var. Við
reynum allavega öll að gera okkar
besta í öllu sem við tökum okkur fyrir
hendur. Í seinni tíð, sérstaklega eftir
að mamma dó, hefur þú verið okkur
stoð og stytta í gegnum þykkt og
þunnt. Þú fylgdist alltaf með öllu sem
við vorum að gera og tókst mikinn
þátt í lífi okkar. Alltaf var gaman að
fara upp í sumarbústað með þér, sem
var hugarfóstur þitt frá A til Ö. Við
munum gera okkar besta til að klára
það, þó það taki tíma.
Jæja, elsku pabbi, við vitum að þér
líður vel núna, laus við þjáningar
sjúkdómsins og kominn til mömmu.
Við sitjum eftir með sár en vitum að
lífið heldur áfram og við brosum á ný.
Ég bið samt guð að styrkja okkur öll
á þessum erfiðu tímum. Minning þín
er ljósið í lífi okkar.
Þín dóttir
Inga.
Elsku pabbi. Margar minningar
koma upp í huga mér þegar ég hugsa
til þín. Allar þær ferðir sem við fórum
saman á vélsleða og allar veiðiferð-
irnar okkar saman.
Man ég þar sérstaklega eftir einni
vélsleðaferð þegar við vorum nýbún-
ir að kaupa sleðann. Þá var ég 14 ára.
Ég var búinn að vera að leika mér á
sleðanum við Lambanesreyki þegar
ég brunaði upp á fjallið fyrir ofan bæ-
inn og fór þar af sleðanum og skoðaði
mig um og kom svo heim aftur. Þið
mamma komuð bæði út á hlað,
mamma alveg stjörf af hræðslu, en
þú sagðir bara: „Geturðu tekið mig
þangað upp eftir líka?“
Við höfum átt margar góðar sam-
verustundir saman, þ.á m. í veiðiferð-
inni síðastliðið haust með vélstjórun-
um á Gnúpnum, sem var mér mjög
dýrmæt stund með þér, og þær áttu
að verða miklu fleiri hjá okkur.
Hér kveð ég þig, elsku pabbi minn.
Þinn sonur
Jón Grétar.
Elsku Heiðar. Þú varst tekinn frá
okkur alltof fljótt. Þar sem það var
nýbúið að greina þig með sjúkdóm
þinn þá héldum við samt að tíminn
með þér yrði lengri og að við gætum
allavega gert eitthvað öll saman í
sumar. En krabbinn lagði þig að velli
á mjög stuttum tíma, og þar sem þú
varst sjómaður þá trúi ég varla að þú
sért farinn og bíðum við alltaf eftir
því að þú hringir og segist vera á leið-
inni í land.
Þú varst mjög góður maður og þín
verður sárt saknað og barnabörnin
þín missa af miklu að fá ekki að kynn-
ast þér.
Elsku Heiðar, ég er mjög þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast þér og
takk fyrir allar yndislegu samveru-
stundirnar okkar, sérstaklega öll
áramótin í Laugarlindinni.
Þín tengdadóttir
Hólmfríður Björnsdóttir.
Elsku afi. Hér er smá kveðja til
þín:
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu,
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eir.)
Við söknum þín.
Jóna Guðbjörg og Agnes Brá,
Heiðar Óli og Aron Birkir,
Ragnheiður Th. og
Halldór Rafn.
Dauðinn skilur eftir skörð hvar
sem hann fer og þessi skörð er oft
erfitt að fylla. Það er tilfinnanlega
svo á þessari stundu þegar vinur
minn til margra ára, Heiðar Alberts-
son, er látinn langt um aldur fram.
Dauðinn skilur okkur líka eftir með
minningar um góða menn og konur
sem við höfum kynnst á lífsleiðinni.
Ég kynntist Heiðari árið 1975 þegar
við eiginkona mín Sigríður Björns-
dóttir fluttum ung að árum norður í
Skagafjörð til að taka við búi á Stóru
Brekku í Fljótum. Heiðar og eigin-
kona hans Guðbjörg Sigurðardóttir
fluttust í Fljótin stuttu síðar þegar
hann tók við starfi stöðvarstjóra við
virkjunina á Skeiðsfossi. Á þessum
tíma var vakning í sveitum landsins
og það kom margt ungt fólk í þessa
afskekktu og snjóþungu sveit þar
sem lífsbaráttan var ekki alltaf auð-
veld. Vegna þessara eiginleika sveit-
arinnar varð mannlíf á margan hátt
nánara en ella hefði verið. Þarna fann
Heiðar sig afar vel því hann var mik-
ill atorku- og framfaramaður. Hann
var líka óvenjulega fylginn sér í þeim
málum sem voru honum hugleikin.
Atvikin leiddu til þess að við urðum
nánir samstarfsmenn árum saman en
við vorum báðir kjörnir í hrepps-
nefnd Fljótahrepps sem var fámenn-
ur og félítill. Meðal þeirra verkefna
sem Heiðar lagði lið var uppbygging
grunnskólans á Sólgörðum sem var
ekki auðvelt verkefni en þar tókst að
sameina skólahald tveggja hreppa
undir sama þaki.
Áhugasvið okkar lágu líka saman á
margan hátt. Við vorum báðir miklir
áhugamenn um uppbyggingu Fljóta-
ár og unnum sameiginlega að því
marki. Ég sem formaður veiðifélags
árinnar en hann sem stöðvarstjóri
virkjunarinnar. Við deildum einnig
miklum áhuga á brids og áttum mörg
spilin í gegnum tíðina.
Árið 1986 urðu þáttaskil í lífi okkar
þegar við réðumst í það verkefni að
hrinda af stað laxeldisstöð Miklalax í
Fljótum. Enn á ný var starfsvett-
vangur okkar Heiðars náinn því hann
var stjórnarformaður fyrirtækisins
en ég framkvæmdastjóri þess. Þarna
sáum við leið til að viðhalda búsetu og
efla þessa sveit sem átti svo mjög
undir högg að sækja. Þetta reyndist
afar erfitt starf og krafðist mikilla
fórna. Ýmsir erfiðleikar steðjuðu að
rekstrinum og þar kom dugnaður og
ósérhlífni Heiðars vel fram, því hann
spurði aldrei hvað klukkan var held-
ur vann þau verk sem vinna þurfti
þar til þeim var lokið. Þessum rekstri
lauk árið 1994 og árið eftir hætti
Heiðar starfi sínu sem stöðvarstjóri
og þau Guðbjörg fluttust til Sauðár-
króks þar sem hann var við sjó-
mennsku næstu árin á togurum Fisk-
iðjunnar Skagfirðings. En áfall dundi
yfir tilveru þeirra þegar Guðbjörg
greindist með alvarlegan sjúkdóm
sem dró hana til dauða árið 1997.
Þetta var Heiðari mikil og erfið lífs-
reynsla en hana bar hann af því
æðruleysi sem einkenndi hann.
Skömmu fyrir dauða Guðbjargar
fluttust þau suður á höfuðborgar-
svæðið þar sem Heiðar starfaði
áfram við sjómennsku hjá Þorbirn-
inum í Grindavík, allt til dauðadags.
Heiðar kynntist árið 1999 Mar-
gréti Sigurðardóttur. Þau felldu hugi
saman og hófu búskap. Eitt af áhuga-
efnum þeirra var að reisa sér sum-
arhús á Laugum í Biskupstungum.
Þau eyddu þar löngum stundum á
sumrin. Vilji þeirra stóð til þess að
reisa stærra húsnæði sem hægt væri
að búa í allt árið um kring. En örlögin
gripu í taumana þegar Heiðar
greindist í janúar síðastliðnum með
sjúkdóm þann er dró hann til dauða á
svo skömmum tíma.
Það sem segir mest um þennan vin
minn er í mínum huga hversu heil-
steyptur maður hann var. Hann var
sannarlega vinur sinna vina og ætíð
reiðubúinn að veita hjálparhönd án
þess að hlífa sér hið minnsta. Hann
var einnig búinn óvenjulegum heið-
arleika sem lýsti sér í öllum hans
gerðum. Heiðar var mikill fé-
lagshyggjumaður og bar rétt þeirra
sem minna mega sín fyrir brjósti. En
enginn var hann ofstækismaður í
þeim efnum frekar en öðru.
Það var ætíð gott að leita til Heið-
ars vinar míns því hann var jafnan
tilbúinn að ræða það sem manni lá á
hjarta hverju sinni. Skipti þá engu
máli hvernig málum var skipað hjá
honum sjálfum. Annar vinur okkar,
Kristinn Hermannsson, greindist
með alvarlegan sjúkdóm um sama
leyti og Heiðar. Það lýsir kannski
Heiðari vel að þegar ég heimsótti
hann á sjúkrahúsið síðustu dagana
spurði hann ætíð fyrst um hvað væri
að frétta af Krissa og heilsu hans.
Ég hef misst einn minn nánasta
vin og félaga í lífinu en áfram lifir
minning um góðan dreng sem sárt er
saknað. Við Sigríður og börn okkar
vottum Margréti sambýliskonu
Heiðars og börnum hans þeim Ingu,
Lilju og Jóni Grétari okkar dýpstu
samúð.
Gunnar Reynir Pálsson.
Ég átti því láni að fagna á barns-
árum mínum að dvelja í þrjú sumur í
sveit með Heiðari vini mínum og
frænda. Þar hef ég líklegast lært
hvað mest að horfa björtum augum
til framtíðar frekar en að líta til baka
og fárast yfir því sem orðið var. Í öll-
um okkar samtölum og samskiptum
kom skýrt í ljós að heiðarleiki var
hans æðsta boðorð og mátti hann
ekki vamm sitt vita í viðskiptum við
aðra menn. Á þessum árum gerðum
við frændur okkar framtíðardrauma,
sumir hafa náð fram að ganga, aðrir
ekki. Heiðar var glaðvær og kátur að
eðlisfari og það ríkti ávallt gleði og
fjör ef hann var mættur á staðinn. Í
sveitinni var mikill áhugi á hesta-
mennsku og tók allt heimilisfólkið
virkan þátt í þeirri skemmtun.
Seinna lágu leiðir okkar saman þegar
hann gerðist stöðvarstjóri við Skeið-
fossvirkjun í Fljótum. Báðir höfðum
við gaman af að spila bridge og eydd-
um oft drjúgum tíma við þá iðju.
Nú þegar ég hef aftur snúið mér að
hestamennsku vorum við búnir að
hugsa okkur að endurnýja fyrri sam-
verustundir okkar í hestamennsk-
unni. Gerði Heiðar sér sérstaka ferð í
sínum miklu veikindum til að sjá
hesthúsið mitt með von um að geta
notið þess síðar.
Heiðar lagðist inn á sjúkrahús fyr-
ir örfáum mánuðum. Þegar ég heim-
sótti hann leist mér illa á útlit hans en
hann hughreysti mig og sagði með
sínum alkunna sannfæringarkrafti
og bjartsýni: „Nonni minn, þetta er
ekkert mál, ég verð snöggur að ná
mér upp úr þessu,“ og þannig yfirgaf
ég vin minn í þetta skipti, bjartsýnn
að vanda. Eftir því sem heimsóknum
mínum fjölgaði eftir þetta sá ég að
þetta var vonlaus barátta þó svo að
Heiðar gæfist aldrei upp enda var
það ekki hans eðli.
Það er mikill harmur kveðinn að
öllum þeim sem kynntust Heiðari og
nutu samvista við hann. Möddu,
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum votta ég mína dýpstu samúð
og vona að góður Guð gefi þeim styrk
í sorginni og veit að góðar minningar
um góðan og glaðlyndan mann muni
yfirgnæfa sorgina þegar fram líða
stundir.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Jón Sigurbjörnsson.
Mikill harmur er að okkur kveð-
inn. Hann Heiðar mágur okkar er all-
ur. Snarpri og harðri baráttu við ill-
vígan sjúkdóm er lokið, en minning
um góðan dreng lifir.
Heiðar Albertsson fæddist vorið
1948 í Skrúði í Skerjafirði þar sem
hann átti síðan eftir að slíta barns-
skónum. Albert faðir hans var alinn
upp í Fljótum í Skagafirði og Heiðar
var ekki hár í loftinu þegar leið hans
lá þangað. Sex ára gamall fór hann í
sveit til föðurbróður síns að Móafelli í
Fljótum, undurfallegri sveit nyrst á
Tröllaskaganum. Síðar áttu Fljótin
eftir að skipa stóran sess í lífi hans.
Þegar Heiðar var ungur maður
réðst hann í vélsmiðjuna Héðin og
lauk þaðan vélvirkjanámi. Leið hans
lá síðan í Vélskóla Íslands þar sem
hann lauk fullnaðarvélstjórnarrétt-
indum.
Það var árið 1975 sem Heiðari
bauðst starf stöðvarstjóra við Skeiðs-
fossvirkjun í Fljótum, en hann var þá
vélstjóri á bv. Bjarna Benediktssyni
frá Reykjavík. Heiðar og kona hans,
Guðbjörg R. Sigurðardóttir (Gugga)
sem er nú látin, tóku saman föggur
sínar og fluttu norður í sveit. Ætl-
unin var að vera fyrir norðan í tvö ár.
En faðir okkar, Sigurður Sigur-
björnsson, sagði við þau: „Krakkar
mínir, ef þið verðið tvö ár í þessari
sveit, þá munu þau verða tuttugu.“
Þetta voru orð að sönnu því Heiðar
og Gugga bjuggu tuttugu og tvö ár á
Norðurlandi, þar af átján í Fljótum.
Minningar frá Skeiðsfossi streyma
fram, en hvergi var betra að koma en
til Guggu og Heiðars. Þar fóru miklir
höfðingjar og öllum var tekið opnum
örmum. Á hverju sumri var stefnan
tekin á Fljótin til að njóta samveru
þeirra hjóna, dásemda sveitarinnar
og tína berin blá sem gerast ekki
betri þó víðar væri leitað. Þar var
ávallt glatt á hjalla, enda kraftmikið
og skemmtilegt fólk. Börn okkar
systkina vildu hvergi annars staðar
vera en hjá frændsystkinum sínum á
Skeiðsfossi.
Heiðar var greiðvikinn og raun-
góður, athafnasamur og kappsamur,
maður sem ætíð varð að hafa nóg fyr-
ir stafni. Best leið honum við að lag-
færa og dytta að einhverju í virkj-
uninni, svo ekki sé minnst á ef bilun
varð í vélbúnaðinum. Heiðar hrædd-
ist heldur ekki að takast á við nýja
hluti í lífinu. Í Fljótum er ekki marg-
menninu fyrir að fara og verður því
hver og einn að leggja sitt af mörkum
til flestra mála. Heiðar og Gugga
tóku fullan þátt í félagsstörfum innan
sveitarinnar og eignuðust trausta og
góða vini á þessum árum.
Heiðar sagði starfi sínu lausu við
virkjunina árið 1989 og flutti fjöl-
skyldan þá að Lambanes-Reykjum,
einnig í Fljótum. Þar starfaði Heiðar
við laxeldisstöðina við Miklavatn.
Það voru erfið ár og sú saga verður
ekki rakin frekar hér. En óhætt er að
segja að Heiðar og Gugga stóðu
ávallt þétt saman í lífsins ólgusjó.
Árið 1994 yfirgaf fjölskyldan Fljót-
in og flutti á Sauðárkrók þar sem
Heiðar tók við starfi vélstjóra á
togaranum Skafta. Vera þeirra á
Króknum varð ekki löng, en á þeim
tíma greindist Gugga með illkynja
sjúkdóm sem dró hana til dauða
1997.
Síðar hóf Heiðar sambúð með
Margréti Sigurðardóttur (Möddu) og
farnaðist þeim vel þau ár sem þau
áttu saman. Það veitti Heiðari
ómælda ánægju þegar hann og
Madda ásamt börnum hans réðust í
byggingu sumarbústaðar í landi
Reykjavallar í Biskupstungum. Því
miður entist honum ekki tími til að
ljúka því verki og njóta afraksturs
þess. Madda er sterk og góð kona
sem studdi mann sinn í veikindum
HEIÐAR
ALBERTSSON
Skemmuvegi 48, Kópavogi.
Simi 5576677
www.steinsmidjan.is