Morgunblaðið - 08.06.2005, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JÚNÍ 2005 39
MINNINGAR
amma Bogga. Ég mun sakna þín
sárt.
Hafðu gát á hjarta mínu,
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
(Höfundur ókunnur.)
Þín ömmustelpa
Tinna.
„Segðu mér einhverjar fréttir,“
var hún vön að segja. Oftast nær yf-
ir drekkhlöðnu borði kræsinga „a la
amma“ þar sem pönnsurnar stóðu
yfirleitt upp úr. Hún var ættarlauk-
ur sem færði fréttir á milli fjöl-
skyldumeðlima. Ávallt var stutt í
brosið og hláturinn, hið ótrúlega
glaðlyndi sem var hennar aðalein-
kenni og fleytti henni í gegnum lífið.
Á uppvaxtarárum okkar á Akur-
eyri bjó amma Bogga á Ólafsfirði.
Það voru ófáar ferðirnar fyrir Múl-
ann til hennar, og hún og Valdi afi
komu oft brunandi yfir til okkar á
bláa Moskvitsnum, oft hálffullum af
frænkum okkar. Við eigum margar
góðar minningar um ömmu á Ólafs-
firði. Ávallt var nóg við að vera hjá
henni og skemmtilegt.
Amma þurfti að hafa fyrir lífinu.
Hún missti föður sinn í hörmulegu
sjóslysi skömmu áður en hún fædd-
ist. Ólst upp ásamt systkinum sínum
hjá Önnu móður sinni á Siglufirði.
Hún fluttist með ungan föður okkar
yfir til Ólafsfjarðar til að giftast
Valda stjúpafa og eignaðist fimm
börn á fjórum árum. Hún vann í
fiski á Ólafsfirði og fluttist til
Reykjavíkur í kringum eftirlauna-
aldur, þá orðin ekkja. Ávallt var þó
stutt í brosið, húmorinn, sem oftar
en ekki beindist að henni sjálfri.
Jafnvel undanfarin ár, þegar slitinn
skrokkurinn var að plaga hana, gat
hún alltaf gleymt sér við spjall og þá
var stutt í létta lund, hlátur og gleði.
Boggu ömmu fannst gaman að
spjalla. Hún kom til dyranna eins og
hún var klædd og spjallaði við háa
og lága sem jafningja, eiginleiki sem
fáu fólki er gefinn.
„Þú ert ríkur maður, átt svona
yndisleg börn,“ sagði hún reglulega.
Hún mældi ekki ríkidæmi í verald-
legum auði. Hún átti aldrei mikið af
honum, en hún var rík kona, átti sex
börn og fjöldann allan af barnabörn-
um og barnabarnabörnum. Hún var
ekta amma sem ávallt gaf sér góðan
tíma fyrir börnin, enda löðuðust þau
að henni, hvort sem um var að ræða
hennar eigin eða annarra.
Hjá ömmu var bæði fjör og hlýja
og við munum minnast hennar með
gleði yfir öllum góðu minningum
sem hún hefur gefið okkur alla okk-
ar ævi.
Halldór, Birgir Örn, Þorvaldur
Örn Arnarsynir og fjölskyldur.
Elsku amma mín, það var ynd-
islegt að koma til þín. Þú varst alltaf
tilbúin að spila eða gera eitthvað
annað skemmtilegt. Þú áttir alltaf
fiskbollur í dós því þú vissir hvað
mér þótti þær góðar og þegar ég
kom í heimsókn þá var alltaf spurt:
„Langar þig ekki í eitthvað, Mar-
grét mín?“ og svarið var: „Áttu fisk-
bollur í dós?“ og auðvitað átti hún
það og skellti þeim í pott og þá
skipti það ekki máli hvað klukkan
var, hún gat verið tíu um morguninn
eða tíu um kvöldið. Þetta lýsir þér
vel, alltaf að hugsa um aðra.
En nú hefur allt breyst og eftir
sitja fallegar minningar um þig,
elsku amma mín, t.d. hvað það var
gaman að fara með þér á Tjörnina
og síðan var stefnan tekin á ham-
borgarastaðinn sem mér þótti svo
góður og þaðan var farið í Kolaport-
ið. Þar varst þú í essinu þínu því þér
þótti svo gaman að koma þangað
líka og alltaf keyptir þú það sama í
mörg ár, það voru kartöflur, harð-
fiskur og silungur sem þér þótti svo
góður. Svo má ekki gleyma
fjallagrasaflatkökunum sem Tinna
keypti fyrir þig og kom með til þín.
Elsku amma mín, það tekur sinn
tíma að átta sig á því að þú sért far-
in til annarra starfa. Það var alltaf
gott að leggja hendurnar utan um
þig og faðma þig blítt því þú varst
svo hlý. Megi góður Guð geyma þig.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eir.)
Kveðja.
Margrét Björg Arnardóttir.
Í dag kveðjum við Sigurbjörgu
Stefánsdóttur móðursystur mína,
Boggu, eins og hún var kölluð, en
hún var yngst af sjö systkinum sem
nú eru öll látin.
Lífsbaráttan í Fljótum var hörð á
þeim tíma sem Bogga kom í þennan
heim. Hún var aðeins fjögurra mán-
aða þegar faðirinn drukknaði er þil-
skipið Maríanna fórst með allri
áhöfn í maí 1922, en Stefán faðir
hennar stundaði sjóinn með bú-
skapnum. Í þá daga var ekki um
samfélagshjálp að ræða og varð því
amma að láta sum barnanna í fóstur
um tíma. Bogga fylgdi móður sinni,
bróður og eldri systrum til Siglu-
fjarðar.
Ég og bræður mínir minnumst
áranna á Hólavegi 6 þar sem amma
bjó á neðri hæðinni ásamt tveimur
yngstu börnum sínum, Boggu og
Jónasi, en fjölskylda mín á efri hæð-
inni, við fjögur systkinin með for-
eldrum okkar. Það var glaðværðin
og jákvæðnin sem er svo minnis-
stæð í fari Boggu. Þótt á móti blési á
stundum tókst hún á við slíkt með
sama jákvæða hugarfarinu. Á Siglu-
firði vann Bogga lengst af á Sjúkra-
húsinu. Stóð hugur hennar til hjúkr-
unarnáms en aðstæður leyfðu það
ekki.
Af Hólaveginum flutti Bogga til
Ólafsfjarðar 1954, en þá hafði hún
kynnst Þorvaldi Ingimundarsyni frá
Ólafsfirði. Eignuðust þau fimm dæt-
ur en fyrir hjónaband átti hún son.
Var mikill samgangur milli fjöl-
skyldnanna, en mikil eftirsjá ríkti
hjá okkur þegar Bogga og Örn son-
ur hennar fluttu til Ólafsfjarðar.
Dugnaður Boggu kom sér vel á
stóru og erilsömu heimili í Ólafs-
firði, en þangað var jafnan gott að
koma. Þegar farið var um Ólafsfjörð
var alltaf komið við á Strandgötunni
til að hitta Boggu og fjölskyldu
hennar og njóta gestrisni þeirra
hjóna.
Það var ánægjulegt að hitta
Boggu og afkomendur hennar á átt-
ræðisafmælinu fyrir þremur árum
þar sem hún kát og glöð fletti minn-
ingum liðins tíma.
Nú hefur hún kvatt, södd lífdaga,
en eftir standa ljúfar minningar um
sæmdarkonu. Ég bið henni bless-
unar og votta börnum hennar og
fjölskyldum þeirra samúð okkar
systkina.
Anna Nilsdóttir.
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Margrét Þ. Blöndal
(Systa).
Nú, þegar kær vinkona okkar
Aðalbjörg Sigurðardóttir, Alla,
eins og hún var ætíð kölluð, er lát-
in, hrannast upp minningar um all-
ar þær mörgu ánægjustundir, sem
við höfum átt með henni og Hauki
um langt árabil. Fyrir þær allar er-
um við mjög þakklát, en söknuður-
inn sækir að, þegar ekki heyrist
lengur hinn hvelli og smitandi hlát-
ur Öllu, sem kom öllum í gott skap.
Skipti þá engu hvort verið væri í
heimahúsum eða á ferðalögum,
heima eða erlendis. Allir hrifust
með. Ekki aðeins þeir, sem með
henni voru heldur einnig aðrir í ná-
lægð, t.d. á matsölustöðum erlend-
is. „Það er aldeilis gaman hjá ykk-
ur“, var ósjaldan sagt og menn
vildu fá að vita hvaðan þessi glað-
lynda kona væri.
Alla og Haukur voru tíðir gestir
á sólarströndum Spánar. Í fyrsta
skipti, sem við fórum með þeim
þangað, fór ekki fram hjá okkur
hvílíkar móttökur þau fengu á
ströndinni hjá starfsfólki og börn-
um þess. Sérstaklega var það yngri
kynslóðin, sem fagnaði Öllu. „Alla
mam-ma“ var hrópað, hlaupið á
móti henni og hún föðmuð að sér.
Hana skorti sannarlega ekki aðdá-
endur.
Spilaklúbbsins, sem var einu
sinni í viku yfir vetrarmánuðina –
og í voru fjórar konur – verður
fyrst og fremst minnst fyrir glað-
værð og hlátur. Þar átti Alla
stærstan hlut að. Fengu karlarnir
að vera með einu sinni á ári og var
tilhlökkun þeirra alltaf mikil að fá
að setjast að kræsingunum hennar
Öllu á heimili þeirra Hauks.
Alla var ákveðin ef því var að
skipta og sópaði að henni. Lundin
var létt og hæfileikinn að gefa af
sér svo ríkur í fari hennar að það
fór ekki framhjá neinum.
Haukur, börnin og barnabörnin
hafa misst mikið við fráfall Öllu, en
hugljúf minningin lifir. Þeim eru
sendar innilegar samúðarkveðjur.
Rósa og Þorbjörn.
Hún Alla var ein af þessum kon-
um sem við öll munum minnast
vegna hlátursins og gleðinnar sem
ríkti í kringum hana og Hauk. Mín
heppni var að foreldrar mínir
byggðu í Selvogsgrunni hús og á
móti okkur byggðu Haukur og
Alla. Þetta voru dagar þegar gatan
var ekki malbikuð og holtið fyrir
ofan götu var leikvöllur barnanna
(þar sem nú stendur Laugarásbíó
og Hrafnista) Það var ekki mikið
um stelpur á mínum aldri þar en
aftur á móti nóg af strákum, og þar
voru Siggi og Gunni mínir helstu
leikfélagar og vinir. Ekki spillti
vinskapnum að Gunnar afi átti
sjoppu í þá daga og ef kælirinn bil-
aði þá kallaði Alla á krakkana í göt-
unni til að borða ísinn svo hann
eyðilegðist nú ekki. Frelsið var
mikið en mömmur okkar voru þó
báðar til staðar og við vorum á
þeim tíma nánast eins og systkini
og miklir heimagangar á báðum
heimilunum. Alla var dugnaðar-
forkur og hafði stjórn á okkur eins
og hægt var en við svindluðum oft
þegar átti að ná okkur inn á kvöld-
in með því að segja að ég mætti
vera lengur og þegar mínir for-
eldrar byrjuðu þá var sagt að Siggi
og Gunni mættu vera lengur. Mikil
vinátta skapaðist á milli foreldra
minna og Hauks og Öllu og ferð-
uðust þau saman ótal sinnum og
var Spánn uppáhaldsstaðurinn.
Ég og mín fjölskylda áttum þess
kost einu sinni að vera með þeim
öllum á sólarströndinni og
skemmtum við okkur vel saman.
Börnin mín fengu tækifæri til að
kynnast Öllu og minnast hennar
sem góðu konunnar sem ávallt var
hlátur og gleði í kringum.
Í minningunni eru æskudagarnir
skemmtilegir og líflegir ekki síst
vegna þeirra manna og kvenna sem
voru frumbyggjar á Selvogsgrunni
og við hin eigum svo margt að
þakka.
Elsku Haukur, Gunni, Siggi,
Ingibjörg og fjölskyldur, samúð
okkar er hjá ykkur í dag.
Forréttindi okkar allra voru sú
vinátta sem fjölskyldur okkar áttu
og mun aldrei gleymast.
Við Lúlli og börnin okkar, Stein-
unn, Bjarni og Laufey Ingibjörg
kveðjum í dag eftirminnilega konu.
Megi minningin ylja okkur um
ókomna tíð.
Sigrún Böðvarsdóttir.
Við minnumst Öllu með hlýhug
og þakklæti fyrir áralanga vináttu
og samfylgd.
Spilaklúbburinn hjá „stelpun-
um“ var þeirra helgistund, stofan
lokuð og hlátrasköllin hljómuðu
fram. Ógleymanleg ferðalög víðs-
vegar um heiminn, sem eiginmenn-
irnir fengu reyndar að vera með í,
og börnin sáu myndir og heyrðu
ferðasögur af glöðu og frísku fólki.
Árin færast yfir og heilsan fer að
gefa sig en enginn tekur frá okkur
góðar minningar.
Haukur, Gunnar, Siggi og Imba,
ykkur og fjölskyldum ykkar send-
um við og börnin okkar innilegar
samúðarkveðjur.
Sigríður og Þorvarður.
Okkur systkinin
langar að minnast elsku
frænda okkar og þakka
þær stundir sem við átt-
um með honum. Þótt
hann væri í blóma lífsins þegar hann
veiktist tók hann veikindum sínum og
það sem þau boðuðu af slíku æðru-
leysi að ekki er annað hægt en dást að
þeim styrk sem hann bjó yfir. En við
vitum að það tók hann sárt að þurfa
að skilja við ástvini sína svo fljótt. Við
söknum Benna en trúum því að nú sé
hann hjá Guði almáttugum.
Þú, Kristur, ástvin alls, sem lifir,
ert enn á meðal vor.
Þú ræður mestum mætti yfir
og máir dauðans spor.
Þú sendir kraft af hæstum hæðum,
svo himinvissan kveikir líf í æðum,
og dregur heilagt fortjald frá.
Oss fegurð himins birtist þá.
Þín elska nær til allra manna,
þótt efinn haldi þeim,
og lætur huldar leiðir kanna
að ljóssins dýrðarheim.
Vér skulum þínir vottar vera
og vitnisburð um stórmerki þín bera,
því þú ert eilíf ást og náð
og öllum sálum hjálparráð.
(Valdimar V. Snævarr.)
Elsku Jóhanna, Addi, Íris, Snjó-
laug og Anna, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og biðjum góðan Guð
að vernda ykkur og styrkja.
Sigmundur, Anna og Garðar.
Nú er kær vinur okkar látinn. Það
var sárt að heyra að Benedikt væri
farinn, eftir hetjulega baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Benedikt, eða Benni
eins og við kölluðum hann, var alltaf
svo hress og kátur og það eru margir
sem gætu lært ýmislegt af honum.
Hann tók þá ákvörðun strax eftir að
hann greindist með krabbamein að
njóta þess tíma sem hann ætti eftir
ólifað með fjölskyldunni sinni, í stað
BENEDIKT MÁR
AÐALSTEINSSON
✝ Benedikt MárAðalsteinsson
fæddist á Akureyri
17. nóvember 1957.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 24. maí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Kópavogskirkju 31.
maí.
þess að leggja árar í
bát, sem er þó svo auð-
velt við slíkar aðstæður.
Benni var fyrirmynd-
arstarfsmaður hjá
Reykjavíkurborg sem
ómetanlegt var að fá að
vinna með. Hann vann
verkin sín vel og var
fljótur að finna lausn á
þeim vandamálum sem
upp komu í starfinu.
Eftir að Benni er farinn
er skarðið stórt og
vandfyllt, og söknuður-
inn mikill.
Benni hafði gaman af
því að fylgjast með fótbolta og Arsen-
al var uppáhaldsliðið hans. Það var
stoltur faðir sem fór með fjölskyld-
unni sinni að fylgjast með draumalið-
inu spila í London fyrir skömmu síð-
an. Hann var mikill húmoristi og
gerði góðlátlegt grín að þeim sem
héldu með öðrum liðum.
Við eigum eftir að sakna Benna
sárt og vinnustaðurinn verður ekki sá
hinn sami eftir að hann kvaddi þenn-
an heim.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Við sendum innilegar samúðarkveðj-
ur til ástvina Benedikts um leið og við
minnumst hans með þakklæti og virð-
ingu.
Starfsfólk Borgarbókhalds.
Þú stóðst sem stoltur tindur,
sterkur, hvergi smeykur.
Nú kaldur vorsins vindur,
veröld okkar leikur.
Við kveðjum hrygg í hjarta
og huga, sannan vin.
Þér fylgir bænin bjarta,
þig blessi ljóssins skin.
Orðin hverfa líkt og vindsins verk.
Þau veðrast fljótt í tímans hröðu önn.
En minning vinar lifir lengi sterk.
Svo ljúf og sönn.
Hinsta kveðja,
félagarnir í Laugar-
dagsboltanum.
Ég minnist Siggu,
elskulegrar frænku
minnar og vinkonu,
með þökk fyrir allar
þær góðu stundir sem
við áttum saman, eins lengi og ég
man eftir mér. Sem barn naut ég
oft ástríkis foreldra hennar á ynd-
islegu heimili þeirra á Langholts-
veginum og þrátt fyrir smávegis
aldursmun gaf Sigga sér ávallt
tíma til þess að sinna mér og lét
mig finna að hjá henni væri ég
alltaf velkomin.
Þegar við urðum fullorðnar
fylgdumst við enn að og eignuð-
umst fyrstu börnin okkar með litlu
millibili og saman áttum við
ógleymanlegar stundir á merkum
tímamótum, eins og við fermingar,
útskriftir og giftingar þeirra. Aldr-
ei rofnuðu böndin, heldur styrkt-
ust þau með árunum og á milli
SIGRÍÐUR INGI-
BJÖRG CLAESSEN
✝ Sigríður Ingi-björg Claessen
fæddist í Reykjavík
1. apríl 1943. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut 23.
maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni 1. júní.
fjölskyldna okkar
ríkti mikill kærleikur.
Yfir Siggu var mikil
reisn sem einkenndi
allt sem hún tók sér
fyrir hendur í lífinu
og var alltaf jafn-
ánægjulegt að koma
til hennar og Júlla þar
sem gestrisnin var í
fyrirrúmi. Samheldni
þeirra hjóna og fjöl-
skyldunnar allrar var
eintök og bera dæt-
urnar þrjár ástríki
hennar og glæsileika
glöggt vitni.
Ég aldrei hef lofað að brautin sé bein,
og gullskrýddir blómstígar alla leið
heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar,
á göngu til himinsins helgu borgar.
En lofað ég get þér aðstoð og styrk,
og alltaf þér ljósi þó leiðin sé myrk.
Mundu svo barn mitt að lofað ég hef,
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(Höf. ók.)
Ég kveð elsku frænku mína með
söknuði og virðingu og bið Al-
mættið að blessa hana og geyma í
nýjum heimkynnum og gefa ást-
vinum hennar styrk og vissu um
endurfundi.
Helga Kr. Bjarnason.