Morgunblaðið - 08.06.2005, Qupperneq 35

við höfum oft gantast með það að
Skarpi er bara Skarpi og höfðum
ekkert meira um það að segja, en
það er mikið sannleikskorn í þessu
því enginn getur komið í hans
stað. Það verður skrítið að geta
ekki tekið upp tólið, hringt í hann
og spurt hvort hann nenni í bíó
eða heimsókn. Það kemur líka allt-
af til með að vanta einhvern til að
fullkomna brandarann í einkahúm-
ornum okkar sem ekkert allir
skildu.
Elsku Skarpi, við eigum eftir að
sakna þín meira en orð fá lýst en
minning þín mun lifa með okkur
um ókomna tíð og þótt okkur finn-
ist ósanngjarnt að þurfa að kveðja
þig þegar við erum rétt að hefja
lífið er það okkur huggun í sorg
okkar að vita til þess að vel er tek-
ið á móti þér.
Elsku Sverrir, Rannveig, Erla
Jóna, Andri, Aron Logi og aðrir
aðstandendur, megi guð styrkja
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Guð geymi þig, elsku Skarpi.
Þínir vinir,
Sæmundur, Anna og
Sigurður Gísli.
Elsku vinur. Þegar við fengum
fregnirnar af sviplegu fráfalli þínu
áttum við báðir erfitt með að
skilja að þú værir farinn, og eigum
enn. Hálft í hvoru eigum við alltaf
von á að sjá þig ganga fyrir næsta
horn, eða síminn byrji að hringja
og númerið þitt birtist á skjánum.
Sárast þykir okkur allt það sem
við áttum eftir ósagt og gert.
Stingurinn fyrir brjóstinu hverfur
líklega seint.
Hvert sem við lítum er eitthvað
sem minnir okkur á þig, allt það
sem við tókum okkur fyrir hendur
saman heldur áfram að spilast í
höfðinu eins og gömul bíómynd.
Pizzakvöldin, bíltúrarnir, bíóferð-
irnar og allt sem þeim fylgdi.
Brandararnir sem við skiptumst á,
glottin, prakkarastrikin og hrekk-
irnir. Brosið og hláturinn sem
brutust svo auðveldlega fram
munu lifa með okkur áfram. Hlýj-
an í nærveru þinni var engri lík,
þú varst vinur vina þinna, og allra
annarra. Hvers manns hugljúfi og
alltaf til í að gera allt fyrir alla.
Það eru fáir til jafngóðir og þú.
Það er hætta á að sögustund-
unum fækki eitthvað í vinahópnum
núna, þær komu allar frá þér.
Hlátrasköllin sem alltaf fylgdu eru
okkur sérstaklega minnisstæð.
Bíladellan sem alltaf fylgdi þér, og
gleðin sem þú fékkst vegna henn-
ar veldur því að við hugsum til þín
í hvert skipti sem við setjumst
undir stýri.
Þessi stutti tími sem við áttum
saman verður okkur alltaf dýr-
mætur, þú varst og verður okkar
kærasti vinur. Við trúum því og
treystum að þú sért kominn á
betri stað, í fangið á mömmu þinni
og Guði. Takk fyrir allt sem þú
gafst okkur, gleði, hjálp og vin-
áttu, sem var okkur svo mikils
virði.
Þínum nánustu sendum við okk-
ar bestu bænir og samúðarkveðj-
ur. Megi Guð styrkja þau á þess-
um erfiðu tímum.
Við sjáumst aftur þegar þríeyk-
ið hittist á ný.
Þínir vinir,
Ásgeir og Jónatan.
Horfinn er til annarra víðlendna
ungur maður sem átti lífið fram-
undan. Það var nú í vor að Skarp-
héðinn Sverrisson hóf störf hjá
Atlantsolíu. Hann hafði allt til
brunns að bera sem fyrirtækið
leitaði að, létta lund, bros, stund-
vísi og atorku. Þetta voru hans að-
alsmerki auk áhuga hans fyrir að
taka þátt í olíudreifingu fyrirtæk-
isins til viðskiptavina. Skarphéð-
inn féll vel inn í hópinn og er okk-
ur þannig minnisstæður
starfsmannadagur þar sem hóp-
urinn gerði sér glaðan dag. Þar
áttum við góðar stundir sem búa í
huga okkar til minningar um horf-
inn félaga. Við vottum fjölskyldu
Skarphéðins samúð okkar.
Starfsfólk Atlantsolíu.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JÚNÍ 2005 35
MINNINGAR
✝ Guðný FjólaÓlafsdóttir fædd-
ist í Múlakoti í Fljóts-
hlíð 1. janúar 1931.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 30. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Ólafur Karl Óskar
Túbals, listmálari,
gestgjafi og bóndi í
Múlakoti, f. 13. júlí
1897, d. 27. mars
1964 og kona hans
Lára Eyjólfsdóttir, f.
1. apríl 1902, d. 24.
sept. 1984. Systkini Fjólu voru
Karl Reynir bóndi í Múlakoti, f.
11. júní 1925, d. 29. júní 2000, og
Guðbjörg Lilja, f. 20. ágúst 1928,
d. 25. júlí 1976.
Fjóla ólst upp í
Múlakoti og bjó
heima þar til árið
1973 er hún vistaðist
á Kópavogshælið.
Árið 1983 flutti hún
á nýstofnað sambýli
fatlaðra í Drekavogi
þar sem hún bjó í 14
ár. Þaðan fór hún á
hjúkrunarsambýlið í
Viðarrima 42 og hef-
ur búið þar síðan.
Minningarathöfn
um Fjólu var haldin í
Grafarvogskirkju
mánudaginn 6. júní.
Útför Fjólu fer fram frá Hlíð-
arendakirkju í Fljótshlíð í dag og
hefst athöfnin klukkan 14. Jarð-
sett verður í heimagrafreit í Múla-
koti.
Nú er hún elsku Fjóla mín búin
að fá hvíldina. Síðustu dagarnir
voru henni erfiðir og allt var gert til
að auðvelda henni hið óumflýjan-
lega. Hún lést 30. maí sl. á Land-
spítalanum við Hringbraut.
Fjóla frænka mín var mér mjög
kær frá því ég var lítil telpa. Við
lékum okkur saman, spiluðum og
sungum saman þótt aldursmunur-
inn væri 15 ár. Síðan tók við næsta
kynslóð, börnin mín sem hún lék sér
við á sama hátt. Hún ólst upp á
miklu menningarheimili í Múlakoti
í Fljótshlíð með foreldrum, systk-
inum, afa og ömmu auk margra ætt-
ingja og vina sem dvöldu í Múlakoti
til lengri eða skemmri tíma en
Múlakot var eitt fyrsta gistiheimili
sinnar tegundar í sveit á Íslandi.
Þarna í Múlakoti héldust í hendur
menningin, listin og skógræktin,
Ólafur Túbals faðir hennar var vin-
sæll listmálari, skáld og mikill
söngmaður. Lára móðir hennar var
sú jákvæðasta og besta kona sem ég
hef kynnst og var elskuð og virt af
öllum sem hana þekktu. Þarna var
gestrisni í hávegum höfð.
Amma Fjólu var Guðbjörg Þor-
leifsdóttir sem ræktaði einn fyrsta
trjágarð við sveitaheimili hér á
landi og varð landsþekkt fyrir.
Við þessar aðstæður í landsins
fegurstu sveit sleit hún barnsskón-
um og fékk það veganesti sem
hjálpaði henni að takast á við skerta
heilsu alla tíð. Hún fékk góða skap-
ið og æðruleysið frá móður sinni,
gleðina af tónlistinni, og ekki síst
gleðina af að vera með fólki og
þykja vænt um það og virða. Þó að
Fjóla væri andlega og líkamlega
skert frá fæðingu fékk hún í vöggu-
gjöf mikla hæfileika. Hún hafði
mikið yndi af tónlist og spilaði eftir
eyranu á orgel og gítar, en þó var
harmonikkan í mestu uppáhaldi hjá
henni. Þegar ég var lítil og var að
hlusta á Fjólu spila á nikkuna sína
þá var ég viss um að hún væru flink-
ust allra í heiminum. Það var því oft
kátt í stofunni í Múlakoti þegar þær
systurnar spiluðu saman, Lillý á
gítar og Fjóla á harmonikkuna og
kórónuðu síðan hljóðfæraleikinn
með fallegum rödduðum söng en
þær kunnu feiknin öll af lögum og
textum.
Þegar ég byrjaði skólagöngu var
erfitt um samgöngur og var mér þá
komið fyrir í einn vetur hjá ömmu
og Láru í Múlakoti og leið mér þar
mjög vel. Ég svaf í baðstofunni hjá
systrunum en þangað var eins og að
koma í ævintýraland svo mikið áttu
þær af leikföngum. Þar gat ég unað
tímunum saman og leikið mér við
þær. Þegar Lára þurfti að fara til
Reykjavíkur var Fjólu komið fyrir
hjá foreldrum mínum. Var allaf
mikil tilhlökkun að fá hana í heim-
sókn. Fjóla spilaði mikið við okkur
pabba og varð Ólsen Ólsen oftast
fyrir valinu. Hún hló dátt og
skemmti sér og reyndi að svindla í
spilunum.
Árið 1973 urðu miklar breytingar
í lífi Fjólu og þeirra allra í Múlakoti.
Lára sem hafði búið ein með börn-
um sínum eftir lát Ólafs veiktist al-
varlega og var ekki vitað hvort
henni auðnaðist að koma heim aft-
ur. Systurnar voru þá vistaðar á
Kópavogshæli, deild 20, þar sem
litlu langveiku börnin bjuggu.
Þarna leið þeim vel með litlu börn-
unum sem þær umvöfðu af gæsku
sinni. Þar lést Lillý en Fjóla bjó þar
áfram og fór á sumrin austur í
Múlakot til mömmu sinnar sem var
búin að ná sæmilegri heilsu en var
mjög sjóndöpur.
Árið 1983 byrjaði enn nýr kafli í
lífi Fjólu. Þá var stofnað sambýli í
Drekavogi og var Fjóla ein af frum-
byggjunum. Fjóla eignaðist þarna
nýtt heimili og nýja fjölskyldu, þau
Hjördísi, Diddu, Halla, Þórð, Stef-
aníu og Björneyju sem öll voru
henni sem systkin. Þau áttu við-
burðarík og skemmtileg ár saman,
ferðuðust bæði innanlands og utan
og gerðu margt skemmtilegt ásamt
starfsfólkinu. Drekavogurinn var
skemmtilegt heimili, þar var mjög
gott starfsfólk og heimilinu var frá-
bærlega stjórnað af Katrínu sem
lagði allan sinn metnað í að öllum
liði sem best.
Árið 1989 veiktist Fjóla alvarlega
af heilabólgu. Hún varð blind og
þurfti að miklu leyti að læra að tala
upp á nýtt. Það var mikið álag á
starfsfólk og heimilisfólk í Dreka-
vogi að taka á móti Fjólu svona
veikri, en þau tóku saman þá
ákvörðun að allt skyldi gert til að
Fjóla fengi að vera áfram heima.
Árið 1997 var Drekavogur lagður
niður í þáverandi mynd og um sama
leyti var stofnað hjúkrunarsambýli
í Viðarrima 42, og fóru þær Stefanía
saman þangað. Þar var gott heim-
ilisfólk og starfsfólk sem tók vel á
móti Fjólu. Í fríunum sínum dvaldi
Fjóla hjá Lilju og Símoni á Vatns-
leysuströnd og þau önnuðust hana
af mikilli alúð. Það var alltaf mikil
tilhlökkun hjá Fjólu minni að fara
til þeirra.
Fjóla hefur átt góð ár þó að heils-
an hafi oft verið léleg. Góða og
glettna skapið hennar og æðruleys-
ið hafa fleytt henni yfir margar erf-
iðar hindranir í lífinu, ásamt hjálp
þess góða fólks sem hefur verið með
henni alla tíð; á Kópvogshælinu, í
Drekavogi, í Viðarrima og í Lækj-
arási. Fyrir hönd ættingjanna vil ég
fá að þakka öllu þessu góða fólki
fyrir mikla nærgætni og elsku í
hennar garð.
Nú er Fjóla mín horfin okkur í
bili. Minningarnar um hana eru fal-
legar og tengjast oft Múlakoti. Í
minningunni var þar alltaf sól og
blíða og allt svo fallegt og skemmti-
legt. Fegurstu minningarnar tengj-
ast fólkinu sem þar bjó og mér þótti
svo vænt um. Nú eru allir horfnir,
Fjóla mín er síðust að kveðja.
Þakka þér fyrir samveruna, elsku
Fjóla mín.
Blessuð sé minning þín.
Þín frænka,
Hrefna.
Látin er í Reykjavík elskuleg vin-
kona okkar Guðný Fjóla Ólafsdóttir
á sjötugasta og fimmta aldursári.
Fjóla bjó í Múlakoti í Fljótshlíð
ásamt foreldrum sínum Láru og
Ólafi og systkinum sínum Lillý og
Reyni langt fram á fullorðinsár.
Hún fluttist ásamt systur sinni
Lillý á Kópavogshæli rúmlega fer-
tug. Á Kópavogshæli hafði Fjóla
lengi það hlutverk að gæta barna á
barnadeildinni og talaði hún oft um
börnin sín þar. Á sambýlið í Dreka-
vogi 16 flutti Fjóla árið 1983 þegar
hún var 52ja ára en í sambýlinu Við-
arrima 42 bjó Fjóla síðustu 7 árin
sín eða frá árinu 1998.
Margs er að minnast nú þegar
komið er að leiðarlokum. Fjóla var
söngvin mjög og það var gaman að
rifja upp gamla texta og lög með
henni og syngja saman, hún
skemmti sér aldrei betur en þegar
verið var að spila og syngja eins og í
jólaboðinu í Viðarrima fyrir síðustu
jól. Fjóla hafði mjög gaman af að
rifja upp gömlu dagana í Múlakoti,
hún talaði oft um foreldra sína og
systkini og sagði frá æskuminning-
um sínum. Henni þótti líka afskap-
lega vænt um hana Hrefnu frænku
sína sem sinnti Fjólu einstaklega
vel.
Líf Fjólu var ekki auðvelt. Hún
fékk heilabólgu 1989 sem leiddi til
blindu og minnkaðrar andlegrar
getu og hún hefur að mestu þurft að
notast við hjólastól síðustu árin. En
þrátt fyrir það var hún alltaf ljúf í
viðmóti, lífglöð og félagslynd.
Hún var mikil barnagæla og vildi
alltaf fyrst fá að vita um börn
starfsmanna sem byrjuðu að vinna
á heimili hennar.
Við sambýlingar og starfsfólk í
Viðarrima 42 þökkum Fjólu sam-
fylgdina og minnumst hennar með
söknuði.
Íbúar og starfsfólk
Viðarrima 42.
Okkur í Húsinu langar að kveðja
kæra vinkonu okkar og minnast
hennar með örfáum orðum. Kynni
okkar af Fjólu hafa staðið yfir í
mörg ár. Hún sótti dagþjónustu í
Húsið, Blesugróf 31, og vann hin
ýmsu verkefni. Fjóla var mjög tón-
elsk og hafði mikið yndi af allskyns
tónlist og þá sérstaklega harmon-
ikkutónlist. Einnig hafði hún gam-
an af söng og kunni marga söng-
texta. Það var gaman að fylgjast
með Fjólu og skynja gleði hennar í
gegnum tónlistina.Við þökkum
Fjólu samfylgdina.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Blessuð sé minning hennar.
Vinir og félagar í Húsinu.
Frá löngu liðnum tíma á ég minn-
ingar um bæinn Múlakot og fólkið
sem þar bjó. Þær vitna allar á einn
veg, um fegurð, frelsi og frið. Múla-
kot var svo stórkostlegur staður að
kotið þótti mér höfuðbólið. Guð-
björg gerði trjá- og blómagarð í
anda ungmennafélaganna, skipu-
lagði hann og hirti en trén döfnuðu
eins og ást hennar til þeirra. Garð-
urinn var svo fagur, eiginlega svo
heilagur að mér fannst við hæfi að
tala lágt, tæpast að anda. Á meðan
staðið var utan grindverksins og
horft inn í garðinn var sá hinn sami
fullur eftirvæntingar og forvitni, en
er inn var komið fylltist maður lotn-
ingu og losnaði eiginlega pínulítið
frá jörðinni. Svo voru það klettarn-
ir, fossinn, rafljósin og gróðurinn í
hömrunum og hamarinn sjálfur. Yf-
ir þetta á ég engin orð heldur ein-
ungis þakklæti til þeirra sem gáfu
mér lífið til að njóta þess. Ég veit þú
þekkir þetta, lesandi góður, þú sem
hefur komið þar. Í grenndinni var
annað kot með sitt ævintýri. „Þar
mátti enga lýgi finna.“ Annað kotið
orðið höfuðból. Svona er allt breyti-
legt.
Ólafur listamaður skapaði ódauð-
leg listaverk. Til þess hafði hann
næg mótíf í nálægð og fjarlægð,
jökulinn, blómin, já himin og jörð.
Svo var það kjölfestan, húsmóð-
irin Lára, sem annaðist heimilið.
Reyndar heilt hótel með. Þar komu
gestir til að njóta fegurðar og hvíld-
ar, ræða um listir og njóta listar.
Húsið andaði af tónlist og myndlist
en utan dyra var blómaangan. Það
er á móti lögmálinu og því getur það
ekki verið rétt að húsmóðirin hafi
vakað allt sumarið. Vísast er það
bara svo með blóm, ekki fólk, þau
sofa á veturna en vaka á sumrin.
Við aðstæður sem þannig eru í
minningu minni fæddist dóttirin
Fjóla. Sjálfsagt heitin eftir blóminu
sem setti svip sinn á umhverfið.
Fegurst blóma, heiðblátt og
heillandi. Síðan ég las biblíusögur
fyrir fermingu hefur mér alltaf þótt
sagan um sáðmanninn eins vel geta
átt við um okkur menn eins og um
orðið, því talenturnar duga mér ein-
hvern veginn ekki. „Sumt féll þar
sem klöpp var undir, það kom skjótt
upp, af því að það hafði eigi djúpan
jarðveg. En er það óx, skrælnaði
það af því það skorti raka.“
Mér þykir sem sumir menn hafi
orðið utangarðs í lífinu fyrir hreina
tilviljun án þess að hafa nokkuð til
saka unnið. Eins og ræturnar nái
ekki nægilega djúpt til að nálgast
það fóður sem þarf til að dafna eins
og þeir sem féllu í góðan jarðveg.
Þó er ekki allt sem sýnist. Ham-
ingja annars manns frá mínum
sjónarhóli má eins vel vera fölsk, og
bar ekki fegursta blómið sama svip-
mót í augum Fjólu og í annarra aug-
um? Var það ekki jafn heiðblátt og
heillandi? Og hvers virði er allt
heimsins góss, gáfur og umsvif ef
þú átt engan að vin? Er lakara að
eiga að vini „gamburmosa og stein“
en keisarann sjálfan? Vissulega má
segja það sama um Fjólu og Detti-
foss forðum. Þú mólst ekki gull eins
og þorparans þý, því fleygðirðu
dansandi í hafið.
Það læðist stundum að mér sá
grunur að allt verði að greiða fullu
verði. Velgengni, gleði, og hæfileika
jafnt sem yfirsjónir. Í framhaldi
spyr ég þig, lesandi góður: Hvert er
andvirði eigin hamingju? Er það
hugsanlegt að kotið sem eitt sinn
yfirtók stöðu stórbýlisins verði að
skila sínum sessi fyrr eða síðar, sig-
urvegarinn verði að lúta hinum
sigraða og ef til vill verður þrællinn
yfirsterkari eigenda sínum fyrr en
varir.
Fátt er mér eins ljúft og að minn-
ast Fjólunnar sem aldrei komst til
fulls þroska en lifði allt sitt líf í full-
vissu þess að vera aldrei nokkurs
manns byrði, og ekki var annarra
velferð hennar sorg. Öfund, hatur
og græðgi voru orð sem ekki fund-
ust í hennar orðasafni. Samt var
hún „lægra sett“ en margur sem
allt þetta stundar og hlýtur virð-
ingu.
Mér er líf þessarar Fjólu ein ráð-
gáta sem ég get aðeins og vil leysa
eins og í ævintýri, að hún hafi verið
prinsessa í álögum. Ég bið drottinn
að veita henni viðtöku í ríki sitt nú
að álagatímanum loknum en mér til
handa bið ég um vit til að skilja.
Filippus Björgvinsson.
GUÐNÝ FJÓLA
ÓLAFSDÓTTIR
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning